Interview met mensenrechtenactivist Snea Thinsan

Lezers kunnen zich misschien nog wel mijn ontmoeting met mensenrechtenactivisten Somyot, Yunya en Marijke herinneren. Afgelopen maand nodigde Marijke me uit voor een ontmoeting met een andere activist: Dr. Snea Thinsan (เสน่ห์ ถิ่นแสน).  Hij is ook bekend onder zijn politieke bijnaam Piangdin Rakthai (เพียงดิน รักไทย). 

Marijke en Snea waren op een congres over mensenrechten in het World Forum te Den Haag. Ik zocht hen een avond op voor een goed gesprek en kennismaking.

Wie is Dr. Snea Thinsan?

Snea [Sà-nèe] is een Thaise politiek vluchteling woonachtig in de Verenigde Staten,  Snea is een activist die strijd voor democratie en mensenrechten. Geboren  in 1965 te Chiang Rai heeft hij gestudeerd in literatuur, cultuur en talen en is een voormalig universitair docent.  Vandaag de dag is hij voorzitter van de Thai Allience for Human Rights (TAHR), de Thaise Alliantie voor Mensenrechten.

We troffen elkaar op het World Forum in Den Haag, en ik moet zeggen dat Snea een zeer warme,  positieve en toegankelijke man is.  Ik was vooraf niet zo zeker van mijn interview kwaliteiten, maar ons gesprek nam vanaf het eerst moment meteen een plezierige wending.  De tijd vloog voorbij en vanwege de avondsluiting van het World Forum moesten we ons interview voortzetten in Scheveningen. Daar hebben we in een strandtent, onder het genot van een drankje, tot laat in de avond doorgepraat. Een zeer fijne ervaring voor mij, maar ook Snea bedankte ons voor het warme ontvangst. Hij benadrukte het belang van een luisterend oor en dat mensen met klein acties al heel veel kunnen betekenen.

Onderstaand ons interview, waar vanwege de strikte majesteitsschenniswetten (artikel 112) sommige details zijn weggelaten.

—

Beste Snea, wanneer en waarom ontvluchtte u Thailand?

Het was 2006 toen ik terug kwam in Thailand om een visa voor de VS in orde te brengen. Premier Thaksin was pas afgezet door een coup en de dingen die zich toen afspeelden voelde niet goed aan. Dat was de reden dat ik begon met het laten horen van mijn stem op internet forums: ik begon te schrijven over zaken die verkeerd waren met het land.  In de twee jaar die daar op volgde ontwikkelde zich bij mij het gevoel dat de coup niet de schuld was van de politiek of het leger maar van iets hogers. Toen ik in 2008 uit de VS terug reisde naar Thailand voelde ik mij  voor het eerst van mijn leven onveilig in mijn eigen land. Ik moest er echter zijn om mijn terminaal zieke moeder te zien, helaas stierf zij enkele dagen na mijn terugkeer in de VS. Dat was de laatste keer dat ik voet op Thaise bodem heb gezet.

Bent u alleen gevlucht of samen met uw familie?

Gelukkig kwam ik in 2001 samen met mijn gezin:  mijn vrouw en dochter, naar de VS om te werken aan mijn doctorale studies.  Toen in 2010 mijn Amerikaanse arbeidsvisum ten einde liep hebben mijn gezin en ik asiel aangevraagd en verkregen wij permanent verblijf in de VS.

In 2009 begonnen de Roodhemden met grote protesten, en ik vernam dat daarbij tientallen mensen gedood werden. Misschien zelfs richting de honderd, maar het leger is erg goed in het laten verdwijnen van lichamen, bewijsmateriaal. Dat maakte dat ik me nog meer begon uit te spreken over het systeem van onderdrukking en doden van burgers door de staat.  Daar ik van nature  voor vrijheid en democratie ben volgde ik de Roodhemdbeweging, al was ik geen aanhanger van Thaksin. Maar Thaksin heeft de mensen wel laten zien dat ze hun stem konden laten horen en doen gelden.  Dat is wat democratie is, je kiest een goed persoon en laat die je voor 4 jaar vertegenwoordigen. Als je niet blij met het resultaat bent, kies je daarna iemand anders.

