Nu ook de advocaat van Adem Karadag bevestigt dat hij inderdaad heeft bekend de bomaanslag bij de Erawan Shrine te hebben gepleegd, lijkt de zaak opgelost al blijft het gissen naar het motief.
Karadag bleek de ‘man in het gele shirt’. Hij had zich vermomd met pruik en bril. Karadag liet tevens weten dat Abhullah Abdulrahman zijn opdrachtgever was, maar waarom hij de opdracht kreeg is niet duidelijk.
Adem Karadag (foto) is geboren in Xinjiang, het leefgebied van de Oeigoeren in China. De Oeigoeren zijn een etnische moslim minderheidgroep, die onderdrukt wordt, een reden voor velen om naar Turkije te willen vluchten. Karadag’s echte naam is Bilal Mohammed. Hij emigreerde naar Turkije, waar hij elf jaar woonde. In Vietnam ontmoette hij een andere verdachte met wie hij samen via Laos naar Bangkok reisde. Daar kwam hij op 14 augustus aan. Na zijn aankomst huurde hij een appartement in Nong Chok, waar hij later is aangehouden.
Het motief van Karadag voor de aanslag is tot nu toe niet duidelijk. Zijn advocaat gaat daar nog naar informeren. De advocaat noemt Bilal’s bekentenis ‘ongebruikelijk’. ‘Ik denk dat hij die later in de rechtbank intrekt. Hij heeft nu bekend omdat hij door het leger wordt vastgehouden.’
Roodhemd verdachte
Het lijkt er op dat de politie de bomaanslag gebruikt om een link te leggen met de roodhemdbeweging. Een van de verdachten Odd Prayoonwong, zou een aanhanger van de ‘redshirts’ zijn. Hij zou ook betrokken zijn geweest bij twee bomaanslagen in 2010 en vorig jaar. Volgens het hoofd van de gemeentepolitie Bangkok is tegen hem een arrestatiebevel uitgevaardigd.
Naast de jacht op de roodhemd Odd is de politie ook nog op zoek naar de ‘man in het blauwe shirt’, die de bom bij de Sathon pier in het water gooide. Volgens de politie zou hij zich ophouden bij de grens met Maleisië.
Bron: Bangkok Post
Wie krijgen er nu nog meer een flinke fooi omdat ze hun werk gedaan hebben…. ha ha
Volgens mij was het motief van de aanslag van het begin af aan duidelijk. Dit motief paste echter alleen niet in het straatje van de mensen die aan de macht zijn in Thailand. Die probeerden op alle mogelijke manieren de relevante feiten te verdraaien en hebben geen enkele behoefte de waarheid onder ogen te zien. Men probeert koste wat kost elk mogelijk gezichtsverlies te vermijden.
Dat er ruim 100 Oeigoeren door Thailand op transport naar China zijn gestuurd, waar men wel raad weet met mensen die voor hun vrijheid opkomen, is mijns inziens de enige logische reden waarom de aanslag in Bangkok gepleegd is. Wat er verder allemaal bijgehaald werd doet in feite niet ter zake.Thailand wou China bij al haar wensen zo veel mogelijk tegemoet komen, maar moest helaas de bittere vruchten van dit beleid later oogsten.
In feite vind ik het voor de slachtoffers en hun familie niet passend dat er zo met de waarheid gesjoemeld wordt.
Ik hoop niet dat er een spelletje gespeeld wordt door o.a., deze verdachte en hij zogenaamd de schuld als bomlegger op zich neemt. Een verklaring onder dwang is niet een sterk bewijs en kan zo weer ingetrokken worden. Ben wel benieuwd naar het vergaarde (harde) bewijs. Met verklaringen kan je alle kanten uit. Ik heb dit vaak meegemaakt en alles zal moeten worden uitgerechercheerd. Zijn die pruik en bril ooit gevonden. Als hij geen daderinformatie verstrekt, waarop bewijzen kunnen worden vergaard moet ik nog zien hoe dit gaat. Het sporenonderzoek op het plaats delict en de latere onderzoeksplekken zijn van essentie. Dat wat werd getoond op tv was vanwege de schaotische situatie niet zoals dit had gemoeten. We zullen nog even moeten afwachten hoe het verloop gaat. We zijn er nog niet, Zeker nu er weer een betrokkenheid lijkt te zijn met een roodhemd.
In een rechtstaat zal een verdachte, geconfronteerd met harde (dader)feiten, snel tot een volledige bekentenis komen of gebruikmaken van zijn zwijgrecht. Thailand lijkt mij niet in het rijtje van rechtstaten te passen. De verdachte komt pas na geruime tijd tot een “bekentenis” wat het vermoeden voedt dat de “bekentenis” niet eenvoudig met (dader)feiten kon worden losgekregen. Het is dus maar helemaal de vraag of de “bekentenis” wel de waarheid bevat. Waarheidsvinding komt immers niet altijd goed uit voor machthebbers.