Thailand’s diepe zuiden
Het is ongeveer 15 jaar geleden dat ik voor het laatst Hat Yai en Songkhla in Thailand’s diepe zuiden bezocht; een reis waar ik met veel genoegen aan terugdenk. Reden om na zoveel jaren er nog maar eens heen te gaan. Met AirAsia ben je er in minder dan 1½ uur hetgeen ik persoonlijk prefereer boven een erg lange treinreis vanuit Bangkok.
Heb via het onvolprezen internet een hotel geboekt in Hat Yai en idem enkele dagen in Songkhla. Ben er geen liefhebber van om alles op voorhand te plannen en laat het verrassingselement de volle loop. Een enkele vlucht naar Hat Yai en zie wel op welke wijze ik uiteindelijk weer in Bangkok terecht kom. Wat er allemaal op mijn reispad gaat verschijnen blijft voorlopig nog een open boek. Heerlijk toch.
Hat Yai
Aangekomen in Hat Yai koop ik bij de uitgang van het vliegveld voor 300 baht een kaartje voor de taxi die mij netjes naar het 12 kilometer verder in het centrum gelegen Aloha hotel brengt. Zoveel jaren later kan ik mij weinig van de stad herinneren en ga al wandelend de omgeving een beetje verkennen. Een paar minuten lopen van het hotel ligt de Kim Yong Market met alle bekende artikelen die je op een vergelijkbaar grote markt elders in Thailand ook tegenkomt. Veel mooi en kleurrijk fruit, kruiden, schoenen, tassen, textiel en noem het maar op. Uiteraard ook heel wat namaakproducten van bekende merken. Wat opvalt is het grote aanbod van veel verschillende soorten noten.
Vlakbij tref je ook de warenhuizen Odean, Central en Robinson aan. Behalve de Kim Young Market ligt daar eveneens in de buurt Lee Gardens Market en krijg je er niet genoeg van dan zijn op de Asian Market Bazaar en Hat Yai Plaza Trade Center nog genoeg koopjes te halen. Laatstgenoemde markt ligt tegenover de bekende Clock Tower.
Toeristen zie je er nauwelijks en wat ik eerder nog nimmer heb meegemaakt; in het vliegtuig was ik de enige –op de huidsleur afgaande- niet Aziaat. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat Hat Yai de vierde stad van Thailand is, gezien het geringe aantal westerse toeristen dat de stad bezoekt. Voor mensen uit het aangrenzende Maleisië en Singapore is de stad echter een zeer gewild uitgaansoord. Een prettige bijkomstigheid is dat het prijsniveau van hotels, eten en drank aanmerkelijk lager ligt dan in andere Thaise steden. Hoewel Hat Yai aanmerkelijk groter is dan het aan zee gelegen Songkhla is deze laatste plaats ook de naamgever van de provincie. Na enkele dagen Hat Yai nu dus zeewaarts.
Voor slechts 30 baht p.p. kun je per minibus vanaf het busstation de ongeveer 30 kilometer naar Songkhla overbruggen. Onderweg wordt regelmatig gestopt om passagiers in -en uit te laten stappen. Als dat beter uitkomt kun je bijvoorbeeld ook bij de eerder genoemde Clock Tower instappen. Grappig is de wijze van betalen. Iedereen legt het verschuldigde bedrag in en klein mandje dat in het busje van hand tot hand gaat en neemt het eventuele wisselgeld eruit. Aangekomen in Songkhla heb ik, afgaande op de goede recensies op internet, het Club Tree Hotel voor enkele dagen geboekt. Hoe de reis verder gaat verlopen blijft op dit moment ook voor mij nog een raadsel.
Songkhla
De chauffeur van de minibus uit Hat Yai is zo vriendelijk om mij bij het Club Tree Hotel in Songkhla voor de deur af te zetten hetgeen hem uiteraard een aardige tip oplevert. Keurig hotel, doch de beschrijvingen van de diverse boekingsites kloppen niet in het minst. Binnen 1 minuut van het hotel, restaurants; ja grote aantallen van de meer dan bekende eetstalletjes langs de weg en daar heb ik totaal geen trek in. Een aperitiefje in een leuk barretje is evenmin in de verre omtrek van het stadsmidden van Songkhla te bekennen. Begin te begrijpen waarom ik in het diepe zuiden weinig of geen toeristen tegenkom.