Maar premier Abhisit kwam aan de macht dankzij de coup tegen Thaksin en met behulp van parlementaire toverkunsten. Hij bleef aan de macht voor 2 jaar zonder verkiezingen, een premier dankzij manipulatie.  Daarom vind ik dat de Roodhemden in hun recht stonden om tegen hem te demonstreren en  te eisen  dat de macht teruggegeven moest worden aan het volk. Ze vroegen om verkiezingen maar kregen daartegenin kogels! Het was wreed.

Abhisit is geen dappere man, hij had niet de macht om het leger ‘honderd’ mensen te laten afschieten, misschien waren het er wel heel veel meer.  Sommige bronnen spreken over tot wel duizend doden in de periode april-mei 2010. Maar het leger heeft ervaring met het laten verdwijnen van lichamen. Officiële cijfers en werkelijke getallen kunnen sterk van elkaar verschillen.

Net zoals de gerapporteerde en geschatte aantal werkelijke doden tijdens het bloedbad op de Thammasat universiteit?

Ja, precies!  Ik keek naar de live uitzendingen en zag al die mensen die net zo waren als mijn vader, mijn moeder, mijn familie en mijn vrienden. Gewone mensen uit de provincie, het platteland, die droomden van een beter leven.  Het bruut afschieten van de Roodhemden maakte dat ik online actief werd op YouTube kanalen en ondergrondse radiostations. Dit was 2011, en ik wist dat ik niet langer terug kon keren naar mijn geliefde Thailand. Voornamelijk omdat ik sprak over de structurele problemen,  beginnende helemaal aan de top.  Abhisit zou nooit het lef hebben gehad om het leger opdracht te geven ’s avond in te grijpen en het vuur te openen op de demonstranten. Het leger greep in, met de bedoeling die mensen te doden. Waarom doden ze ongewapende mensen? Ik concludeerde dat het regime hier schuld aan had.

Maar ik heb geen haat in mijn hart jegens het leger of de hoge mensen. Ik wil simpelweg het publiek vertellen wat de problemen van het land zijn. Maar ik wist ook dat vanwege artikel 112 ik grote kans liep op arrestatie. Daarom vroeg ik eind 2010 politiek asiel aan in Amerika, iets dat ik nooit voor mogelijk had gehouden toen ik voor het eerst voet buiten Thailand zette in 2001.

U was docent op een Amerikaanse universiteit, niet?

Ja, ik was docent aan de Indiana University alwaar ik aan internationale studenten taallessen gaf.  Na het behalen van mijn graad werd ik ook assistent-professor Engels aan de Ball State University.   Al zou ik graag naar Thailand terug willen keren.  Dit omdat mensen met een respectabel beroep, zoals dat van professor, veel kunnen betekenen voor het land. Ik mis zo veel kansen om mooie dingen te doen voor mijn land.

Het moet hartverscheurend zijn geweest om verdreven te zijn uit een land dat u zo lief heeft en zo om geeft!

Het brak inderdaad mijn hart. Maar wat hielp was dat ik tenminste mijn gezin bij me had, dat ze veilig waren en dat ik er niet alleen voor stond.  Dat hielp mij ontzettend.

En de rest van uw familie, zoals uw vader?

Mijn vader leeft nog. Gelukkig  vallen de autoriteiten mijn familieleden niet lastig. Wel bracht het leger een huisbezoek aan mijn vader en vroegen ze hem en mijn verdere familie over mij  activiteiten. Maar zij zijn gewoon burgers met eenvoudige levens: onschuldig en niet politiek actief. Voor mij is het anders. Ik heb in het buitenland gestudeerd en gewerkt, dus ik ben geen typische plattelandsjongen. Ik ben té ver gekomen, ik denk anders dankzij mijn ervaringen in het buitenland.

