Uit het Isaanse leven gegrepen. Een vervolg (deel 2)

Wat doet zo’n expat nu daar in Isaan? Geen landgenoten in de buurt, zelfs geen Europese cultuurgenoten. Geen cafe’s, geen westerse restaurants. Geen vertier. Welnu, De Inquisiteur koos voor dit leven en verveelt zich helemaal niet. Deze keer verhalen in niet-chronologische dagen, geen weekverslag, wel telkens gewoon maar een blog, soms actueel, soms uit het verleden.

Een vroege dag en bezoek aan het ziekenhuis

De dag is vroeg begonnen. Om 2u ’s ochtends. Daar is de geldmachine die voetbal heet verantwoordelijk voor. De Inquisiteur is in een vorig leven, lang geleden, voetbalspeler op redelijk niveau geweest en kan niet zonder het spelletje. Maar de UEFA houdt geen rekening met de mondiale tijdsverschillen.
En laat nu net die wedstrijden die De Inquisiteur de moeite waard vind om 21u Europese tijd beginnen. Dat is 2u ’s nachts hier. Waar halen ze het.

Het telefonisch alarm gaat af na een kleine drie uurtjes slaap want de shop kon op zondagavond pas rond 23u gesloten worden wegens gekke toestanden die het <muy Thai> geschapen had. Enkele autochtonen hadden nog voorgesteld om open te blijven, zodat ze mee “Beljuum” konden bekijken, maar daar was De Inquisiteur niet ingetrapt. Want ze waren al, op een enkeling na, allemaal dronken en luidruchtig, en hun geld was op. Rekenen ze natuurlijk op de gulheid van De Inquisiteur maar die vond dat het al voldoende was geweest, hij tikte af op twaalfhonderd baht, meer dan voldoende voor een zondag.

Dat nachtelijk opstaan bewijst nog eens hoe tolerant Thaise dames zijn. Voor de gade is voetbal geen prioriteit maar zonder morren rekent ze af met de geheimen van de afstandsbedieningen die voor De Inquisiteur te lastig zijn. Waarom zijn er altijd twee remotes nodig hier in Thailand? Waarom blijft het kanaal niet hetzelfde wanneer je afgesloten hebt en terug opstart ? Haar het lukt steeds zonder problemen, hij komt er nooit klaar mee.

Zij terug bedwaarts, hij op de veranda in de relax zetel voor het toestel. Meelevend kijken, dus luidruchtig gebarend. Wat maakt dat het lief terug bed uitkomt om zijn reacties met pretoogjes gade te slaan, ze amuseert zich. En blijft hem meteen maar gezelschap houden, ze heeft een boon voor Luu-kaa-koe.
Fijn toch, het geeft een goed en liefdevol gevoel.

De shop gaat als gewoonlijk rond 6u30 open, De Inquisiteur zijn nieuwe dag begint echter pas rond negen uur. Weer zo’n mooi gebaar van de eega, zij bed uit maar laat de farang lekker uitslapen.

Toch moet hij na een halfuurtje internetten rond halftien inspringen. De biersteker is daar. En wekelijks zijn dat toch redelijk wat kartons Chang, Leo, Singha en vooral lao kao. Die moeten het magazijntje in. Bovendien is de omgang met die biersteker altijd leuk. De Inquisiteur heeft een zelfstandig beroepsverleden en exporteerde erg veel naar Nederland. Daar kwam hij in contact met de ‘Hollandse koopmansgeest’, en hierdoor kan hij er zelf ook wat van.
Onderhandelen moet je doen.

Toen de shop pas open was betaalden we natuurlijk veel te hoge inkoopprijzen. Zodat De Inquisiteur snel door had dat het winkeltje niet erg winstgevend zou zijn. Dus reed hij de hele streek rond, op zoek naar betere prijzen. Leerde hij ‘Thais’ onderhandelen, helemaal anders dan westers. Maar daalden de inkoopprijzen.
Met de huidige biersteker is het nog leuker. Want De Inquisiteur kan het niet laten om af en toe eens wat zwaarder in te kopen, dertig in plaats van de zowat gewoonlijk normale vijftien kartons beer Chang. Kijkt de man altijd aangenaam verrast op, om vervolgens met de handen in het haar te grijpen want De Inquisiteur wil dan wel een nog betere prijs. En dat lukt iedere keer.

