Leven als Single Farang in de Jungle: Een Thaise succes story

Onlangs ontmoette Lung Addie een Thaise man, met de naam Oei, die met “vakantie” was in Thailand. Niets bijzonders zou je zeggen, doch voor deze persoon was het precies 5 geleden dat hij nog in Thailand geweest was. Hij studeerde, woonde en werkte namelijk reeds 10 jaar in Australië.

Zijn verhaal luidt: na zijn universitaire studies in Bangkok, waar hij een Master degree Chemie behaalde, week hij uit naar Australië om zich daar te vervolmaken in zijn studies en vooral om zijn kennis van het Engels bij te werken. Op 24 jarige leeftijd vertrok hij dus. Alles was van hieruit geregeld en hij zou, mits vergoeding, een onderkomen vinden in een gastgezin. Hij zocht en vond er avondwerk in een warenhuis. Een werk dat hij bijna gratis deed mits zijn hoofdbedoeling was Engels in de praktijk leren. Dit avondwerk gaf hem tevens de gelegenheid, gedurende de dag, verder te studeren aan een universiteit in Australië. Hier specialiseerde hij zich in Petrochemie, waar hij ook een Master degree in behaalde. In tussentijd spreekt hij natuurlijk ook perfect Engels, zonder dat (vuile) Australische accent.

Lung addie, nieuwsgierig als hij is, ondervroeg hen een beetje over het leven als Thai in Australië. Hij was heel open en vond het zelfs fijn dat een Farang geïnteresseerd was in deze materie. We hadden dus een heel goed, gezellig gesprek op het terras van een van onze bungalows aan Bo Mao Beach. Mijn interesse ging voornamelijk uit naar de sfeer op het werk. Hij had er intussen een leidinggevende functie in een Petrochemisch bedrijf. Op directieniveau was er geen enkel probleem. Bij de directievergaderingen kon elkeen, ongeacht afkomst, zijn voorstellen of visies over de zaken doen en werd er geluisterd. Op lager niveau scheen het echter niet zo eenvoudig te zijn om zich te profileren tussen de lokale werknemers welke het moeilijk hadden richtlijnen van een buitenlander te moeten ontvangen en op te volgen. Waar hebben we dat nog gehoord? In Thailand zelf? Probeer maar eens aan een Thai, als Farang, een andere werkmethode voor te stellen dan deze welke hij gewoon was van volgen.

Hetzelfde gold zo een beetje bij het opbouwen van sociale contacten. Er waren daar ook verschillende Thaise gemeenschappen maar de meesten van deze Thaise mensen waren niet geïntegreerd in de Australische gemeenschap. Ze klitten gewoon samen en hielden er hun eigen, oude getrouwe gewoontes, welke ze meenamen uit Thailand, er op na. Waren ook niet geïnteresseerd in het degelijk aanleren van de Engelse taal. De meesten waren dan ook werkzaam in de horeca sector als keukenpersoneel en kwamen weinig of niet in contact met de klanten. Het integreren was uiteindelijk niet hun doelstelling, hun doelstelling was meer verdienen dan in Thailand.

In tussentijd heeft Oei zelfs de Australische nationaliteit verworven. Is daar totaal ingeburgerd, heeft reeds, samen met zijn Australische echtgenote, een eigen huis….. Dus mogen we spreken van een succes voor hem.

Oei had voor zijn studievertrek naar Australië de belofte gemaakt dat hij, indien hij zou slagen aan de universiteit, een voettocht zou ondernemen van Mueng Chumphon naar Sairi waar het schrijn van de Prince of Chumphon zich bevindt. Vorige donderdag werd de 22km lange tocht, om 5 uur in de ochtend aangevangen. Wij, Pee Dum en Lung addie hebben hem de ganse weg per fiets gevolgd, moreel ondersteund en voorzien van de nodige koele drank. Na een tocht van 6 uur, een stuk langer dan hij dacht nodig te hebben, kwam hij uitgeput aan bij het einddoel.

Met de wagen werd hij, als een gebroken doch voldaan man, terug naar de thuisbasis gebracht. De volgende dag kon hij amper normaal stappen, spierpijnen over gans zijn lichaam. Zaterdag hebben we hem naar Ranong gebracht waar hij een weekendje in de deugdzame baden van de hotwatersprings kon doorbrengen. En wij, wij zijn enkele koele pinten gaan drinken in plaats van in dat hete water te gaan zitten.