Thailand heeft de afgelopen decennia veel bereikt op het gebied van HIV, maar toch hangt er een sociaal stigma rondom mensen die met HIV besmet zijn. De Isaan Record interviewde twee personen die hier dagelijks mee te maken hebben. In dit stuk een korte samenvatting van mensen die hopen de maatschappij tot andere inzichten te brengen.
De droom van een HIV besmette jongeman
Neem Phie (พี), de schuilnaam die van een 22-jarige rechtenstudent die hoopt op een dag rechter te worden. Spijtig genoeg voor Phie kan de droom op dit moment geen werkelijkheid worden, want Phie heeft HIV. Zijn hoop is dan ook dat het rechtssysteem op een dag ook mensen zoals hem accepteert en hem als een gelijkwaardig iemand behandelt. Hij hoopt dat hij met zijn verhaal iets van verandering kan brengen, iets te doe doen aan de lange lijst van vooroordelen en misvattingen die mensen hebben rondom HIV. Zo hekelt hij de gezondheidstest die voor menig functie vereist is, iets wat in de praktijk betekent dat bij vaststelling van een HIV-besmetting, de kandidaat vaak niet aangenomen wordt. Vandaag de dag is dankzij nieuwe technologie het HIV-virus goed te behandelen, maar dat lijkt nauwelijks invloed te hebben gehad op de publieke opinie. Het sociale stigma rondom HIV is afkomstig van de overdrijvingen in de media, die HIV neerzetten als een dodelijke en ongeneselijke ziekte, een gevaarlijk overdraagbaar virus.
“Ik durfde niemand te vertellen dat ik het virus heb, omdat sommige mensen daar gewoon niet mee om kunnen gaan. Als ik met vrienden ben kan ik mijn pillen niet slikken, ook al hoef ik die maar 1x per dag in te nemen. Mijn vrienden vragen me dan misschien wat voor pillen dat zijn en zo. Dus slik ik ze op de WC, omdat ik mijn vrienden nooit over het virus verteld heb. Ik ben bang dat ze er niet mee kunnen omgaan. Ik wil mijn vrienden niet kwijtraken”, zegt hij op kalme maar met lichtelijk droevige ondertoon.
Hij heeft er alleen over gesproken met de mensen die het dichtst bij hem staan: “Ik heb het niet tegen mijn beste vrienden vertelt maar wel tegen mijn ex. Die studeerde medicijnen en begreep dat de ziekte niet zomaar gemakkelijk over te dragen was op anderen. Ik slik al medicijnen sinds dat ik klein was, dus het niveau aan virusdeeltjes is bij mij minimaal.”
Sinds de 4de klas van de middelbare school (มัธยม 4, Matthayom 4), houdt Phie zich actief bezig met politieke zaken en volgt P het nieuws. Zo realiseerde hij zich dat Thailand in crisis is: ”Ik denk dat Thailand een verrot land is. Dat wekte mijn interesse in het juridisch systeem op en het idee dat ik daar op een dag iets aan zou kunnen veranderen. Als ik enige verantwoordelijkheid had in het systeem, dan zou ik geen dingen doen die ik afkeur. Dus richtte ik me op het studeren van rechten. Ik hoop dat ik in staat zal zijn tot een objectief oordeel en vonnis te komen, zonder oneerlijke of corrupte praktijken. Ik wil de maatschappij tot iets beters maken”.
Dit maakte dat Phie een studie rechten ging volgen, maar met de tests op HIV lijkt een baan als rechter onmogelijk te worden. “Ik peins, ik heb een droom, een droom waar ik voor wil strijden, maar ik voel ook dat ik niet rechtvaardig behandeld wordt. Dit obstakel in mijn toekomst. Als ik er over nadenk dan huil ik weleens. Zoals de zaken er voorstaan kan ik er niets aan doen. Veel mensen met HIV zijn gevraagd hun baan op te zeggen naar aanleiding van een gezondheidsonderzoek. Er zijn ook rechtszaken geweest, en die zaken zijn zelfs gewonnen, maar toch krijgen die mensen hun baan niet terug… Iedereen is gelijk, onegacht geslacht of nationaliteit. Als het geen invloed heeft op je werk, dan mogen dat soort factoren geen rol spelen. Niemand zou discriminatie mogen ervaren”.
Apiwat, voorzitter van het HIV/AIDS netwerk
De Isaan Record sprak ook met Apiwat Kwangkaew (อภิวัฒน์ กวางแก้ว, À-phíe-wát Kwaang-kâew), de voorzitter van het Thaise Netwerk Voor HIV/AIDS Positieve Mensen. Apiwat bevestigt dat er al decennia een stigma heerst. Het is heel normaal geworden voor veel bedrijven en organisaties om een bloedtest te eisen bij een sollicitatie of toelatingstest. HIV positief testen is dan een reden om iemand te weigeren, ook al is dat in overtreding van basale rechten. Door via civiele groeperingen te werken aan nieuwe wetgeving is de hoop dat er iets aan gedaan kan worden. Maar er is nog een lange weg te gaan.
