De wraak van de krab

De wraak van Montezuma, de wraak van de farao, eerwraak… het verschijnsel kent vele gedaantes. ‘Wraak’ is eigenlijk altijd zinloos, maar bij mensen kan het een gevolg zijn van een bijna niet meer te beheersen gemoedstoestand. Je schiet er niks mee op, maar tijdens en na de actie voelt het even lekker.

Wikipedia: “Wraak is vergelding van onrecht of leed, veelal door het slachtoffer richting de dader.

Wraak wordt wel als een handeling vanuit ongepaste emotie gezien, omdat het niet rationeel zou zijn. Wraak is echter ook een oeroude menselijke reactie op aangedaan onrecht.”

Kennen dieren wraak?

Is de dierenwereld ook bekend met het verschijnsel wraak? Natuurlijk kunnen beesten agressief zijn, bijvoorbeeld op jacht naar vleeshoudend voedsel, of als ze zich bedreigd voelen, of als ze hun jongen willen beschermen. Maar wraak nemen, dat lijkt toch een karakteristiek menselijk trekje.

Nou, daar denk ik inmiddels anders over, na een bezoek aan een typisch Thais seafoodbuffet ergens in de Darkside van Pattaya. Mijn (toenmalige) eega wilde daar per se heen vanwege de superverse geroosterde krabben. Het was vanaf het begin al niet mijn pakkie-an. Voor zo’n 400 baht dingen eten die je eigenlijk niet wilt eten. Geef mij maar een bal gehakt.

Vastgesnoerd op de barbecue

In een groot bassin lagen ze daar, een enorme hoeveelheid volledig vastgesnoerde krabben. Dat dichtbinden van met name de scharen is natuurlijk noodzakelijk, omdat de schaaldieren zich nu eenmaal niet uit vrije wil naar de barbecue laten transporteren.

Mijn eega en haar familie vulden hun mandjes met een aantal van deze dieren. Ze leefden allemaal nog, sommige waren stilletjes, maar andere probeerden zich duidelijk los te werken. Zelfs op het rooster gaf een enkeling het niet op: met datgene wat nog enigszins kon bewegen verplaatste het wederspannige dier zich naar de rand van het rooster en zelfs eroverheen. Uiteraard greep het personeel in en plaatste de muiter midden op de barbecue.

Morsdood, hoewel…

Ik vond het allemaal maar niks en ga er ook nooit meer naartoe. Maar de schoonfamilie vond het prachtig. Heel langzaam zag je de krabben doodgaan, de een wat sneller dan de ander. Er zat steeds minder beweging in de poten en de scharen, totdat de grote stilte aanbrak. Dood. Als het zeedier een minuut lang totaal bewegingloos op het rooster had gelegen, was het veilig om het op je bord te schuiven en te consumeren.

Althans, dat dacht mijn eega. Een krab lag al vrij lang stil op het rooster, dus was het tijd om de scharen los te maken en het dier op het bord te plaatsen. De krab leek morsdood, maar was het niet… Kennelijk werkten een oogje en een schaar nog, want net voordat ze haar vork erin wilde steken, veerde plotseling een schaar op en beet haar precies in de wijsvinger. Er klonk een gilletje en er vloeide flink wat bloed. Het personeel, gewend aan dit soort taferelen, kwam direct met een pleister en het vreetfeest kon alsnog beginnen.

Wraak

Nog even gekeken of de krab echt overleden was, en ja hoor, compleet kassiewijle. Die beet was zinloos, zeker als je al voor vijfennegentig procent dood bent. Maar het voelde wel even lekker, in de laatste paar seconden van je leven. Er is maar een woord voor: wraak. Dieren kennen dat fenomeen dus ook.

Illustraties: DALL-E2 (AI)