De invloed van het leger op de Thaise samenleving
Op 14 mei zijn er parlementverkiezingen in Thailand. Mogelijk komt er dan een einde aan de regeerperiode van generaal Prayut die in 2014 door een staatsgreep aan de macht is gekomen. Op sociale media valt te lezen dat het Thaise volk een nieuwe staatsgreep niet zal tolereren, wanneer deze gericht is tegen een democratisch gekozen regering. Toch is die kans op een nieuwe staatsgreep door de militairen aanzienlijk. In dit artikel kijken we daarom naar de invloed van het leger en de militairen op de Thaise maatschappij.
De invloed van het Thaise leger op de politiek en samenleving is groter dan je misschien denkt. Het zichtbaarst is de directe invloed op de politiek, waar militaire leiders vaak hoge posities bekleden en een belangrijke rol spelen in het bestuur van het land. Daarnaast zijn er de meer indirecte effecten op de samenleving, zoals de controle op media en de inperking van de vrijheid van meningsuiting. Het leger heeft ook een eigen economische agenda, zo is het via diverse bedrijven en overheidsorganisaties betrokken bij de Thaise economie. Het Thaise leger bezit niet alleen bedrijven, maar ook bijvoorbeeld televisiestations en is het betrokken bij de productie van goederen.
Historische context
Thailand, vroeger bekend als Siam, heeft een lange geschiedenis van militaire interventies in de politiek. Sinds 1932, het jaar waarin de absolute monarchie werd afgeschaft, zijn er meer dan tien staatsgrepen gepleegd. Enkele daarvan waren succesvol, waardoor militaire leiders aan de macht kwamen. De rol van het leger in de politiek van Thailand kan niet los worden gezien van het streven naar stabiliteit en de bescherming van het koningshuis.
Diepgewortelde conflicten
Net zoals in andere landen zie je in Thailand ook een strijd tussen conservatieven en een meer progressieve en soms populistische stromingen. Deze was vooral zichtbaar in 2006 tijdens de strijd tussen Redshirts en de Yellowshirts. Dat conflict weerspiegelt de diepere politieke, sociale en economische verdeeldheid in het land. De Yellowshirts, die voornamelijk uit de stedelijke midden- en hogere klasse bestaan, verdedigen traditionele machtsstructuren zoals de monarchie en het leger. De Redshirts, voornamelijk bestaande uit plattelandsbewoners en de lagere sociale klassen, steunen populistische politici zoals voormalig premier Thaksin Shinawatra. Het conflict kwam tot een hoogtepunt in 2006 met een militaire staatsgreep tegen Thaksin, en sindsdien hebben beide groepen elkaar bestreden tijdens opeenvolgende regeringen en politieke crises. Deze strijd tussen de Redshirts en Yellowshirts benadrukt de worsteling van Thailand om een stabiele democratie te ontwikkelen te midden van machtsconcentratie, corruptie en de invloed van het leger op de politiek.
Laatste staatsgreep in 2014
De staatsgreep van 2014 in Thailand, geleid door generaal Prayut Chan-ocha, vond plaats te midden van politieke onrust en straatprotesten tussen de Redshirts en de Yellowshirts. Het conflict ontstond na een controversieel amnestievoorstel van de regering van premier Yingluck Shinawatra, zus van de afgezette premier Thaksin Shinawatra.
De staatsgreep leidde tot een periode van militair bewind, waarin de vrijheid van meningsuiting en politieke activiteiten werden ingeperkt en de grondwet werd opgeschort. In 2019 werden er uiteindelijk algemene verkiezingen gehouden, die leidden tot een coalitieregering onder leiding van Prayut, die zijn positie als premier behield. Hoewel Thailand sindsdien een zekere mate van politieke stabiliteit heeft gekend, zijn er nog steeds zorgen over de invloed van het leger op de politiek en de beperkingen van democratische vrijheden.
PKittiwongsakul / Shutterstock.com
Het Thaise leger en de samenleving
De invloed van militairen op de Thaise samenleving is op verschillende niveaus merkbaar. De macht van de militairen in Thailand is diepgeworteld en reikt tot ver in verschillende aspecten van de Thaise samenleving. Hier zijn enkele belangrijke gebieden waar de invloed van het leger merkbaar is:
- Politiek: Militairen hebben in de loop der jaren een prominente rol gespeeld in de Thaise politiek. Ze hebben verschillende staatsgrepen gepleegd en zijn vaak betrokken bij de vorming en het functioneren van regeringen. Hoewel er nu een burgerregering aan de macht is, blijft de invloed van militairen in de politiek aanzienlijk, met veel voormalige en huidige militaire officieren op sleutelposities.
