Het telegram van Thuis….. (wonen in de tempel, nr 9) 

(Editorial credit: TamuT / Shutterstock.com)

Wonen in de tempel spaart de kosten van een pension. Ik kan dit regelen voor mijn jongere broer die komt studeren. Heb school nu af en oefen basketbal waarna ik naar mijn kamer ga. Hij woont ook op mijn kamer en zit daar, zijn hoofd rustend op tafel. Vóór hem een telegram.

‘Van wie is dat?’ ‘Van moeder.’ ‘Wat staat er in?’ Hij zegt niets. Ik lees met trillende vingers ‘Vader is erg ziek. Kom allemaal naar huis.’ Ik bedenk dat er meer aan de hand moet zijn dan ‘ziek’ maar wil daar niet aan denken.

Ik vraag hem een telegram naar huis te zenden om te zeggen dat wij komen. Zelf loop ik naar het pension waar mijn zusje woont en neem mij voor het nieuws ‘lichter’ te brengen. ‘Moeder heeft een telegram gestuurd. Vader voelt zich niet goed en we worden gevraagd naar huis te komen. Misschien valt het wel mee.’

Haar ogen worden rood. ‘Als het niet ernstig is dan vraagt moeder niet om naar huis te komen. Mag ik het telegram zien?’ Ik lieg dat ik het niet bij me heb; hoe kan ik dat aan haar laten zien met die tekst? Wij maken afspraken wanneer wij naar huis gaan en ik loop terug naar de tempel. Maar hoe komen wij aan geld? Wij hebben niet genoeg voor drie treinkaartjes.

Ik vraag het monnik Chah. Smeek hem om een lening en hij geeft het geld; zal hem tot mijn dood dankbaar zijn.

De treinreis naar huis

Vanaf 1950 in Thailand, stoomlocomotief Mikado (Editorial credit: Tanapat Khiawkaew / Shutterstock.com)

De eerste nacht slapen wij op station Surat Thani en nemen een andere trein. Ik bid dat wat vader mankeert een kwaaltje is maar hoe dichter ik bij huis kom begin ik meer en meer te vrezen dat het ernstig is.

Wij stappen uit aan Thung Song Junction om per auto verder naar Nakhon Si Thammarat te gaan. Daar staat oom Kasem op ons te wachten. Hij neemt de tassen aan en zegt ‘Weten jullie het al van vader?’ Mijn vader is overleden. Ik sta als aan de grond genageld; mijn broer en zusje huilen.

Dan horen wij wat er gebeurd is. Vader is overleden door een auto-ongeluk op weg naar zijn werk. Hij is de enige die in de volle auto kwam te overlijden. Waarom moest juist mijn vader sterven? Ik zie oude beelden van mijn vader voor mijn ogen voorbij gaan.

Thuis vliegen moeder en mijn jongste zusje op ons af. Tranen. Wij lopen naar de tempel waar vaders goudkleurige kist staat, en tonen diep respect voor vader door languit op de grond te gaan liggen.

De crematie gaat volgens plan. Veel familieleden en vrienden komen hun deelneming betuigen en dat troost je, maar na afloop ben je weer alleen en voel je het gemis. Over een paar dagen gaan wij terug naar Bangkok met de trein.

Nog een telegram…

Een vriend krijgt een telegram. Hij is niet op zijn kamer en anderen nemen de vrijheid het te openen. ´Vader is dood. Kom snel naar huis.´ Ik leef met hem mee en ga hem direct opzoeken als hij terugkomt. ´Mijn deelneming´ zeg ik hem. Maar hij lacht!

´Wauw! Sterkte ermee! Nou, weet je, een vriendje van me heeft dat telegram gestuurd. Ik wil gewoon een paar dagen vrij van school….´

Wonen in de tempel; bewerking van verhalen uit de vorige eeuw. Naast monniken en novices wonen studerende tienerjongens uit arme gezinnen in de tempel. Hebben een eigen kamertje maar zijn voor hun eten afhankelijk van geld van thuis of van een schnabbel. Op feestdagen en als de scholen dicht zijn eten ze met monniken en novices mee. De ‘ik’-persoon is een tiener die in de tempel woont.