40 jaar getrouwd

Het was in het jaar 1975 dat ik met een goede vriend naar Tunesië op vakantie ging. Dat was ons zo goed bevallen dat we in 1976 naar donker Afrika zouden gaan: op safari in Kenia. Mijn vriend kwam echter voordat onze plannen voor Kenia concreet waren met een advertentie van Christoffel Reizen op de proppen: Christoffel Reizen ging in 1976 voor het eerst reizen naar Thailand aanbieden en ook nog eens voor een aantrekkelijk introductietarief. Zo kwamen we dus in de zomer van 1976 niet in Afrika maar 16 dagen lang in Thailand terecht. En daar kregen we geen spijt van.

Eerst naar Bangkok waar we in het beruchte hotel Rex logeerden. Maar dat viel reuze mee/tegen: alleen als je in je ééntje in de coffeeshop zat kwam er een dame bij je aan tafel zitten die bereid was om met je mee te gaan naar je hotelkamer. Verder was het een normaal hotel.

In Bangkok – en trouwens ook in de andere plaatsen in Thailand waar we later terecht zouden komen – maakten we natuurlijk uitgebreid gebruik van de vele excursiemogelijkheden maar er bleef gelukkig ook nog tijd over voor een avondje Patpong. Wel even anders dan het uitgaansleven dat we in Scheveningen en Den Haag gewend waren. Leuk natuurlijk, maar één keer was wel genoeg.

Na Bangkok gingen we naar Pattaya. Toen al geen onschuldige badplaats meer maar niets vergeleken met Patpong (of ik moet iets gemist hebben natuurlijk). In die tijd kon je nog voor een gering bedrag een vissersboot huren en je gevangen vis aan het strand op de barbecue laten leggen. Heerlijk.

Na een paar dagen Pattaya gingen we naar Chiang Mai waar ze gelukkig toen ook al een vliegveld hadden. Ook daar hebben we veel gezien maar wat mij het meest bijgebleven is, is het etentje op de laatste avond waarbij plaatselijke gerechten geserveerd werden. In ons geval werd het eten opgediend door een wezentje zo bekoorlijk als ik nog nooit gezien had. Terwijl we nog aan het genieten waren van dat eten werd een traditionele dans opgevoerd door meisjes in klederdracht. En één van die meisjes was ons serveerstertje. Halverwege de dans werden wat gasten uitgenodigd om mee te dansen en ook ik werd uitgenodigd. Meestal zou ik geweigerd hebben in zo’n geval maar dit keer niet want de uitnodiging kwam van dat bekoorlijke wezentje. Helaas stond even later de bus weer klaar om ons naar het hotel te brengen maar er was gelukkig nog net genoeg tijd om adressen uit te wisselen. Van correspondentie is echter niet veel terecht gekomen omdat haar kennis van het Engels (en mijn kennis van het Thai) zwaar tegen viel. Ik heb haar nooit weergezien. Haar naam ben ik vergeten dus misschien heeft ze toch niet zo’n grote indruk gemaakt.

Terug in Nederland nam ik mij voor om nog in hetzelfde jaar weer naar Thailand te gaan. Nu zonder vriend en zonder hulp van een reisorganisatie want ik was er wel achter gekomen dat ook toen al reizen naar en binnen Thailand een fluitje van een cent was en dat het boeken van een hotel ook geen probleem was. Dus snel een retourticket gekocht en een hotel voor de eerste nacht gereserveerd (per brief nog). Op die reis heb ik de “ware” gevonden: een meisje uit de stad Ubon die gelukkig voldoende Engels sprak om elkaar wat beter te leren kennen. En ook diverse van haar familieleden spraken wat Engels. Haar vader zelfs Frans.

Terug in Nederland moest ik wachten tot ik weer een vakantiedagen tegoed had maar in januari 1977 kon ik weer erop uit. In maart van datzelfde jaar maakte ik in mijn vierde reis naar Thailand mijn laatste vakantiedagen en mijn laatste geld op en zijn we getrouwd. Op de ambassade kreeg ze zonder problemen een visum en éénmaal in Nederland de eerste dag al de Nederlandse nationaliteit en een Nederlands paspoort.

Ik kom uit een hervormd gezin en een boeddhistisch meisje uit Thailand als echtgenote hoorde natuurlijk niet. Maar gelukkig had ik een oudere zus die met een katholieke Italiaan was getrouwd en een oudere broer die met een eveneens katholiek meisje uit Indonesië was getrouwd. Zo’n schattig meisje uit Thailand kon er ook nog wel bij. En alhoewel er natuurlijk in die tijd nog geen inburgeringscursussen waren, waren er wel lessen ”Nederlands voor buitenlanders”. In korte tijd sprak ze dus gelukkig Nederlands.

