Geweld op Thaise scholen
Schoolkinderen in de houding voor het volkslied
Op Thaise scholen is sprake van veelvuldig geweld, zowel fysiek, psychisch als seksueel. Daar wordt weinig tegen gedaan.
Mijn zoon zat 8 jaar op het Thaise lager onderwijs. Een aantal keren per jaar zei de leraar tegen hem แบ มือ bae muu (lage, midden toon) “Hou je hand op!” en dan kreeg hij een flinke tik op zijn handpalm. Vaak wist hij niet waarom. Bij andere leerlingen gebeurde dat nog veel vaker. Ik gaf een paar jaar gratis Engelse les op een monnikenschool. Op een dag zag ik een grote groep monniken midden op het schoolplein. Twee knielende novicen met ontbloot bovenlijf werden afgeranseld door drie monniken terwijl de halve school toekeek.
Naar mijn mening bepaalt dit in hoge mate het plezier van leerlingen op scholen en bovendien hun studieresultaten.
Ik vertaal hier een recent hoofdartikel uit de Bangkok Post die dit onderwerp belicht.
Straffeloosheid wakkert geweld op scholen aan
Nu we aanstaande zaterdag de Nationale Kinderdag gaan vieren kunnen we de onmogelijk de alarmerende werkelijkheid van het geweld op scholen negeren. Geweld dat onverminderd doorgaat door de straffeloosheid en de autoritaire schoolcultuur.
Vorig jaar zagen we een schokkende veelheid van verhalen over lijfstraffen, zoals de twee leraren in Nonthaburi die plastic zakken over de hoofden van kleuters schoven om hun huilen te stoppen. In Buriram kreeg een lagere school leerling zeventig stokslagen voor onafgemaakt huiswerk. In Roi Ed werd een tweejarig kind tot bloedens toe geslagen met een ijzeren lunch bord omdat het kind niet wist hoe het bord terug te zetten.
Eind vorig jaar, laat een ander voorbeeld zien van extreem geweld en verklaart tevens waarom dit, maar nooit stopt. Een leraar in Lopburi sloeg een lagere school leerling tot zijn ribben braken en sloeg het hoofd van een andere leerling tegen een muur tot het gezwollen was. Ondanks dat hij dit soort geweld eerder had gepleegd mocht hij zijn werk als onderwijzer gewoon voortzetten.
Als dit soort straffen op school klinkt als de ontgroening in kazernes dan komt dat omdat scholen onderdeel uitmaken van de militaristische cultuur die gezag en autoriteit handhaaft door het ophemelen van absolute gehoorzaamheid en eerbiediging van hoger gezag. Beide instellingen beschermen hun leden ook tot het uiterste want erkennen van overtredingen wordt gezien als een ondermijning van hun reputatie en integriteit.
Het onderwijswezen beweert vaak dat deze mishandelingen een uitzondering zijn op de regel. In feite is het extreme geweld in de krantenkoppen slechts het topje van de ijsberg. Gewone soorten straf omvat knijpen, slaan met een stok, leerlingen laten staan in de hete zon, en verbale agressie die het vertrouwen van de leerling ondermijnt.
Een TDRI ( Thailand Development Research Insitute) onderzoek in 2020 liet zien dat er wijdverspreide fysieke straffen zijn in klaslokalen, bij 64 procent van alle leerlingen in het hele land en 70 procent van leerlingen buiten Bangkok.
Leraren rechtvaardigen hun geweld door te wijzen op hun goede bedoelingen om discipline in te prenten waarbij ze een oud Thais spreekwoord citeren “rák woea hâi phòek rák lôeg hâi tie”, wat letterlijk zoveel betekent als “Als je houdt van je koe, bindt hem vast, houdt je van je kind, sla hem” (Spaar de roede, verwen het kind). (noot 1). Het verbod sinds 2000 op lijfstraffen opgelegd door het Ministerie van Onderwijs is vergeefs door ontbrekende handhaving.
