De donkere dagen voor Kerst

Die in mijn geval ook al niet verlicht worden door een goede gezondheid.
Want al een dag of drie breng ik de meeste tijd door in bed, snotterend, kwijlend en vurig hopend op betere tijden.
Intussen veelvuldig de onbekende onverlaat verwensend die me, niet geheel in het kader van de kerstgedachte, dit smerige cadeautje heeft aangedragen en daarna naamloos vertrok.

Wens hem of haar ook het allerbeste, vanuit mijn vesting van hoestdrank, twee-laags tissues en doordrukstrips paracetamol.
Vroeger, in mijn reeds lang vervlogen jeugd, kon je nog wel eens heerlijk high worden van diezelfde hoestdrank, maar ook die kleine bemoediging werd de eenzame virusbestrijder uit handen geslagen.

Mijn werkgever, in haar onmetelijke wijsheid, besloot ons allen de laatste weken voor het nieuwe jaar vrijaf te geven, maar deze feestsigaar uit eigen doos is intussen al half tot as vergaan terwijl ik weeklagend probeer de zin des levens te zien.
En die van Kerst in het bijzonder.

Somber denk ik aan al het heerlijke voedsel dat klaarstaat, en de prachtige flessen rode wijn die wachten op ontkurking.

De middag voor Kerstavond stijgen onverwachts vreugdevolle kreten op uit de woonkamer beneden.
Vrouw Oy, honderduit kwekkend aan de telefoon.
Aangezien mijn beide oren ook al dagen wachten op decompressie, dringt het pas laat tot me door dat schoonzus uit het Perfide Albion de andere kant van de lijn bezet houdt.

Die, zo weet ik, de vaste gewoonte heeft rond de feestdagen haar Thaise restaurant op slot te gooien, omdat er die dagen toch geen hond komt en al helemaal geen klanten.
Een bang voorgevoel nestelt zich, voor zover daar nog ruimte voor is, in mijn overvolle hoofd.

Want staat ze straks soms op Schiphol, voor een bliksembezoek aan zusje en loeng Lieven?

Word ik zo dadelijk door mijn liefhebbende, en deze laatste dagen zelfs bezorgd moederkloekende Florence Nightingale, resoluut uit bed gesleurd om haar zus daar op te wachten?
Weigeren zal geen optie zijn, want familie is heilig tenslotte.

Ik voorzie, inwendig al bevend, een beroerde rit naar ’s lands luchthaven, een wankelend wachten bij Arrivals, en een zo mogelijk nóg beroerder terugreis naar ons stulpje.
Dit laatste omdat schoonzus met gemak vijf kwartier in een uur weet te proppen als het gaat om verbaal aanwezig zijn, en vrouw Oy daar meestal gezellig aan meedoet.
Duo lief & luidruchtig zeg maar.

Waarna enkele dagen van uitbundig eet en drinkgelag zullen volgen. Met ondergetekende rillend aan de zijlijn, als een soort bacillen-zombie proberend gezellig mee te doen.

Het kan me niet bekoren.
Ruiken doe ik namelijk niets, proeven nog minder, en mijn stuitend gebrek aan energie is genoeg om zelfs een Chinese namaak-batterij nog jaloers te maken.
Zelfs het aanbod van een permanente verblijfsvergunning voor Thailand, gevoegd bij een maandelijkse financiële graai in de Nederlandse staatsruif zou me op dit moment Siberisch onverschillig laten.
Ziedaar de diepte van mijn lijden.

Dan komt ze de trap op, en leg ik me schrap voor de komende ontberingen.
Vluchten kan niet meer, maar in gedachten teleporteer ik mezelf naar een heerlijk tropisch eiland, ver van kou, griep en vermoeiend familiebezoek.
Dat dit fantasie-eiland zich toevallig in Thaise wateren bevindt, mag als puur toeval worden beschouwd, ik ben namelijk niet kieskeurig in het uitkiezen van geestelijke reddingsboeien.

Ze draagt een dienblad, met daarop een kan vers gezette koffie, een schoteltje met twee plakken natte cake en een klein borrelglas, waarbij een in betere tijden aangeschafte fles Single Malt het geheel complimenteert.

Schoonzus wenst me beterschap, en brengt de Kerstdagen thuis door.
Stilzwijgend dank ik zus voor haar Blijde Boodschap.

De koffie naar binnen gulpend, word ik gewaar dat het net zo goed opgewarmd regenwater had kunnen zijn.

De cake smaakt nergens naar, en het glas gerijpte levenswater van The Balvenie, ooit bedoeld als perfecte diner-afsluiter, brandt slechts mijn slokdarm schoon.
Een karweitje dat de goedkoopste inmaakbrandewijn met twee vingers in de neus had aangekund.

Maar stilletjes de vlucht naar het eiland annulerend, en ziend hoe mijn Thaise Kerstengel glimlachend het dienblad weer meeneemt, begrijp ik dat er niets te klagen valt.

En wens u allen fijne feestdagen.