- Economie: Het Thaise leger heeft economische belangen in verschillende sectoren, zoals telecommunicatie, media, infrastructuur en productie. Ze beheren overheidsbedrijven en genieten van aanzienlijke financiële voordelen en middelen. Dit versterkt hun invloed en macht in het land.
- Media en vrijheid van meningsuiting: De militairen hebben invloed op de Thaise media door het bezit en beheer van televisiestations, kranten en radiozenders. Ze gebruiken deze platforms om hun belangen en standpunten te bevorderen en om kritiek op het leger en de regering te onderdrukken. Dit heeft geleid tot beperkingen op de vrijheid van meningsuiting en persvrijheid.
- Sociale controle: Het leger speelt een rol bij het handhaven van de openbare orde en sociale controle in Thailand. Ze kunnen worden ingezet om protesten en demonstraties te onderdrukken, en worden vaak ingeschakeld om de stabiliteit te bewaren en het gezag van het koningshuis te verdedigen.
- Conflict in het zuiden: Het Thaise leger is actief betrokken bij de strijd tegen separatistische groeperingen in het zuiden van het land. Hun aanwezigheid in deze regio’s heeft gevolgen voor de lokale bevolking en draagt bij aan de voortdurende spanningen en het geweld in het gebied.
Hoewel de Thaise samenleving streeft naar democratisering en transparantie, blijft de macht van de militairen op verschillende niveaus aanwezig. Dit maakt het een complexe en invloedrijke factor in het huidige en toekomstige politieke en sociale landschap van het land.
Mr. Witoon Boonchoo / Shutterstock.com
Komen er nieuwe staatsgrepen?
Of er in de toekomst nieuwe staatsgrepen komen valt moeilijk te voorspellen, maar als je naar de geschiedenis kijkt is de verwachting op minder bemoeienissen van het leger op de politiek, niet erg hoopvol. Zoals je hebt kunnen lezen, hebben de militairen hun tentakels in alle geledingen van de Thaise maatschappij uitgeslagen. Daarbij spelen macht en alternatieve geldstromen, die het soldij van de legerleiding wat ophogen een belangrijke rol.
De kans op toekomstige staatsgrepen hangt af van verschillende factoren, waaronder politieke stabiliteit, economische ontwikkeling en sociale samenhang. De afgelopen jaren zijn er wel enkele positieve ontwikkelingen geweest, zoals een geleidelijke overgang naar democratisch bestuur na de staatsgreep van 2014. Toch blijft het politieke landschap van Thailand verdeeld en zijn er zorgen over de mate van democratie en vrijheid in het land.
De kans op toekomstige staatsgrepen kan afnemen als Thailand erin slaagt om langdurige politieke stabiliteit en economische groei te bewerkstelligen en de invloed van het leger op de politiek te verminderen. Hervormingen die gericht zijn op het versterken van democratische instellingen, het bevorderen van transparantie en het waarborgen van de rechtsstaat kunnen ook helpen om het risico op militaire interventies te verkleinen.
Het leger als hoeder van de Thaise maatschappij
Het leger ziet haar eigen rol in de Thaise politiek als een soort noodzakelijk kwaad. Het beschouwt zijn rol vooral als beschermer van de nationale veiligheid, stabiliteit en de Thaise monarchie, een instituut dat van oudsher nauw verbonden is met het leger. In tijden van politieke onrust of crisis treedt het leger vaak op als een stabiliserende kracht die ingrijpt om de orde te herstellen. Met ander woorden, jullie mogen politiek bedrijven, maar als het een zootje wordt of de economische belangen geschaad worden dan grijpen wij in. Het lijkt een beetje op een vader die toeziet dat zijn spelende kinderen elkaar de hersens niet inslaan. Dat lijkt nobel, maar critici wijzen op de geschiedenis van staatsgrepen, de beperking van democratische vrijheden en de politieke invloed van het leger als factoren, die juist bijdragen aan de voortdurende politieke instabiliteit en ongelijkheid in Thailand.
En het blijft natuurlijk de vraag of de militairen daadwerkelijk in het landsbelang, of toch vooral in eigen belang, handelen?
Als zoals de verwachtingen zijn PT en TFP na de verkiezingen een coalitie gaan vormen zal veel duidelijk worden.
Binnen de samenleving is er veel veranderd,ik ga geregeld naar de bioscoop en heb kunnen constateren dat het opstaan voor Hem steeds minder wordt, vooral de jeugd blijft lekker zitten, dit was een paar jaar geleden nog ondenkbaar.
Het niet veroordelen van hun militaire vrienden uit Myanmar voor de gruwelijke misdaden tegen hun eigen bevolking wordt hun ook zwaar aangerekend door jongeren die hun eigen nieuwskanalen hebben.