Die man zijn magazijn staat namelijk in het stadje waar De Inquisiteur veel andere goederen, die niet gebracht worden, gaat inkopen. En het presteerde, toen hij geen betere prijs kreeg, elders bier aan te kopen. Om vervolgens vrolijk die namiddag, wanneer mister beer in zijn magazijn zit, met een onschuldig gezicht er naast te gaan parkeren met een vol geladen pick-up truck … .
Dat noemt De Inquisiteur Thais onderhandelen want de man is dat nooit vergeten.

Deze maandag krijgt afwisseling op Isaanse wijze. Blijkbaar liggen er drie bekenden in het plaatselijke ziekenhuis. Die moeten bezocht worden, mevrouw wist dat al enkele dagen maar plannen, vooruitzien, informeren – dat wordt niet gedaan, het zou manlief alleen maar onrustig maken is altijd het verhaal wanneer De Inquisiteur een beetje mort. Dus winkel dicht na de middag en richting hospitaal.

Het plaatselijke ziekenhuisje ziet er niet meteen vertrouwenwekkend uit. Oud, uitgeleefd gebouw. Bleekgroene gevels, waarschijnlijk een enkele maal in de verf gezet en nadien nooit meer herschilderd. Ingewikkelde infrastructuur, in de loop van decennia zijn er telkens gebouwtjes bijgekomen.
Emergency, je wil er niet terecht komen als westerling. Zonder afscherming zodat iedereen kan toekijken welke ingrepen men er verricht. En hier in boerenland zijn dat vaak bloederige zaken.
De doolhof door, allerlei behandelkamers, weer zonder afsluitbare deuren maar wel met ramen. Een apotheek waar meer volk in werkt dan bij Bayer zelf. Een mierennest is het. Lange gangen met de patiëntenkamers. Eigenlijk zijn het meestal zalen waar telkens ongeveer twaalf bedden in staan maar je kan zien dat het oorspronkelijk voorzien was voor slechts zes bedden.
Jong en oud, mannen en vrouwen, gebroken botten en diabetici, open wonden en chronisch zieken, het ligt allemaal door elkaar en bij elkaar.

Bovendien is er altijd bezoek wegens geen bezoekuur, ergo, de directe familieleden blijven er slapen. Rieten matten op de grond. Potjes en pannetjes met voedselrestanten. Zakjes met kleefrijst. Zakjes met satés uit een van de talloze voedselstalletjes die voor het ziekenhuis staan. Open ramen en deuren want geen airo, wel, meestal kapotte, waaiers aan de muren. Getolereerde straatpoezen op zoek naar voedsel dwalen doorheen de poten van de ouderwetse stalen bedden die nog slechts een beetje kleur vertonen wegens verweerde loodhoudende verf.

Je krijgt ook te maken met ziekteverschijnselen die je meestal niet in een westers ziekenhuis vind.

Bekende nummer 1 is een heel goede vriendin van de eega. Leuke, plezierige dame, vaste klant in onze shop want ze werkt bij de gemeente. Na een Pattayaanse voorgeschiedenis die zovelen hier hebben, daardoor verkreeg ze voldoende kapitaal om de job te kunnen kopen.
Ze is gebeten door een duizendpoot. Een beest van twintig centimeter lang, twee vingers dik. Uiterst gevaarlijk en nog pijnlijker. Haar scheenbeen vertoont een donkerpaarse zwelling en is tweemaal de normale omvang geworden. Scheenbeen ? Vraagt De Inquisiteur zich af.

Die mottige beesten bijten toch meestal in de voet of hand ? Hoe en waar heeft ze dat opgelopen ?
Thuis. In bed. Hallo ? Tsja, ze woont in zo’n typisch houten huis, normaal gesproken zijn dan de slaapvertrekken boven omdat zo’n woning op palen staat. Maar in de loop der jaren zijn er beneden kamers bijgebouwd. Dus kunnen de beesten lekker makkelijk warmte en vocht opzoeken.
Ondanks het feit dat hij op de bovenverdieping van een stenen huis woont neemt De Inquisiteur zich voor om vanaf nu het dekbed open te slaan alvorens zich neer te vlijen … .

