“Private Dancer” door Stephen Leather: Een verontrustende blik op de Thaise barcultuur
Vandaag op Thailandblog aandacht voor het boek “Private Dancer” uit 2005, een oudje, maar inmiddels wel een klassieker. Het is een spannende roman geschreven door de Britse topauteur Stephen Leather. Het boek speelt zich af in het bruisende nachtleven van Bangkok en biedt een verontrustende blik op de Thaise barcultuur en de relatie tussen westerse mannen en Thaise vrouwen.
Het verhaal draait om Pete, een jonge freelance journalist uit Londen die naar Bangkok verhuist om aan zijn carrière te werken. Hij raakt gefascineerd door de verleidelijke wereld van bars, nachtclubs en exotische vrouwen. Tijdens een avondje uit ontmoet Pete de beeldschone Joy, een Thaise bargirl, en wordt al snel verliefd op haar. Ondanks waarschuwingen van zijn expatvrienden en de vele rode vlaggen, laat hij zich meeslepen door zijn passie en belandt in een destructieve relatie met Joy.
“Private Dancer” biedt een meeslepende en realistische kijk op de gevaren en valkuilen die westerse mannen kunnen tegenkomen in de wereld van de Thaise barcultuur. Het boek belicht ook de uitbuiting en het onrecht waarmee Thaise vrouwen in deze industrie te maken krijgen. Door het verhaal vanuit verschillende perspectieven te vertellen, geeft Leather inzicht in zowel de gedachten en emoties van Pete als die van Joy en andere personages.
De roman is vlot geschreven en bevat elementen van spanning, liefde en tragedie. Het biedt een interessant perspectief op de complexe dynamiek tussen buitenlanders en de lokale bevolking in Thailand, en laat zien hoe culturele misverstanden en onrealistische verwachtingen kunnen resulteren tot hartzeer en verlies.
“Private Dancer” is een meeslepend verhaal dat zowel vermakelijk als verhelderend is en een waarheidsgetrouwe weergave biedt van het leven in Bangkok voor expats en toeristen. Het is een aanrader voor lezers die geïnteresseerd zijn in de Thaise cultuur en de ervaringen van westerse bezoekers in het land.
Biografie Stephen Leather
Stephen Leather, geboren op 25 oktober 1956 in Manchester, Engeland, is een succesvolle Britse auteur die voornamelijk bekend staat om zijn misdaad- en thrillerromans. Zijn schrijfcarrière omvat een breed scala aan genres, waaronder politieromans, spionageverhalen en paranormale thrillers.
Leather groeide op in Sale, een stad in de buurt van Manchester, en studeerde aan de Universiteit van Bath, waar hij een graad in biochemie behaalde. Na zijn afstuderen werkte hij een tijdje in de biochemie-industrie voordat hij besloot om journalistiek te gaan studeren aan de Universiteit van Cardiff. Na het voltooien van zijn studie journalistiek, werkte Leather voor verschillende kranten en tijdschriften in het Verenigd Koninkrijk, zoals de Daily Mirror, The Times en de Daily Mail. Hij was ook werkzaam als producer voor de televisiezender ITN.
Leather begon zijn schrijverscarrière in 1987 met de publicatie van zijn eerste roman, “Pay Off”. Dit boek legde de basis voor zijn carrière als thrillerschrijver en werd gevolgd door een reeks succesvolle romans. Zijn doorbraak kwam met de publicatie van de “Dan ‘Spider’ Shepherd” serie, een reeks actiethrillers met de voormalige SAS-soldaat Dan Shepherd, die nu werkzaam is als undercoveragent. De serie is zeer populair en heeft wereldwijd veel fans.
Naast de “Dan ‘Spider’ Shepherd” serie heeft Leather verschillende andere succesvolle boeken en reeksen geschreven, waaronder de “Jack Nightingale” serie, die zich richt op een voormalig politieagent die privédetective wordt en te maken krijgt met bovennatuurlijke zaken. Leather heeft ook een aantal stand-alone romans geschreven, zoals “Private Dancer” (2005), die zich afspeelt in de wereld van de Thaise barcultuur en een diepgaand inzicht biedt in de complexe relaties tussen westerse mannen en Thaise vrouwen.
Stephen Leather staat bekend om zijn nauwkeurige en gedetailleerde onderzoek voor zijn boeken, wat leidt tot realistische en overtuigende verhalen. Zijn werk is in veel talen vertaald en wereldwijd populair. Naast zijn succes als schrijver heeft Leather ook een aanwezigheid opgebouwd in de wereld van e-books en zelfpublicatie, waarbij hij een pionier is geweest in het verkennen van nieuwe manieren om zijn werk bij lezers te krijgen.
Gedurende zijn carrière heeft Stephen Leather consequent boeiende en spannende verhalen geschreven die een breed scala aan onderwerpen en genres verkennen. Zijn toewijding aan onderzoek en zijn vermogen om complexe personages en plotwendingen te creëren, hebben hem tot een gevierd en veelgelezen auteur gemaakt.
Het boek is in Nederland te koop bij Libris: https://libris.nl/boek?authortitle=leather-stephen/private-dancer–9789810539160
voor de Engelse versie kun je op Amazon kijken.
Het boek is ook gratis te downloaden als pdf.