Blijkbaar speelt toch een stukje nostalgie uit vervlogen jaren in mijn gedachten mee waardoor ik veel fijne herinneringen aan deze plaats bewaar. Maar Joseph laat zich niet zo snel uit het veld slaan en neemt heel kordaat de beslissing om een tuk-tuk te charteren richting Samila Beach, want daar liggen in het BP Samila hotel de zoete herinneringen van weleer en in mijn gedachten visrestaurantjes te kus en te keur.
Herinneringen zijn helaas vaak heel wat fraaier dan de werkelijkheid. Het grootse hotel staat er nog, doch van enige sfeer is totaal geen sprake meer. Het orkestje dat het diner destijds met sfeervolle klanken verrijkte heeft het veld moeten ruimen en de aanblik binnen kortom troosteloos. Wandel mijmerend, denkend aan het verleden, over de boulevard en kijk uit over de wijde zee. Ga bij een van de sporadische en heel simpele restaurantjes iets eten en krijg een Thaise menukaart. Na heel wat gedelibereer krijg ik uiteindelijk een paar in het Engels geschreven velletjes voor mijn neus. Ben ook hier weer de enige buitenlander. Bij de bestelling van een gin-tonic kijkt het jonge zeer lieftallig en erg mooi serveerstertje mij meewarig aan en bestel ik maar een biertje. Overigens was het eten redelijk.
7-Eleven verrassing
Maak maar weer gebruik van het onvolprezen vervoer in dit land en ga met een tuk-tuk terug naar mijn hotel. Overigens zijn deze voertuigen totaal afwijkend van de bekende lawaaischoppers uit ondermeer Bangkok. Denk maar aan de baht-busjes uit Pattaya maar dan in een kleinere uitvoering. Omdat ik in midden stad geen enkele gelegenheid kan ontdekken om nog van een slaapmutsje te genieten stap ik maar bij een 7-Eleven binnen en koop daar de enige rode fles wijn die voorradig is. Het is een Australische wijn van het huis Berri Estates Bin 777. Als ik moet afrekenen schrik ik in positieve zin van de prijs: 299 baht. Dat zal wel niet te drinken zijn is de eerste gedachte die door mijn brein dwarrelt. Maar toch; de wijn is gezien de prijs een echte verrassing, zeker met de Thaise prijzen in mijn achterhoofd. Breng de avond al lezend en met mijn wijntje rustig door.
Na drie dagen Songkhla begin ik me echt af te vragen wat ik in deze plaats verder te zoeken heb. Een gezellig barretje, een leuk restaurant, bezienswaardigheden, niets van dat al. Het enige is het mooie brede strand van Samila. Blijkbaar geniet de lokale bevolking daar ook van want met groepjes zitten jongelui en gezinnen te picknicken. Heb nog nimmer zoveel eetstalletjes langs de straten gezien als in deze plaats waar je rond 9 uur ’s avonds met de kippen op stok gaat.
Sweet memories
Begin een beetje aan mijzelf te twijfelen omtrent die mooie herinneringen. Heb het hier wel gezien en besef terdege dat het diepe zuiden van Thailand nog ver van een toeristen explosie is verwijderd. Destijds reisde ik vanaf Songkhla naar het nabij gelegen Maleisië en via Penang per boot naar Sumatra.
Zou die reis wellicht de ‘sweet memories’ zijn die door mijn hoofd hebben gespeeld en niet Songkhla? De tekst van good old Peter Koelewijn’s lied “Je wordt ouder papa” schiet mij te binnen.
Neem maar snel een kloek besluit en boek een vlucht met Bangkok Airways van Hat Yai naar Phuket, het pure Thailand, zoals sommigen dit noemen, achter mij latend.
Leuke tekst over een fraai deel van Thailand. Jammer dat je Koh Yor niet bezocht hebt, een eilandje in het Meer van Songkhla. De stad zelf is inderdaad niet veel soeps, maar de omgeving is prachtig.
Hat Yai is vooral een uitgaans- en shoppingmekka voor Maleisiërs. Heb er eind vorig jaar 4 nachten doorgebracht i.v.m. een congres en je ziet er vrijwel geen westerlingen buiten de paar bars in het centrum.
