Chris beschrijft met enige regelmaat zijn belevenissen in zijn Soi in Bangkok, soms goed, soms minder goed. Dit alles onder de titel Wan Di Wan Mai Di (WDWMD), oftewel Goede Tijden, Slechte Tijden (de favoriete serie van zijn moeder in Eindhoven).
In de vorige serie WDWMD’s (afl. 21 om precies te zijn) schreef ik ruim 2 jaar geleden:
“Recht tegenover de voordeur van mijn condo woont een familie waarover ik het met u nog niet gehad heb. De reden is dat ik niet graag roddel maar over deze familie valt niet veel goeds te vertellen. De familie bestaat uit een (gescheiden) moeder van naar schatting 45 jaar met haar twee volwassen zonen. En o ja, ze hebben ook een hond waarvoor ze niet zorgen zoals ik dat gewend ben. Ik ben dan ook ‘maar’ een farang. De moeder is – ik schrijf het niet graag op – moddervet (waar zij 1 been heeft heb ik er twee) en heeft een baan in het ziekenhuis. ………. bestaat de hond uitlaten uit het openzetten van het hek zodat de hond naar buiten kan. ……Als het stortregent (en de soi voor enkele uren onder water staat) betekent dat dat de hond met ‘zijn ziel onder zijn arm’ loopt en alleen onder het afdakje van mijn condo kan schuilen. “
Er is in twee jaar wel het een en ander veranderd. Ik ben er nu achter dat de naam van de hond Mong is. Dat is een. Sinds ruim een jaar is Mong een wees en de enige vaste bewoner van het huis (zie foto). Ik heb dus geen overbuurvrouw of overbuurman maar een overbuurhond. Zijn bazin is ruim een jaar geleden op 47-jarige leeftijd aan darmkanker overleden.
Volgens mijn vrouw heeft haar ziekte (en de dodelijke afloop) alles te maken met het feit dat zij altijd chagrijnig was, nooit lachte, eigenlijk altijd ruzie maakte in de soi (omdat ze zich nergens wat van aan trok) en altijd schreeuwend (zowel naar haar zoons die dan ook niet zo vaak kwamen als naar Mong) door het leven ging. Zij was absoluut niet in de Boeddha aldus mijn vrouw. Nu ben ik niet zo gelovig maar er is menig onderzoek dat uitwijst dat mensen die vaak opvliegend zijn en het zichzelf sociaal moeilijk maken korter leven dan mensen die van elke dag een zondag proberen te maken (zo hebben mijn vrouw en ik beiden gelijk). Ik denk ook dat mijn grootvader daardoor 95 werd, mijn moeder 90 is en nog twee zussen heeft die ouder zijn dan haar. Allemaal Brabanders, trouwens.
Terug naar de soi. De oudste zoon werkt bij een bedrijf aan de andere kant van Bangkok en kan dus niet dagelijks naar het ouderlijk huis komen. De jongste zoon werkt als röntgentechnicus in een ziekenhuis in Phuket. En dus is Mong de enige vaste bewoner van het pand. Hij komt niet verder dan de serre en kan niet naar binnen. Elke avond, zo rond half zes, komt er een man op een brommer die voor hem zorgt.
In de praktijk betekent dat: het hek openmaken zodat Mong zijn behoefte kan doen, hem eten en water geven en hem een keer in de twee weken wassen. Na een half uurtje is hij weer weg. Tot een maand geleden sloot hij Mong dan weer netjes op in de serre tot de volgende dag. Maar toen werd Mong op een dag ziek. Overgeven en ernstige buikloop. Mong had daarbij nog geprobeerd dat niet midden in de serre te doen maar dichtbij het lichtpaars (de kleur was zeer waarschijnlijk in de aanbieding) geschilderde hek. U kunt zich voorstellen dat zoiets bij een temperatuur van 25-30 graden gaat stinken. Mijn vrouw en enkele andere soi-bewoners ruimden de rotzooi zo goed als mogelijk op en vertelden die avond aan de verzorger wat er gebeurd was.
Deze man besloot in zijn wijsheid Mong niet meer op te sluiten in de serre maar juist buiten te sluiten. Wellicht in de veronderstelling dat dat maar voor een paar dagen was, zolang hij ziek was. Maar deze tijdelijke situatie is in een permanente situatie veranderd. Alleen als een van de zonen een weekend komt logeren bij hem slaapt Mong in de serre. Alle andere dagen leeft hij dag en nacht op straat. Wandelt op en neer in de soi, slaapt in hoekjes of onder de pickup van de buurvrouw. En omdat hij van mensen houdt ligt hij ’s avonds altijd voor de buurtsuper waar de buurt zich verzamelt voor klessebessen, spelletjes of eten.
Mijn vrouw speelt af en toe kaart in de soi, om geld, en u weet dat dat in dit land verboden is. Zij heeft Mong lachend opgedragen om te blaffen als hij ’s avonds een agent ziet. En warempel. Gisteravond kwam er een agent op de motor bij de buurtsuper en hij begon zowaar te blaffen. Zou hij dan toch luisteren naar iemand?
Dat schuilen onder het afdakje is overigens nog steeds hetzelfde. Deze foto van Mong is gemaakt op 5 mei, na een nacht van hoosbuien.
Wordt vervolgd
Ja men gaat in Thailand heel wat anders om met dieren dan wij gewend zijn.
Zo had mijn Thaise partner ooit een Siamese kempvis in een doorzichtige Starbucksbeker met ook nog een stukje groen op de bureautafel staan. Het arme dier kon geen kant op. Ik heb toen gelijk een vierkant glazen bakje gekocht wat eigenlijk ook nog te klein was maar hem wel tien keer meer ruimte gaf.
Honden en katten hebben mijn partner en familie ook. Alles loopt vrij rond waardoor er al twee doodgereden zijn. Een derde is kortgeleden overleden omdat mijn schoonvader zo nodig de hond een hele visgraat moest voeren. Wat een verstand.
Een paar hondjes – het kleine soort – is wel altijd in huis maar die moeten ze zo nodig af en toe aankleden als een pop ondanks de hitte.
Diervriendelijk is de doorsnee Thai helaas niet.
Toen ik hier in Isaan voor het eerst kwam had de zus van mijn vriendin( buurvrouw) en haar man een oude hond, geen haar meer, vol met schurft, acherlijf verlamt door een aanrijding.Ik schrok me rot, zoiets nog nooit nergens gezien, ik zie tegen mijn vrieendin ;laat dat beest inslapen.Ze antwoorde, neenee, dat doen wij hier niet i.v.m. bhoedisme, mag niet doden.Oké, dier heeft een ellendig leven gehad, maar nu komt het, diezelfde zus en zwager hebben een farm met kippen en eenden, en 2 honden.Op een ochtend 2 kippen doodgebeten, wat doet mijn zwager; pakt een haaksse schop, en baf, weg honden.Bhoedisme;aan me hoella
Bekend fenomeen zijn toch de honden die altijd net voor de deur van vrijwel elke 7-shop liggen? Die liggen juist daar, in de weg voor elke bezoeker, omdat dan de koele lucht hen bestrijkt.
Ik vermoed dat deze hond hetzelfde probeert of heeft gevonden.