Geheimen van Isaan (2)       

De Inquisiteur is nog aan het nagenieten van zijn hanen-belevenissen of er komt weer een kans om over een ander Isaans geheim wat bij te leren. Het feit dat men honden eet. Vaak lees je dat deze gewoonte eruit gaat doch dat is wishful thinking. Dagelijks eet men hier in de streek honden en men slacht ze niet steeds zelf. Ergens moet dat vlees nog verkrijgbaar zijn maar waar had De Inquisiteur geen weet van.

Een ding is zeker, de mensen gaan geen tweehonderd kilometer heen en weer rijden naar Sakun Nakhon, ondanks dat het verhaal gaat dat in deze stad nog steeds veelvuldig hondenvlees te koop is.

De Inquisiteur kent veel dorpelingen die graag hondenvlees eten en zo ook liefje’s broer. Niet dagelijks, niet wekelijks, hooguit een keertje in de maand is zowat de frequentie. Het valt op dat het meestal allemaal minder gegoede en conservatief denkende mensen zijn, ook vaak ouderen die aan de gewoonte vasthouden of mensen die over het algemeen nauwelijks vlees op hun menu hebben staan. Het verhaal is dat je van hondenvlees sterk wordt. Het vreemde is dat alle honden zonder baasje toch geen rondlopende prooi zijn. Men wil weten hoe de hond leefde, niet lang want oud hondenvlees is ‘niet lekker’, en ook waarschijnlijk uit angst dat de hond mogelijk ziek is. En men gaat ook geen hond slachten om die in hun eentje op te eten, dat is te veel en bewaren schijnt niet goed te zijn. Men organiseert dat een beetje, ze kennen elkaar, die “hondenvreters”. Wanneer iemand een beest voorhanden heeft gaat hij rond om te vragen of er nog liefhebbers zijn en indien voldoende is de hond zijn lot betekend.

Natuurlijk wordt dat allemaal een beetje geheim gehouden voor De Inquisiteur. Ze weten allemaal dat het eigenlijk illegaal is, doch van gratis eten kan je een mens niet zomaar van weghouden nietwaar?  En De Inquisiteur is niet van gisteren, bovendien woont Piak, liefje’s broer, honderd meter verder. De Inquisiteur weet ook wie de andere honden-eters van het dorp zijn als Jaa, Luu, poa Sid, Sak, Eit, Tie, … . Dan ziet hij ze allemaal heimelijk afzakken naar een van deze personen zijn woning en weet hij genoeg. Bovendien kan het lief dit niet stilletjes houden voor De Inquisiteur.

Vanwege het feit dat het illegaal is, is het steeds wel een heel gedoe. De hond moet gepakt worden – die beesten zijn al schuw en ze gaan vaak op de loop, de mensen durven of willen ze niet afschieten. Vervolgens dat slachten, ook niet makkelijk, een hond in nood kan aardig bijten en tevens wil men het vlees niet beschadigen. En moeten ze hier in het dorp nog opletten voor De Inquisiteur die dat toch liever niet opmerkt en het laat weten wanneer dit alles wat te opzichtig plaatsvindt. Er lopen nog steeds drie honden rond in het dorp die de farang “gered” heeft, jawel, fysiek tussenbeide gekomen door de hond te helpen vluchten. En toch geen ruzie, enkel vrolijke hilariteit tot gevolg.

Taai, echtgenote van Piak en ook niet vies van hondenvlees, spreekt op een dag haar mond voorbij. Ze staat met haar brommertje voor de shop en vraagt aan het lief of ze iets moet meebrengen vanuit het stadje dat een kilometer of acht van het dorp ligt. Het lief gaat even kijken in huis en De Inquisiteur vraagt Taai wat ze gaat doen in het stadje – omdat het vrij zeldzaam is dat huize Piak daar iets gaat kopen. < Nua maak> flapt ze eruit. Hondenvlees.

De Inquisiteur schrikt op en Taai merkt het. ‘Grapje’ probeert ze nog maar De Inquisiteur trapt er niet in. Taai op pad en wat later vraagt De Inquisiteur heel gewoontjes aan het lief waar de winkel is in het stadje. Het lief verbaasd dat hij het weet en zegt de locatie. Gadverdamme, daar heeft De Inquisiteur voorheen ook al ‘beef’ gekocht!

Beenhouwerijen zie je hier niet, of je koopt je vlees in de supermarkt zoals de meeste farangs doen, of je koopt het op de markt waar farangs het meestal niet doen. En dan enkel varkensvlees, rundervlees is te duur, weinig Isaaners die dat kopen dus weinig aanbod ook.

Wil een Isaaner dan toch eens rundvlees eten wacht hij of zij tot er ergens een koe geslacht wordt. Die wordt helemaal versneden en van alle onderdelen die aan een koe zitten gaat er telkens een beetje in een zak. Delen van de maag, longen, lever, darmen en uiteraard ook vlees zitten allemaal bij elkaar en wordt aan een heel democratische prijs verkocht, maximum tweehonderdvijftig baht. Je kan niet gaan bestellen van wat je wil zoals De Inquisiteur ooit probeerde: enkel de malste stukken vlees natuurlijk met zo weinig mogelijk vet aan. En je kan ook geen twee of drie pakken kopen, iedereen heeft recht op het vlees.

Doch een koe slachten wordt niet vaak gedaan, enkel uit financiële noodzaak of wanneer er een ongeval met het beest plaatsvindt. Wanneer men dan toch echt zin heeft in <nua> gaat een Isaaner naar die typische vleesstalletjes die je vaak ziet. Een simpel soort hokje met blauwe gaasdraad tegen de vliegen. Een felle lamp er bovenop en dat is het. Daar kan je steak kopen, rundervlees. De Inquisiteur weet twee van zulke verkooppunten in zijn buurt, eentje op de verbindingsweg naar het stadje en een kleine shop op de grote baan in het stadje zelf. Naar die laatste had het lief verwezen.

De Inquisiteur vindt dat leuk, steeds vragen naar mals vlees maar niet krijgen doch het is voor stoofvlees dus geen probleem. Lekker wijzen welk stuk en hoe groot ze het er moeten afsnijden, zo weinig mogelijk vet ja. Krijg er je nog sausjes en bloed bij ook voor dezelfde prijs.

Doch De Inquisiteur vond het al vreemd want regelmatig wanneer hij er stopt en <nua> vraagt krijgt hij de melding <mai mie>. Terwijl hij in dat met blauwe gaasdraad afgesloten soort vogelhok onder de felle lamp toch stukken vlees ziet hangen. Voor een leek als de farang niet herkenbaar van welk dier en zeker niet welk deel van het lijf van zo’n beest.

Als er maar geen vliegen bij kunnen en er geen geurtje hangt is het ok voor hem.

Helaas, <mai mie>. Hard, oud, niet goed genoeg, reeds verkocht, … altijd hebben ze wel een verhaaltje.

Nu weet De Inquisiteur wat er aan de hand is. Deze shops verkopen dus ook regelmatig hondenvlees. En neen, hij heeft geen honden-stoofvlees gemaakt. Het lief weet dat wanneer er een onbekende en zeker een farang langs komt, ze het niet zullen verkopen.