Nog mooier is het diepere zuiden: Pattani, Yala en Narathiwat. Het is zeer spijtig van de onrust in de regio, anders zou deze aardig tot ontwikkeling kunnen komen.
Ik woon in Narathiwat City en kan wel reclame gaan maken voor de stad en/of regio, maar dat haalt weinig uit. Toeristen blijven toch weg zolang het conflict aanhoudt.
Mijn wederhelft komt uit Songkhla, en er is inderdaad heel veel verandert. Volgens sommige niet ten goede, maar de vooruitgang is niet tegen te houden. Het strand wordt steeds smaller door het oprukkende water. Veel restaurantjes, waaronder Dokter Cool Beachrestaurant, zijn verdwenen in opdracht van de achterliggende universiteit. Alles wordt verplaatst richting Samilla Beach. Daar zijn nu volop werkzaamheden om nieuwe strandpaviljoentjes uit de grond te stampen. Het stadion wordt verbouwd. Maar het grote probleem is dat de toeristen wegblijven uit Maleisie en Singapore. In het weekend wil het nog wel eens wat drukker zijn, maar dat is sporadisch. Het zelfde geld eigenlijk voor Hat Yai. Wat eens een trekpleister was lijkt nu soms op een spookstad. Helaas door al het geweld wat er de laatste jaren heeft plaats gevonden heeft het geen goede naam meer
Ben wel wat verbaasd over de beschrijving van het uitgaans leven in Songkhla city. In tegendeel wonen er tientallen buitenlanders in deze stad, meestal werkend in de olie-industrie. Er zijn daarom ook veel restaurantjes en barretjes voor buitenlanders, de meeste in de Sadao straat en omgeving. Er is een Sports bar, italiaans restaurant, mexicaans en onder vele andere zowaar ook een irish bar/restaurant (Buzzstop). En dan het beruchte “dark side” kwartier met sex galore. Ook een prachtig strand met boulevard en bijna geen touristen. Het laatste wordt door de lokale niet gemist.
Ook mijn vrouw komt uit de provincie Songhkla , een bezoek aan songhkla en de seafood restaurants zijn een must voor mij als ik daar ben, ook een bezoek aan koh yoi waar de familie een vast seafood restaurant hebben en waar heerlijk half boven zee kan worden gegeten is een terug kerend ritueel elk half jaar , ook shopping in hatyai is nog steeds met name zo rond chinees new year een leuke dag uit ! en met koopjes weer naar huis.
Het blijft mischien hier nog lekker thais …..met een wat lichte moslim invloed maar waar goed mee te leven valt en waar ieder goed zover als ik heb gezien in 15 jaar aardig met elkaar overweg kan .
.
Seafood restaurants? Behalve een enkel meer dan simpele gelegenheid aan de boulevard en heel wat straat stalletjes kan ik geen fatsoenlijke gelegenheid ontdekken en ben echt niet wereldvreemd. Waarom zie je nauwelijks een toerist in Songhkla? Kho Yor ken ik uiteraard ook maar probeer er maar eens vanuit Songkhla heen te gaan en terug naar het hotel te komen als je niet over eigen vervoer beschikt. Een crime!
Dit is 1 vd redenen dat het rustiger is: http://www.nationmultimedia.com/news/national/30305641
Wij wonen in Hat Yai en er zijn hier gelukkig wel normale restaurants en koffietentjes. Ook heel wat ‘all-you-can-eat’s en daar vind je voornamelijk studenten.
Het nachtleven laten we aan ons voorbij gaan, verder dan een bioscoopje pakken komen we niet. En dan is het inderdaad op straat uitgestorven als je naar huis gaat.
Inderdaad zijn in Hat Yai heel veel leuke restaurant. Is nu zelfs een grote Central gebouwd met een ijsbaan.
Ik kom er nog steeds graag, en met het verliezen van de haren verlies ik ook de behoefte aan veelvuldig uitgaan, dus ik vermaak mij er prima. “s Avonds gezamelijk iets eten met de familie, nog wat OHen en dan naar bed. Kom er toch gemiddeld 3x per jaar om de schoonfamilie te bezoeken. Vind alleen jammer dat ze in Songkhla de hele boulevard op de schop gooien en bij het mooiste gedeelte (voor de universiteit) alle restaurantjes weg doen.