Dat alles maakt het voor leraren ook mogelijk om straffeloos seksueel geweld te gebruiken met een levenslang trauma bij het slachtoffer als gevolg. Ondanks duidelijke wettelijke straffen voor verkrachters zijn er weinig aangiften als gevolg van geringe hulpmiddelen en angst voor een sociaal stigma. Zij kennen ook de hoge hinderpalen die de daders beschermen. Schikking buiten de rechtbank komt veel voor en wordt door de politie aangemoedigd.
De “Wet Bescherming Kinderen” verbiedt alle vormen van fysiek en emotioneel misbruik met cel en boetes als straf. Het Ministerie van Onderwijs verbiedt lijfstraffen en staat alleen een mondelinge waarschuwing, hulpverlening, gedragscijfers en correctieve activiteiten die goed gedrag bevorderen, toe. De wet op verkrachting geeft ook hogere straffen voor mensen die hun positie misbruiken om jongeren aan te vallen.
Blijkbaar is de afwezigheid van wettelijke straffen niet het probleem. Het diepgewortelde autoritaire systeem geeft de gelegenheid de wet te omzeilen en gewelddadige leraren te beschermen.
Dit soort leraren worden nu meestal naar andere scholen verplaatst in plaats van ontslagen, mede als gevolg van langdurig onderzoek en bureaucratische rompslomp. Bijna de helft van leraren in een UNICEF onderzoek zeggen dat niet-gewelddadige straffen niets uithalen, en de meerderheid ziet lijfstraffen niet als inbreuk op de rechten van kinderen.
Terwijl snelle en doortastende straffen voor gewelddadige leraren en het bevorderen van bewustwording voor kinderrechten noodzakelijk zijn, is het toch niet de kern van de aanpak.
Deze onderdrukkende cultuur komt voort uit het gesloten top-down systeem dat overzicht, transparantie en aansprakelijkheid niet toestaat. De oplossing voor een veilige schoolomgeving is het openen op plaatselijk niveau door en van het schoolmanagement om doorzichtigheid en verantwoordelijkheid tot stand te brengen. Dat kan gedaan worden door ouders en gemeenschappen meer inspraak te geven in het aannemen van leraren, evaluatie en ontslag.
Dit soort verbetering is geen eenvoudig proces. Zeer waarschijnlijk zal het ministerie het tegenhouden om zijn autoriteit te bewaren.
Maar deze hervorming is nodig om een balans te vinden tussen plaatselijke behoeften enerzijds en centrale overheid anderzijds om scholen bekwamer, verantwoordelijker en vooral veiliger te maken voor kinderen.
De spreuk die de jeugd eert als de toekomst van de natie is geheel waardeloos als scholen nog steeds leraren beschermen die kinderen geweld aandoen, fysiek en seksueel, terwijl het gezag weinig doet om het geweld te stoppen teneinde hun macht te behouden.
Noot
1. De spreuk in Thais schrift: รัก วัว ให้ ผูก รัก ลูก ให้ ตี rák woea hâi phòek rák lôeg hâi tie Als je houdt van je koe, bindt hem vast, houdt je van je kind, sla hem
Bron:
Bangkok Post – Impunity fuels school violence
Twee artikelen over hetzelfde onderwerp:
Te schande maken, ‘shaming’, op Thaise scholen | Thailand blog
Over studie resultaten en kwaliteit van onderwijs: een andere visie | Thailand blog
hier schrik ik heel erg van.
in vergelijking met Europa is dit meer dan 100 jaar terug in de tijd.
Mijn vrouw heeft jarenlang les gegeven op een basisschool in zuid Bangkok maar herkent dit niet. Het hier geschilderde verhaal is wel erg extreem. Ik zou mijn kind niet naar zo’n tuchtschool laten gaan.
