Mijn vorige column veroorzaakte lichte paniek onder lezers die satire verwarren met staatsgevaar en afwijzing van hun bejaardenvisum. De uitleg van Lange Piet, de analyse van ChatGPT en de twijfel van Lieven zorgden voor vuurwerk onder het blogpubliek. Genoeg reden dus voor een vervolg, met extra lengte en nog meer verwarring. Want wat is het leven zonder een beetje overdrijving en collectieve verontwaardiging?
In Thailand is zelfs verkeersregulatie een vorm van performancekunst. Zodra de agent met het fluitje verschijnt, verandert een kruispunt in een toneel vol toeterende chaos, absurde gebaren en collectieve stilstand. Wat begint als ordehandhaving eindigt in een tragikomisch schouwspel waar niemand iets van begrijpt, behalve misschien de man met het fluitje zelf. Misschien.
Op straat is de stoep leeg, maar in de aircokathedraal krioelt het van de flanerende Thai. Lopen is geen noodzaak, maar een luxeactiviteit mits binnen, gekoeld en omringd door glimmende winkels. Een satirische blik op een wandelcultuur die pas tot leven komt zodra er een roltrap in zicht is.
Westerse romantiek draait om woorden en wijn, Thaise liefde om stilte en schoenen. In deze satirische column over stille verlangens en rinkelende kassa’s ontdek je waarom echte affectie soms beter klinkt in leer dan in liefkozingen.
Waarom zoeken Westerse mannen hun heil bij buitenlandse vrouwen met een laag opleidingsniveau?
Hoe komt het toch dat zoveel Westerse mannen hun heil zoeken bij buitenlandse vrouwen met een laag opleidingsniveau en alle bijbehorende beperkingen in de communicatie en de moeilijkheden die cultuurverschillen met zich meebrengen?
Column – De kunst van achteruit vooruitgang boeken
In Pattaya wordt modernisering aangepakt met een finesse die grenst aan zelfdestructie. Nieuwe stoepen veranderen in valstrikken, straten worden permanent opengebroken en bomen staan precies waar je had moeten lopen. Dit is geen beleid, dit is cabaret met cement. Een satirische blik op een stad waar elke verbetering verdacht veel op sabotage lijkt.
Column – Paashaas in Pattaya
Vergeet paashazen, brunchbuffetten en familiegevoel. Pasen in Pattaya is een schaamteloze optelsom van zweet, zelfbedrog en lauwe bierblikken. Een feest van wedergeboorte verandert hier moeiteloos in een tragikomisch toneel vol verloren expats, barmeisjes en oude idealen.
Column – Thaise tijd: een rekbaar begrip
In Thailand heeft tijd een tropisch karakter: lui, onvoorspelbaar en vol verrassingen. Wat begint als een afspraak om tien uur eindigt gerust om half drie, met een glimlach en zonder excuses. Deze column fileert het fenomeen ‘Thaise tijd’.
Songkran lijkt op het eerste gezicht een vrolijk waterfeest. In werkelijkheid is het een collectieve gekte waarin iedereen tot de onderbroek wordt herboren. Een keiharde cultuurbotsing met emmers ijswater, rijdende badkuipen en spirituele verzopenheid. Wie denkt dat hij droog blijft, begrijpt niets van Thailand.
Stel je voor: 38 graden buiten, je zweet al bij het ademhalen, en toch stap je vrijwillig een dampend houten hok binnen. In Thailand. Waarom? Wat bezielt iemand? Een cynisch verslag over zelfkastijding, westerse wellnessobsessie en drie Thaise oma’s die meer begrijpen van rust dan elk zelfhulpboek bij Bol.com.
In Thailand lijkt een zebrapad meer op een decorstuk dan op een verkeersregel. Toeristen denken veilig over te steken, maar belanden midden in een levensgevaarlijk verkeersspel. Auto’s remmen niet, chauffeurs lachen vriendelijk, en jij mag rennen voor je leven. Een absurde maar herkenbare botsing tussen oosterse rust en westerse verkeerslogica.
Column – Gebouwd op smeergeld
Een ingestorte toren in Bangkok legt meer bloot dan beton en staal. Wat als de werkelijke fundering niet technisch maar moreel rot is? Een cynische blik op smeergeld als smeermiddel en de kunst van het bouwen op bedrog. Wie durft te kijken, ziet dat de echte ramp al jaren aan de gang is.
Column – Proost! Rijden doe je dronken beter
Dronken bestuurders, afwezige handhaving en een verkeersmentaliteit waar zelfmoord bijna op de routekaart staat. In Thailand lijkt het asfalt speciaal ontworpen voor chaos, whisky en willekeur. Een satirische blik op een dodelijk serieus probleem.
Column – Wanneer de aarde haar rug kromt
Een zware aardbeving trof gisteren Myanmar en reikte tot diep in Bangkok. Steden sidderden, levens werden verwoest, gebouwen vielen. Maar tussen het puin en de paniek groeide ook iets anders: menselijkheid. Een moment van rouw, maar ook van verbondenheid.
Thaise geesten hebben het zwaar. Dagelijks worden ze uit hun thuis gezet en verbannen naar kitscherige huisjes vol plastic en knipperlichtjes. Om hen tevreden te houden schenken bewoners liters frisdrank en biologische quinoa. Werkt dit spirituele chantagebeleid of is het gewoon een kapitalistisch trucje om geluk en Instagramwaardige zegeningen af te dwingen? Eén ding is zeker: zonder rode Fanta geen voorspoed.
Pattaya droomt van gezinnen met ijsjes, maar krijgt kamperende Indiase mannen met flessen drank. Terwijl de badplaats haar imago probeert op te poetsen, blijft de realiteit steken tussen slapende Ravi strandgangers en rondzwervend afval. Een cynische blik op hoe de Thaise kuststad haar eigen tegenstrijdigheden omarmt, met een glimlach, een zucht en een vuilniszak.
In Thailand is de politie geen beschermheer van de wet, maar een handelaar in privileges. Toeristen en locals worden dagelijks getrakteerd op een absurde mix van intimidatie, bijverdiensten en toneelspel. Wat rest is een systeem waar corruptie de brandstof is en rechtvaardigheid zelden de eindbestemming haalt. Stap in de wereld waar wetten optioneel zijn en bankbiljetten het verkeer regelen.
Een week Isaan is als een eeuwigheid in slow motion. Een leeg decor van rook, roddels en eindeloze herhalingen. Hier dooft de tijd uit en wordt verveling tot kunst verheven. Ik was er. Te lang. En kwam tot de conclusie dat zelfs gras hier langzaam sterft van ellende. Welkom in het niemandsland van Thailand.
Nederlanders in Thailand vergelijken graag de zonovergoten paradijsjes hier met de natte, gereguleerde treurnis van Nederland. Alles is goedkoper, vrijer en beter. Totdat het tegenzit en Nederland ineens toch zo slecht nog niet lijkt. Maar ach, zelfbedrog is een prachtige reisgenoot zolang het bier koud is en de noedels goedkoop.
Column – Thailand het land van de “Bullshit jobs”
Thailand barst van de banen die vooral bedoeld zijn om mensen aan het werk te houden. Liftbedieners die op een knop drukken, beveiligers die niets beveiligen en winkelmedewerkers die klanten ontwijken alsof hun leven ervan afhangt. Efficiëntie is bijzaak, aanwezigheid is heilig. Een ironische blik op een land waar arbeid soms meer show is dan noodzaak.