De tweede patiënt is familie. Een neef. Mooi mannetje van een jaar of twintig en gay. Wat maakt dat hij zich erg oncomfortabel voelt bij alle bezoek want hij moet zo’n gifgroene met oranje bloemen gedecoreerde ziekenhuis pyjama dragen. Vind hij maar niks. Hij heeft denge-fever. Knokkelkoorts. Wanneer die diagnose niet snel genoeg gesteld wordt kan dat fataal zijn. Muggen zijn de overdragers en die zijn er bij het regenseizoen met miljoenen.
Gelukkig waren ze er snel bij, moeder en vader zijn wat meer ontwikkelde Isaaners en met verzekering. Hierdoor ligt het ventje ook in een van de weinige eenpersoons-kamers. Maar net zo deprimerend als de zalen. Een Thais kwetterende televisie, een lawaaierige koelkast en een gammele airco.
De Inquisiteur weet zo snel nog niet hoe hij zich tegen deze kwaal moet gaan wapenen en besluit het dan maar Thais op te vatten, karma.

De derde is een buurvrouw. Naar Isaanse normen betekent dat haar huis op ongeveer vijfhonderd meter van het onze ligt. Ook al knokkelkoorts. In veel ergere toestand dan de neef. Want arm, geen verzekering buiten dat “dertig baht”-ding. Veel te lang geaarzeld want vrees voor oplopende kosten.
Ook omdat deze dame drie kleinkinderen heeft waar ze verantwoordelijk voor is. De Inquisiteur vraagt natuurlijk, op zijn Vlaams gezegd, “de pieren uit de neus” van zijn lief. Waarom zij verantwoordelijk voor drie peutertjes?

Buurvrouw’s man is vroeg gestorven. Haar dochter met echtgenoot zagen een andere toekomst dan Isaanse boeren worden, de ijverige echtgenoot naar Laem Chebang waar hij in de haven werkt. En meteen een andere liefde vond, dus de jonge moeder stond er alleen voor. Die naar Koh Samui, de toeristenindustrie, in een restaurant wordt er gemeld maar dat laat De Inquisiteur aan wat anders denken.
Wat zijn lief een beetje boos maakt : jij met je altijd maar negatieve gedachten … .

De Inquisiteur heeft niet alleen zin in een sigaret, hij heeft ook te doen met de drie peutertjes. Al een week lang zitten ze in dat ziekenhuis, in die overbevolkte zaal, bij dat bed van grootmoeder. Er is weinig andere familie in de buurt, bovendien moeten die nu op de rijstvelden werken. Ze kunnen nauwelijks wat inspringen. Dus neemt De Inquisiteur de drie ondeugden onder zijn hoede, hij heeft een soort speeltuin gezien aan de achterzijde van een gebouw. Kan hij meteen roken.

Die speeltuin zou in De Lage Landen onmiddellijk gesloten worden. Oude, verveloze en dus verroeste speeltuigen. Twee schommels met touwen die op springen staan, en eentje is los gekomen uit zijn verankering in de bodem dus wankelt gevaarlijk. Een schuif-af waar de verroeste zijwanden gegarandeerd open wonden kunnen veroorzaken. Een rond draaiend ding met zitjes die regelmatig loskomen en wegvliegen.
Maar de kinderen hebben plezier, vooral wanneer De Inquisiteur hen op cola en snoep trakteert aan de onvermijdelijk strategisch opgestelde stalletjes.
De sigaret worden er drie, en plotseling staat mevrouw daar. Of De Inquisiteur nog naar huis wil ? Maar ze straalt, ze vind het o zo leuk dat ventlief de kinderen wat vertier bezorgde. Eens in de auto komt weer die vraag – ‘jij kan toch goed om met kinderen, waarom zelf niet … ?”

O jee, De Inquisiteur heeft geen zin in deze steeds weer weerkerende vraag. En trakteert liefjes op <muu-ka-taa>, in een van de weinige restaurants van het stadje waar er wat eetbaars is voor iemand als hij.
Is de sfeer snel terug zoals het hoort, bij thuiskomst gaat de shop niet meer open zodat we lekker veel tijd voor elkaar hebben.

Wordt vervolgd