We hebben twee kinderen gekregen waar we erg trots op zijn en ondertussen ook al drie schatten van kleinkinderen.

Ook na ons trouwen zijn we nog diverse keren in Thailand geweest en op één van onze reizen – in 2001 – hebben we wat land op een afstand van 20 km van Ubon gekocht. In totaal 15 rai dus een aardige lap grond. Maar wel goedkoop, namelijk 22.000 baht per rai. Maar voor die prijs krijg je natuurlijk niet de beste papieren en de beste grond: de grond was erg arm en relatief droog omdat het net wat hoger gelegen was dan het omringende land. Het was al tientallen jaren verwaarloosd ondanks dat het een agrarische bestemming had; het was dus eigenlijk meer een oerwoud geworden dan iets anders. En natuurlijk geen hek en geen wateraansluiting of elektriciteit. Er waren zelfs geen buren. En ook een verharde weg er naartoe ontbrak. Maar het was wel een stuk land waar we iets moois van konden maken. Iets zelf opbouwen. Zelf had ik in die tijd eigenlijk nog geen concrete plannen met dat land maar mijn vrouw ongetwijfeld al wel: tzt weer terug naar Thailand!

Wij moesten natuurlijk weer terug naar Nederland – mijn vrouw had ondertussen ook werk gevonden – maar de oudste broer van mijn vrouw zou het land ontginnen, te beginnen met het weghalen van struiken en bomen – op wat mooie exemplaren na natuurlijk – en met het uitgraven van een vijver. Maar mijn zwager had een eigen garagebedrijf en eigenlijk geen tijd om goed toezicht te houden. Het schoot dus niet erg op en erg tevreden waren we ook niet als we weer een keertje langs kwamen op onze reizen naar Thailand. Uiteindelijk hebben we in 2008 besloten dat mijn vrouw naar Thailand zou gaan om daar de zaak op poten te zetten en dat ik tot mijn prepensionering in Nederland zou blijven. We verkochten ons huis in Nederland en ik ging in een huurhuis wonen. Met het vrijgekomen geld – na ruim 30 jaar was ons huis gelukkig aardig in prijs gestegen – kon mijn vrouw in Thailand aan de slag: een grote visvijver uitgraven inclusief eiland en natuurlijk ook een (eenvoudig maar degelijk) huis bouwen voor slechts 850.000 baht waardoor er nog voldoende geld over was voor andere leuke dingen zoals :

Een zwembad, een elektriciteitsvoorziening van 400 volt omdat de afstand van circa 1 km tot het dichtstbijzijnde dorp een 240 volt aansluiting onaantrekkelijk maakte, waterbronnen plus watertoren zodat we ook in geval van elektriciteitsuitval voldoende waterdruk en watervoorraad zouden hebben, glasvezelkabel voor internet en ook nog twee bungalowtjes voor bezoek van de kinderen en goede vrienden.

Mijn vrouw heeft er echt iets moois van gemaakt en dat is een groot compliment waard. Want er was natuurlijk geld beschikbaar maar je moet het ook allemaal maar in goede banen leiden en organiseren. Verder heeft ze ook de aanplanting geregeld: fruitbomen, hardhout en natuurlijk ook sierplanten met een overvloed aan orchideeën.

Op haar verlanglijstje stond natuurlijk ook een inkomstenbron die ze uiteindelijk geregeld heeft in de vorm van betalende hengelaars waar ze de twee medewerksters (gedeeltelijk) van kon betalen. Want 15 rai is in je ééntje natuurlijk niet te behappen en zeker niet toen ze ook nog eten verkocht aan de hengelaars. Maar geld verdienen aan de verkoop van maaltijden is in de Isaan vrijwel onmogelijk als je je medewerksters wat meer betaalt dan het minimumloon. Maar niet alleen de verkoop van eten is stopgezet maar onlangs ook het hengelen. Want nu de militairen aan het bewind zijn worden de touwtjes aangetrokken en wat vroeger geen probleem gaf is nu niet meer toegestaan. En de agrarische bestemming van onze grond is niet (meer) verenigbaar met hengelen. We mogen echter wel de vissen eruit halen en verkopen, dat is weer geen probleem. Mijn vrouw gaat zich nu meer toeleggen op de verzorging van de planten en de verkoop van agrarische producten. Ze heeft zelfs al een aanvraag ingediend om het predikaat “biologisch” te verwerven.