Vooral TFP wil flink gaan snijden in het defensie budget, maar eens kijken hoe dat af gaat lopen.
Ik ben geen fan van groene tentakels die hun macht en invloed doen dulden bij het bestuur van een land. Een zo klein mogelijke defensie macht om eventuele agressie van buiten af te slaan volstaat in mijn ogen. Maar in Thailand is defensie er vooral om de interne veiligheid te verdedigen, lees: dat het plebs het maar niet in het hoofd zal halen teveel invloed op het bestuur te krijgen en zo de belangen van de (elkaar onderling beconcurrerende) grote, elitaire families/clans te doen schaden.
Citaat: “De afgelopen jaren zijn er wel enkele positieve ontwikkelingen geweest, zoals een geleidelijke overgang naar democratisch bestuur” . Maar wat zijn die stapjes waard als belangrijke organen en functies veilig zijn gesteld met door militair aangestelde personen? Neem de senaat, niet langer gekozen door de bevolking maar met de hand geselecteerd door de coupplegers. Of de Kiesraad, die zou moeten toe zien op een eerlijk verloop van verkiezingen, zelfde verhaal. Of de anti-corruptie waakhand (NACC), ook daar dit verhaal. Dus niemand stond er van te kijken toen vice-premier generaal Prawit met zijn tientallen extreem dure horloges die hij niet als bezit had opgegeven “want geleend van een overleden vriend”, door de NACC in gelijk werd gesteld. Van de week gaf het Hooggerechtshof dan wel de opdracht aan het NACC om binnen twee weken alle documenten rondom dat onderzoek naar Prawit openbaar te maken maar de NACC moet daar eerst nog over gaan praten. Dat niet alle organen en personen op die functies aan de leiband lopen is natuurlijk waar, maar de invloed en minder frisse spelletjes van hoog geplaatste militairen en andere hotemetoten valt niet te ontkennen. De democratie in Thailand heeft daardoor al decennia lang ernstige schade en te weinig kans zich te ontwikkelen.
Militairen als vader die straft, jaja. Een vader die liever niet ziet dat de kinderen teveel vragen stellen, op ontdekking gaan experimenteren. Een vader die brult en als de kinderen niet snel genoeg en precies doen wat vader zegt, en de kinderen die dan toch nog een wedervraag of weerwoord hebben worden genadeloos in elkaar geslagen, afgemaakt of verdwijnen spoorloos. Nou, een vader om trots op te zijn…
En dan hebben we het niet eens over dat wanneer een regering aan de macht is die niet naar de zin van andere elite families is, dat er dan kunstmatig wordt aangestuurd op conflict, opdat er onrust ontstaat en het leger dan wel in “moet” grijpen om zo “rust en orde” te herstellen. Ook dat is al meermaals gebeurt en toch zijn er mensen die de coupplegers dan prijzen. Indoctrinatie werpt zo zijn vruchten af. Ik zou hier nog een bruggetje kunnen maken naar Antonio Gramsci wat betreft de hegemonie van de heersende klasse (denk aan enkele schoolboekjes die Prayuth prezen voor zijn daden van 2014), maar het is even genoeg zo.
Het opkomen voor het “landsbelang” is niet anders dan een slap excuus voor de belangen van een kleine club (clubjes eigenlijk) aan de top.
De vele petten die de militairen op hebben is natuurlijk een onwenselijke situatie. Ze horen in een kazerne en verder niet. Echter, ze zullen hun eigen huidige positie nooit opgeven, vooral omdat het ook om heel veel geld gaat. Niemand zal staan te juichen als 2/3 van inkomsten of meer moeten inleveren, en de 1.000 generaals in Thailand zeker niet. https://www.thailandblog.nl/achtergrond/thailand-het-land-van-duizend-generaals/
Je ziet dit ook in buurlanden. In Myanmar is het leger een staat in de staat met eigen scholen en ziekenhuizen en met een harde hand; enfin, dat lezen we nu dagelijks. Laos en Vietnam zijn politiestaten waar de stem des volks op een laag pitje wordt gehouden en Cambodja heeft ook een 112-wetgeving, nota bene tegen de zin van de koning die zich ziek verklaarde en naar China trok zodat Eerste Minister Hun Sen die wet kon tekenen. Net wat ooit een Europese koning deed die tegen de abortuswetgeving was.
Macht, daar gaat het om, en macht brengt geld in de zakken. Ik zie dit niet snel veranderen in alle genoemde landen, Thailand incluis.
