Zijn eerste camera was een Pentax K1000. Hij had er vijf maanden voor moeten sparen. Een maand later had hij genoeg geld gespaard om een rolletje te kopen en nog een maand later om het te laten ontwikkelen en afdrukken.
Tweeëntwintig jaar later fotografeert hij voor zijn werk met een Canon 5D Mark II en altijd heeft hij zijn digitale Fuji X-100 bij zich voor wanneer hij onderweg iets interessants ziet.
Vinai Dithajoh (48) werkte zich op van busconducteur tot toonaangevend fotojournalist. Negen jaar fotografeerde hij regelmatig in het Zuiden. Het mei-nummer van de Thaise National Geographic drukte een retrospectief van dat werk af. De coverfoto toont een moslimmeisje in gymnastiekkleding. Ze draagt een hijab en houdt een pagina met foto’s van beroemde Thaise acteurs in haar handen. Achter haar staat een soldaat op wacht.
Vinai: ‘Da’s een foto van een triest kijkend, onschuldig meisje en een strenge soldaat met een geweer. Het uniform met korte mouwen dat ze volgens voorschrift moet dragen, en de foto’s in haar handen zijn tegen islamitische regels. Het is een culturele botsing achter de bommen.’
Vinai heeft een lange weg afgelegd om zover te komen. Hij werkte als busconducteur en schoonmaker in een farmaceutische fabriek, diende als soldaat, volgde een fotocursus van de Sukothai Thammathisat universiteit, werd fotograaf van het toenmalige Sunday Magazine van Bangkok Post en leverde als freelancer foto’s aan Elle, Cleo, Signature, South China Morning Post, The Australian, Greenpeace en aan de persbureaus AP en OnAsia.
De toenmalige hoofdredacteur van het Sunday Magazine, Prapai Kraisornkovit, noemt zijn foto’s van destijds ‘scherp en artistiek’. Meestentijds scoorde hij er de cover mee. Inventief was hij zeker. Toen het blad een foto van Mars nodig had voor de cover, gebruikte hij de achterkant van een wok. ‘Fantastische foto. Zag er echt uit als het oppervlakte van Mars en ja, het was een van de meest fascinerende covers van het blad’, herinnert Prapai zich.
Na zeven jaar als freelancer te hebben gewerkt, kreeg Vinai de kans om het Thaise kantoor van epa (European Pressphoto Agency) op poten te zetten. Maar de vaste kantoortijden begonnen na een tijd te knellen, dus dook hij het ongewisse freeelance bestaan weer in.
Tussendoor werd hij ook nog betrapt op drugsgebruik – een foutje toen hij werkte aan een verhaal over drugsgebruik in Bangkok – en hij werd tijdens de roodhemd ongeregeldheden in 2010 bij de Makkhawan brug in zijn been geschoten. De afgelopen jaren gaf hij workshops voor jonge fotografen en hij bleef zichzelf verder ontwikkelen als fotojournalist, want de concurrentie is moordend.
‘Je kunt nooit stoppen. Fotografie is meer dan een middel van bestaan voor mij, het is een deel van mijn leven waar ik nooit zonder zou kunnen. Het freelance bestaan heeft voor- en nadelen. Ik bezit het copyright en kies wat ik wil doen. Aan de ene kant zijn de inkomsten onzeker, maar aan de andere kant stelt de vrijheid mij in staat artistiek en creatief te zijn. Het laatste is erg belangrijk voor me.’
(Bron: Brunch, Bangkok Post, 14 juli 2013)
Foto homepagina: Studentenprotest Pattani 2007.