Doelt u op het Thaise onderwijssysteem, welke haar studenten het stellen van vragen niet bepaald promoot?

Dat is exact wat ik bedoel! Het Thaise onderwijssysteem is een middel om de mensen intellectueel en cultureel te onderdrukken. Ze willen de mensen in toom houden, in een kooi.  Zodat ze niet groeien voorbij een bepaald niveau. Daarom is kritisch denken niet van belang geweest in het Thaise onderwijssysteem.

Kan het aanzetten tot kritisch denken ooit bereikt worden of houden de machten dit tegen?

Ze kunnen de menselijke aard niet stoppen. We mensen zijn avontuurlijk en we willen de vrijheid om te kunnen denken. Je kunt de gedachten van mensen gewoon niet stoppen. Er zullen altijd mensen zijn zoals Somyot, Junya en ikzelf om  slechts een paar namen te noemen. Mensen die ‘outside the box’ denken. Maar we zijn ongewenst in Thailand, verworpenen.  Net zoals ze nu proberen met Khun Thanathorn, Atjaan (proffesor) Piyabutr van de Future Forward partij en tevens andere progressieve collega’s.

Piyabutr wordt verweten dat hij teveel als een Fransman denkt en ‘on-Thais’ is, wat vind u?

In het leven praten we over wat goed en fout is. Wat gepast is en ongepast, wat constructief is en wat destructief is. De Thaise manier van doen is destructief, achterlijk. We moeten beseffen dat de wereld van nu niet hetzelfde is als 85 jaar geleden.  De wereld is globaliserend, meer open. Maar de elite wil de Thaise mensen terug slepen, terug in hun kooi, hun ‘box’. Maar de échte wereld stuwt de mensen vooruit, weg van die box.  De elite grijpt naar onderdrukking, geweld. Er zijn veel te veel massaslachtingen geweest in Thailand: 1973, 1976, 1992, begin deze eeuw onder Thaksin tegen de moslims en ook de drugsoorlog, 2009, 2010 en zelfs in 2014 gedurende de coup zijn er doden gevallen. Ik vernam dat tenminste 20 mensen zijn gedood tijdens ongerapporteerde optredens van de autoriteiten.

Maar als die slachtingen maar plaats blijven vinden, zal er dan niet opnieuw een bloedbad volgen?

Misschien zullen we er nog één zien. Zelfs monniken voorspellen een nieuw bloedbad, eentje die zo groot is dat het bloed van de mensen zal reiken tot de buik van een olifant. Wij kennen dit in het Thais als ‘เลือดท่วมท้องช้าง’ (lûuat tuam thóng cháang). Volgens de voorspelling zal dat het grootste bloedbad  in de Thaise geschiedenis worden, waarna het land een door het volk geleid tijdperk van democratie zal betreden. Wij kennen dit als ‘ยุคประชาพาไป’ (Jóek Pràchaa Phaa-pai):  het Tijdperk van Democratie. Maar spijtig genoeg pas na dit voorspelde bloedbad.

Ik heb de vreedzame revolutionaire theorie ontwikkeld met de naam ‘มดแดงล่มช้าง‘  (Mód-daeng Lôm Cháang): Rode Mieren die de Olifant Omverwerpen. Die theorie komt er op neer dat je niet van een enkele individuele leider of persoon kunt verwachten dat ze Thailand’s problemen op zullen lossen. Kijk maar naar Thaksin, afgezet, Yingluck, afgezet…  Thanathorn and Piyabuth, de Future Forward party, die zijn nu het doelwit. Iedereen die een progressieve,  liberale  of revolutionaire beweging leid wordt uitgeschakeld of via  een andere manier op een zijspoor gezet. Dus het is het volk bij wie de verantwoordelijkheid en de kracht tot verandering ligt. Een enkele burger kan als individu niets beginnen, je bent dan slechts één enkele mier. Je kunt de olifant dan niet op zijn knieën krijgen. Maar als we in grote getale opstaan, al we gecoördineerd samenwerken, dan kun je tegelijkertijd je tanden in de olifant zetten en hem verslaan.  Dat is mijn theorie. Maar dan moet je wel staan voor de principes van geweldloosheid, democratie en universele mensenrechten.

