Vroeger (Nederland) Nu (Thailand) wat is beter?
Vroeger: als er een probleem (ruzie) was moest dat uitgesproken worden er over gepraat worden en weer goed maken dan was het pas weer Oké (het liefst moest er een bosje bloemen bij komen)
Nu: als er een probleem ontstaat (ruzie) denk ik, laat maar waaien dat is het cultuur verschil dus niet druk over maken. Zo snel mogelijk je eigen kwaadheid overwinnen en morgen is alles weer Oké!
Vroeger: moest ik ALLE zaken regelen en de belangrijkste beslissingen nemen (uiteraard na uitvoerig overleg en alleen met toestemming van mijn partner)
Nu: laat ik alle zaken regelen door mijn vrouw (zij weet hoe het hier werkt) IK beslis over de grote aankopen, ZIJ koopt het, is goedkoper dan dat je zelf naar de winkel ga (2 prijzen systeem voor Farang) als ik iets voor mij zelf wil kopen hoef ik dat niet te overleggen ‘’te vragen’’ omgekeerd als zij iets voor haar zelf wil hebben vraag ze mij of dat mag en oké is!
Vroeger: MOEST ik mee helpen in het huishouden, vaatwassen, wasgoed, stofzuigen.
Nu: wasgoed! NIET doen dat vind vrouw lief helemaal niet goed ‘’ dat is voorbehouden voor vrouwen’’ vaatwassen! ze kijkt nog steeds raar als ze s ‘avonds thuis komt en de vaat is gedaan
Vroeger: een hele berg rekeningen betalen elke maand weer dus werken geblazen voor je verplichtingen!
Nu: welke rekeningen? Welke verplichtingen? Je zorgt voor wat contant geld in huis voor de (lage) huur, elektra, water en internet. Je geeft dat aan je vrouw en zij gaat alles betalen (contant). Uiteraard heb ik hier wel een bankrekening maar betalen via de bank? Kennen ze hier (nog) niet.
Vroeger: uit eten deed je alleen met kerst of een ander feest (en dan ook het liefst met je schoonfamilie) uiteraard elke zondag (verplicht) bij schoonfamilie op de koffie.
Nu: elke avond weer sta je in dubio zullen we uit eten gaan of koken we een keer zelf (waar heb je zin in?). De prijs is voor beide net zo (duur of) goedkoop. Schoonfamilie bezoeken? Eens in de zoveel keer is meer dan genoeg (wonen nu bepaald niet om de hoek, 500 km verder).
Vroeger: als je naar de winkel wilde moest je eerst goed naar de openingstijden kijken of ze wel open waren. Op zondag kon je het meestal wel vergeten als je iets wilde kopen.
Nu: naar de winkel kan je van 6 uur in de morgen tot 11 uur in de avond! Zondag?? Wat is dat? Alles dus gewoon open (er zijn zelfs div. winkels 24 uur open).
Vroeger: altijd regen! Als je geluk had zag je soms de zon. In de winter afzien, kou en nog eens kou
Nu: altijd de zon! Als je geluk hebt zie je soms een lekker buitje overkomen. In de winter zijn de temperaturen hier het lekkerst.
De keerzijde:
Vroeger: kocht ik artikelen die goed waren en een poosje mee gingen voor een redelijke prijs.
Nu: koop ik die zelfde artikelen ’’spotgoedkoop’’ maar na 1 keer gebruik gelijk stuk.
Vroeger: begreep men mij gelijk na 1 woord of antwoord.
Nu: moet ik een heel verhaal afsteken en dan maar hopen dat men mij begrijpt.
Vroeger: een afspraak was een afspraak. Tijd was tijd. Garantie gegarandeerd.
Nu: een afspraak? Niks geregeld, de tijd? 1 a 2 uur later geen probleem!! Garantie? Tot de deur.
Vroeger: iedereen verdiende zijn eigen geld.
Nu: wordt je (door familie) gezien als een wandelende ATM machine waar altijd geld in zit.
Vroeger: een gebruiksaanwijzing of boek was goed te lezen.
Nu: help ik ben analfabeet ‘’kan niks meer lezen’’.
Vroeger: was privacy vanzelfsprekend voor iedereen.
Nu: privacy bestaat niet, niemand kent dat. Alles wordt samen gedeeld dus ook jouw privacy.
