Een lekker bakkie troost

Zoals zovelen onder u, ben ik een fervent koffiedrinker.
Geef mij ’s ochtends een kopje vloeibaar zwart, en zelfs de Hollandse regen die met bakken naar beneden komt krijgt nog een gouden randje.
Een heerlijk versgezet kopje van geurige en zelfgemalen bonen, liefst nog handgeplukt uit de Colombiaanse hooglanden.
De hemel op aarde.

Niks te suiker, niks te melk.
Puur, zoals koffie ooit bedoeld was. Voordat legioenen ‘koffie-experts’ hun tengels uitstaken naar iets waar sowieso niets aan te verbeteren viel.
In eender welke supermarkt staan de schappen dan ook vol met geselecteerde koffieverkrachters. Koffiemelk, koffiesiroop en niet te vergeten koffiecreamers. De vele vreemdsoortige poeders die claimen uw koffie nog zachter en romiger te maken.
Zachter? Romiger? Koffie hoort je te treffen met de volle kracht van eigen aroma, zonder afgezwakt te zijn met allerhande bestuivingen van iets wat ooit uit een koe kwam.

Ook bietsuiker, rietsuiker en chemisch broertje aspartaam teisteren de goedwillende drinker die purist wenst te blijven.
Zoetjes, aanbevolen door afslankgoeroe’s en hun vette volgelingen, worden vlotjes in het zwarte goud gemikt.
Resultaat: mocht men op zoek zijn naar een kop allesreiniger van een slecht jaar, daarbij hopende in de afdronk wat lichte tonen van glassex en een hint van paracetamol te mogen ontdekken, is deze toevoeging beslist een aanrader.

Of wat te denken van koffie-siroop.
Een vloeibare vergissing, die wat mij betreft na de uitvinding van het Thaise bestek van pisbakkenstaal, een eervolle tweede plaats behaalt in de categorie ‘Vrienden van het vierkante wiel’.
Mierzoet spul waarvan een fantastische volbloed-koffie een hazelnoot-aroma krijgt, en je dus net zo goed een pot Duo-Penotti kunt aanlengen met heet water.
Hoor ik daar een barista vloeken?

Als koffie-liefhebber is men dan ook nergens veilig.
Want ga je op visite, bekend staande als notoire zwartdrinker, schenkt men pure koffie. Maar dan wel gezet in samenwerking met die andere valkuil in koffieland: de koffie-pad.
Die laatste doet zijn naam eer aan, want pet is het.
Het leuke schuimkraagje bovenop doet zeer professioneel aan, maar een teugje later weet je weer precies waar de grootgrutter zijn laatste oogst van miskleun-robusta heeft gelaten.

Ook in eigen huis blijf ik een roepende in de arabica-woestijn.
Want vrouw Oy verwijt me, niet geheel onterecht, een koffie-snob te zijn die overdrijft met zijn gezeur. Zij drinkt dan ook graag een mok oplos-extract van een zeer obscuur eigen merk, slechts te bekomen op het onderste schap van de lokale prijsvechter.
Waarna ze deze verhemelte-verkleving nog weet te verergeren door het toevoegen van twee klonten tandbederf, en ettelijke scheppen gemalen kladblok.
Mijn Thaise schoonmoeder had hier duidelijk de hand in. Want in al die jaren Thaise vakantie bij haar doorgebracht, kon ik het mensje nimmer betrappen op het gebruiken van koffie om koffie te zetten.

Pogingen eega ook eens te laten genieten van goede koffie, een keer niet stijfstaand van de toevoegingen, liepen op de klippen van haar eenzijdig georiënteerde Thaise smaakpapillen.
Ooit wist ik de hand te leggen op Blue Mountain Coffee uit Jamaica. Nectar van de goden, en net zo duur. Het mocht niet baten. Na een teugje was haar oordeel: bitter!
Haastig schoof ze dan ook poeder en suiker weer naar pole-position, en nadat de koffie zijn gewenste middelmatigheid bereikt had, kon ze het met een gerust hart drinken.

