Leven als Single Farang in de jungle: Thailand wint een eerste prijs in een Asian interscholen contest.

Laatst kreeg Lung addie een uitnodiging om, als “vliegende reporter”, de viering bij te wonen van het feit dat Thailand een eerste prijs won in een Asian interscholen contest. Dit is reeds een heel bijzonder feit op zich en dat wou ik zeker niet missen. Dus de uitnodiging werd aanvaard en hier het verslag, dat ik de bloglezers niet wil onthouden.

Het gaat hem hier om een “competitie” tussen “Lagere scholen”, dus leerlingen tot max 12 jaar en , International Robotic Olympiade genoemd. Het onderdeel, waarin deze Thaise school als overwinnaar uit de bus kwam was niet, papieren vliegertjes bouwen, maar dus wel ROBOTICA.
Vijf landen namen deel: China, Taiwan, Macao, Hong Kong en Thailand.

De winnende school was een klein schooltje, hier uit de Ampheu Pathiu, prov Chumphon, met de naam “Ban Kok Na”. Het schooltje, enkel een basisschooltje en je moet de streek hier al meer dan goed kennen om ze te vinden, heeft amper 60 leerlingen. Van deze 60 leerlingen zijn er zelfs een tiental kinderen van Birmaanse gastarbeiders.

Bij aankomst, we worden om 18.00u verwacht en zijn stipt op tijd want we hebben amper 15minuten vertraging, aan de school is het een drukte van vanjewelste. Veel volk, heel veel volk. Muziek, zeer luide muziek schalt uit de megaboxen, moet zo, anders is het geen Thais feest. Parkingwachters tonen ons een plaats, met het alom bekende lampje en fluitje, ruim gebarend hoe we moeten draaien, dus geen probleem om ongeschonden de wagen te parkeren.

Wij zijn met z’n drieën, mijn buurman, een Amerikaanse vriend en ik zelve. Door het “ontvangstcomité” worden we naar een tafeltje, helemaal vooraan begeleid. Er zitten reeds drie dames, gekleed op zijn zondags, op ons te wachten. Ja, we mogen toch niet eenzaam en alleen achter blijven. Het zijn drie leraressen van de school welke ons gezelschap gaan houden en zullen voorzien van spijs en drank. Dat mag nooit ontbreken op een Thaise viering. Voor de lezer: er waren GEEN alcoholische dranken te bespeuren. Dus we moeten het stellen met ijsblokjes en water…. Sic …

Een zangeres zorgde voor de nodige muzikale sfeer van op het podium en maakte het ons onmogelijk ook maar enig verstaanbaar gesprek te voeren. Zij zal wel nooit een eerste prijs op het songfestival winnen, daar was ik reeds van overtuigd. We zijn pas gezeten of de muziek stopt en wij worden, als internationale gasten, aan het publiek voorgesteld: Mister Watcharan, professor van de universiteit van Chumphon, Mister Dennis van de California State University San Marcos, and Mister Addie van de Belgian “Jupiler” University of Leuven. Het zweet breekt me reeds uit, hopelijk worden we niet op het podium gevraagd om te speechen. We komen er onderuit met een brede waai aan het publiek.

Door een groepje kinderen wordt een dansje opgevoerd, er wordt gespeecht en nog eens gespeecht …. het wordt eentonig dat gebabbel waar ik amper links en rechts wijs uit raak. Van het winnend object echter geen spoor te bemerken. Dat is nu juist waar we voor gekomen zijn. Al dat gebla bla bla heeft ons lang genoeg geduurd, we zitten hier al een paar uur ( water te drinken ) …..

Mijn buurman, een echte Thai, ondergaat dit alles heel gelaten en wacht, wacht. Dan zie ik Khru Nong, leraar Thaise taal aan deze school en een bekende voor mij. Khun Nong, kunnen we het “project” zien? YES, hij verdwijnt en komt terug om ons te begeleiden naar een grote zaal. Daar zal het “project” door de “projectleider” en de uitvoerders speciaal voor ons gedemonstreerd worden. Tot onze verbazing is het niet één maar zijn het twee robots. Ja, als ze iets doen doen ze het goed hoor.

De leraar, projectleider, is Paituum Un Ob. De twee bouwers, uitvoerders, zijn een meisje, Khan Thie Cha ( Phom Deng ) 9 jaar oud en Nat Klaphong Sinjat ( Nuang ), een jongen van 11. Het project, de twee robots, bestaan uit een voortbewegend ( huppelend ) soort wagentje. De aandrijving is een elektrisch motortje met tandwielreductie en gaat via excentrische staafjes naar de robotvoeten. De stroomvoorziening is een dynamo. Beide robots hebben natuurlijk een naam: Ma Laat Luang en Non Win Reel. Op mijn vraag, ik moet toch iets vragen, op welke spanning dit werkt krijg ik, van de projectleider, als antwoord: 24V van de dynamo en 6V voor de motortjes. Waar ze de onderdelen recupereerden, ja, ik dacht dat het gebouwd werd met recuperatie onderdelen, kreeg ik als antwoord: komt uit Bangkok … ja waar anders?
De dynamo wordt aangedreven door een zwengeltje waar beide bouwers vol overgave aan zwengelen en ja, de beide robots huppelden over de tafel.

Voor kinderen van amper 9 en 11 jaar was dit een mooi bouwprojectje. Dat worden gegarandeerd top ingenieurs en de toekomst van Thailand is weer verzekerd. Was weer eens een mooie avond, tussen de locale mensen die het zeker op prijs stelden dat een farang, dit keer zelfs twee,
belang stelden in de kunde van hun kinderen en scholen.