Je moet opstaan voor je legitieme rechten als burger, dat jullie -het volk- de eigenaren zijn van het land en niet het leger of de elite. Uit je stem, vertel de mensen die aan de macht zijn dat wat zij doen in overeenstemming moet zijn met de wil van het volk. Dat is democratie. Maar om de democratie te doen laten werken moeten de mensen samenwerken, samen vechten tegen onderdrukking en tegen dictatoriale wetten.

De junta heeft veel wetten herschreven en premier Prayut en zijn mannen worden helemaal niet ter verantwoording geroepen.  Bij de bloedbaden waar ik over sprak zijn de daders, de legerofficieren die deze misdaden hebben begaan, in het geheel niet voor een gerechtshof  gesleept. Abhisit, Suthep en de legerofficieren lopen nog vrij rond. Maar hun schuld of onschuld zou moeten worden vastgesteld door een onafhankelijk en rechtvaardig rechtssysteem. Het systeem dat we nu hebben is dat zeker niet,  het is slechts een gereedschap van de dictators.

Hoe kan Thailand een echt rechtssysteem krijgen? Met scheiding der machten? Is dat mogelijk?

Ja dat is mogelijk. Maar op  dit moment is het de elite die het system bepalen, beheren, onderhouden en beschermen. Thailand staat wereldwijd op de eerste plaats qua ongelijkheid, wat zegt dat over het systeem? Een handjevol mensen heeft de meerderheid van Thailand’s bezittingen in hun handen. Ze willen die macht vast houden en zullen er alles aan doen om het systeem te manipuleren.

Hoe kunnen de mensen het systeem breken?

Ik zie maar één oplossing en dat is een volksrevolutie.  Ik zie geen andere weg. Je kunt niet hervormen onder een dictatuur.  Zoals wanneer je computer in een zeer slechte staat verkeerd, dan moet je het hele systeem vervangen. Het vervangen van enkele gedateerde onderdelen volstaat dan niet als je het probleem op wilt lossen. De enige manier is Mód-daeng Lôm Cháang. Maar dit vereist tijd en een gezamenlijke actie van alle partijen.

Denkt u dat de politieke weg, die van Future Forward, een doodlopende pad is?

Ja, ik ben bang van wel. Thaksin had 376-377 van de 500 zetels. Yingluck had zo’n 265 zetels, en beiden zijn afgezet.  Future Forward heeft naar schatting zo’n 80 zetels, en moet ook nog eens werken onder een systeem dat vele malen meer dictatoriaal en onderdrukkend is…

Dus zelfs als Future Forward aan de macht zou komen, dan worden ze uiteindelijk afgezet?

Oh ja, op zeker. Ze hebben alle middelen om zich van Future Forward te ontdoen.  Het is slechts een kwestie van tijd. En vele ander dingen kunnen nog gebeuren, die dit van te voren zo opgezette speelveld weer compleet doen veranderen.

En hun plan om in de provincies,  op lokaal niveau iets te beginnen, is dat een weg?

Ze zitten op het goede pad. Maar  dat pad leid alleen maar naar de democratisering van Thailand als  het is opzet  voor een revolutie van het volk. Future Forward moet leren van wat er met Thaksin is gebeurt,  dat de macht uiteindelijk bij het volk licht.  Sta op voor de principes van democratie, mensenrechten,  rechtspraak en gerechtigheid. Dat zijn de manieren die bewezen hebben de werken vóór de mensen, over heel de wereld.  Als de meerderheid van het volk op staat, dan moet het leger pas op de plaats nemen. Ze kunnen niet opnieuw weer zoveel mensen doden en er mee weg komen. Vergeet niet dat de burgers slechts opeisen wat al aan hen toebehoort. Dus sta zij aan zij met  het volk.

