Twee verliefde schedels
Er was eens een knappe vrouw waarvan de echtgenoot dood ging. Ze hield veel van haar man dus ze bewaarde zijn schedel in een doos. En weigerde opnieuw te trouwen. ‘Tenzij mijn man opstaat uit zijn graf neem ik geen nieuwe man’ zei ze. Iedere dag kocht ze gekookte rijst en wat lekkers voor de schedel om op te eten. En tegen alle vleiers en vrijers die haar probeerden te versieren vertelde ze dat ze al een man had.
De mannen in het dorp hielden wel van een gokje, een weddenschapje. Dus zo gauw als iemand beweerde dat hij wel met die knappe vrouw zou trouwen riepen de anderen direct ‘Wedje maken? Voor hoeveel? Vier, vijf duizend?’ Maar niemand nam de weddenschap aan, wetende dat de vrouw vastbesloten was niet opnieuw te trouwen.
Wedje maken? Ja dus!
Maar op een dag nam een slimme vent de weddenschap aan. ‘Als ik haar niet kan krijgen dan betaal ik jullie vijfduizend baht’ en de anderen namen de weddenschap aan. De slimme man ging naar het kerkhof en zocht de schedel van een vrouw; kocht wat boodschappen, laadde alles in een bootje en roeide naar haar huis alsof hij een ambulant handelaar was.
Hij groette haar en vroeg of hij wat van zijn handel bij haar mocht laten. ‘Als ik alles verkocht heb dan kom ik dit weer ophalen.’ Maar hij voegde er listig aan toe ‘Ai, het wordt al laat! Dat lukt vandaag niet meer. Mag ik misschien blijven slapen?’
De knappe weduwe vond de man wel te vertrouwen dus ze liet hem daar slapen. En door gesprekken leerden ze elkaar wat beter kennen. ‘Mijn man is overleden maar ik bewaar zijn schedel, hier, in deze doos. Iedere dag koop ik gekookte rijst en wat lekkers voor hem om op te eten. En daarom zeg ik iedereen dat ik nog een man heb. Ik ga echt niet meer trouwen, zeker niet! Tenzij mijn man opstaat uit zijn graf neem ik geen nieuwe man. Echt, dat is mijn definitief standpunt!’
‘Is dat zo? Nou, weet je, ik zit in dezelfde situatie: mijn vrouw is overleden. Kijk, ik heb haar schedel bij me. Ik doe precies als jij: ik koop gekookte rijst en wat lekkers voor haar om iedere dag te eten. En tot zij opstaat uit het graf neem ik geen andere vrouw.’ Zij deden daarna de schedels terug, ieder in zijn eigen doos.
De slimme vent bleef tenslotte een aantal dagen bij de vrouw wonen; negen of tien, misschien wel vijftien, Ze leerden elkaar goed kennen. Iedere dag ging zij naar de markt om lekkers voor haar man te kopen, en ze kocht het voor die andere schedel ook.
En toen, die ene dag; zij was weer naar de markt en hij pakte haar mans schedel en stopte die in de doos met de schedel van zijn vrouw. Sloot alles netjes af en ging de tuin in.
Waar is mijn schedel?
Toen de vrouw terugkwam van de markt opende zij de doos om de schedel rijst en wat lekkers te geven; maar er was geen schedel! Ze begon te roepen. ‘O jee, waar is mijn echtgenoot zijn schedel heen? Waar is ie? Schedeltje, schedeltje, waar ben je? Mijn man zijn schedel is er niet! Waar kan ie zijn?’
De man haastte zich naar huis vanwege haar geroep. Hij opende de doos met de schedel van zijn vrouw, en warempel, daar lagen twee schedels naast elkaar!
‘Goeie god!’ riepen ze in koor. De man nam het eerst weer het woord. ‘Hoe kunnen ze ons dit aandoen? Wij hielden van ze maar zij hielden niet van ons. Wij hielden van ze, maar zij namen elkaar als geliefden! Je kunt tegenwoordig niemand meer vertrouwen.’
‘Tja, en wat nu?’ ‘Laten we er eens over praten. Moeten we die schedels niet gewoon weggooien? Zijn ze niet te ver gegaan? Nee, ze zijn niet eerlijk. Ze hebben zich walgelijk gedragen. Laten we ze weggooien. Dumpen in de rivier!’
En dat deden ze. Toen zei de man ‘Wel, wat gaan we nu doen? Jij hebt geen man meer, en ik geen vrouw.’ Toen besloot de knappe vrouw met hem te trouwen. De man had het geflikt! Dankzij zijn foefje. En de vijfduizend baht waarom hij had gewed won hij ook. Ze trouwden en leefden nog lang en gelukkig.
Ja, het kan verkeren!
Bron
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Vertaald uit het Engels en bewerkt door Erik Kuijpers.
Auteur
Viggo Brun (1943), kleinzoon van een beroemd Noors wiskundige. Hij heeft diverse andere werken over Azië op zijn naam zoals ‘Traditional herbal medicine in Northern Thailand’, ‘Sug, The Trickster Who Fooled The Monk‘ en het Thai-Deens woordenboek. Ook een boek over steenfabrieken in Nepal.
In de 70-er jaren woonde hij met zijn gezin in de regio Lamphun en tekende verhalen op uit de mond van lokale, Noord-Thais sprekende mensen. De auteur spreekt zelf Centraal-Thais en was ‘associate professor’ Thaise taal aan de universiteit van Kopenhagen.
Een uitgebreide beschrijving van de schrijver staat hier: https://luangphor.net/book-number/law-of-karma-book-1/chapter-9-the-psychic-telegraph-written-by-viggo-brun/
En een korte toelichting hier: https://www.pilgrimsonlineshop.com/books-by-author/4800/viggo-brun.html
Inhoud
Meer dan 100 ’titillating’ (prikkelende, aangenaam opwindende, strelende, opwekkende) verhalen en verhaaltjes uit Noord-Thailand. Allemaal uit het noorden van Thailand en van Noord-Thais vertaald naar Centraal-Thais en daarna naar Engels, de taal in het boek.
Deze verhalen zijn opgetekend uit de monden van dorpelingen in de regio Lamphun. Legendes, sprookjes, anekdotes, verhaaltjes over deugnieten van het kaliber Sri Thanonchai en Xieng Mieng (zie elders in dit blog) en openhartige verhalen over seks.
Met heel veel plezier dit verhaal gelezen. Hoe een beetje onschuldig bedrog toch kan helpen.