Komende verkiezingen zijn er om een nieuw Huis van Afgevaardigden te kiezen. Dat Huis is van belang want volgens de laatste versie van de grondwet wordt de Thaise premier gekozen door de Nationale Assemblee: een gecombineerde zitting van het het nieuw gekozen Huis van Afgevaardigden (Lagerhuis met 500 zetels) en de Senaat (Hogerhuis met 250 zetels).
Let op: via de kiesdistrict verkiezingen straks in mei mag de Thaise bevolking 400 leden kiezen. Die andere 100 worden geplaatst via een verwarrend systeem van partijlijsten. Kandidaten op die partijlijsten zijn over het algemeen de kopstukken van de partijen.
Dan de Senaat: die wordt niet gekozen, maar neergezet, en dus in de Thaise logica onpartijdig. De 250 senaatsleden zijn daarom benoemd door de Royal Thai Military.
Die 100 plus 250 zijn veel machtiger: die gaan na de verkiezingen een glas drinken, een plas doen en ervoor zorgen dat het blijft zoals het was.
Ik heb alle reacties gelezen maar ben nog steeds niet mee.
Wat als de Thai militairen zich terugtrekken in hun kazernes en alles overlaten aan diegene die “democratisch verkozen” worden ?
Gaat dit een “boost” geven aan de economie ? Gaat de doorsnee Thai er beter van worden ? Gaat de corruptie verdwijnen ? Gaan de rijken hun fortuinen delen ?
Dat de militairen veel macht hebben en de goede “posten” bekleden is overduidelijk maar een land “stabiel” houden is ook belangrijk en bij mijn weten is Thailand niet te vergelijken met Noord-Korea, Myanmar, Venezuela, Afghanistan, Somalië … en noem maar op.
Trouwens, uit een studie blijkt dat bij +/- 70 procent van 180 onderzochte landen er een “ernstig probleem” blijkt te zijn qua corruptie !, en het zijn niet allemaal “militaire regimes”.
Dat zien vele van die europese democraten vaak over het hoofd, democratie is niet iets dat je even twee uurtjes per week op school leert en met een kruisje op een stembiljet.
Als de stabiliteit wegvalt door dwang [het liefst zo vriendelijk mogelijk] rijden al die ‘democratische burgers’ er in de vijfde versnelling achter aan om ook aan die macht te snuffelen en je de ‘democratie’ uit te leggen volgens hun inzicht.
Geef het tijd zeg nog een generatie en dan heeft het kans van slagen in deze regio.
Ook de buurlanden zullen moeten veranderen.
Een volwassen democratie kan slechts onstaan als het de kans krijgt zich te ontwikkelen, fietsen leer je ook niet als een ander permanent je fiets vasthoudt. Het zal tijd kosten voordat in de diverse bestuurslagen, organisaties enzovoort zich een goed ontwikkeld klimaat van democratie, check and balances, veel kleinere belangenverstrengelingen enzovoort tot stand komen. En de rijken, overigens innig verwerven met hoge militairen en andere hoge figuren, die gaan zeker niet uit spontaan hun bezit of invloed (macht) delen. Daar is hevige druk van onderen door het volk voor nodig. Maar elke paar jaar , al sinds 1932, vallen er rake klappen om dat volk het ‘dwaze’ idee van democratie en eerlijker verdelen van macht, invloed en rijkdom te ontmoedigen. Geen gezonde toestand als je het mij vraagt. Zou het na bijna 100 jaar niet eens tijd worden die afgedwongen zijwieltjes van de fiets te halen?
Volgens mij vergeet je een belangrijk ding: iedere Thai , van rijk tot arm, van hoog tot laag moet zich een andere houding aanmeten als het gaat om (politieke) meederheden en minderheden.
Maar men denkt uitsluitend in termen van macht, en liefst de absolute macht.
En we weten dat houdingen maar langzaam veranderen.
Dit is een onzinredenering, beste Philippe. Niemand op Thailandblog vergelijkt Thailand met “Noord-Korea, Myanmar, Venezuela, Afghanistan, Somalië … en noem maar op.” Zelfs niet regimes van de directe buurlanden aan de oostgrens. Maar als je pretendeert een democratische rechtstaat te zijn, en dat doet Thailand,
met periodieke democratische en transparante verkiezingen,
met deelname van diverse politieke partijen die na de verkiezingen geacht worden een coalitie- of een oppositierol te vervullen,
met verkiezingscampagnes van enkele weken door heel het land,
met vele oproepen aan de bevolking hun stemrecht te benutten,
met een grondwet, een parlement, een senaat,
met hoge colleges van staat zoals een raad van state en een hoge raad, en
met een scheiding der machten (trias politica),
als je als land pretendeert al dat bovenstaande in je staatsinrichting ingevuld te hebben, dan gaat het niet aan om als er verkiezingen zijn geweest en een parlement en regering aangesteld vervolgens het leger parlement en regering te doen ontbinden en te laten bepalen hoe het land verder wordt bestuurd.