Daarom wil ik verwijzen naar de 5 pilaren die zullen leiden tot een succesvolle volksrevolutie:

1. Revolutionaire Burgers. Heb voldoende mensen die de wil hebben om het land te veranderen, in overeenstemming met de wil van het volk.
2. De ideeën. De doelstellingen en de strategieën die de harten van het volk kunnen winnen. Maak duidelijk dat wat je verkondigt niet ten baten is van een enkel persoon zoals Thaksin.  Het streven naar recht, welvaart, vrede, harmonie, mensenrechten en gelijkheid voor allen, dat zijn zaken waar iedereen het mee eens kan zijn. Met die doelstellingen win je de steun van het volk en zelfs het leger zal dan inbinden. Omdat het écht iets beters is.
3. Het leiderschap. Een collectieve leiding, zoals de Ridders van de Ronde Tafel: Eén voor allen, allen voor één.  Samen strijden voor een nobel doel. Collectief leiderschap garandeert de vertegenwoordiging van alle burgers. Dit moet gebeuren in overleg of op basis van de échte mensen in het land.
4. Het leger. Je kunt geen succesvolle revolutie behalen zonder het leger.  Dus maak geen gebruik van geweld, dan wordt je alleen maar de vijand van het leger. Win de militairen over met beroep op rechtvaardigheid en dat het land aan allen toebehoort. Sta voor gerechtigheid, democratie en goedheid. Het leger zal niet durven het vuur te openen als het volk in alle provincies op zou staan voor deze nobele doelen. Zie het leger niet als de vijand, laat je niet leiden door haat. De enige vijand die we hebben zijn de dictators. Het leger zal dan niet tegen je zijn maar zelfs aan jouw zijde staan.
5. Internationale vrienden. Wanneer de mensen in het land tot een opstand komen moeten de leiders al gepraat hebben met de EU, de VS, Japan, Australië, Canada en andere democratische machten. Dit zodat deze landen ondersteuning zullen geven. De leiders van de internationale vrienden moeten de junta een duidelijke boodschap geven:  ‘jullie tijd is om,  het volk heeft gesproken. Ze willen een nieuwe systeem. Dood hen niet of we zullen jullie ter verantwoording roepen. Treed af’.

Laat het Thaise volk zichzelf besturen. Ze zijn klaar voor democratie. Dat is mijn boodschap aan de elite en de regerende minderheid.

—

Mijn dank aan Snea voor dit boeiende interview. Ik zelf heb er zeker wat van opgestoken. U ook? Voor de geïnteresseerden nog wat verwijzingen:

– http://www.tahr-global.org

– https://prachatai.com/english/node/8039

– http://www.thinsan.org/p/snea-thinsan-ph.html

– https://en.wikipedia.org/wiki/Snea_Thinsan

– https://www.thailandblog.nl/achtergrond/in-gesprek-met-drie-democratie-strijders/

 

 

ENGLISH:

Interview with Snea Thinsan (World Forum, The Hague,  30 April 2019)

Readers may remember a previous meeting with human right activists Somyot, Junya and Marijke . This April Marijke invited me to meet another activist: Dr. Snea Thinsan (เสน่ห์ ถิ่นแสน). He’s also known under his political nickname Piangdin Rakthai (เพียงดิน รักไทย). Marijke and Snea were at the World Forum in The Hague for a conference with World Justice Project under the theme, “Realizing Justice for All.”

Who is Dr. Snea Thinsan?

Snea is a pro-democracy, political and human rights activist living in exile in the United States. He was born in 1965 in Chiang Rai province and was educated in the field literacy, culture, and language education. He is presently chairman of the Board of Directors at the Thai Alliance for Human Rights group (TAHR), operating from the US.