Veel organisaties vragen een test op HIV, vooral in de publieke sector. Het stelt Apiwat zeer teleur dat departementen binnen de rechtspraak, politie en het leger nog steeds een bloedtest vereisen. “Ongeacht de status van hun HIV-conditie wordt deze mensen een baan ontzegt. Ook al heeft de ziekte zich grotendeels teruggetrokken of ook al is iemand onder behandeling en de HIV-ziekte niet langer overdraagbaar. Er is geen reden om dergelijke sollicitanten te weigeren. Bedrijven zeggen dat een bloedtest simpelweg nodig is, maar waarom wil ik ze vragen? Omdat die bedrijven last van vooroordelen hebben, is het niet? Moet je mensen op hun vaardigheden beoordelen of hun bloedtest?”
“De minister van gezondheid zei ooit eens dat geen enkele instantie, publiek of privaat, inclusief laboratoria en klinieken, het toegestaan is om bloed op HIV te testen en die uitslag met een derde partij te delen. Dat is in strijd met de ethiek. Toen stopte deze gang van zaken tijdelijk, maar ondertussen is deze weer discreet en heimelijk teruggekeerd. Hier moet iets aan gebeuren, dit moet stoppen.”
Ook als de wet aangepast wordt blijven er nog zaken spelen: “de wet is een stuk gereedschap om het systeem en beleid aan te sturen. Maar t betreft de attitude van mensen moet er nog steeds begrip worden bereikt. We moeten iets doen aan de atmosfeer en de communicatie. Ik denk dat die wel wat verbeterd daar het aantal stergevallen aan AIDS afneemt. En we hebben nu publieke gezondheidszorg, iedereen die besmet raakt kan meteen worden geholpen. We moeten het besef over dit soort zaken vergroten, met meer begrip is er minder angst. Angst leidt tot discriminatie en uitsluiting, het overtreden van mensenrechten, zonder dat men zich dit realiseert. Dat moet veranderen. “
***
Tot slot enkele cijfers: in 2020 waren er in Thailand zo’n 500 duizend mensen met een HIV-besmetting, dat is bijna 1% van de bevolking. Jaarlijks sterven 12 duizend inwoners aan AIDS. Bron en meer cijfers, zie: UNAIDS
Voor de complete interviews met deze twee mensen, zie de Isaan Record:
- https://theisaanrecord.co/2021/11/16/stop-stigmatizing-people-who-is-living-with-hiv-eng/
- https://theisaanrecord.co/2021/11/23/stop-stigmatizing-people-who-is-living-with-hiv-eng-2/
Zie ook eerder op Thailandblog een profiel over Mechai Viravaidya (Mr. Condoom), de man die al jaren geleden de HIV/AIDs problematiek op bijzondere wijze ter spraken bracht:
Over deze blogger
-
Sinds 2008 een regelmatig bezoeker aan Thailand. Werkt op de boekhoudafdeling van een Nederlandse groothandel.
Gaat in zijn vrije tijd graag fietsen, wandelen of een boek lezen. Voornamelijk non-fictie met in het bijzonder de geschiedenis, politiek, economie en maatschappij van Nederland, Thailand en landen in de regio. Luistert graag naar heavy metal en andere herrie
Lees hier de laatste artikelen
- Achtergrond9 oktober 2024De littekens van een gevangenschap
- Cultuur28 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 5 (slot)
- Cultuur25 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 4
- Cultuur23 september 2024Khun Chang Khun Phaen, Thailand’s meest bekende legende – deel 3
In Thailand bijna 1 procent, in NL is dat ruim 0,1 procent. Is dat door de voorlichting? Of door de armoede in Thailand waardoor men mogelijk geen rubbertjes kan kopen?
Ik herinner me uit een van mijn eerste Thailandreizen, ruim 30 jaar geleden, dat ik in afgelegen dorpen in de regio Mae Hong Son al AIDS-voorlichting tegenkwam op posters in de publieke ruimte en op comics in de media die aangaven dat je een rund bent als je geen rubbertje gebruikt.
Het stigma zal mogelijk nog lang blijven, helaas.
Ik denk dat het aan de houding / cultuur van de Thaise bevolking ligt in combinatie met slecht onderwijs en een gebrekkige opvoeding.
je ziet dat ook door het gedrag in het verkeer in Thailand om zonder helm met grote snelheid op hun lichte mororfietsen de weg onveilig te maken.
Niet voor niets het tweede land ter wereld met de hoogste verkeers slachtoffers.