En dat is wat in 2014 gebeurde en waarmee Thailand tot op vandaag mee te maken heeft. Dat is wat al zo vaak sinds 1932 aan de hand is. Als je een democratische rechtstaat wil dan erken en respecteer je de uitkomsten van verkiezingen, het gezag en de werking van de staatsinstellingen en zorg je met elkaar dat die democratie ook gestalte krijgt. Elke institutie heeft zijn eigen rol en verantwoordelijkheid en die van het leger is ondergeschikt aan regering en parlement. En niet andersom zoals in Thailand.
Desondanks kan het zijn dat corruptie plaats vindt, valse beloften worden gedaan, het land in oproer komt. Geen volk is rustig, mensen zijn nooit tevreden, er is altijd wel iets. Maar de Thaise bevolking onthouden van een emancipatie-ontwikkeling zoals die in West-Europa en Oost-Azië heeft plaatsgevonden na 1945, getuigt niet van veel historisch besef. In West-Europa b.v. is de democratisering na 1968 pas goed op gang gekomen. Vele lezers van Thailandblog waren toentertijd aanwezig, als student en als deelnemer. Het is jammer dat zij nu zo weinig van zich laten horen en huidige “stabiliteit” wel prettig vinden want waarborgt het gegeven dat zij hun “schaapjes op het droge” hebben. Bedenk ook dat er maar weinig landen ter wereld bestaan waar een grondwet om de paar jaar wordt herschreven. Het wordt tijd dat Thailand haar eigen constitutie serieus neemt.
1. Men kan onmogelijk van democratie spreken in Thailand gezien aan de eerste peiler niet voldaan word.
de eerste peiler van democratie is : Vrijheid van meningsuiting en daar voldoet Thailand zeker niet aan.
2. Woorden van Charles Maurice de Talleyrand :
” Een monarchie moet geregeerd worden met de democraten, een republiek met aristocraten.”
3. De 3 stadia in de politiek: beloven, niet doen, uitleggen dat er belangrijker zaken aan de orde zijn.
4. Denk persoonlijk dat er niet veel zal veranderen we drinken een glas we maken een plas en alles blijft zoals het was
Het leger heeft ook invloed op het bancaire systeem. Als zij na de verkiezingen (mede) winnaar worden door hun “steun” aan de verkiezingen, zullen ze beloond worden door het toestaan van militaire aankopen. Om de uitgaven te verlagen zal het bancaire systeem de positie van de THB -USD manipuleren.
Het leger wordt ook hier weer als maatschappelijk stabiliserende (f)actor neergezet. Dat is maar ten dele zo. Voor de gewone werkende Thai is de impact van militairen in allerlei bestuurslagen buiten de krijgsmacht vaak heel erg destabiliserend.
Een voorbeeld:
In het Noord-Thaise dorpje waar wij wonen kenden we een houtvester. Een man die beroepsmatig bomen zaagde en die tot balken planken en verwerkte. De man had tot 2015 een goed draaiend bedrijfje met een 5 tal personeelsleden.
Sommige hardhoutsoorten, zoals teak (mai sak) en padouk (mai padoe), zijn beschermd door de Thaise wet. Het zagen van deze bomen vereist een vergunning.
Tot 2014 was de man zijn bedrijfje winstgevend. De houtvester en zijn personeel konden er goed van leven. Die hardhoutsoorten zijn gegeerd en prijzig op de markt.
De houtvester betaalde tot 2015 handje kontantje 4000 thb zonder ontvangstbewijs aan de ambtenaar die de kapvergunningen verleende. TiT
Maar dat kleine Noord-Thaise dorpje ligt toevallig in gebied waar de Red Shirt Beweging traditioneel sterk ingeplant is en waar die allerlei maatschappelijk nuttige activiteiten opzette. In het stemgedrag uitte zich dat manifest.
De militairen vonden dat niet kunnen. Vanaf 2015 werd er naast (eigenlijk boven) zowat elke ambtenaar met enige maatschappelijke impact een militair gezet, tot in ons kleine dorpje toe.
In 2015 heeft de houtvester zijn beroepsactiviteiten gestopt. Hij kon niet verder werken met verlies.
De militair die naast (boven) de vergunningverlenende ambtenaar kwam te zitten moest elke maand 6000 thb in het handje gestopt bovenop de 4000 thb voor de civiele gezagsdrager.
De houtvester probeert nu de kost te verdienen als bouwaannemer, van voornamelijk wegen en (irrigatie) kanalen. Daarvoor is de “overhead” kost aan ambtenaren lager en daar eisen de militairen nog geen maandelijkse bruine envelop.
