Kom Cees, het is maar tijdelijk…
‘Kom Kees, het is maar tijdelijk, het zal wel weer overgaan…….’ zong Leen Jongewaard ooit. Het zal wel met m’n roepnaam te maken hebben (al is die dan met een C, maar dat verschil hoor je toch niet) dat deze tekst van Annie M.G. Schmidt bij mij al een paar dagen tussen de oren zit.
Hoe dat komt? Nou, omdat ik over een drietal weken naar Nederland ‘moet’ vertrekken. Tijdelijk inderdaad; een kleine 2 maanden later doe ik de reis weer in omgekeerde richting. Een gevolg van de keuze om in Nederland ingeschreven te blijven. ‘Keuze’ schrijf ik, maar feitelijk was het nauwelijks een keuze. Het alternatief zou immers betekenen dat ik mijn zorgverzekering zou kwijtraken en als zeventig-plusser ben je in Thailand zo goed als onverzekerbaar.
Vermoedelijk zou ik ook mijn comfortabele huurappartement moeten opgeven en daarmee zou ik mijn basis in Nederland kwijt raken. Combineer dat met de – gelukkige – omstandigheid dat ik ook in Nederland mensen heb die me zeer lief zijn en waarmee ik tijd wil doorbrengen en het is duidelijk dat kiezen voor 100% Thailand niet serieus in beeld is geweest. Fiscale aspecten heb ik niet echt meegewogen; mijn overheidspensioen is per definitie in Nederland belast. Wèl zou ik natuurlijk van al die vaste lasten af zijn die ik nu in Nederland heb, maar de schepen die ik met een permanente en volledige verhuizing achter mij zou verbranden zijn me méér waard.
Tsja, en dan nog het toch wat onvoorspelbare Thaise immigratiebeleid. Ik ben hier op een Non-O Visum met een jaarlijkse verlenging van de verblijfsperiode (‘retirement’) en de realiteit is dat je telkens maar weer moet afwachten of je er weer een jaartje bij krijgt. Eerder dit jaar ging het bijna mis, toen op het immigratiekantoor mijn verzoek tot verlenging in eerste instantie niet in behandeling werd genomen. Ik had exact dezelfde documentatie als de voorgaande jaren met o.a. mijn huurcontract, maar ditmaal eiste men ook een ondertekende kopie van het zgn. blauwe boekje (het ‘huisboek’) en van de ID-kaart van de eigenaar. Ik wees tevergeefs op de TM30 melding na aankomst in Chiang Rai waarbij die bescheiden al waren overgelegd. De eigenaar verbleef op dat moment voor langere tijd in Europa, had die papieren ook niet bij ‘m, en ik zou onmogelijk tijdig aan die plotselinge nieuwe eis kunnen voldoen. Zag al aankomen dat ik de koffers moest gaan pakken, maar na veel discussie werd uiteindelijk mijn verzoek toch in behandeling genomen. Voor deze éne keer dan! Pfffft, opluchting alom.
Zonder deze ‘soepele’ opstelling had ik uit Thailand moeten vertrekken. Bij de volgende verlenging heb ik uiteraard die kopietjes, maar je weet nooit zeker of er niet plotseling weer een nieuwe – al dan niet officiële – eis opduikt. Ik heb daarbij ook de zorgverzekeringsplicht in gedachten die sinds kort voor O-A visumhouders geldt en die – ik hoop het uiteraard niet – op enig moment eenvoudig tot alle O-visa zou kunnen worden uitgebreid. Ik ben een optimist, lig er ook niet wakker van, maar ik wil er maar mee aangeven dat een langetermijnplanning (ja, het is echt één woord….) voor een verblijf in Thailand lastig is. Je ‘garantie’ reikt maar tot de eerstvolgende verlenging, dus ook voor verblijf in dit mooie land geldt: ‘het is maar tijdelijk, het zal wel weer overgaan’…..
Maar goed, tijdelijk terug naar Nederland dus. Niet met tegenzin, zeker niet; ook daar mensen en dingen om naar uit te kijken. Naar de kou – alhoewel het hier ‘s morgens in Chiang Rai nu ook ‘koud’ is (16 – 17 graden C.) volgens de Thai. Truien, warme jacks en sjaals op de motor of scooter, zelfs een om het lijf gewikkeld dekbed heb ik al zien voorbijkomen.
Mijn fietsschoenen gaan in de koffer, warme fietskleding hangt in Nederland; ik zal proberen wat kilometers te maken om de conditie niet al te veel te laten versloffen, maar dat zal sterk van het weer afhankelijk zijn.
Ik weet nu al dat ik na verloop van tijd Thailand en alles wat daar mee samenhangt ga missen, maar ook dan is mijn troost: ‘het is maar tijdelijk, het zal wel weer overgaan’…..
Inspiratiebron: Liedje uit de musical ‘Heerlijk duurt het langst’, gezongen door Leen Jongewaard. Tekst van Annie M.G. Schmidt, muziek van Harry Bannink. De tekst is een geweldige aanmoediging om optimistisch te zijn, een pleidooi voor relativering en ‘pluk de dag’. Hier te lezen: genius.com/Leen-jongewaard-kom-kees-lyrics
Uitvoering door Leen Jongewaard:
Ja Cees, Lekker gemijmerd met de muziek v Leen!
Jonge jonge, toen waren jij en ik net 20 jaar!!
Ook ik vertrek over ‘n dikke drie weken naar Brabant, niet enkel voor m’n Ned status maar ook om de Kerst met de familie te vieren. En op tijd weer het Wintertje verlaten. Ik probeer elk jaar de winter te omzeilen en dan de herfst én winter in Thailand te slijten. Woon je in Brabant, ikzelf woon in Tilburg, en heb je zin in ‘n biertje/wijntje, dan kunnen we samen op Thailand proosten. M’n e-mailadres is bij de redaktie bekend.
Salut
Cees, je had naar de puja bahn kunnen gaan. Die man is “”verantwoordelijk”” voor een gedeelte van de stad of voor het hele dorp waar je woont. Elke Thai die daar woont kent die man. Vaak ook de geld ophaler van de amphur voor b.v het water of de reinigingskosten. Die puja bahn kan daar hij een ieder kent in zijn dorpje ook tekenen voor de eigenaar als die langere tijd in het buitenland verblijft.
Een aardig verhaal Kees en een leuk oud liedje als besluit.
Inderdaad is het Thaise Immigratiebeleid bij sommige Immigration Offices af en toe verrassend soms aangenaam en soms ook onaangenaam.
Cees ik kan jou standpunt goed begrijpen,en doe het misschien niet helemaal zoals jij,maar ben toch voor haast de helft van het jaar in Chiang Rai.
Ben meestal de winter in Chiang Rai om de ergste koude te ontlopen,en ben als in Europa de zomer komt weer terug om hier mijn scheepjes en vriendschap te onderhouden.
Ben net zo graag in Europa als in Thailand,zodat ik bij het heen en weer vliegen goed verzekerd blijf,en het hele jaar een vakantie gevoel houd.