Het overdadig drank verbruik en daarna toch weer in de auto of op de motor te stappen is ook zo’n voorbeeld.
Geen besef van de gevolgen van de genomen acties.
Verder is het zo, dat er een deel van de bevolking hun onderwijs niet afmaakt of afgemaakt heeft en liever gaat lanterfanten met vrienden.
Dit is wat mij betreft een kip en ei verhaal.
Ik ken er enkele en wellicht is het handiger als ze juist wel het verhaal vertellen dat ze HIV hebben ipv zoals in het verhaal bang zijn dat je vrienden gaat verliezen. Lekkere vrienden zijn dat dan.
Van de gevallen die ik ken vond ik het te gek voor woorden dat een gescheiden stelletje allebei besmet waren en de nieuwe partners jaren laten nog steeds van niets wisten. Het is voor velen trouwens een gewoonte om waarheden niet te vertellen of zelf in te zien om daarna in de slachtofferrol terecht te komen en dan krijg je dus standard wantrouwen in een samenleving want het is een terugkerend fenomeen. De outsider vindt dat dan weer zielig om te zien dus dit soort berichtgevingen kunnen we de komende 10 jaar nog vaker tegen komen op de diverse websites aangezien ondertussen alles onveranderd blijft.
Het achterhouden van de waarheid is een bekend verschijnel in Thailand.
Mensen lopen niet graag te koop met hun gevoelens en vrezen reacties van anderen.
Ik volg het TV programma Chang op de lokale amsterdamse TV zender AT5 met veel plezier.
Uniek om door de vragen ,van deze nederlandse chinese jongeman een veel beter begrip te krijgen van de Thaise samenleving die blijkbaar toch veel overeenkomsten met de chinese cultuur heeft.
Ik wil niet teveel generaliseren, maar in het algemeen hebben Thais nogal de neiging de waarheid aan te passen aan wat sociaal wenselijk is. Als de waarheid niet ‘sanook’ is, dan maak je hem sanook, want in de overtuiging van een Thai bewijst hij je een dienst door het verhaal zo te vertellen, als hij denkt dat jij het wilt horen, danwel zo dat hij er niet onvoordelig uitkomt. HIV is zeker niet sanook. Een belangrijk nadeel daarvan is dat alles opgekropt wordt en dat je de opluchting mist die hoort bij het delen van je verhaal. Anderzijds hebben ze in Thailand minder psychiaters dan in Nederland lijkt me, dus misschien valt het wel mee. Daar zou eens een onderzoek naar gedaan moeten worden als dat er nog niet is.
Bram,
Helemaal eens met je verhaal wat betreft de waarheid aan te passen aan wat sociaal wenselijk is.,
Ze hebben inderdaad in Thailand minder psychiaters en ook minder physio therapeuten.
Dit houdt niet in dat de problemen niet bestaan.
De mensen met psychiatrische problemen worden thuis gehouden en komen het huis niet uit.
Daardoor onzichtbaar voor de buitenwereld.
Thailand heeft een behoorlijk groot aantal mensen met psychiatrische problemen
wat betreft de mental health in Thailand zie onderstaand artikel.
https://www.bangkokpost.com/learning/advanced/314017/mental-health-neglected-in-thailand
Persoonlijk denk ik dat HIV sowieso wel een stigma om zich heen heeft hangen, ook , in mindere mate wellicht, in ons kikkerlandje…
Zeker, maar het gaat ook om de daarop gebaseerde beperkende wet-en regelgeving.
Beste Tino,
“De minister van gezondheid zei ooit eens dat geen enkele instantie, publiek of privaat, inclusief laboratoria en klinieken, het toegestaan is om bloed op HIV te testen en die uitslag met een derde partij te delen.”
Welke wet- of regelgeving is beperkend?
Voor een werkvergunning is er ook een bloedtest vereist maar niet voor HIV. Welke bronnen zijn de uwe die helaas niet dezelfde zijn als de echte werkelijkheid?
Buitenlanders die een wekvergunning aanvragen in Thailand moeten vaak een negatieve hiv test laten zien. En, zoals uit de posting blijkt, vaak ook bij een toelating tot de universiteit of andere scholing. Dat is de werkelijkheid.
Wat ik bedoel is dat een stigma vervelend is maar niet altijd tot uitsluiting leidt. Soms dus wel en dat maakt het nog erger.
Tino,
Je moet geen onzin verkondigen. Ik heb 9 jaar mijn werkvergunning in Bangkok verlengd en HIV is geen onderdeel. Dat moet jij als oud resident ook weten.
Voor banen in het onderwijs in een dergelijke jaarlijkse nieuwe verklaring wel een must.
Eigen ervaring van de laatste 14 jaar.
Dat zal de school vragen maar het is geen vereiste voor een werkvergunning. Tjob!