Dit soort wantoestanden zorgt ervoor dat heel veel mensen in het dorpje haatdragend geworden zijn tegenover militairen. Dat uit zich steeds openlijker in gemor, zeker als het rode of zwarte bolletje getrokken wordt om dienstplichtige dorpsjongens te selecteren.
Die jarenlange vrijdagavond toespraken op televisie van de generaal-premier met als baseline “Bringing happiness to the people” hebben blijkbaar een verwachtingspatroon geschapen dat niet helemaal overeenstemt met de realiteit.
In dit artikel en de commentaren wordt imo totaal voorbijgegaan aan de invloed die VS proberen uit te oefenen op de interne politiek in Thailand (en niet alleen in Thailand, ook in MyanMar, Vietnam, Laos…) in een poging om SE-Asia los te weken van de invloed van China. Het is hen natuurlijk een doorn in hun oog dat de Thai-Sino samenwerking gestaag uitbreidt. Zij steunen met veel geld de TP en FTP en proberen zo hun invloed uit te breiden.
Wil je hier meer over weten kijk dan naar deze 15 min video van Brian Berletic (oud VS militair en nu woonachtig in Bangkok).
https://www.youtube.com/watch?v=3gKyYHWhmd4
De Amerikanen zijn al sinds jaar en dag goede vrienden met de Thaise militairen. Dat begon vanaf de koude oorlog (domino theorie), tot vandaag de dag met o.a. de jaarlijks Cobra trainingen waarbij de twee legers samen grote oefeningen houden. Dat Amerika sinds einde WO2 haar hegemonie doet gelden wegens politieke en vooral financiële belangen mogen ook duidelijk zijn. Tot nu weten Thaise en Amerikaanse militairen en andere veiligheidsdiensten elkaar prima te vinden (al is het in elk huwelijk weleens brommen). Thailand is natuurlijk niet gek en ziet de positie van China ook verder groeien dus die moeten ze ook te vriend houden.
Iemand als Brian, geelhemd en voorstander van de coup van 2014, dus niet bepaald democratisch aangelegd. Dat Amerika landen die haar niet goed gezind zijn de nek om kan draaien (coups en andere vormen van ondermijning en onrust) is ook een gegeven maar Thailand en de VS weten elkaar nog steeds prima te vinden. Maar Brian scoort met zijn gepraat wel bij de Thaise ultra-nationalisten.
Die vriendschap komt meer en meer van 1 kant en niet van twee kanten. Thailand was een goede bondgenoot van Thailand in de tijden van de Vietnam oorlog door de Amerikanen allerlei faciliteiten te bieden, waaronder toegang tot het vliegveld in UdonThani. Geen kwaad woord van de Amerikanen over het minder democratische gehalte van Thailand omdat dat niet terzake deed als het regiem de US maar hielp.
Met hun meer recente, verhulde kritiek op de grondwet, de verkiezingen en de staatsgreep heeft de US zich niet echt geliefd gemaakt. Misschien niet zozeer vanwege de inhoud van de kritiek als wel dat menig politicus (en zeker niet alleen de conservatieve of progressieve) deze kritiek een inmenging vindt in Thaise zaken.
Amerika denkt net als ieder land eerst aan zijn eigen belang, maar alles overwegende is Amerika als “vriend” sterk boven China te prefereren alleen om het simpele feit dat China een dictatuur is. Het Amerikaanse volk kan elke 4 jaar vrijelijk zijn leiders kiezen en de Chinezen zuchten onder staatspropaganda, kennen geen vrije pers en geen vrije ondernemers, alles wordt bepaald door uiteindelijk een dictator voor het leven.
Wat betreft kritiek geven en dat opvatten als inmenging in andermans zaken, mits een beetje op een correcte manier gebracht mogen vrienden, misschien moeten zelfs, elkaar kunnen aanspreken.
Zeker Chris, de wereldwijde machtsverhoudingen veranderen nu eenmaal. De invloed van de Amerikanen neemt wereldwijd af terwijl die van China rijst. Dat de Amerikanen zo lang mogelijk die ontwikkeling willen beteugelen ter bescherming van de eigen hegemonie is evident. Zie de vele militaire basissen en militaire acties van de Amerikanen nabij China (andersom zou Amerika totaal over de rooien gaan als China dat deed, kijk maar hoe Amerika wapensystemen nabij de USSR plaatsten maar Russische wapens op Cuba was ontoelaatbaar). Dat Thailand zich meer op China richt is logisch maar de Amerikaanse banden hebben nog steeds een functie. Ik zie het als een balanseer act, helemaal op China richten zit er (nog) niet in. Thailand zal niet geheel afhankelijk willen zijn van de Chinezen, dat zou de eigen belangen kunnen schaden. Voorlopig is het dus van meerdere walletjes eten, waarbij de banden soms wat warmer en minder warm zullen zijn. Totdat China werkelijk de nummer één wereldmacht is en de Amerikanen praktisch zijn afgeschreven. Dan zijn we nog wel even wat jaartjes verder.