Ik zou haast gaan denken dat bijna alle westerse auteurs die een roman schrijven met Thailand als setting allemaal hetzelfde plot nemen: middelbare of oudere man bezoekt bar in Bangkok, ziet een jongedame (oh nee, “meisje” noemen ze dat) van ergens in de 20, het mooiste “meisje” van allemaal. Ze lacht zo lief, heeft alleen oog voor hem, dit is meer, dit is echt, zij is anders. En dan natuurlijk de nodige drama: hij geeft geld zodat ze zich niet meer hoeft te verkopen, zij heeft toch nog andere klanten en natuurlijk sponsors en een Thaise partner. Dat komt uit, herrie in de tent enzovoort enzovoort. De Thai die zou anders zijn, de vrouwen in positieve zin, Thailand als land zo vreemd en onbegrijpelijk, raar volkje. ZZzzz
Heb het boek nu voor een kwart gelezen en zoals menig andere titel is bovenstaande de verhaallijn. De hoofdpersonen zijn een man van 37 en een jongedame van 20. Met uitspraken als “ik kan je met 100 procent zekerheid garanderen dat als een Thaise meisje zegt dat ze van je houd, ze dan liegt. Liefde is bij de Thai niet hetzelfde als bij ons” en ervaren witneus vertelt hoe je om moet gaan met taxichauffeurs en dergelijke: “Het heeft geen zin hem hier mee te confronteren, dat werkt niet bij de Thai, ze doen alsof ze het niet begrijpen of lopen weg”. En uit een boek van een professor met specialisatie in toerisme en bergvolkeren: “De vrouwen zijn over het algemeen onderdanig aan de man in de Thaise cultuur. Vanaf hun jeugd staan ze onder strikte controle over waar ze heen gaan en wat ze kunnen doen” (en dan dat de mannen eigenlijk niks uitvoeren en meer van dat).
Tot dusver geen plezier om te lezen. Dan vond ik “The Prostitute” veel beter. Daarin laat een plattelandsdame zich een leugen aanpraten door een mooie praatjesmaker maar ze komt in de prostitutie en maakt veel nare dingen mee. Geschreven door K. Surangkhanang die daarvoor (samen me haar man) vele gesprekken had met prostituees om zo een overtuigende roman te kunnen schrijven. En zo zijn er nog veel meer romans in Thailand die zoveel meer over het land vertellen (veelal zonder prostituees of witneuzen er in): Brieven uit Thailand, Four Reigns, Khun Chang Khun Phaen enzvoort.
Ik vraag me dan weleens af, is dat leefwereldje van Europese en Amerikaanse (mannelijke) schrijvers echt zo klein, is het gebrek aan inspiratie of creativiteit? Of angst dat een ander verhaal dan roman nummer honderd en tien over het barleven geen aftrek zal vinden bij het lezerspubliek in Europa?
Moet ik wel zeggen, als de auteur met de meeste uitgekauwde setting aan de slag gaat er gelukkig wel ook het perspectief van diverse Thaise personages neergezet wordt, of tenminste een poging er toe… Dus voor het lezerspubliek die denkt dat Thailand synoniem is aan barretjes waar witneuzen op jacht gaan, en die graag in die veronderstelling wensen te blijven, dan is dit vast een van de minder slechte romans om te lezen.
Ik ben nu op de helft van het boek. Tot dusver zijn de hoofdpersonen wandelende clichés: witneus raakt op slag verliefd, dame gelooft er niets van. Hij loopt zijn piemel achterna, zij plukt hem. De vreemde cultuur is zo onbegrijpelijk en meer van dat. *gaap* De diverse witneuzen de menen dat bijna alle Thai dom zijn, de Thai menen dat bijna alle farang dom zijn. Zelf zijn ze natuurlijk niet dom en ondertussen doet iedereen de ene domme of stomme actie na de anderen. De ene herhaling en herhaalde cliché na de ander. Nog geen paragraaf gelezen waarin de scène zelf origineel was of een personage een verassende opmerking maakte. Spannend? Nee. Slaapverwekkend of lachwekkend zou ik zeggen.
Ik denk niet dat ik boek uit kan lezen, de kans dat de verhaallijn plots een verassende wending neemt of een personage iets zegt wat mij met een andere blik doet kijken of denken, die kans acht ik nihil. Maar ik hoor het graag als ik het mis heb en het boek toch een spannend, verassend, boeiend of inzichtvol einde heeft.
Plots een ingeving: prima om een roman te schrijven met allerlei stereotype personages, en de cliché gebeurtenissen zouden voor een groot deel waar kunnen zijn daar er nu eenmaal dit soort mensen zijn. Maar in plaats van in de herhaling te vallen, van cliché op cliché, waarom niet rap een ander pad induiken? Waarom niet na de eerste vervelende ervaringen van de Engelse en Thaise hoofdpersonen, de verhaallijn over een andere boeg goeien? Laat hem een andere leuke dame ontmoeten in een bar, restaurant of terwijl hij loopt te piekeren ergens op een bankje? Laat die Thaise dan niet de cliché van sluwe wolfin zijn. En/of laat de bardame eens iemand treffen waarbij ze oprecht geborgenheid en al dat meer weet te vinden? Of desnoods dat de twee hoofdpersonen beiden eens goed in de spiegel kijken, beseffen dat ze de ander geen domme gans of buffalo is en er iets instaat dat geen aaneenschakeling van clichés is?
Als de auteur zo’n gedreven feitenonderzoek is/was had hij vast verhalen van witneuzen en Thai in gemengde relaties aan kunnen boren die niet het cliché zijn van domme oudere witneus met sluwe jonge Thaise wolfin.