Verleden maand was het grote vakantie in de Thaise scholen. Net als in België is het voor vele ouders een probleem: wat met de kinderen aangevangen? Het is niet zo dat de Thaise kinderen altijd en overal bij de grootouders gedropt kunnen worden. Indien het om jonge, werkende ouders gaat dan hebben deze zelf nogal vaak werkende ouders en is de optie, daar de kinderen onder te brengen uitgesloten.
Hier worden in vele scholen dus “kampen” georganiseerd. Hier bij mij in de streek, worden deze kampen nogal eens in Pathiu gehouden. We hebben hier een zeer rustige, niet toeristische omgeving, met mooi stranden en, er is een faculteit van de universiteit in de buurt. Toevallig zijn mijn buurman en zijn vriendin mensen uit het onderwijs. Het is trouwens het onderwijzend personeel welke instaat voor deze kampen. Mijn buurman is eigenaar van een grote bungalow, gelegen aan het strand en voldoende groot om een 10 tal schoolkinderen voor een weekje in onder te brengen.
Deze keer waren het 10 kinderen uit de secundaire school van Chumphon die er verbleven. Mixed jongens en meisjes, die wel over gescheiden slaapruimte beschikten. Ze waren 13 en 14 jaar oud. Overdag gingen ze naar de campus van de universiteit om daar kennis te maken met het leven op de universiteit. Ze kregen er lezingen van universiteitsstudenten over verschillende onderwerpen en aangepast aan hun leeftijd. Om 16 uur was het daar wel afgelopen en moest er ook een zekere vorm van bezigheidstherapie gevonden worden voor deze jonge gasten.
De eerste dag was er geen probleem, het was rustig weer en ze konden zich uitleven in zee. De tweede dag was er echter een stormachtige wind, regen. Geen weer om zelfs een Thaise straathond door te jagen, dus moest er een alternatief gevonden worden en dat was: ja een Engelstalige namiddag. Er werd beroep gedaan op Lung addie met de vraag of hij dat kon/wou doen. Waarom niet? Ik weet het, ik heb geen werkvergunning en zou dit in principe niet mogen doen, ook al doe ik dit gratis. Maar dit was hoegenaamd geen les geven in de ware zin van het woord. Het was gewoon een Engelstalig onderonsje met de schoolkinderen en het zou moeten lukken dat ……
Ik kwam voor een enthousiast groepje kinderen te staan. Eerst waren ze een beetje nerveus, doch na mijn introductie, in zeer langzaam en gemakkelijk Engels, was het ijs snel gebroken. We mogen niet vergeten dat deze kinderen amper 13/14 jaar oud waren en je kan moeilijk verwachten dat ze op die leeftijd vloeiend Engels praten. Ik kon dat op die leeftijd tenslotte ook niet.
Ik liet hen zichzelf voorstellen en dan mochten/moesten ze vragen stellen. Het mocht voor mij geen one man show worden. Niet zoals ze op school gewend waren: de leraar doet zijn ding en de leerlingen zitten passief te luisteren, stellen geen vragen en slikken gewoon wat de leraar hen voorschotelt . Ze moesten actief zijn en vragen stellen over van alles en nog wat… zolang het maar in het Engels was. Er werd me gevraagd waar ik vandaan kwam, waar en hoelang ik in Thailand woonde, wat ik vroeger deed, wat ik leuk vond aan Thailand, of ik het Thaise eten kon eten en er was er zelfs eentje die me vroeg wat ik van hun Koning dacht! Bij deze vraag wel voorzichtig zijn. Dus als antwoord: wij hebben ook een Koning in België. Onze vroegere, overleden, koning was zelfs een goede vriend van jullie Koning. Hebben samen nog in Zwitserland op de universiteit gezeten, hadden beiden een passie voor fotografie. Waar of niet waar? Doet er niet toe. Het was Engels en geen vaderlandse geschiedenis.
Twee uren gleden zo voorbij, toen was het genoeg geweest en heb ik hen met een “paai tallee, paai waainaam” de zee ingestuurd want de wind was in tussentijd gaan liggen en ik had zin in de koele Leo die op mij stond te wachten, van al dat gebabbel krijgt een mens wel dorst. Ik begrijp nu waarom sommige leraars graag pinten pakken na schooltijd.