Ik ben hier op het blog wel eens afgeschilderd als een fan van het Thaise leger alleen maar omdat ik de situatie analyseer en probeer de waarheid te achterhalen. Dus voor de nieuwkomers: ik stemde vroeger heel vaak PSP (de Pacifistische Socialistische Partij), ik ben tegen elke vorm van geweld, ben tegen elk leger waar in de wereld ook, maar ik ben een groot voorstander van persoonlijke weerbaarheid.
Nu Thailand anno 2023. HET Thaise leger bestaat niet, het heeft nooit bestaan en de politieke verdeeldheid binnen het leger (lees: de ex-legertop) is nog nooit zo groot geweest als nu. Het uiteenvallen van de drie-eenheid Prayut, Prawit en Anupong zou de mensen wakker moeten schudden. Dat is niet niks en is ook niet zomaar gebeurd. De huidige legerleiding hult zich in stilte. Net als in elke andere monarchie op deze wereld steunt het leger de koning en zweert trouw aan hem, ook in Nederland. De Thaise koning is opperbevelhebber van het leger, Willem-Alexander niet. In ruil voor deze trouw (onder andere tot uiting komend in het toepassen van artikel 112) verwacht de Thaise legertop bijna onvoorwaardelijke steun terug: materieel en immaterieel. Maar daarin is de top al decennia lang licht tot zwaar teleurgesteld. De opperbevelhebber luistert niet altijd, pardoneert art112 gestraften en heeft – achter gesloten deuren – zijn eigen mening over het toepassen van democratische beginselen.
Geslaagde staatsgrepen kunnen niet plaatsvinden als niet tevoren de opperbevelhebber daarover is geconsulteerd. Dat is een publiek geheim. Vooralsnog lijkt zo’n situatie uitgesloten, ook al omdat de huidige bevelhebber in een van zijn schaarse speeches heeft gezegd hier helemaal niet voor te voelen. Onmiddellijk beaamd door Prayut die weet uit welke hoek de wind waait.
Prayut was deze situatie blijkbaar zat en verkoos zijn eigen politieke weg, die naar het zich laat aanzien zijn politieke zelfmoord zal betekenen. Hij kan met opgeheven hoofd het politieke slagveld verlaten en vertellen dat hij een grote democraat is door zijn nederlaag te erkennen. De getrouwen van de opperbevelhebber verzamelen zich rondom Prawit die de laatste weken een erg aardige en verzoenende toon aanslaat in de richting van andere politieke partijen, zels de oppositie. Wie zou hem dat hebben ingefluisterd?
Beste Chris, ‘het Thaise leger bestaat niet’ is semantiek en de Thaise mens heeft er helemaal niets aan. Het Thaise leger kost de Thaise staat een hoop geld, heeft overal haar invloed, bezit veel beslissingsmacht, en dat er aan de militaire top controverses zijn is uitermate jammer en laat zien dat Thailand ook in huidige 21ste eeuw blijft hangen in feodaal denken. Alleen al het feit dat huidige grondwet in 2016 ten gunste van het leger is herschreven en via een gecontroleerde referendum goedgekeurd spreekt boekdelen. Voor wie op z’n gemak wat meer wil weten over het bestaan van van het Thaise leger:
https://www.thailandblog.nl/achtergrond/thailand-het-land-van-duizend-generaals/
https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/militairen-thailand-verankeren-politieke-macht-grondwet
https://www.trouw.nl/buitenland/arbeiders-en-boeren-tegenover-conservatieve-aanhang-van-het-leger-bij-komende-verkiezingen-in-thailand~b980dad7/
Wat het Thaise leger met persoonlijke weerbaarheid te maken heeft is mij een vraag want die houdt dat bij de Thaise mens juist tegen, getuige de vele staatsgrepen die het leger nodig achtten.
beste Soi,
De Thaise mens heeft er heel veel aan te weten dat HET leger niet een mening heeft maar verschillende. Ik ken een aantal generals die genuanceerd denken over de politieke ontwikkelingen in dit land. Niet iedere militair is oer-conservatief. Niet elke burger progressief. Gelukkig maar. Komt nog eens bij dat degenen die blijkbaar het boegbeeld zijn van “HET” leger, daar helemaal niet meer werken, maar met pensioen zijn. Dat geldt ook voor een aantal senatoren met een militaire achtergrond. In Nederland heten zulke mensen generaals-buiten-dienst.
