Een nieuw Isaanleven (4)
Intussen gaat het leven gewoon door in het dorp. Er is een Boeddhistische hoogdag op komst en dus de jaarlijkse grote tambun in de tempel niet zo ver van ons huis. Net als elk jaar zie je dat alles opgesmukt wordt.
Te beginnen met de lange toegangsweg naar de tempel door het bos, een rode aarde weg die met een traktor netjes half gebogen getrokken wordt, dus goede afwatering -het kan dus wel-, ook de grachten ernaast worden gereinigd. Het gezellige tempelcomplex dat zeer aangenaam in het bos ligt en voornamelijk uit houten gebouwen bestaat wordt ook gereinigd alhoewel het hier meestal al kraaknet is. Alle dode hout, bladeren, … worden weg geharkt. De grote sala degelijk gepoetst, alle sculpturen gereinigd. Allemaal door gemeenschapswerk en voor de eerste keer sinds vier jaar is De Inquisiteur er niet bij. Dat zal hij geweten hebben, velen komen op de shop en spreken hem aan. Tot ze horen dat het lief zorg draagt bij de nieuwe baby van haar broer en dat De Inquisiteur daar vaak in betrokken wordt. Een geldig excuus, nu ja, niet dat ze er wakker van liggen, het is meer plagen.
Ook ten huize Inquisiteur is er “tambun-activiteit”. De familie heeft goederen verzonden. Zeep en tandpasta, de jongste zus is na haar dagtaak ook consulente in die dingen. Enkel, alles komt in bulk met de verpakkingen opgevouwen erbij. Dat moet allemaal verpakt worden, een tijdrovend karweitje. Het lief zelf kocht koekjes, ook al in bulk, en kleine flesje water. Massa’s. Ook allemaal in zakjes te steken, vooral de koekjes tellen is belangrijk blijkbaar want ieder zakje moet gelijk zijn. Bovendien, wie moest dat gaan inkopen? Juist, ondergetekende. Het lief zet zoals ieder jaar een kraampje op tussen de tientallen andere. Vooral voedsel en drinken, kleine spullen. De filosofie erachter is dat mensen met meer middelen schenken aan de minder begunstigden. Tambun.
En eigenlijk vindt De Inquisiteur deze dag altijd leuk. Gaan opstellen, praatjes maken, grappen en vrolijk zijn. Dan een tweetal uur serieus: van heinde en verre komen er tweehonderd monniken, dat duurt een poosje voor die allen arriveren en hun plaats gevonden hebben. Vervolgens de monniken die de ceremonie leiden, die laten altijd op zich wachten.
De ceremonie zelf is vrij indrukwekkend – na de preken. Tweehonderd monniken die mantra’s beginnen te prevelen doet iets met een mens, en dit wil De Inquisiteur voor geen geld missen. Het duurt een halfuur dus niet al te lang. Nadien krijgen de monniken eten en begeeft de massa zich naar de kraampjes. Ook plezant.
Die glundere gezichten van de kinderen die allerlei lekkers krijgen. Mensen waaraan je ziet dat ze het niet te breed hebben: hun kledij, de beste die ze hebben, is vaak oud, verkleurd, gescheurd, met vuile plekken die er in de loop der jaren op kwamen te zitten. Zonder uitzondering dragen ze slefjes, schoenen zijn te duur.
Ze steken af tegen de hoogwaardigheidsbekleders, de elite: die lopen te pronken in een broek op maat gemaakt, speciale vestjes in de juiste kleur en uit dure stof, nieuwe blinkende schoenen. Met goud bekleed rond nek, armen en vingers. Dure horloges steken de ogen uit samen met de veelvuldig geshowde iPhones. Vette Mercedessen die vlakbij mogen parkeren – de enige vuile pick-up die er tussen staat is die van De Inquisiteur, hij trekt zich niets aan van privileges en de parkeerwachters van dienst durven niks te zeggen wanneer hij daar komt parkeren.
Met een lach en een grap is veel te verkrijgen.
Dit jaar zijn er toch wel wat minder bezoekers, de regens houden velen thuis. Want men komt van overal naar dit gebeuren, even staat ons minuscule dorpje op de kaart. Ook minder kraampjes, ondanks de tentzeilen is het te lastig om gerechten te bereiden, alleen diegenen die het thuis konden maken zijn aanwezig. Het lief verovert een plekje naast zo’n eetkraampje wat voor De Inquisiteur een voordeel is. Geen tijd voor ontbijt gehad, dus een rijstsoepje wat de dame van dienst met pretogen veel te pikant kruidde, nadien lekkere pad Thai en dan een nagerecht. Iets waar De Inquisiteur de naam niet van weet, maar het lijkt ontzettend veel op de traditionele smoutebollen die men op kermissen in België aanbiedt. Enkel de bloemsuiker ontbreekt. Heerlijk.