Maar wat doe ik verder in dit verhaal? De dag na mijn prepensionering – in 2011 – stapte ik op het vliegtuig naar Thailand. En nu woon ik dus op het platteland van Thailand en heb het geweldig naar mijn zin. De rollen zijn echter wel omgedraaid: in Nederland reed ik in de auto, regelde alles voor mijn vrouw en deed ik bijna alle klusjes in huis. In Thailand laat ik mij rijden (alhoewel zelf in het bezit van een Thais rijbewijs), regelt mijn vrouw alles en gebruikt zij het gereedschap dat zij in mijn afwezigheid had gekocht. Och, ik leg mij daar bij neer want tenslotte ben ik gepensioneerd.

Waarom ben ik eigenlijk naar Thailand geëmigreerd? Ik had het tenslotte naar mijn zin in Nederland, woonde in een leuke wijk, mijn kinderen woonden daar en natuurlijk ook familie en vrienden. En ik was bovendien lid van een schaakclub. De voornaamste reden voor mijn vertrek is natuurlijk dat ik mijn vrouw gevolgd ben. Na bijna 40 jaar Nederland was zij weer toe aan Thailand. En voor mij was het geen straf om naar Thailand te gaan: ik voel mij daar thuis en welkom. Heerlijk ook om nadat je door de zon gewekt bent op te staan, een korte broek aan te trekken en in je slippers te schieten om vervolgens met de hond te gaan wandelen. En eten, koffie drinken en bezoek ontvangen doen we buiten op het eiland en als het regent in het tuinhuisje op het eiland. Ik geniet van wat ik heb en zeur niet over wat ik mis. De beslissing is genomen en haar leg ik mij bij neer.

Vorige week hebben we ons 40-jarig jubileum gevierd. En hoewel mijn vrouw al 65 is, is ze nog steeds een beauty. Maar is zo’n langdurige verbintenis met een Thaise eigenlijk iets bijzonders? Och, het is in ieder geval niet uniek. De farang die het dichtst bij ons in de buurt woont – op 5 km afstand – is een Duitser die ook al 39 jaar getrouwd is. En in Nederland kenden we een Voorburger die al ruim 10 jaar voor ons met een Thaise was getrouwd. Het gemeenschappelijke in die huwelijken is de jonge leeftijd waarop die huwelijken zijn voltrokken: dan ben je nog flexibel genoeg om je aan te passen aan je partner. In de jaren 70 (en waarschijnlijk nog steeds) was de ideale leeftijd voor de man om te trouwen 27 jaar en voor de vrouw 25 jaar. Dan is volgens de statistieken de kans op echtscheiding althans het laagste. En mijn vrouw en ik voldeden precies aan dat criterium.

Het kan ook anders. Ik ken een farang (geen Hollander/Belg) die na drie eerdere huwelijken (één met een westerse vrouw en twee met Thaise vrouwen) op 70-jarige leeftijd met een Thaise van dertig trouwde. Hij was erg gelukkig met haar maar zij duidelijk minder: ze had vaak een smoesje klaar om de nachten elders door te brengen met haar vriend. Daar maakte ze geen geheim van naar anderen toe (maar wel naar haar echtgenoot). Ze heeft hem aardig wat geld afhandig gemaakt want op papier volgde ze ook nog een dure studie. Hij is erg boos geworden toen hij er eindelijk achter kwam en nu zijn ze gescheiden. Is ze daarom een slechte vrouw? Ach, ze heeft gewoon gebruik gemaakt van de geboden mogelijkheden. Niet netjes natuurlijk, maar er zijn ergere dingen. Of moeten we haar soms als slachtoffer zien? Ook niet echt, want er was geen financiële noodzaak voor haar om dat huwelijk aan te gaan. En moeten we de farang beklagen? Nee, want hij heeft een paar plezierige jaren beleefd en dat mag natuurlijk wat kosten. En hij heeft nog steeds zijn pensioen waar hij goed van kan leven. Ze zijn nu trouwens weer vrienden zoals hij ook nog steeds goede betrekkingen onderhoudt met zijn derde vrouw. Was hij misschien wat naïef? Mogelijk, maar het kan ook zijn dat hij het spel meegespeeld heeft totdat zij een grens overschreed. Een oordeel snel klaar hebben is nooit verstandig.

Ingezonden door Hans Pronk (herplaatst bericht uit 2017)