In Thailand bestaat veel geweld. Het lijkt wel alsof het gewone zaak is. Thailandblog heeft al vaker stilgestaan bij dit item. https://www.thailandblog.nl/?s=geweld+scholen&x=0&y=0 Al in juni 2013 werd seksueel geweld op scholen gemeld. Het artikel van Bangkok Post verbaast mij niets. Behalve geweld op scholen door leraren en scholieren en studenten ondeling, is er heel veel huiselijk geweld.https://www.thailandblog.nl/?s=huiselijk+geweld&x=39&y=5
Maar Thai mensen doen elkaar op mentaal en psychisch gebied veel geweld aan. Denk aan de vele loan shark praktijken, die mensen tot uiterst wanhopige daden dwingt. De vele conflicten die met vuurwapengeweld worden opgelost, de enorme aantallen slachtoffers in het verkeer en dat elk jaar weer alsof het terugkerende ritualen betreffen.
Er wordt zo vaak gezegd dat Thailand een land is met uiterst vriendelijke mensen, en een gemoedelijke omgang met elkaar. Aan de buitenkant is dat zeker zo, en dat is ook het beeld dat toeristen en non-Thai-residents als expats en gepensioneerden hebben van Thailand. Omdat zij aan de zijlijn van de samenleving opereren, ergens ruraal wonen zonder veel contact met de echte buitenwereld, dan wel binnen ommuurde compounds. Maar kijk ‘smorgens maar eens naar een van de vele TV-kanalen, hou online de kranten maar eens bij. Je staat versteld. Dus schrikken? Nee, ik niet meer. Helaas.
Quote: “Het verbod sinds 2000 op lijfstraffen opgelegd door het Ministerie van Onderwijs is vergeefs door ontbrekende handhaving.”
Dat zien we meer: Thailand heeft prima verkeersregels, maar groot deel van de politie is te vaak te lui om uit aircon auto of aircon kantoor te komen. Regelmatig zie ik overtredingen, terwijl een agent passief toekijkt.
Alleen als er geld te verdienen is door (met name) buitenlanders zonder helm aan te houden EN er opdracht van de politiechef is, dan…
Het valt natuurlijk niet te ontkennen dat er af en toe wat fout gaat op de scholen in Thailand maar zelf heb ik redelijk zicht op wat er in vier (kleine) lagere scholen in de Isaan gebeurt en ik kan mij niet voorstellen dat daar sprake is van dergelijke misstanden. In tegendeel, ik zie hoe de kinderen liefderijk onderwezen worden. Als er een nieuwe juf komt, dan krijgt die juf een wai van de kinderen maar de juf die weggaat krijgt veelal een knuffel. Soms moeten de kinderen zelfs huilen.
Er wordt ook heel veel georganiseerd door de scholen zoals uitstapjes naar researchcentra, dagtochten, sportwedstrijden met andere scholen, kamperen in boy scouts-kampen enzovoort. Met kerst een verkleedpartij en met nieuwjaar krijgen ze cadeaus, Er worden ook optredens georganiseerd, bijvoorbeeld voor vertrekkende leerkrachten. En nu al zijn ze aan het oefenen voor de dansvoorstellingen op kinderdag.
Verder zijn er veel dieren waar voor gezorgd moet worden en veelal is er ook een moestuin.
Kortom, een enorm verschil met wat ik vroeger heb meegemaakt.
Als leraar met 40 dienstjaren draait mijn maag om wanneer ik dit lees. Dit heeft NIETS met discipline bijbrengen maar met een volledig brevet van onvermogen. Als je zo jouw jeugd opvoedt, moet je niet verbaasd staan een geweldadige maatschappij te krijgen waar de leerling ook nog weinig leert.
Zolang het land nog vol dinosaurussen is, veelal op invloedrijke positietjes, zal dit niet afdoende bestreden worden. Dat het de laatste jaren meermaals media aandacht heeft gekregen geeft gelukkig hoop maar degene van de oude garde zijn nog lang niet van het toneel verdwenen. Dat de fixatie op hiërarchie zo diep ingebakken zit helpt zeker niet bij het uit de wereld helpen van deze mistanden. De weg is dus nog lang, helaas.