Chateau Pétrus verdunnen met 7-up tot je pleegzuster-bloedwijn krijgt, daar leek het nog het meest op.
Saillant detail: dit is dezelfde vrouw die me met de deegroller te lijf wil als ik, zonder eerst van haar zelfgemaakte soep te proeven, vraag om een scheutje Maggi.

Maar het kan altijd nog erger in dit aardse koffie-tranendal.
En dat slaat op de ‘koffie’ die op mijn werk uit de automaat stroomt. Een drab welke met geen pen te beschrijven is.
Iedere welwillende koffieboer hiermee in verband gebracht, schoot zichzelf, (na het luidkeels aanroepen van Douwe Egberts), ter plekke een blauwe boon door het hoofd.
Het spul laat, wat vrouw Oy onder ‘een lekker bakkie’ verstaat, kansloos achter zich in de wedstrijd om het meest blaartrekkende brouwsel aller tijden. Een vocht dat al menig argeloos drinker een huiver-huig bezorgde, en visioenen van Zwarte Magica als kantinejuffrouw.
Mocht deze drank ooit geserveerd worden bij een galgenmaal, zal de eerste gedachte van de veroordeelde zijn dat de executie al begonnen is.

Eens, tijdens een schoonmaakbeurt, aanschouwde ik het binnenste van genoemde helse machine.
Een rij plastic bakken met daarin vele vage poeders, en genoeg slangetjes om de IC-afdeling van een ziekenhuis in tranen te doen uitbarsten. Nergens kon ik echter ook maar een spoor van echte koffie ontdekken.
Deze computergestuurde Frankenstein hoest vele verschillende varianten van zijn gif op, alle even weerzinwekkend.
Zwart, latte, espresso, cappuccino, het kan niet op.

De cappuccino is nog het best te drinken volgens de collega’s. Waarvan velen cum laude afgestudeerd op het onderdeel smaakvervlakking. Ze bedoelen dat door het toevoegen van scheepsladingen poeder, suiker, en een laag opgeklopte topping je zintuigen voor anderhalve seconde denken met een echte cappuccino van doen te hebben.
Een chemische goocheltruc die Hans Klok graag in zijn repertoire had gehad.

Wat de espresso betreft komt het er op neer dat de machine gewoon minder water geeft bij een zwarte koffie, daarmee tevens de kans op een maagwand-perforatie voor de drinker een stuk dichterbij brengend. Er zijn collega’s afgevoerd die na het drinken van deze variant het woord ‘overwerk’ bezigden. Verschrikkelijke taferelen, zeg nou zelf. Algehele paniek, waarna de gehele afdeling moest worden ontsmet met tranquillizers.

Eenzelfde soort nerveuze chaos nam ik eens waar op de ochtend dat de koffiemachine het begeven had.
Een zwarte dag in ambtenarenland.
Ontredderd schoolde men samen rond het dode monster, hopend dat door gezamenlijk schudden aan het gedrocht deze alsnog zijn bekertjes ersatz-ellende zou uitspuwen.
Een voorhamer gebruiken om je iPhone te repareren komt waarschijnlijk op hetzelfde neer.
Het werkte dan ook niet, en hier en daar werd al met lichamelijk letsel gedreigd aan het adres van de monteur die op zich liet wachten.
Zonder hun ochtendlijke shot slootwater-pep ging men tenslotte morrend en licht getraumatiseerd aan het werk.

Rest nog de prangende vraag waarom zovelen de dag willen beginnen met de smaak van verbrand rubber op de tong.
Daarop meen ik het juiste antwoord te hebben gevonden.

Het is namelijk GRATIS.
En als er al een tegeltje met spreuk aan de kantinewand zou moeten hangen, is het volgens velen deze:
‘Koop vooral toch niet,
Wat de baas u gratis biedt!’

Wij zijn namelijk een volk van benepen kruideniers en koopzegel-likkers. Die, op de dag dat zuurstof belast wordt, (over de brilleglazen loerend om deze niet te verslijten) blauw aan zullen lopen. Dus gratis koffie, hoe slecht ook, slaan we nimmer af.
Ook al trekt na iedere slok je hoofdhaar verder naar binnen.

Een dermate treurig feit, dat je er bijna depressief van wordt.
De beste remedie daartegen?
U raadt het al.