Vroeger: drinkwater kwam gewoon uit de kraan.
Nu: moet ik sjouwen voor mijn drinkwater.
Vroeger: was je in 1 a 2 uur op plek van bestemming.
Nu: reistijden van 5 a 6 uur (of langer) is normaal.
Vroeger: als je op vakantie ging naar Thailand liep iedere Thai met een glimlach.
Nu: als je in Thailand woont zet elke Thai dat glimlach masker af.
Allereerst wat is better is even stereo type vraag.
Even aantal zaken Ben Ik het me eens.
Maar sjouwen met water doen we dus niet.
Gewoon een filtersysteem kopen.
Aankopen doen we samen. Ik merk zelfs dat ik vaak goedkoper koop dan mijn geliefde.
ATM voor familie? Hoeven we niet te doen.
Vrienden trachten nogwel eens om geld te vragen. Ja ook extreme bedragen. Antwoord: daar moet je voor bij de bank zijn.
Het weer? Ach ook hier regent het .
Maar waarom de verschillen benoemen.
Elk land heeft zijn eigenaardigheden.
Thailand, Cambodia Vietnam, Laos etc.
In ieder land kom je verschillen tegen.
Je ondergaat deze zaken als je er woont.
En accepteren van de verschillen.
Vroeger was ik jong
Nu ben ik ouder (58 )
Vroeger was de economie deel van mij en ik een deel van de economie.
Nu ben ik “retired ”
Vroeger keek ik met andere ogen de wereld in en waren andere dingen voor mij van belang.
Vroeger is niet de tijd van nu….
Nu prijs ik mij gelukkig om in Thailand te wonen.
Nu is de tijd voor mij gekomen om voor Thailand te kunnen kiezen.
Voor een ieder wat hij of zij nodig heeft,
De tijd zal het u wijzen.
John.
Mijn vrouw en ik hebben toen we trouwden (nu 21 jaar geleden) besloten om in Nederland te gaan wonen. Ik heb daar nooit spijt van gehad. Mijn vrouw ook niet (denk ik). In ieder geval heeft ze, ook alweer een aantal jaren geleden, voorgesteld om voortaan niet elk jaar, maar eens per twee jaar naar Thailand te gaan. Dat vindt ze genoeg.
Je zult, wanneer je in Thailand woont nooit echt opgenomen worden (en tot je laatste dag de walgelijk discriminerende) ‘farangprijs’ blijven betalen). In Nederland worden Thaise mensen veel makkelijker geaccepteerd en opgenomen dan Nederlanders in Thailand. .
Iedereen moet natuurlijk zelf de plaats kiezen waar hij/zij wil wonen, maar ik denk dat je bij het ouder worden (en ouder worden we echt allemaal) beter af bent in Nederland (medische zorg, klimaat).
Met name dat klimaat gaat mij als ik in Thailand ben steeds meer parten spelen. In die rothitte bij een ventilatortje zitten want geen Thais gezin koopt een behoorlijke airco omdat ze dat niet nodig vinden.
Je Europese lichaam is intussen wel gebouwd op een temperatuur van 20 C. En zeg nou niet dat die hitte daar lekker is, want dat vind je niet. (Ik dacht dat toen ik er de eerste jaren kwam ook, hoor. Maar wacht mssr tot je 60 of 70 bent).
Wat die medische zorg betreft: ik praat liever in mijn eigen taal tegen mijn huisarts als zich een ongemak voordoet.
En – tenslotte – hoe is het met jullie Thais voor zover je in Thailand woont?
Spreken jullie dat (vrijwel) accentloos, zoals mijn vrouw nu Nederlands spreekt? Ik denk het niet. Maar hoe kun je je senang voelen als je in een land woont waar de de taal niet nagenoeg perfect spreekt?
Ben het niet eens met je verhaal. Ik geniet echt van de zon hier. Ben bijna 70, inderdaad in de schaduw met een ventilator. Denk dan vaak aan mijn Nederlandse tijd in de winter, ik vond dat maar niks. Kou heb ik een hekel aan. Ik spreek geen Thais, ook geen behoefte aan, mijn vrouw regelt veel zo niet alles in het Thais. Ik ben diabeet, en de zorg daarvoor is hier prima. Elke drie maanden ga ik voor controle, en er wordt met grote zorg mee omgegaan. Mijn dokter spreekt goed Engels, en de communicatie met haar verloopt uitstekend. Ben nooit duurder uit dan 1000 Thb, inclusief medicijnen voor 3 maanden. Ieder zijn meug, maar voor mij is Thailand toppie!
