Mijn schoenen zijn gejat! (Wonen in de tempel, nr 5) 

Iedereen weet dat in de tempel diefjes rondlopen die moeilijk te pakken zijn. Zelden kan je er een betrappen. Maar dan delen we straf uit zoals een flink pak op zijn sodemieter en dwingen we hem de tempel te verlaten. Nee, wij doen geen aangifte; dat is tijdverlies voor de politie. Maar hij komt de tempel niet meer in.

De jongens hier zijn een mix van goed en kwaad. Jagen we er een weg dan komt er een voor terug… De reden is armoede, en voor enkelen is jatten een gewoonte. De meeste jongens komen van arme families en wat ze thuis kunnen missen is nauwelijks genoeg om van rond te komen. Enkelen kunnen bezuinigen op eten maar de meesten niet.

Dan proberen ze hier en daar iets te jatten om te belenen in de lommerd. Vooral kleren als ze te drogen hangen aan de waslijn en veel jongens gaan daar wachten tot de kleren droog zijn. Toch komt het voor dat kletsnatte was verdwijnt… Ik ben nog niets kwijtgeraakt al laat ik af en toe verstrooid de deur van mijn kamer open. Maar er zijn er die zonder kleren kwamen te zitten en hoe ga je dan naar school?

Dan komt Kasem…

Hij komt treurig kijkend mijn kamer binnen. Kasem, de ‘gelukkige’ betekent dat, komt vragen of hij een paar schoenen kan lenen. ‘Waar zijn jouw schoenen dan?’  ‘Gejat, tjeminee nog aan toe! En ze stonken een uur in de wind maar de dief nam ze mee.’ zegt hij boos.

‘Is er meer gejat?’ ‘Nee, alleen schoenen.’  ‘Vreemd hoor…’  ‘Nee want ze stonden in de gang.’  ‘Tja, je weet dat ze jatten als de raven hier. Je moet ze ook in je kamer zetten.’  ‘Maar, die smerige ouwe lorren? Wie kan nou denken dat iemand die jat?’ Kasem schudt niet begrijpend zijn hoofd.

‘Als ze zo oud zijn waar maak je je dan zorgen om. Koop een stel nieuwe…’ stel ik hem voor. ‘Ja, maar ik heb pas geld aan het eind van de maand. Hoe moet ik nu aan geld komen? Daarom ga ik mijn vrienden af. Ik heb vandaag proefwerk op school en kan er niet zonder schoenen naar toe.’

‘Neem deze maar’ en ik geef hem een paar ouwe lorren van mij. Die passen hem perfect. ‘Je krijgt ze eind van de maand terug’ zegt hij, wat verlegen met de situatie.

Nieuwe! Of toch niet?

Dan brengt hij ze terug. ‘Heb je nu al nieuwe gekocht?’ vraag ik hem.  ‘Uh … nou eh … ik heb ze teruggevonden….’  ‘En wie had ze gejat?’  ‘Niemand. Die verrekte Klahan heeft ze gebruikt om naar die rothonden te gooien. Hij kwam het mij zelf vertellen. Kijk maar, de honden hebben er op gekauwd maar ze zijn niet stuk.’

‘Koop toch nieuwe’ dring ik aan. ‘Nee, toch maar niet. Nieuwe schoenen moet je poetsen en dat doe ik niet graag. Bovendien, afgetrapte schoenen worden niet zo vaak gejat. Ik moet ze alleen in mijn kamer zetten anders gaat die verrekte Klahan ze weer naar die rothonden gooien…’

Wonen in de tempel; bewerking van verhalen uit de vorige eeuw. Naast monniken en novices wonen studerende tienerjongens uit arme gezinnen in de tempel. Hebben een eigen kamertje maar zijn voor hun eten afhankelijk van geld van thuis of van een schnabbel. Op feestdagen en als de scholen dicht zijn eten ze met monniken en novices mee. De ‘ik’-persoon is een tiener die in de tempel woont.