We met at the World Forum in the Hague, and I must say that Snea is a wonderful, warm and positive person. I wasn’t too confident about my interviewing skills, but the conversation took off right away in a very pleasant way. Due to the evening closure of the World Forum we had to relocate to Scheveningen beach, where we continued our conversation –enjoying a nice drink together- well into the evening.  All in all, it was a wonderful experience for all three of us. Snea thanked us for our time,  saying that even a such small help like this matters and that the Thai people and its activists appreciate and need support from across the globe.

Below is the interview. Because Thailand’s severe Lese Majesty laws (article 112), some of the contents had to be omitted from the story.

Dear Snea, when and why did you had to flee Thailand?

It was just after the 2006 coup that ousted Thaksin that I returned from a teaching position in Afghanistan to arrange a visa back to the USA. The events that took place at that time felt wrong to me and that was when I began voicing my opinion on online forums. I started to write about the things I thought were wrong with the country. Over the next two years, I started to feel strongly that what led to the coup was not just the politics or the army, but something higher. It was 2008, when I was teaching at a college in the US when I returned once again to my country, and it was then when I felt unsafe in Thailand for the first time. But I had to be there because I had to see my fatally sick mother. Unfortunately she passed away a few days after my return to the US and this was the last time I set foot in Thailand.

Did you flee alone or with your family?

Luckily I came to the USA in 2001 to work on my doctorate with my family, my wife and daughter. Then, in 2010, when my USA working visa was about to run out, my family and I applied for asylum in the U.S. and were granted asylum and permanent residentship respectively.

In 2009 the Red Shirts began to trigger big protests, and I received news of tens of people being killed. Maybe even a hundred, but the army was very good at making bodies, or evidence, disappear. This really caused me to speak out more, to expose the system of oppression and murder by the state. I had been following the Red Shirt movement since then. I’m pro-democracy and liberal by nature and though I am not a follower of Thaksin, he at least showed the people that they could use their voices to vote and to stand up for their rights. That’s democracy; you elect some good people, let them represent you for 4 years, and if you are not happy with their performances as a representatives, you elect somebody else.

When Abhisit came to power after  the coup against Thaksin and some parliamentary tricks that ousted two Thaksin-affiliated prime ministers, he stayed in power for over 2 years. Since he did not win the election and became prime minister via manipulation, I thought the Red Shirts had the right to protest and ask him to return the power to the people. Sadly, they asked for a ballot, or elections, but they received bullets instead! It was brutal.

Abhisit is not a brave man; he didn’t have the authority to order the military to kill as many as a “hundred” people. Maybe even many, many more, some people reported up to a thousand deaths in the april-may 2010 period. But the army has experience with hiding bodies. So the official statistics and actual numbers can be quite different.

Just like the reported and estimated actual number of deaths surrounding the Thammasat massacre of 1976?

Yes, exactly like that.

So, I looked at the live broadcasts and saw all these people that looked like my father, my mother, my relatives and friends getting murdered. Ordinary people from the provinces who dream of a better life and to which Thaksin had responded. But the killings during the Red Shirt protests made me come out online also on YouTube channels and underground radio stations. This was 2011, and then I knew I would not be able to return to Thailand, mainly because I talked about all the structural problems. Starting from the very top. Abhisit would not dare to instruct the army to crack down on the people in the evening and the dark. The army moved in with the intention to kill those people. Why did they kill unarmed people? I concluded that the regime was to blame.

But I had no hatred in my heart against the army or higher ups. I just wanted to tell the people what the country’s problems are. But I also knew that I was at risk of being arrested under article 112, and since my USA working visa was about to expire at t the end of 2010, I was forced to apply for asylum, which was the incident that had not even appeared in my wildest imagination when I first left Thailand in 2001..

You were in the US as a lecturer on a university right?