Beste Henk, dat heb ik bij meerdere farang gezien: volledig afhankelijk van en aangewezen op hun partner voor wat betreft immigration, ziekenhuisbezoek, housing, insurances, en noem maar op. Geen enkel sociaal contact dan wat sikkeneurig rondkijken in restaurants omdat het gesprek niet gevolgd kon worden, plus dat schoonfamilie op den duur steeds minder aandacht schonk aan hun farangzwager. Gevoelens van alleenzijn en eenzaamheid werden hun deel. Aanpassen, inburgeren, integreren: dat kan alleen als je je via de taal weet in te voegen. Waarom dacht je dat in Nederland aan taalles zoveel aandacht wordt besteed. Mijn vrouw heeft haar hele inburgering al in 2006 behaald. En nogsteeds gaat ze graag naar spreekvaardigheidcursussen. Waarom zou dat niet gelden voor Nederlanders in Thailand?
Ik zou het wel willen, Thais leren, maar helaas, als je rond 70 jaar bent kun je dat niet meer. Althans dat is bij mij zo. Het erin stampen is geprobeerd, maar mijn geheugen laat me in de steek. Ik onthoud het niet. Mijn vrouw heeft het echt geprobeerd, nog steeds, maar helaas. Gelukkig heb ik vele kennissen hier, Engelsen, Duitsers, Australiërs, dus eenzaamheid is mij totaal onbekend. Ook de contacten met mijn schoonfamilie verlopen, ondanks de taal, prima. Ben ook weleens alleen op de afspraak met het ziekenhuis geweest, men is daar zeer behulpzaam. Mijn vrouw is in het begin van onze relatie 3 maanden in Nederland geweest. van 1-5 tot 31-7. Maar ze kon echt niet tegen de temperatuur in Nederland. Daarom hebben we besloten in Thailand te gaan wonen. Een goed keuze voor mij! We wonen lekker rustig in de Isaan, een prachtig gebied! Voor trips heb ik een speciaal een comfortabele reisauto aangeschaft, naast onze pick-up, waarmee we heerlijk rondreizen. Kortom, absoluut geen somberheid, of eenzaamheid.
Ik herken veel in je verhaal Rene, mijn lief hoefde ook niet persé elk jaar naar Thailand, het was op haar verzoeken om een keer over te slaan. En ik weet nog goed toen we bij de volgende reis naar Thailand ze bij het verlaten van de aankomsthal een muur van warme vochtige lucht binnen stapte en meteen zei ‘ik wil terug, het is te warm!’. Na ons pensioen -dat was voor ons nog ver weg-, zou ze misschien terug willen naar haar geboorteland maar op de koude winters na had Europa haar voorkeur. Minder om zaken heendraaien, meer gelijkwaardigheid, een fijne temperatuur in het voorjaar en de zomer, goede arbeidsvoorwaarden, fijne mensen, goede voorzieningen, voor haar had Nederland veel (meer?) pluspunten.
Wel stond ze er op dat nadat ze het Nederlands onder de knie zou hebben op B1 (voldoende om MBO te kunnen doen mocht die wens er zijn) mij Thai te gaan leren. Zelfstandig kunnen opereren is belangrijk. Nederland was haar nieuwe thuisland dus prioriteit was voor haar om hier zelf haar draai te vinden: te taal goed spreken, een normale baan (pensioen opbouwen) etc. Spijtig genoeg overleed ze enkele maanden voordat naturalisatie in zicht kwam. Nadat zij echt geheel onderdeel was geworden van onze maatschappij had ik me wat meer op Thailand willen gaan richten. Met beide landen heb je immers een band en ook ik zou me in Thailand moeten gaan redden zonder dat mijn lief telkens mij sleeptouw zou moeten nemen.
