(Gigira / Shutterstock.com)
Premier Srettha Thavisin’s belofte om generatiearmoede te bestrijden heeft diverse experts niet overtuigd. Zij beweren dat zijn regeringsbeleid hoofdzakelijk op korte termijn economische voordelen is gericht.
“Wanneer je het beleid van de regerende Pheu Thai Partij onder de loep neemt, zie je vooral aandacht voor economische stimulans. Dit staat niet gelijk aan het uitroeien van armoede,” aldus Nitirat Sapsomboon, coördinator van het WeFair-netwerk.
WeFair streeft naar beleid dat sociale en economische ongelijkheid aanpakt en de toegang tot sociale diensten verbetert.
Volgens Nitirat wordt de denkwijze van Pheu Thai overheerst door kapitalisme en het private bedrijfsleven. De partij lijkt te geloven dat als de economie groeit en “een grotere taart” creëert, iedereen ervan profiteert.
“Maar als Pheu Thai deze koers blijft volgen, zullen ze de ongelijkheid niet kunnen aanpakken. De regering moet inzien dat enkel het verhogen van inkomens geen oplossing biedt tegen structurele ongelijkheid.”
Wat zijn de plannen van de regering?
De regering onder leiding van Srettha heeft beleid geïntroduceerd gericht op het aanpakken van schulden van boeren, bedrijven en burgers; het verlagen van energiekosten; het stimuleren van inkomsten uit toerisme; en het verbeteren van levensstandaarden. Om de lokale economie te boosten, zullen ze 10.000 baht uitkeren aan elke volwassene via een digitaal portemonnee-programma en soft power bevorderen. Ze hoopt dat deze en andere beleidsmaatregelen de BBP-groei zullen verhogen van 2,6% naar 5%.
De regerende partij en haar coalitiepartners hebben zich verbonden aan het verbeteren van sociale welzijn door maandelijkse subsidies te verstrekken aan ouderen, gehandicapten en kinderen, en door het minimumloon te verhogen, stelt Nitirat. Echter, hij merkt op dat recente beleidsverklaringen weinig details hierover bevatten.
“Dus ik vraag me af of hun verkiezingsbeloften nog steeds relevant zijn.”
Ongelijkheid in cijfers
Ongelijkheid is al lang een probleem in Thailand. De grootste landbezitter bezit meer dan 631.263 rai (meer dan 1.000 km²), terwijl veel boeren zonder land zitten. Volgens het Global Wealth Report van Credit Suisse bezit 53,6% van de Thaise volwassenen minder dan 10.000 dollar, terwijl slechts 0,2% meer dan 1 miljoen dollar waard is. In 2018 werd Thailand door Credit Suisse genoemd als het land met de grootste ongelijkheid ter wereld.
Ter vergelijking: 49,2% van de bevolking in Taiwan bezit tussen de 100.000 en 1.000.000 dollar, en slechts 13,1% heeft minder dan 10.000 dollar.
Van 2009 tot 2022 is de rijkdom van de 40 rijkste Thai met 5,7 keer toegenomen tot 143 miljard dollar, zegt Nitirat. Ondertussen leefden bijna 2,9 miljoen Thaise kinderen in gezinnen met een gemiddeld inkomen van 2.577 baht per maand.
Ongeveer 4,4 miljoen Thai leven onder de armoedegrens van 2.803 baht per maand. Kinderen in het zuiden van Thailand hebben te maken met aanzienlijke achterstanden op gebieden als voeding, vaccinatie en onderwijs, blijkt uit recent onderzoek.
Beleidsaanbevelingen
Nitirat gaf aan dat WeFair pleit voor negen essentiële beleidsmaatregelen om het welzijn van de Thaise bevolking te waarborgen. Deze maatregelen omvatten:
- Een maandelijkse toelage van 3.000 baht voor ieder van de 17,1 miljoen Thaise kinderen tot 18 jaar, en gratis onderwijs vanaf de kleuterschool tot aan het voortgezet onderwijs voor 9,2 miljoen Thaise kinderen.
- Uniforme gezondheidszorg voor alle Thaise burgers, volgens dezelfde standaard.
- Garantie dat 25 miljoen gezinnen toegang hebben tot betaalbare en kwalitatief goede woningen.