Het moet voor hen ook een aangename ervaring geweest zijn want de volgende dag kwam reeds de vraag om het allemaal nog eens te doen.
Ziezo, ik sta bij Boeddha weer op een goed blaadje. Mag weer een misstapje begaan.
Kijk dat is toch een fantastische manier om een dag door te brengen? Iedereen plezier en met een beetje geluk hebben de kinderen er ook nog iets van opgepikt: vragen stellen, een enkel woordje Engels, iets opgestoken van over de grenzen.
super verhaal!!!!!!
Wat een leuke ervaring, maakt me nieuwsgierig: zijn er meer mogelijkheden om met het Thaise onderwijs in contact te komen, vragen te stellen en beantwoorden?
Die mogelijkheid is er zeker doch het initiatief zal van ergens moeten komen. Ik heb toevallig het geluk dat mijn buur een ex professor is en zijn vriendin les geeft in het hoger middelbaar. Het initiatief moet soms ook van jezelf uitgaan. Zo bezocht ik onlangs in een technische school ter gelegenheid van een “open deur dag”. Had toen net een kleinschalig proefproject met zonne energie opgezet. Een paar uurtjes uitleg hierover geven over de technische en praktische kant werd met open armen aanvaard. Je moet de studenten enkel zo ver krijgen dat ze onbevreesd vragen MOGEN stellen, dat zijn ze tenslotte niet gewend.
Hoe ik er te recht kwam ligt een beetje delicaat omdat ik om de een of andere reden vaak op een spontane manier een ‘informele’ weg bewandel maar….ik heb eens in een plattelands gevangenis Engels onderwezen op vrijwillig en onbetaalde basis. Ik kreeg een schriftelijk verzoek van een bekende die blijkbaar was gevangen gezet. Er was niks op papier gezet. Er bleken verscheidene jonge gedetineerde studenten hun straf uit te zitten terwijl ze probeerden hun studie voort te zetten. Er zijn best veel Thai die goed Engels kunnen lezen en schrijven maar geen kans hebben om Engels te spreken (converseren) Ik werd samen met de directeur toegelaten op de ‘vrouwen afdeling’ die serieus gescheiden was van de mannen sectie. Er hadden zich een 70 tal dames (bijna allemaal) aangemeld die allemaal voor me op een betonnen plaats op de grond zaten. We zouden ons ook even introduceren en de eerste de beste vraag die er gesteld ging worden was: ‘ Hebben alle ‘Farang” een grote……’ Wow! kreeg ik me daar effe een rode kop maar ik wou me niet uit held veld laten slaan dus heb ik me er op een grappige manier uit weten te redden door duidelijk te maken dat het niet gaat om ‘groot of klein’…. mijn uitleg bleek naar ieders tevredenheid ha, ha.. Het was een verassende ervaring en je beseft buiten die hoge muren niet zo goed wie je daar binnen allemaal aantreft. Bij de dames lag de behoefte om te kunnen communiceren met ‘buitenlandse mannen’. De mannen die er Engels wilden leren, ging het om kennis uit te breiden en kansen op de arbeidsmarkt te vergroten. Ik sluit mij aan bij het advies om zelf initiatief te nemen. Er zijn zelfs op het platte land kleinere prive-scholen die niet over het budget beschikken om een ‘farang’ als leraar Engels aan te trekken maar de behoefte om Engels te leren is er op elk niveau.
Dank voor deze support. Ik wil er een soort antropologisch project van maken.Doet me trouwens denken aan de tijd, 30 jaar geleden, dat ik basisscholen in Vlissingen af ging met objecten uit mijn verzameling strandvondsten, en vooral vragen opriep. Vragen die mij aan het denken zetten, omdat alleen een kind daarop komt, zoals; ‘kunnen vogels praten?’. Nu op zoek naar NL studenten die hier een mooi afstudeerprojekt in zien, en eens een hengeltje uitgooien bij mijn Thaise Facebookvrienden.