Henk, ieder zijn ding natuurlijk Fijn dat jij je in Thailand meer senang voelt. Persoonlijk zou ik wel adviseren om minstens te proberen de Thaise taal te leren. Niet alleen om zo met Thaise vrienden en familie te kunnen praten maar ook in het dagelijks leven (de markt, de dokter, bij een overheidsloket etc.). Dat is ook eigen belang, jouw vrouw zou om wat voor reden dan ook plots weg kunnen vallen (uit elkaar gaan, overlijden, zelf niet langer in staat kunnen zijn te kunnen praten of aan huis gebonden worden door een handicap/leeftijd etc.). Als je minder, weinig of niet meer op haar terug kan vallen moet je het toch zelf zien te redden. Een backup plan is dan wel zo verstandig, ook als je de taal gewoon niet onder de knie krijgt. Ik wens je alle goeds en plezier toe in Thailand maar wees bedacht op mindere tijden zodat ook bij jouw de zon blijft schijnen totdat je uiteindelijk de ogen permanent sluit.
Beste ReneH, je hebt helemaal gelijk! Mijn Thaise vrouw en ik zijn sinds 2003 getrouwd. We gingen elk jaar wel een week of 6 naar Thailand op vakantie. Van begin 2012 tot medio dit jaar hebben we in Thailand gewoond en gewerkt. Allebei zijn we blij en gelukkig terug te zijn. Mijn vrouw wil tot 2020 niets mee weten van Thailand, meldde ze. Ze werd belaagd door familie om geld, elke dag werd van haar verwacht dat ze met vriendinnen op stap ging winkelen (zij mocht betalen), en ik vond het er bloedheet. Dus hebben we ons boeltje verkocht en zijn we teruggegaan. Ik sprak vandaag nog een Zweed. Gehuwd met een Thai, bij mijn vrouw op taalles, die zich verwonderde hoe goed zijn vrouw inburgerde, vergeleken met de moeite en tegenwerking die hij ondervond in Thailand. Ook kan zij het fijn vinden met zijn familie in Zweden, in tegenstelling met de afstandelijke houding van Thai ten opzichte van Farang. Ik kon het slechts bevestigen. Ik was in Thailand vanwege mijn werk in de gezondheidszorg, maar zal nooit overwegen mijn pensioen er door te brengen. En waarom ook? Toch niet slechts omdat mijn vrouw Thaise is? Zij is gelukkig een wereldvrouw en in staat om ook elders zich aan te passen. Ook dit weer in tegenstelling tot veel Thai die zich zeer behoudend, chauvinistisch en nationalistisch opstellen. Of is dit om beperkingen en tekortkomingen te verdoezelen?
Tja na 10 jaar Thailand kunnen wij maar helaas het volgende concluderen:
Het gelazer begint al bij de Ambassade in Den Haag elk jaar een gevecht om je visum te bemachtigen uitermate onvriendelijk, zo vervelend dat we maar besloten hebben om een bureau in te schakelen en het voor ons te regelen. Geld genoeg we komen hier al 10 jaar zijn een Hollands echtpaar wat is er mis aan ons??
kan niet anders zeggen we zijn niet welkom.
De eeuwige glimlach jawel als je er een paar euro in kiept.
Het eten serveren hebben ze nog steeds niet door voor hoofd en nagerecht in een keer op tafel of een totaal verkeerde volgorde.
Ik zit al te eten en mijn vrouw maar wachten.
Het dubbele prijssysteem.
Overal wordt je te pakken genomen (in Holland noemen we dat oplichten)
Thaise kennissen eerst raadplegen wat iets kost voor dat je iets koopt en zelfs die liegen nog.
Alleen eten hoort niet dat doe je gezellig met z’n allen geldt niet voor de Farang die zit vaak in z’n eentje.
Thailand gaat naar een recessie en dat is de schuld van de toerist die geeft te weinig uit.
Wordt je uitgenodigd voor een dagje vissen , niets vermoedend ga je mee aan het eind van de dag krijg je de rekening.
We hebben gelukkig ( een lichtpuntje ) wel een uitstekende huisbaas en die zal ook beloond worden.
Het klimaat mijn( vrouw heeft reuma) uitstekend.
Al onze spullen verkocht en we komen hier nooit meer terug , jammer.
leuke humoristische vergelijking.
betalen via de bank gaat wel degelijk. Ook hier dus niet nog niet. scheelt heel wat geloop naar winkels om elektra, water, huur, andere aankopen, verzekeringen etc. te betalen en ook elke keer 10 bahtjes.