I was an English teacher at Indiana University, helping international students with language and literacy education. I also accepted a position as Assistant Professor in English at Ball State University after my graduation.  Though I would wish to return to Thailand, since as a person with a respected profession –university professor- you can do so much more. I miss lots of chances to do great things for my country.

It must have broken your heart to be forced away from a country that you love and care so much about!

It did, it did break my heart. But what helped a little was that at least I had my family with me, that they are safe, and I wasn’t alone. That helped a lot.

What about the rest of your family, such as your father?

My father is still alive. Fortunately, the authorities do not harass my family members. The army did visit my father once and they asked around with my family members, but they are just peaceful citizens with normal and simple lives. Innocent and not politically active. But for me, it’s different.  I have studied and worked abroad in various countries, so I’m not a typical village boy. I came too far, I think differently because of my experiences abroad.

Do you mean the Thai education system, which does not promote it’s students to ask questions?

You are exactly right! Thai Education is used as a tool to suppress people intellectually and culturally as well. They want to keep the people in check, in a cage. To not grow beyond a certain level.  So, critical thinking has not been an important part of the Thai education system.

Can encouraging people to think critically be achieved in Thailand, or do the powers that be prevent this from happening?

They cannot stop human nature. We are adventurous enough, we want the freedom to think. You cannot stop people’s minds. You will always have people like me and many others such as Somyot and Junya, to name just a few. People who think outside the box. But we are unwanted in Thailand, casted out. They are trying the same now with Khun Thanathorn, atjaan Piyabutr (Future Forward party) and progressive colleagues of his.

Piyabutr is accused of thinking too much like a French person, and “unThai,” what do you think?

In life we talk about what is right and wrong , what is appropriate and what’s not, what’s constructive and what’s destructive. The Thai way has been destructive, backwards, and we have to know that the world today is not the same as 85 years ago. The world today is globalized, more open. But the elites want to drag the Thai people back, back into their cage, their box. But the real world, the present world, pushes people forward, away from the box.  But the elites resort to oppression, violence. There have been far too many massacres in Thailand: 1973, 1976, 1992, under Thaksin against the muslims, the war on drugs, 2009, 2010 and even in 2014, during the coup, when I heard at least 20 people got killed during the unreported crackdown.

But if these massacres keep happening, won’t it happen again?

There might be another one. Even monks predict another bloodshed, so bad that the blood of the people will come up to the belly of an elephant. We say ‘เลือดท่วมท้องช้าง’ (lûuat tuam thóng cháang). It is predicted to be the worst massacre in Thai history. After which Thailand will enter the People-Led Era, ยุคประชาพาไป (Jóek Pràchaa Phaa-pai ). The Era of Democracy, but sadly only after the predicted horrible bloodshed.

I founded the peaceful revolution theory called มดแดงล่มช้าง (Mód-daeng Lôm Cháang): Red Ants Toppling Elephant. The bottom line of this theory is that you cannot expect any individual leader or leaders to help with Thailand’s problems. Look at Thaksin, ousted, Yingluck, ousted. Thanathorn and Piyabuth , the future forward party, they are now being targeted. Anybody who would come to lead such a progressive or liberal, or revolutionary, movement would be eliminated somehow or pushed away. So it has to be the people’s responsibility to force the change. Individual citizens, if you look at yourself standing alone, you are really like 1 single ant. You cannot do anything to the elephant. But if you come up in a big bunch, and you do the same thing in unity, you can claw into the elephant and finish it. Some would enter the ears, some the eyes and bite at the same time. Then a big elephant can be toppled. That’s my theory, but you have to stand on the principles of nonviolence, democracy, and universal human rights.

You have to stand on your legitimacy as a citizen, that you –the people- own the country and not the army or elites. Speak your voice, tell those in power that things have to be in accordance with the will of the people. That’s democracy. But for democracy to work, the people have to work together, collaborate, and cooperate to fight against oppression and dictatorial laws. This junta rewrote many laws, and Prayut and his men are not held accountable in any way!

