Brieven van een weduwnaar (7)‏‏‎

Ter nagedachtenis aan mijn lieve vrouw pen ik enkele mooie, bijzondere of leuke anekdotes op. Mali was een pracht van een vrouw en samen maakte we veel leuke of opmerkelijke dingen mee. Hieronder enkele van die gebeurtenissen waar ik met een lach op kan terug kijken.

Deel 1 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar/
Deel 2 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-weduwnaar-2/
Deel 3 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-weduwnaar-3/
Deel 4 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar-4/
Deel 5 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar-5/
Deel 6 lees je hier: www.thailandblog.nl/column/brieven-van-een-weduwnaar-6/

Het ritme gaat door

Het eerste hoofdstuk van Mali’s NT2 (Nederlands als Tweede Taal) boek was meteen een succes. Het begon als introductie met een luisteroefening, het welbekende liedje Per Spoor van Guus Meeuwis. Mali luisterde het liedje de eerste maal vrolijk mee, de tweede keer las ze ondertussen de tekst mee. ‘Kedeng kedeng, kedeng kedeng, kedeng kedeng, oe oe. En kilometers spoor schieten onder mij door…”. Ik vroeg Mali of ze een beetje begreep waar het over ging. Ja hoor, over een meneer in de trein die naar zijn vriendin gaat. Dat had ze bij het juiste eind. Ondertussen speelde het liedje verder: “En ik blijf bij jouw slapen, want jij woont bij het spoor. En ’s nachts, oelalah, gaat het ritme dóór. Kedeng kedeng, kedeng kedeng, kedeng kedeng, oe oe.” . Uiteraard vroeg ik haar waar Guus nu over zong. Mali begon te lachen en zei half vragend met een glunderend gezicht dat de man en vriendin samen naar bed gingen. We hebben het liedje daarna enthousiast nog enkele malen afgespeeld.

R&R

Kinderen hadden we niet, maar we hebben het er natuurlijk wel over gehad. Mali had het liefst drie kinderen gehad, maar dat leek mij iets teveel van het goede. Twee stuks leek mij genoeg, en Mali vond dat ook geen slecht idee. Dan moesten het wel een jongen en een meisje worden zo hoopte ze. Mali had weleens overwogen wat aan haar eigen neus te laten corrigeren, al kwam ze daar later op terug: Ik vertelde haar dat haar neus nu toch ook prachtig was. Plus de horror verhalen die zelf op internet zag van operaties die helemaal misgegaan waren waren voor haar genoeg om van gedachten te veranderen. Het uiterlijk van de kinderen had ze ook al voor ogen: die moesten toch echt mijn neus en ogen krijgen vond ze. De namen was ze nog niet helemaal over ui, wel wist ze dat de namen met een R moesten beginnen. Net al de eerste letter van mijn en haar naam.

Volle tafel

Uiteraard moest er altijd voldoende eten in huis zijn voor eventuele gasten. Als er mensen op de koffie kwamen opende ze gerust een zak chips, ook als niemand zei wat bij de koffie te hoeven. Want geen eten aanbieden kan toch niet? Bij verjaardagsinkopen moesten er ook duizend en 1 dingen staan, want stel je voor als iemand geen 3 smaken chips lust,geen pinda’s, geen kaas, geen worst, geen stokbrood, geen crackers, geen roomkaas, geen Franse kaas, geen garnalen, geen loempia’s, geen kroepoek, geen rijst, geen kip, bitterballen, geen frikandel, geen… nouja, het kwam er op neer dat we met een bomvol huis zaten en de dagen erna nog allerlei eten en drinken hadden om een heel weeshuis mee te voeden. Dat gasten naar mijn mening wel uitermate ondankbaar zouden zijn als ze met de helft van al dit alles geen genoegen konden nemen, nee dat ging er bij Mali niet in. Een gast mag je immers niet teleurstellen en geen nee verkopen.

Spoken

Als ik zo de verhalen aanhoor over wat zogezegd typisch Thais gedrag is vraag ik me weleens af of ik geen nep Thai heb getroffen die stiekem op de hoek van mijn straat was opgegroeid. In veel clichés herkende ik mijn schat echt niet terug. Wat dan wel weer on-Nederlands was aan Mali was haar vrees voor geesten. Ik mocht dan ook geen enge geluiden maken tijdens een griezelfilm of in het donker. ’s Avonds gingen we tegelijkertijd naar de badkamer en vervolgens samen naar de slaapkamer. Ik moest binnen het gezichtsveld van Mali blijven, als ik even naar een andere ruimte wou lopen werd ik teruggeroepen. Alleen naar de badkamer in het donker was volgens Mali onverantwoord. Een reactie van mij als “Ik heb het spook gevraagd je even 5 minuten niet te storen” gaf mij geen vrijbrief om de badkamer te verlaten. Mocht Mali midden in de nacht wakker worden en nodig naar de WC moeten, dan maakte ze me wakker om met haar mee te gaan. Iets wat ik overigens met alle liefde voor haar deed. Terug in bed kropen we dan weer lekker tegen elkaar aan.

Aantrekkingskracht

Tijdens dagjes uit en in de vakantie keek Mali altijd haar ogen uit. Mooie oude gebouwen bekijken, rustieke straatjes, geweldig allemaal. We konden uren rondwandelen -soms half verdwalen- en veel cultuur, architectuur, historie en natuur opsnuiven. Natuurlijk wou ze ook weleens even snel een kledingwinkel induiken maar dat was niet de nummer 1 prioriteit. Ook keek ze uit naar leuke prullaria. Zo kocht ze in Barcelona en Mallorca (Spanje) leuke, kleurige koelkastmagneetjes voor een euro per stuk. In andere steden zoals Genua (Italië) zag ze vergelijkbare magneetjes maar daar vroegen ze tot wel drie euro. Veel te duur aldus Mali. Een paar straten verderop nog steeds die hoge prijzen, zou Italië soms duurder wezen? Gelukkig trof Mali in de haven van Genua de ene na de andere winkel waar de magneetjes ook voor een euro werden aangeboden. Missie geslaagd en een hand vol magneetjes rijker.