‘Een ontmoeting in Chiang Mai die langer blijft hangen’
Terwijl de avond zich over Chiang Mai uitstrekt, raak ik in gesprek met Karl, een jonge backpacker uit Nederland. Zijn reisverhalen over jungletochten, onbekende dorpen en het leven in de stad onthullen waarom Noord-Thailand zoveel reizigers trekt. In zijn woorden herken ik iets bekends – een verlangen naar vrijheid dat ik zelf pas doorhad toen ik hier al was.
Column – Alles kan een kussen zijn
Terwijl jij ’s nachts schaapjes telt op je peperdure matras, ligt een Thai dwars over een brommer diep te snurken. Geen slaaprituelen, geen stress, gewoon ogen dicht en weg. Wat weten zij dat wij niet weten? Misschien is slaap geen wetenschap maar een kunst. En misschien zijn wij gewoon hopeloos ongetalenteerd.
Ziek zijn is geen pretje, vooral niet als je een man bent. Want dan ben je officieel een aansteller. Gelukkig heb ik Sue, mijn Thaise vrouw, die mij met ongekende toewijding verzorgt. Waar een Nederlandse echtgenote na twee dagen roept “Joh, stel je niet aan”, zet Sue een behandelplan op. En ik? Ik drink braaf haar mysterieuze toverdrankjes.
Een dankjewel voor het gehele Thaise volk
Na jarenlang vrijblijvend de vele royaal uitgedeelde vruchten van Thailand geplukt te hebben, voelde de auteur steeds sterker de drang om iets goeds terug te doen. Niet zomaar een aalmoes aan een dorstige bedelmakker of een muntje voor de schuifelende, blinde straatzangeres. Ook geen spontaan stroopwafels- of bitterballenfeestje. Nee, iets echt groots moest het deze keer zijn, gespeld met de grootst mogelijke G op zijn toetsenbordje. En niets ligt dan meer voor de hand dan de klok gewoon even vijftig jaar terug te draaien en het gehele Thaise volk mee te laten delen in misschien wel het mooiste feest dat Nederland ook vandaag nog rijk is. Lees hier of de altruïst pur sang in zijn mooie en onbaatzuchtige opzet geslaagd is.
‘Mai Pen Rai en de kunst van het loslaten’
Mijn vrouw Sue heeft een geheim. Waar ik me druk maak over vertragingen en misverstanden, haalt zij ontspannen haar schouders op en zegt: mai pen rai. Geen probleem. Laat maar. Het is een mentaliteit die me mateloos fascineert én frustreert. Want is het leven niet bedoeld om te sturen en te regelen? Of hebben de Thai iets begrepen wat wij niet begrijpen?
‘De laatste vakantie-loodjes’
Na ruim zes weken onder de Thaise zon zijn mijn vrouw Oy en ik weer terug in Nederland, het land van bitterballen en bijtelling. Onze laatste vakantieweek in Thailand vloog voorbij, waarna we ons mochten voegen bij de massa op Suvarnabhumi Airport. De terugreis? Laten we zeggen dat een blaarkop meer interesse heeft in een slagerij.
‘Je ergeren aan ergernissen’
Met argwanende blik leest meneer De Vries over het Thaise concept Take care for papa and mama, kinderen die uit dankbaarheid voor hun ouders zorgen. Onzin, bromt hij. Pure uitbuiting. Hij heeft genoeg gezien om te weten dat ‘familiewaarden’ hier vooral betekenen dat de farang betaalt. Terwijl anderen zich laten misleiden, blijft hij scherp. Denkt hij.
De prijs van goedheid
Dit aangrijpende verhaal speelt zich af in een alternatieve werkelijkheid, maar is ondanks de schrijnende strekking beslist niet bedoeld om hier medeleven of zelfs empathie op te roepen. Het is gewoon een eenvoudige en oprechte schildering van hoe lullig het sommigen van ons kan gaan in het leven. De reden om het niettemin te delen is puur altruïsme: Een gewaarschuwd mens telt immers voor twee. En ik wil de lezer waarschuwen om niet mijn fouten te herhalen. Uiteindelijk zoeken we immers allemaal hetzelfde in het leven. Alleen vinden we het niet met zijn allen op dezelfde plek.
Het concept van ‘Take care for papa and mama’
Terwijl ik hier in Noord-Thailand vanaf mijn veranda naar het wuivende groen kijk, besef ik steeds meer hoe verschillend dankbaarheid wordt beleefd. In Nederland was het meestal niet meer dan een vriendelijk gebaar. Maar hier is dankbaarheid tastbaar, zichtbaar én voelbaar: een manier van leven waarin familiebanden, financiële steun en karma samenkomen tot iets dat dieper gaat dan woorden.
‘Zijn Thai nationalistisch? Vraag het mijn vrouw’
Thai nationalistisch? Zelf zullen ze het ontkennen. Voor hen is de Thaise cultuur simpelweg de beste ter wereld. Mijn vrouw Sue bewijst het dagelijks: ze beeft bij het volkslied, prijst de Thaise keuken als onovertroffen en kijkt met medelijden naar farang die hun schoenen binnen dragen. Is het trots of een vaststaand feit? Vraag het Sue.
