Een luchtige kijk op Thailand (deel 1)

Vandaag even niet zo serieus beste lezers van Thailandblog. Lachen doet echt geen pijn. Probeer het eens. En voor de Nederlandse lezers; het kost ook geen geld.

Weet je wat het is met reizen naar Thailand? Je realiseert je hoe belachelijk ons Nederlandse tempo van leven is. Je komt daar aan, en de eerste dag wil je al gelijk alles doen. Tempels bekijken, streetfood proeven, naar een full moon party… Maar dan slaat de hitte je om de oren, hè. En die hitte, die Thaise hitte, dat is niet zoals de verwarming bij je oma thuis die een tandje te hoog staat. Nee, dat is een sauna op loopafstand, overal waar je gaat.

Het weer, mensen. In Thailand is het heet, plakkerig. Je bent daar populairder bij de muggen dan in Nederland bij de belastingdienst. Maar kom je terug in Nederland, waar het enige tropische de stormen zijn, die namen krijgen alsof het over je nieuwe buurkinderen gaat. “Storm Gerda heeft de tuinstoelen omvergeblazen!”

Dus ik was laatst in Thailand, ja, op zoek naar verlichting. Niet spiritueel of zo, nee, ik bedoel gewoon een leuke lamp voor in de wc. Maar dat terzijde. Wat me meteen opviel in Thailand, is dat ze daar altijd lachen. Altijd! Je zou bijna denken dat ze stiekem lachgas in de lucht pompen. Ik vroeg aan een Thaise kerel: “Waarom lach je?” Zegt hij: “Waarom niet?” Probeer dat maar eens uit te leggen aan een Amsterdamse tramconducteur.

Nederlanders, wij zijn direct. Als we iets niet leuk vinden, dan hoor je dat. Meteen. Zonder filter. In Thailand, als zij iets niet leuk vinden, dan… Nou ja, je weet het eigenlijk niet. Ze glimlachen altijd. Ik heb een ober eens gevraagd of hij mijn eten lekker vond. Hij glimlachte. Ik vroeg of hij mijn grap leuk vond. Hij glimlachte. Ik vroeg of hij soms mijn portemonnee had gezien. Hij glimlachte. Ik vertelde hem dat ik uit Nederland kom. Hij… Nee, toen moest hij lachen. Hardop.

En het verkeer in Bangkok, dat is alsof je Mario Kart speelt, maar dan in het echt. Je hebt een grotere overlevingskans als je blind oversteekt dan dat je wacht op het moment dat het logisch lijkt. En als je het overleeft, sta je zo stijf van de adrenaline dat je een Thaise massage niet meer nodig hebt.

In Thailand, hé, daar groeten ze je met een ‘wai’, handen samen als in gebed, een kleine buiging. Respectvol, ingetogen. Kom je terug in Nederland, wat krijg je? Een hand die nog nat is van het laatste toiletbezoek, als je mazzel hebt…. Ik moest wel wennen aan dat wai-groeten. Je weet wel, handen samen en een kleine buiging. Kom je terug in Nederland, doe je dat bij de bakker. Hij denkt dat je een overval voorbereidt. “Rustig maar, bakker, ik wil alleen maar twee croissants.”

In Thailand hebben ze tuktuks, fantastisch! Het is alsof je in een kruising tussen een achtbaan en een kledingkast rijdt. En het mooie is: er zijn geen regels. Nou ja, die zijn er wel, maar het is meer een soort van suggestie. In Nederland hebben we verkeersregels, verkeersborden, verkeerslichten… En nog bakt niemand er iets van.

Taal

Nou, moet je luisteren. De Thaise taal, dames en heren, dat is me toch een potje Scrabble voor gevorderden. Je weet wel, in Nederland zijn we trots op onze ‘ui’, ‘eu’, en niet te vergeten de ‘ij’. Maar in Thailand, jongens, daar pakken ze het pas echt groots aan. Die hebben tonen. Tónen! Kun je nagaan, je zegt ‘maa’ met een vrolijke toon, en het betekent ‘komen’. Maar zeg je ‘maa’ terwijl je klinkt als je vrouw na drie weken kamperen in de regen, dan betekent het ‘hond’. En je wilt de schoonfamilie toch niet uitmaken voor een stel honden, of wel dan?

Ik probeerde dus Thais te leren, hè. Ging naar een lesje, zit daar met een stel anderen die ook denken dat ze de nieuwe Boeddha zijn. Zegt de leraar: “De toon maakt de muziek.” Nou, ik dacht dat we een taal gingen leren, geen blokfluit spelen. En die tonen, hè. Die gaan op en neer, het is net de AEX-index. Maar dan zonder de financiële crisis. Ik zeg tegen die leraar: “Luister eens, ik zing zo vals als een kraai, hoe moet dat dan met die tonen?” Zegt hij: “Gewoon voelen.” Nou, ik voelde me vooral belachelijk. Ik probeer ‘rijst’ te zeggen, komt eruit ‘regen’. Ik wil eten bestellen, zeg ik “Mag ik wat regen alstublieft?” Die ober kijkt me aan alsof ik zojuist een nieuwe monsoonseizoen heb besteld.

En het schrift, jongens, het schrift. Onze letters, die zijn nog te doen, toch? Met een beetje fantasie ziet een ‘b’ eruit als een dikke buik, en een ‘d’ als je rug na een dagje werken. Maar het Thaise schrift, dat zijn geen letters, dat zijn kunstwerkjes. Elk woord een klein schilderij. Ik teken een streepje verkeerd, ik wil ‘markt’ zeggen, maar ik beledig de koning. Het is dat ik gelijk teruggevlogen ben, anders zat ik nu nog vast in Bangkok Hilton.

Dus, ik terug naar Nederland, ik houd het wel bij ons eigen taaltje. Want laten we eerlijk zijn: het enige toontje dat wij nodig hebben, is als we aan de bar bestellen: “Doe mij maar een biertje!” En dat, dames en heren, dat verstaat iedereen.

Dus, wat kunnen we leren van de Thais? Nou, lachen om alles, heet eten zonder te huilen, en geduld. Veel geduld. En misschien moeten we die tuktuks hier invoeren. Gewoon voor de fun. Want zeg nou zelf, het leven is toch al een circus? Laten we dan maar genieten van de rit.

Met dank aan Youp