Je maakt van alles mee in Thailand (270)

Alhoewel de Thai niet echt veel verschilt van de gemiddelde Belg of Nederlander maak je in Thailand toch soms iets mee wat je in Belgie of Nederland niet zo gauw zal meemaken. Daar gaat deze reeks verhalen over. Vandaag een nieuw verhaal van Lieven Kattestaart: ‘Thaise taferelen’.

‘Thaise taferelen’

Pattaya.
Oase aan zee, en voorlopig weer eens mijn vakantiestekje hier in het schone Thailand.

Op mijn zoveelste queeste naar het ware geluk in den vreemde, word ik ditmaal vergezeld door Oy. Een lieve Thaise meid, in blij bezit van kreukvrije Isaan-achtergrond, massage-diploma, en onthutsend schamel appartement hier ter stede.
Aan mij blijven kleven na een plezierig, doch licht schouderontwrichtend onderonsje bij het martel-instituut waar zij werkzaam is.

Vreemd genoeg staat mijn uitgavenpatroon hier al een tijdje op de handrem door deze kleine roerganger. Iets waar ik beslist niet op gerekend had, want mijn vorige Thaise vriendinnen blonken allen uit in het zoeken naar de hoogste plank, voor het daarna nemen van een financiële duik in de farang-kassa.
Om dan weer boven te komen met een handvol bankbiljetten, of proberend licht slagzij makend de goudshop te verlaten.

Maar niets van dit alles bij haar.
Door een tegenwind-jeugd in de Isaan nog suikerwater uit een citroen knijpend, blijft zij vele uitgerekende middenstanders de baas.

Afdingend als een dragonder bij iedere verkoopster die, na het ontwaren van mijn belangstelling voor de uitgestalde kleding, meent te kunnen gaan rentenieren.
Ook mijn eetgewoontes veranderden. Want liep ik hiervoor nog dagelijks binnen bij Pizza Hut, Kiss, of andere airco gekoelde calorieën-bunkers, zij wist iets veel beters. Zowel voor mijn almaar uitdijende pensje, alsook het vakantie-budget.

Wat neerkwam op het veelvuldig aanschuiven bij stoeprand-soepstalletjes. En als vertwijfeld reiziger proberen tijdens dit noedel-festijn niet het leven te laten door de eetstokjes in mijn linkeroog te parkeren, of met wankele plastic stoel en al in de Thaise goot te belanden.
Menig zwerfhond was getuige van mijn geknutsel, en hoopte daarbij kwijlend op een onvrijwillige donatie.

Ook de alcohol-inname werd onder de loep gehouden. Maar als het dan toch zo nodig moest, dan was Chang-bier in haar ogen de prijsbewuste keuze. Want haar oude moeder, in het kleine huisje op de prairie, dronk het spul ook. En zeg nou zelf, wie weet beter wat goed voor je is dan je aanstaande schoonmoeder?

Song-theaw chauffeurs hebben aan haar een harde dobber. Want na het drukken op het stopknopje ontvouwde zich al menigmaal een verbale muntjes-schermutseling. Meestal als de bestuurder meende per afgelegde centimeter of nationaliteit van de passagier te kunnen rekenen. Na enige tijd begon ik zowaar de tekenen van een op handen zijnde victorie te herkennen.
Namelijk de moedeloos inzakkende schouders van de bestuurder, en de gebezigde schuttingtaal die daarop uit het raampje stroomde.
Al of niet afkomstig van zijn naast hem zittende echtgenote.

Als devoot Boeddhiste drong zij echter wel aan op het doneren van wat pegels bij de plaatselijke tempel, teneinde mij met een gerust hart te kunnen volgen op mijn levenspad. Dat ik het glinsterende optrekje tijdens deze donatie alleen van buiten aanschouwd heb, maakte volgens haar niet uit. Het ging tenslotte om het gebaar.
Een handvol bahtjes voor jaren van voorspoed en geluk leek haar een prima investering, zeker voor een gereformeerde heiden uit Holland.

Sommige prijspakkers, aangaande mijn hotel, vereisten echter wat voorwerk.
Een avondje genoeglijk doorzakken in een aanpalend restaurant met de ganse familie van een schoonmaak-dame, vond ik eerst wat vreemd. Maar betaalde zich de weken daarna uit in het zeer regelmatig en ongevraagd vernieuwen van beddengoed en badzeepjes.

