Gepromoveerd in Thailand
Het is al weer heel wat jaren geleden; mijn eerste reis naar Thailand. In feite koester ik een soort haat-liefdeverhouding met het land waar ik veel plezier, maar ook hele trieste dingen heb meegemaakt.
Vele malen bezocht ik het noorden van het land waar ik regelmatig te gast was bij een oud-collega die na zijn pensionering zich daar zeer gerieflijk had geïnstalleerd. Fraai huis, omgeven door een mooie tuin met prieeltjes, grote vijver, een majestueus Boeddhabeeld en een buitenbar voor een verkoelend glas of aperitiefje. Voor de huishouding en het bijhouden van zijn riante stulp en tuin hadden mijnheer en zijn Thaise echtgenote drie dames gedurende zes dagen per week in dienst.
Mijn logeerkamer met aparte badkamer werd dagelijks tot in de puntjes verzorgd, mijn schoenen gepoetst, de was gedaan en uiteraard onberispelijk gestreken. Kortom Khun Joseph, zoals ik door het personeel werd aangesproken, werd op zijn wenken bediend.
Een aantal jaren heb ik deze verwennerij mogen meemaken. Als dank voor alle goede zorgen ging ik met de drie dames de avond voor mijn vertrek naar het plaatselijke hotel waar een pianist en een aantal zangeressen voor de nodige sfeer zorgden. Als een sjeik met zijn harem zat ik daar met ‘mijn’ drie dames aan een tafel met veel eten en nog meer drank. De dames hadden carte blanche om naar eigen goeddunken te bestellen. Later op de avond schoven steeds meer dames aan en aten en dronken naar hartelust mee. De stemming werd steeds uitbundiger en er werd meegezongen met de liederen die de pianist inzette. Alle dames ware smoorverliefd op deze Don Juan, die zich met al dat vrouwelijk schoon om zich heen steeds meer gevleid voelde. Heerlijk toch om jezelf eens iets wijs te maken en je superjong te voelen. Overigens denk ik er nog met veel genoegen en soms met een beetje weemoed aan terug.
Gepromoveerd
Dat Khun Joseph bij de dames geen kwaad kon doen laat zich raden. Zeker toen deze happenings elk tweejaarlijks bezoek traditie werden. Om zijn gezag niet te laten aantasten distantieerde mijn gastheer zich van deze uitspatting, hetgeen ik uiteraard geenszins bezwaarlijk vond. Bij een van mijn volgende bezoeken werd Khun Joseph zelfs gepromoveerd tot Loeng Joseph, of gewoon aangesproken met Loeng. Of je er blij mee moet zijn om door de dames Oom genoemd te worden is nog maar de vraag.
Tijdens een begrafenis die ik samen met mijn gastheer en gastvrouw bezocht werd het me toch enigszins duidelijk dat ik in deze plaats enig aanzien begon te krijgen. Via een geluidsinstallatie werden bepaalde hotemetoten beurtelings opgeroepen om naar voren te komen, om vervolgens vanaf een tafel een schaal met offergaven naar de aanwezige monniken te brengen. Nauwelijks te geloven werd Loeng Joseph ook omgeroepen. Geloofde het pas toen een aantal mensen mijn richting begonnen uit te kijken en mij bemoedigend toelachten. Vreemd genoeg was de overleden persoon voor mij een volslagen onbekende. Maar ja, er lopen in deze maatschappij meer lieden rond met versierselen op hun borst waarvan je je kunt afvragen welke verdiensten daaraan ten grondslag hebben gelegen.
De eindrang
Zoals in iedere functie bereik je op een bepaald moment toch je eindrang. De bomen groeien per slot van rekening niet tot in de hemel. De ambitie is er nog wel, maar je dient je er bij neer te leggen. Ook voor mij is dat stadium nu bereikt. Niemand noemt me nog Loeng. Soms spreken hele lieftallige meiden en zelfs uit de kluiten gewassen grote kerels mij heel doodgewoon aan met, jawel: Pappá.
Een titel die ik in Nederland al vele jaren eervol draag.
Leuke ervaringen, overigens mooi neergepend!
Bedankt het te delen :~)
Interessant verhaal maar de opening over de haat-liefde verhouding blijft duister.
Bas, dat klopt. Mijn vrouw overleed tijdens onze vakantie en daar wilde ik in het verhaal niet over uitweiden.
Met humor en een lichte vorm van zelfspot geschreven, hoewel reeds eerder gepubliceerd toch aangenaam om het weer te lezen. Met loeng, nooit loeng Leo en pappa word ook ik regelmatig aangesproken, wat ik eigenlijk best wel kan waarderen en soms noemen ze mij ‘moo tau’ en ‘poo tau’, in ieder geval stukken beter dan dat ze het in mijn bijzijn over mij als ‘farang’ hebben. Bijzonder sympathiek om de 3 dames van de huishouding te belonen en te ‘verwennen’ in de vorm van een avond uit in het restaurant van een hotel. Buiten het feit dat je de dames en uiteraard jezelf daar erg mee pleziert, verhoogt het ook de plaatselijke status van deze vrouwen doordat zij anderen kunnen laten meegenieten van jouw gulheid. Heb zelf die ervaring ook gehad, valt eigenlijk niet te omschrijven hoe een Thai er van geniet om ineens in staat te zijn om bekenden uit te nodigen om aan te schuiven aan tafel en mee te genieten van het eten en drinken. Maar er is ook wel misbruik van mij gemaakt. Jaren geleden bijvoorbeeld was ik in Nakhon sri Thammarat uitgenodigd door een Thaise kennis, tv die ik via mijn werk in Nederland had leren kennen. Werd op de luchthaven door 4 man/vrouw opgehaald en onze 1e gang was naar een visrestaurant iets buiten de stad. Er werd overvloedig besteld, hoewel niet duur uiteraard wel op mijn kosten. Liet mij op toch wel op geraffineerde wijze overrompelen. Natuurlijk kon al dat eten niet door ons genuttigd worden maar wat overbleef werd netjes ingepakt. Na een ritje van zo’n half uur kwamen wij terecht bij een school, waar één van de dochters uit ons gezelschap verbleef en aldaar werd het eten afgeleverd. Voelde mij lichtelijk in de maling genomen, had dat in ieder geval nu even van te voren gezegd. Joseph, nu jij je herplaatste bijdrage weer eens leest zal je zeker met nostalgische gevoelens terugdenken aan die leuke tijd!
Sorry, het woordje ’tv’, na Thaise kennis en voor die, is er per abuis ingeschreven.
“Had het even van te voren gezegd”……… Ik steek een kaarsje op als dat hier een klein beetje zou inburgeren.
Ja Paul, kan mij je reactie heel goed indenken. Ik was, en ben dat waarschijnlijk nog steeds, te goed van vertrouwen oftewel naïef te noemen. In de loop der jaren ben ik er desondanks wel achter gekomen dat wanneer je een vinger geeft er al snel een hand gepakt wordt. Daarentegen zijn mijn Thaise schoonzussen en zwagers bescheiden en hardwerkende mensen, die in feite nooit ergens om vragen. Ze zijn zichtbaar blij wanneer wij tijdens vakanties in Thailand hen trakteren of uitnodigen om op onze kosten inkopen bij Big C te doen.