Vervolgens gaat De Inquisiteur wat op stap doorheen het gewriemel. De monniken die in deze tempel wonen groeten hem uitbundig, de magere doch pezige hoofdmonnik knuffelt De Inquisiteur even. Andere bekenden knikken, lachen, groeten. Ergens achterin zitten de meeste mannen van ons dorp bij elkaar. En die weten direct waar De Inquisiteur naar op zoek is, net als ieder jaar: verse, echte koffie, ze malen de bonen ter plekke, verser kan bijna niet. Gecondenseerde zoete melk erbij en genieten maar.
Stilaan komen er toch meer bezoekers aan en De Inquisiteur gaat mee in de eigen kraam staan. De koekjes en de flesjes water gaan vlot weg, vooral wanneer er een grote groep dames aankomt, allen volledig in het wit gekleed. Die hebben de nacht doorgebracht in een tempel van hun eigen dorp en hebben honger, ze eten alles wat ze onder de ogen krijgen. Het grootste succes is evenwel de zeep en de tandpasta. Die strategisch niet voor het grijpen liggen maar door het lief aangereikt worden vanuit dozen onder de tafel. Want net als overal ter wereld zijn er verschillende karakters. De bedeesden, die kijken met verlangende ogen maar durven niets vragen. Dan de beleefde mensen met zelfvertrouwen, die geven een wai na het aanreiken van de buit, een lach, een bedankje. En zijn er de hebberigen, die grijpen wat ze nemen kunnen. Twee, drie, vier pakken koekjes en vier flesjes water, zonder enige schroom, zonder een woord. Ze zijn voorzien want ze hebben een draagtasje bij zich.
Dat uitdelen bezorgt zowel het lief als De Inquisiteur een goed gevoel. Want de meerderheid van de mensen is arm en dit is voor hen een gelegenheid om dingen te krijgen die ze nauwelijks kunnen kopen. Lieve schattige kinderen, gekleed alsof ze in een sprookje leven, in tegenstelling tot ma en pa in hun verouderde garderobe, meestal een T-shirt waar publiciteit op staat van een multinational. Het zijn deze minder gegoede mensen waar het lief de zeepjes en de tandpasta aan geeft.
En De Inquisiteur heeft ergens wat grotere plastic zakjes opgevist, hij doet daar telkens twee zakjes koekjes in, acteert alsof het eigenlijk niet mag en de kinderen glunderen in de veronderstelling dat ze meer kregen dan de anderen. De Inquisiteur en het lief krijgen ook lof van de hoofdmonnik. Want hij had grote grijze vuilniszakken meegebracht en die aan de steunpalen gehangen. Hij maant de kinderen aan om hun vuil daarin te gooien, roept af en toe met een lach een volwassene tot de orde die zijn rommel gewoon dropt, en na afloop ruimt De Inquisiteur nog wat zwerfvuil bijeen.
Dat aangename gevoel blijft hangen eens we terug thuis zijn. Even napraten: heb je die gezien, is Jaa langsgekomen of niet? Zag je die kleinkinderen van mei Nut? Volgend jaar gaan we weer iets geven dat de mensen graag hebben ja? Natuurlijk doen we dat. Wij hebben meer dan voldoende en dat goede gevoel wil ik weer terug beleven.
Nog even naar Tan Waa gaan kijken, Taai heeft een somber gezicht want ze kon niet naar festiviteiten in de tempel. Piak gaat nooit naar tambuns, die zit in de buitenkeuken een <jaa soep> te rollen, ook hij klaagt een beetje want hij heeft de ganse dag zorg moeten dragen.
Eindelijk, denkt De inquisiteur met een lach.
inquisiteur, er zijn al vele veren, terecht overigens, in je achterwerk gestoken. Doe ik de mijne graag bij. Je beschrijving van de gebeurtenissen in een echt isaans dorp zijn heerlijk om te lezen en…educatief voor allen die ervoor gekozen hebben het niet aan de lijve te ondervinden.Net als ik! DANK!!
Alweer een zeer mooi verhaal van de Inquisiteur.
Ik geef zelf ook altijd graag kleinigheidjes aan minderbedeelden. Wat voor ons van weinig of geen waarde heeft, is voor hun een schat. En de oprechte dankbaarheid die je daarvoor terug krijgt, geeft mij altijd een gelukkig gevoel.
Maar waar ik een hekel aan heb, zijn farangs die altijd alles beter weten en met een opgeheven wijsvingertje waarschuwen om niks te geven aan bijv. bedelende mensen. Dat zouden allemaal ‘oplichters’ zijn, die voor bendes werken. Nou, misschien is het voor een deel waar, maar ‘so what’. Ik zou niet met ze willen ruilen en wanneer ik er een goed gevoel bij krijg, om een paar bahtjes weg te geven en een ‘wai’ ervoor terug te krijgen vind ik het best. Win, win situatie, zij blij, ik blij en mijn vriendin blij want ‘you good man, you good heart’ 😉
Ik hoop dat je na de veren in je kont van John nog kunt zitten. Van mij mag je ze op je hoed steken als je die hebt. Het is goed te beseffen dat je beter kunt geven en mensen wat geluk te bezorgen.met het geven van zaken die ze zelf nooit kunnen kopen. Ik sluit mij aan bij bovenstaande reacties.