When I mention the massacres, the perpetrators, the army officers who committed crimes,  they have not even been tried at all. Abhisit, Suthep and army officers are walking free. But innocent or guilty, these accused should be decided by a fair and impartial judicial system. The systems in place now are not. They are a tool serving dictators.

How can Thailand achieve a real justice system? With separation of powers? Is it possible?

It is possible! But right now the elites are those who create, recreate, maintain and protect the systems. Thailand is ranked number 1 in the world in inequality, what does that say about the system? A handful of families owning most of the countries assets. They want to hold on to power, and they will do anything to manipulate the entire systems.

How can the people break the system?

I see the only way out is a people’s revolution.  I do not see anything else. You cannot reform under a dictatorship. Sometimes if your computer is so bad and broken, you need to change the entire system; you cannot just replace a few outdated parts if you want to fix it. The only way is Mód-daeng Lôm Cháang, but this needs time and concerted efforts of all parties of Thais.

Do you think that the political way, with Anakot Mai, is a dead end?

Yes. Remember Thaksin, he had had 376-377 members in parliament out of 500. Yingluck had around 265 seats, and they both were ousted. Anakot Mai has approximately 80 seats, and it’s operating under much more dictatorial and obstructive systems.

So even if Anakot Mai would get into power, they would get ousted?

Oh yes, they have all the tools to get rid of Anakot Mai. It’s just the matter of time. And many other things could happen that end the pre-engineered game completely again.

And their plan to start in the provinces, on the local levels throughout the country, is that a way?

They are on the right track. But that track will result in democratizing Thailand only  if that track leads to a people’s revolution. They have to learn from what happened to Thaksin. The strength lies with the people. Stand on the principles of democracy, human rights, rule of law, and justice. These are the schemes that have been proven to work for the people in countries all around the world. If the majority of the people stand up, the army will have to stand down; they cannot kill that many citizens and walk free again. Citizens, we must remember, only demand what belongs to them already. So stand with the people.

I would like to refer to 5 pillars that will lead to the successful people’s revolution.

1. Revolutionary Citizens. Having sufficient people who are willing to change the country in accordance with the will of the people.
2. The ideas. The goals and strategies to win over the people’s minds. Make clear that it’s about democracy, something good for all. That what you are promoting is not about or for a single person such as Thaksin. Seeking justice, prosperity, peace, harmony, human rights and equality of all people. Things anybody can agree on. With such goals you can win over the people and even the army would yield. Since it’s really something better.
3. The leadership. Collective leadership, like the knights of the Round Table. All for one, one for all. All working for the noble cause. Collective leadership guarantees representation of all citizens, and it must be connected or even stemmed from the real people across the nation.
4. The army. You cannot succeed in any revolution without the army. So don’t resort to violence and become enemies of the army, but win them with the righteous status as the co-owners of the nation. Stand for justice, democracy and goodness. The army would not dare to shoot if the people stood up in all the provinces of the country for noble causes. Don’t think of the army as your enemy. Do not be led by hatred. The only enemy we have are dictators. Then the army will not go against you but stand by your side.
5. International friends. When the people rise up across the country, the leadership will make sure they have already talked to the EU, USA, Japan, Australia, Canada and other democratic powers that will back them up. These leaders of international friends will have to tell the junta : “Your time is up, the people have spoken, they want a new system. Don’t kill them, or you will be held accountable. Step down”.

Let the Thai people rule themselves. They are ready for democracy. That is my message to the elites and ruling minority.

Links:

– http://www.tahr-global.org

– https://prachatai.com/english/node/8039

– http://www.thinsan.org/p/snea-thinsan-ph.html

– https://en.wikipedia.org/wiki/Snea_Thinsan

– https://www.thailandblog.nl/achtergrond/in-gesprek-met-drie-democratie-strijders/