Volgens mij is het nergens beter, wel anders. Maar in Thailand heb ik nog nooit gewoond. Of dat er ooit van komt zou ik niet weten.
Problemen: Meestal een dagje laten rusten en toen besproken met mijn lief. Dat deed zij net zo goed als ik. Hoe kun je immers onenigheid in de toekomst voorkomen als het conflict niet besproken is? Echte bonje is er nooit geweest. Bosjes bloemen alleen voor de romantiek.
Zaken regelen: Tja, in het begin moest ik nog veel zaken regelen maar zodra lief zich het Nederlands machtig begon te maken en de dagelijkse gang van zaken kon ze natuurlijk prima zelf beslissingen nemen en dingetjes regelen. Mij soms voor advies vragend.
Huishouden: Ze zag me graag in de keuken staan maar met even veel plezier stond zij in de keuken of beter nog wij samen. Ohwee als ik een dag geen poot uitstak en niet de was had gedaan of de badkamer had gedaan. Dan grapte ik natuurlijk wel ‘neem ik een Thaise vrouw om het huishouden te doen, heb ik er een die dat niet doet, ik stuur je terug hoor!’. Dan moest ze lachen, nee dat is ouderwets en achterhaald of iets voor luie mannen. Een moderne (normale??) man doet ook het huishouden en de vrouw werkt natuurlijk ook. Alles samen, dat is inmiddels ook normaal in Thailand bij de jongere generaties.
Betalingen: Net als zaken regelen. Internet bankieren in Nederland is niet veel anders dan in Thailand dus al snel deed mijn schat de betalingen. Nog dezelfde dag als ik of zij salaris ontving ging dat grotendeels naar de spaarrekening en de rekeningen en betaalrekeningen werden voldaan indien nodig. Soms keek ik een paar maanden niet om naar mijn bankrekening, hoefde alleen mijn lief maar te vragen wat het saldo was. Wel makkelijk.
Uiteten: ja, dat blijft duur in Nederland en voor speciale gelegenheden of als verwennerij.
Openingstijden: In 2012 toen mijn schat naar hier kwam waren veel winkels nog dicht op zondag. Onbegrijpelijk in haar ogen, als je werkt van maandag t/m vrijdag dan is het toch niet meer dan logisch dat je tussen 17.00 en 22.00 en op zaterdag en zondag bij de winkel terecht kan? Ze had het idee in de middeleeuwen terecht te zijn gekomen met die rare winkeltijden. Maar inmiddels zijn veel winkels op zondag gewoon open.
Afspraak bleef afspraak, zowel in Nederland als Thailand. Ik was (ben) daar wat makkelijker in, ik irriteer me niet als iemand 10 minuutjes laat is. Mijn lief vind dat maar niets. De enkele keer dat een (Thaise) kennis in TH of hier laat was liet ze merken daar niet van gediend te zijn. Tijd is tijd, afspraak is afspraak.
Geld: Geen probleem. Dat je soms je (schoon)familie helpt is niet meer dan logisch maar het moet wel redelijk blijven. En het is geven en nemen, op bezoek in Thailand nemen zij je soms mee op hun kosten en wij op onze. Bij ATM verhalen is er toch iets mis denk ik.
En de eeuwige glimlach, dat is alleen iets wat de toeristen zien. De frequente bezoeker weet wel beter.
Toch blijven Thailand en Nederland beide mooie landen met fijne mensen. De een niet beter of slechter, gewoon op sommige fronten anders. En een beetje afwisseling is wel zo fijn. 🙂
Eigenlijk niets nieuws hier. De farang als ATM machine, het gebrek aan privacy, en het eeuwige communicatie probleem door een welhaast onoverbrugbare taalkloof, en de verdwenen glimlach. Overigens: Is de cultuurkloof wel overbrugbaar? Hebben wij die kloof genegeerd omdat we gevallen zijn voor lichamelijk schoon? Een luxe op onze leeftijd. Hangt wel een prijskaartje aan natuurlijk.
