Chris beschrijft met enige regelmaat zijn belevenissen in zijn Soi in Bangkok, soms goed, soms minder goed. Dit alles onder de titel Wan Di Wan Mai Di (WDWMD), oftewel Goede Tijden, Slechte Tijden (de favoriete serie van zijn moeder in Eindhoven).
Ik denk dat u dit gevoel ook wel eens heeft. Je komt iemand tegen op straat of in een winkelcentrum en zij of hij knikt naar je als blijk van herkenning. Jij knikt vriendelijk terug omdat het gezicht je ook wel bekend voorkomt maar je zou bij God niet weten waarvan. Dat overkwam mij een paar maanden geleden toen ik – op een donderdag – van mijn werk naar huis fietste.
Aan de kant van de straat, niet zo ver van mijn soi, stond een Thaise man, rond de 65 schat ik, die mij vriendelijk toeknikte. Ik had hem eerder gezien. Ik pijnigde mijn hersenen maar ik kon het gezicht niet thuisbrengen. Die zondag gingen mijn vrouw en ik, zoals bijna altijd, in de namiddag naar de markt bij Wat Geaw. Een leuke markt niet alleen voor etenswaar maar ook vanwege de kleine rommelmarkt. Vaak kopen we aan het eind van ons bezoek ons avondeten bij een stalletje dat kip met saffraan rijst verkoopt: 40 baht per portie. Heerlijk.
En ja hoor. Dat marktstalletje wordt gerund door de Thaise man die mij vriendelijk toeknikte op de donderdag ervoor. Hij was al een paar weken alleen, schoot me nu te binnen. Zijn vrouw had ik al een tijdje niet gezien. Onder het genot van de kip, een pilsje en Thais voetbal op TV vertelde ik mijn vrouw het verhaal. Hij is misschien wel de belangrijkste reden dat Ann weer terug is in de buurtsuper (zie foto boven), vertelde zij me. Daar moest ik natuurlijk meer van weten. Het zit als volgt. Ann is een (dat mag ik wel zeggen van mijn vrouw) aantrekkelijke Thaise vrouw van achteraan in de dertig. Ze is geen model, geen beauty maar zij heeft ontegenzeggelijk iets (en ik denk wel twee ietsen) dat mannen (Thais maar ook buitenlanders) aanspreekt. Omdat ze geen woord Engels spreekt is het nooit gekomen van een romance met een buitenlander, denk ik. Maar aan belangstelling van Thaise (vooral getrouwde) mannen geen gebrek. Zij was al eens getrouwd en heeft een dochter.
De Thaise marktkoopman en Ann zijn al enige jaren ‘sensueel bevriend’. Dat was ook al zo toen Ann de vorige keer het winkeltje runde, volgens mijn vrouw, en dat is al 2 jaar geleden. Zijn vrouw wist er niks van. Zij is een paar maanden geleden overleden en de Thaise man heeft Ann behoorlijk wat geld gegeven (van de uitkering van de levensverzekering; volgens Ann een slordige 250.000 Baht) zodat zij terug kon komen naar de winkel en bij hem in de buurt zou wonen. Altijd gemakkelijk en energievriendelijk wanneer je de liefde gewoon op loopafstand hebt.
Nou was het me al opgevallen dat Ann het winkeltje behoorlijk onder handen had genomen: geschilderd, een nieuwe aircon, nieuwe schotelantenne (zie foto), wellicht een nieuw flatscreen voor het woongedeelte, nieuw straatmeubilair (zodat de klanten buiten voor de winkel kunnen zitten en het gekochte kunnen drinken en/of nuttigen) en een complete voorraad aan bier, whisky, wasverzachter enz. Naast de overnamekosten (een standaard goodwill van 40.000 Baht) moet daar toch wat geld in zijn gaan zitten. Ook de MAKRO geeft het niet voor niks. Maar haar huidige vriend, een (getrouwde) politieagent, heeft haar geholpen met de hele inrichting van de winkel, en met het schilderwerk.
Wist hij daar allemaal niks van, vroeg ik mijn vrouw. Natuurlijk niet, antwoordde mijn vrouw. Ann heeft hem verteld dat zij een aardige prijs in de staatsloterij heeft gewonnen, en dat geloofde hij. Overigens is die politieagent haar gig niet meer want diens vrouw is achter de affaire gekomen. Einde aan het plezier dus. Alweer ‘breaking news’ voor mij op zondagavond. Maar de laatste 2 weken zie ik in en voor de winkel weer een andere man. En als er niks te doen is in de winkel zitten ze een beetje te flikflooien, zei ik tegen mijn vrouw. Dat is haar nieuwe gig, zei mijn vrouw. Ik vermoed dat hij denkt dat Ann naast aantrekkelijk ook redelijk bemiddeld is: een goed uitziende winkel, vol met koopwaar, alles nieuw, een auto (voor een groot deel betaald door de politieagent en de marktkoopman). Kortom: wie zou er niet zo een Thaise vriendin of vrouw willen?
Nou, ik niet om je de waarheid te vertellen, zei ik tegen mijn vrouw. Ze stond op, deed de TV uit en troonde me mee naar de slaapkamer. Het werd een latertje die zondagavond……..
Wordt vervolgd
Weer een leuk verhaal met de foto’s erbij is heet een stuk beter
In de vorige reeks WDWMD werd wel eens opgemerkt dat ik een grote fantasie heb door zovele verhalen te schrijven. Ik luister mijn bijdragen nu op met zoveel mogelijk actuele foto’s om aan te tonen dat ik echt niks verzin.
Met alleen een leuk uiterlijk en een redelijk inkomen krijg je nog niet alle mannen om je vinger. Mij niet in iedergeval, ik wil toch ook kunnen lachen en een goede gesprekken kunnen voeren. Of niet… want soms heb je aan een paar woorden genoeg. 🙂
Bedankt Chris.