Soms weet je het als vrijwilliger bij TB even niet meer. Schrijf je een mooi lang verhaal, dan vallen de haiku fans over je heen. Zet je het mes in je creativiteit dan deugt het onderwerp weer niet.
Maar er is nog één onderwerp waarover niet (lang en vaak) genoeg gepend kan worden: geld!
Bahtjes, eurootjes, budget, belasting, kosten. Het gat in de hand van de schoonfamilie en de prijs van alcoholische versnaperingen, noodzakelijk voor de goede vrede in huis.
Hieronder een simpele, komisch bedoelde handleiding om ook met een klein (pensioen) budget groots te leven in de zon.
‘Een glimlach die verdween…’
In Thailand, het land van de glimlach, verdwijnt soms een glimlach voorgoed. Ze was 24, jong, levend tussen ons – en nu is ze er niet meer. Zelfmoord komt hier vaker voor dan men denkt, een schaduw achter het zonovergoten decor. Wat dreef haar? Had iemand haar nog kunnen bereiken? De wereld draait door, maar ergens blijft een lege plek achter.
In een wereld die zich steeds sneller vernieuwt, blijft Thailand trouw aan zijn tradities. De monarchie is heilig, hiërarchie een gegeven en gezichtsverlies de grootste zonde. Terwijl overal verandering de norm is, kabbelt de tijd hier rustig voort. Misschien is dat geen achterstand, maar juist een zeldzame luxe: een plek waar niet alles op de schop hoeft.
Charcoal
Overal in Thailand zie je stapels houtskool liggen, van kleine winkeltjes tot marktkraampjes. Het maken en verkopen ervan is een bloeiende handel, diep verweven met de Thaise cultuur en economie. Van snoeien tot zwetende houtskoolmakers en concurrerende vuilnisbakkensnuffelaars—alles draait om overleven en slim ondernemen. En dat levert soms een flinke rookwolk op… Biertje erbij?
Breaking news: Farang in de problemen door zijn grote mond
Wat als een spannende film opeens werkelijkheid dreigt te worden en verandert in een vreselijke nachtmerrie? De lokale bevolking en de beruchte Thaise pers parasieten tegen je samenspannen en je steeds verder en verder wegzinkt in een hels drijfzand, wanhopig smekend om hulp of zelfs vergiffenis, maar niemand lijkt je te kunnen verstaan? Het gebeurde mij onlangs hier in de bioscoop van Central. Een boeddha wonder dat ik het er min of meer ongeschonden vanaf bracht en het hier kan navertellen.
Thailand voelt als thuis, maar wat als je er niet meer kunt blijven? Zuidoost-Azië biedt volop alternatieven, van het relaxte Laos tot het chaotische Vietnam en het eilandrijke Indonesië. Elk land heeft zijn eigen charme én valkuilen. Waar vind je de juiste balans tussen cultuur, gastvrijheid en levenskwaliteit? Een zoektocht met een knipoog.
Het Eucalyptus bos
Achter ons huis ligt een eucalyptusbos, een levend bewijs van de kracht en snelheid waarmee deze bomen groeien. Vorige lente werd het hele bos omgehakt, maar binnen een jaar stond het er weer, groener dan ooit. Tussen het dichte groen wonen vogels, koeien en zelfs wilde honden, terwijl kikkers en cicaden het bos ’s nachts laten bruisen van leven.
De Hellfire Pass – Waar stilte huilt en de geest blijft vechten
Diep in het hart van Thailand ligt Hellfire Pass, een plek waar de natuur het menselijk lijden probeert te verbergen, maar de stilte nog steeds spreekt. Hier voel je de echo van gebroken lichamen en ongebroken geesten, een stille getuigenis van hoop temidden van wanhoop.
Het wel en wee van de farang op de Thaise plee
Een van de grootste verworvenheden van de mensheid is niet de GSM, de elektriciteit, het vliegtuig of de automobiel. Zelfs het vaak verdomd handige GPS staat niet op plaats één. Nee, we hebben het over het riool. Maar wat als dit zo essentiële en veelal ondergrondse en aan het oog onttrokken stelsel opeens volledig faalt? Dan raakt onze wereld behoorlijk uit balans. Hier volgt een aangrijpend verslag van zo’n disruptie van de orde der dingen, heel praktisch doorspekt met handige tips voor toerist en doorgewinterde expat.
‘The White Lotus speelt zich af in Thailand’
Terwijl ik zelf in Thailand woon, kijk ik reikhalzend uit naar het derde seizoen van The White Lotus, die zich in Thailand afspeelt. Er is iets fascinerends aan het kijken naar toeristen die verdwalen in hun eigen luxe, vooral als je dat doet vanaf een tropisch terras met een kokosnoot in de hand. Want wat zegt dat eigenlijk over ons?