In de jaren 60 en 70 was een groot deel van de Tweede Kamerleden afkomstig uit het onderwijs. Niemand zei toen dat Nederland werd geregeerd door het onderwijs.
Het conservatieve of feodale denken beperkt zich niet tot militairen.
Het leger is ook geen juridsche entiteit maar dat is het Ministerie van Defensie, en de bedrijven die het ministerie heeft..
Het leger kost geld maar heeft ook inkomsten (hun bedrijven hebben en runnen hotels, restaurants, golfclubs, een boksstadion) en biedt werkgelegenheid aan duizenden militairen. Of die allemaal nodig zijn om het land te verdedigen is een andere vraag. Het leger heeft het positieve deel van zijn imago te danken aan de goede primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden en die gelden niet alleen voor de generaals. Het leger zou nog voor veel meer inkomsten kunnen zorgen als alle kazernes die nu nog in de binnensteden gelegen zijn (en niet alleen in Bangkok) zouden worden verplaatst naar de verre buitengebieden. Die gronden zouden, denk ik, miljarden Bahts opleveren en ruimte voor woningen en groen. Waarom hoor ik daar geen enkele politieke partij over?
Chris, er zijn meerdere politieke partijen die hebben aangegeven dat zij het leger uit de stad Bangkok wil hebben, waarna de toch beste grote stukken land voor andere & bredere doeleinden kunnen worden aangewend.
Het leger ziet zich als een onafhankelijke macht/autoriteit in dit land, bijna onaantastbaar door de regering. Er is idd een ministerie van defensie, maar dat ministerie is eerder ceremonieel, dan een beleidsorgaan.
Een tragedie van dit land is dat de militairen werkelijk in alle legale en illegale activiteiten actief zijn. Door hun “onaantastbaarheid” kunnen ze zich prima begeven in de criminele wereld van mensenhandel, wapenhandel, drugs, casinos en money laundering, vaak met “toestemming van politie die op officier niveau dezelfde opleiding volgen (daar waar de netwerken ontstaan of worden verstevigd).
hallo Petervz,
In hun landelijke verkiezingsprogramma’s (???) want het gaat natuurlijk niet alleen over Bangkok. Kijk eens in UdonThani.
Het Ministerie van Defensie is de jure verantwoordelijk voor het leger, niet het leger. Een nieuwe minister kan een hoop veranderen als hij /zij dat echt zou willen want hij/zij is de baas. Een goed begin zou zijn: inkrimpen en modernisering van de strijdkrachten, verbiden van nevenfuncties tijdens diensttijd, transparantie van nevenfuncties naast de diensttijd, afschaffen van de dienstplicht en verplaatsen van kazernes uit de steden naar het buitengebied. Plek zat.
In het kader van ieder voordeel heeft zijn nadeel zouden vele mensen in Korat zeer verdrietig worden.
Hoewel ik als non immigrant oftewel buitenlander wel bedenkelijk kijk naar kazerne terreinen, golfbanen, ter beschikking gestelde wandelparken van het leger hier in Korat.
De mannen [en dames] zorgen goed voor elkaar en die gewone burger een klein beetje bedeelt kan geen kwaad schijnbaar.
Beste Soi, voor de liefhebber die wat meer wil lezen zijn er ook de nodige boeken geschreven die geheel of deels over de militairen gaan. Met een blik op mijn boekenkast noem ik er een paar (van nieuw naar oud):
– A soldier king: monarchy and militairy. Door Supalak Ganjanakhundee
– Infiltrating society: the Thai military’s internal security affairs. Door Puangthong Pawakapan
– Thai militairy power, door Gregory Raymond (boekreview hier op TB)
– The politics of despotic paternalism. Door Thak Chaloemtiarana
– A special relationship: the United States and military government
in Thailand, 1947–1958. Door Daniel Fineman
– Diverse andere boeken zoals biografieën over generaal X of Y. (zie ook de serie van Lung Jan hier op TB). In de diverse geschiedenisboeken over Thailand komen de strijdkrachten uiteraard ook regelmatig even voorbij. Uren leesplezier voor boekenwormen.
Maar online is er ook het nodige te vinden hoor, waaronder Prachatai. De een wat minder sterk geschreven dan de ander maar het maakt in ieder geval duidelijk dat er tussen duidelijk dat het een heel divers aantal spelers (met diverse opvattingen en belangen) en (veranderende!) relaties/netwerken over en weer zijn. Niet dat alle wijsheid uit lectuur te halen is maar het geeft wel een basis om gebeurtenissen in heden en verleden te begrijpen en verklaren.