Ook de schier eindeloze stroom aan strandventers die meenden mij te kunnen belagen, teneinde mij allerhande etenswaar, tatoeages of houten olifantjes aan te smeren, beloofden hun leven te zullen beteren na een korte sessie met mijn lieftallige Thaise uitsmijter.
Schuinsmarcherende jet-ski eigenaren, nooit te beroerd exorbitante woekerprijzen te vragen voor hun defecte dobbers, kwamen tot inkeer na een korte blik in de strandstoel naast mij.

Maar hoewel ik begrip heb voor de zuinigheid waarmee zij mij omringt, vind ik als nuchtere kaaskop dat je ook te ver kunt gaan in de zoektocht naar actie-knallers.

Zeker als het om gebruiksvoorwerpen gaat die wat langer mee zouden moeten gaan.
Daarom tekende ik beslist protest aan toen ze, wandelend aan de Beach Road, een greep deed in een zonnebril-rek aldaar.
Mijn reactie was er een van lichte ontzetting, gezien de alom bekende, en vooral niet bestaande, kwaliteit van het gebodene.

Vervolgens pleitend als Moszkowicz om het plastic prul weer weg te hangen, en mij spoorslags te volgen richting de betere brillenwinkel. Alwaar ik haar kennis kon laten maken met de oogstrelende werkjes van Ray-Ban, Oakley, en wie weet, vriendje Persol.

Maar het was aan dovemansoren gericht, want deze zonwering bleek een onweerstaanbare aanbieding. Waarna geld en kunststof gedrocht wisselden van eigenaar.
Tevreden met haar aankoop en het leven in het algemeen slippert ze verder over de drukke boulevard.
Ikzelf ben een stuk minder tevreden. Ook al omdat ze weigert de sticker van het glas te halen, om zo de wereld kond te doen van de recente aanschaf.
Iets wat ik persoonlijk liever voor me had gehouden.

Na een stief kwartiertje, ter hoogte van Mike Shopping-Mall, besluit haar aankoop dat het mooi geweest is en spuwt het linkerglas uit. Welke een roemloos einde vindt op het zoolverklevende beton.

Zelfs het goedkoopste Thaise namaak-horloge heeft nog de beleefdheid te wachten tot je eenmaal thuis bent, alvorens de geest te geven, maar deze bril had hier duidelijk geen boodschap aan.
Ik wil iets roepen over scherven die geluk brengen, maar zoals u inmiddels weet, doet ze niet aan bijgeloof.

Haar nieuwe aanwinst aan diggelen, staart ze boos naar de schamele resten in haar hand.
En brengt me vervolgens aan het wankelen, door te zeggen dat ik toch gelijk had. (Mijn eerste overwinning op haar Thaise telraam, een heuglijk feit.)

Dit was echt zonde van het geld, en ze ging meteen met me mee.
Dat wil zeggen..

Terug naar de verkoper, voor een refund.

Over deze blogger

Lieven Kattestaart

Lieven Kattestaart (1963) woont samen met vrouw Oy op het mooie Goeree-Overflakkee.
Is werkzaam als havenmeester en bezoekt sinds 1993 het verre Thailand, waar hij in 98' Oy leerde kennen en haar overhaalde de zon vaarwel te zeggen en zich in dit kille moeras achter de dijken te vestigen.

Tegenwoordig de vakantieweken meestal doorbrengend in het Isaanse optrekje van schoonmoeder, afgewisseld met wat strandhangen in Pattaya, of klem zitten in bus of trein om andere en onbekende Thaise streken te bezoeken.
Zich voornemend na pensionering samen met Oy in Thailand te gaan wonen, en beiden kunnen nauwelijks wachten tot het zover is.

Hobby's: zodra er zich een inspiratie-vonkje aandient, doch meestal gekweld door schrijversblok, het toetsenbord beroeren teneinde het mooie Thailandblog van een nieuw stukje te voorzien, het beoefenen van lichamelijke bezigheid door middel van joggen (uiteraard met mate) online schaken, en het af en toe drinken van een prima Single Malt en daarbij wegdampen van een sigaar van Cubaanse origine.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur17 april 2025‘Thaise naweetjes en dingen die je bijblijven’
• Leven in Thailand15 april 2025Je maakt van alles mee in Thailand (277)
• Cultuur13 april 2025Je maakt van alles mee in Thailand (276)
• Leven in Thailand12 april 2025Je maakt van alles mee in Thailand (275)