Ik werk, mijn vrouw werkt. Ik verdien goed, zij verdient veel beter. Wij leven samen en ver van de familie. Niemand komt zomaar langs zonder te bellen want we zouden wel eens niet thuis kunnen zijn. Mijn vrouw gaat af en toe met een vriendin winkelen of naar een tempel. Ik kan mijn gang ook gaan dan. Ik spreek hele dagen Engels op het werk en nauwelijks Nederlands. Mijn vrouw spreekt op haar werk Thai en Engels met de buitenlandse klanten en aandeelhouders.
Vallen voor vrouwelijk schoon? Ja zeker. Is zij gevallen voor eerlijkheid, verantwoordelijkheid en humor? Welzeker. Ik betaal elke maand alimentatie voor mijn kinderen in Nederland. Zij is daar blij mee.
Voordeel: Een mooie jonge vrouw.
Verder niets aan voordelen.
Nadelen:
1 Hier in Nederland moet ik nog steeds alles regelen. Mijn vrouw “snapt het niet” Regelt mijn vrouw de zaken in Thailand dan vliegt het geld de deur uit.
2 Mijn vrouw heeft onvoldoende pensioen/aow opbouw voor later.
3 Verdient een stuk minder dan ik. Heeft nauwelijks bezit in Thailand.
4 Ruzies vallen niet uit te praten. Door miscommunicatie vanwege het taalprobleem wordt het alleen maar erger. Dagen lang zwijgen is het gevolg. In de psychologie het dat: de stilte behandeling.
Dat communicatieprobleem lijkt ook na meer dan 12 jaar samen niet opgelost. Mijn vrouw spreekt ongeveer net zo goed Nederlands als ik Thai. Huize Doedel is tweetalig. Net als Belgie. Hoewel, zij is voor derden beter te verstaan. Het Thai is een tonale taal dus foutjes met toonhoogten hebben grotere gevolgen dan een slechte uitspraak van het Nederlands.
5 Ik raak in Thailand uitgekeken. Wil wel eens andere delen van de wereld bezoeken. Maar mijn vrouw wil steeds maar naar huis.
6 Iedere maand dat de schoonfamilie het redt zonder geld van dochterlief is meegenomen.
7 De verveling bij bezoek aan diezelfde schoonfamilie als je de communicatie niet kan volgen en het gebrek aan privacy. Men is van goede wil, rijdt je overal rond als je wilt, maar op een gegeven moment wil ik gewoon VAKANTIE! volgens Nederlandse begrippen. Alleen met mijn vrouw, onbekende plaatsen bezoeken. Maar we gaan zelden ergens naar toe. Toch kost het bakken met geld waar je niets voor terugkrijgt. Schoonfamilie slorpt geld als een spons. Die eet mee, nog meer drinken mee. Heb je 1000 baht voor dit, voor dat?
8 Beperking van de vriendenkring in Nederland. Immers, wanneer een ander echtpaar op bezoek komt wordt het gezellig wanneer het “klikt” Dus ik kan een leuk gesprek aangaan met de bezoekende man, mijn vrouw met zijn vrouw….. Tja, weer die taal…… Nu zie ik bijna alleen nog echtparen gelijk aan ons Nederlands-Thai. Dat vlot nog wel. Wel eenzijdig.
9 Ik stofzuig en afwas eigenlijk nog steeds.
Dit is nog lang niet alles natuurlijk, maar dit schiet mij op het ogenblik te binnen. Er zal wel weer gezegd worden: mij kost het niets. Tja, maar de meesten hier kost het echt wel geld. De hoeveelheid verschilt alleen. De farangs klagen hier zelfs bij de monniken over hun schoonfamilie. Herinner me een bezoek van een bekende monnik aan de tempel. Richtte ook een preek in het Engels aan ons. Begon daar ook over: Veel farangs klagen bij hem over al het geld dat daar naar Thailand gaat. Goed, dat zien wij dus volgens hem verkeerd. Wij moeten begrijpen dat die vrouwen een verantwoordelijkheid hebben naar hun familie.
Die mensen zijn arm en wij farangs mogen blij zijn hun iedere maand finacieel te mogen ondersteunen. Hiep hiep hoera! Jan Doedel werkt aan een prima karma!
Van die monniken heb je dus weinig te verwachten. Hoef je niet te gaan klagen. Ze schijnen zelf trouwens ook geld te sturen…….
Een tamelijk ontluisterend verhaal.