- Het uitbreiden van het sociale zekerheidssysteem om alle 39 miljoen Thaise burgers te omvatten.
- Een maandelijkse toelage van ten minste 3.000 baht voor gepensioneerden, aangepast aan de inflatie.
- Gelijke kansen en rechten voor 17 miljoen vrouwen en mensen met een handicap.
- Belastinghervormingen om de welvaart in de samenleving eerlijker te verdelen.
Volgens Nitirat zullen deze initiatieven de samenleving ten goede komen.
Toekomst van welzijn en gelijkheid?
Sustarum Thammaboosadee, docent aan de Thammasat Universiteit, meent dat de huidige Pheu Thai-regering, bestaande uit oude machtsstructuren, waarschijnlijk niet zal focussen op welzijnsbeleid. Ze verwijst naar vorige initiatieven van andere partijen, zoals de Thai Rak Thai Party, die baanbrekende gezondheidszorgprogramma’s introduceerden.
Pheu Thai lijkt te denken dat het uitvoeren van dergelijk welzijnsbeleid te duur en tijdrovend zou zijn, aldus Sustarum.
Julapun Amornvivat, Vice-minister van Financiën en senior Pheu Thai-politicus, stelde dat Thailand moet inzien dat het land niet kan streven naar een welvaartsmodel zoals dat in Scandinavische landen.
“We kunnen simpelweg geen universele welvaart bieden,” concludeerde Julapun.
Bron: Thai Public Broadcasting Service
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Nieuws uit Thailand24 oktober 2024Buitenlandse investeringen in Thailand bereiken hoogste niveau in tien jaar
Nieuws uit Thailand24 oktober 2024Verhoogde PM2.5-waarden in Bangkok nieuwe maatregelen volgen
Nieuws uit Thailand24 oktober 2024Armoede in Thailand vermindert aanzienlijk maar regionale uitdagingen blijven bestaan
Nieuws uit Thailand24 oktober 2024Thailand werkt aan wet voor groot casino complex dat toerisme moet stimuleren
“We kunnen simpelweg geen universele welvaart bieden,” concludeerde Julapun. Nou, dan doen we maar niks, dus. Geen allesomvattende welvaart. Maar vraagt de Thai dat?
Rijst op de plank, fatsoenlijke woning, kinderen goed in de kleren en naar school, en bekwame medische attentie. Maak dat eerst eens in orde voor de armsten, wat het ook kost. De belastingen kunnen omhoog, de corruptie en voordelen door voorkennis kosten klauwen met geld, het ambtenarenapparaat is veel te groot en barst van de bureaucratie, en ga zo maar door.
Als de wil er is om iets voor de armsten te doen dan vind je geld. Maar de wil ontbreekt. Dus gebeurt er niks. Hooguit een doekje voor het bloeden…
Inderdaad Erik, de wil is er simpelweg niet bij de meeste figuren op politieke en andere belangrijke posities. Het is hier op het blog al vaker aangestipt: Thailand’s economie is een “hoger middeninkomen” land en vergelijkbaar met Nederland in de jaren 50. Genoeg om basisvoorzieningen te bieden zoals een echt AOW-tje (en niet die paar grijp stuivers, bahtjes die oudjes nu krijgen). Zelf sop dit blog zijn er soms nog lezers die Thailand als derdewereldland omschrijven, alsof er tussen de jaren 70-80 en nu nauwelijks wat veranderd zou zijn en het land vooral nog zielig en arm …
Dit soort woordvoerders doen het voorkomen alsof Thailand van de een op de andere dag Scandinavië moet kopiëren. Onzin natuurlijk, je begint met een mooie basis (dat Thailand prima kan betalen, vooral als men bij de grote vermogens eens flink aan de boom gaat schudden en zo ook de grote ongelijkheid wat terug gaat drinken). En in de komende 10-20 jaar kan dat uitgroeien tot een zeer volwaardig vangnet en met kleinere verschillen in ongelijkheid.
En voor wie sputtert “Thailand moet geen Europa worden” , naast dat men prima over heel de wereld kan kijken en daar inspiratie en kennis kan vergaren en dan naar eigen recept thuis in eigen land wat moois op kan zetten, kan men ook een blik nemen bij de buren. China heeft vorig jaar extreme armoede ten einde gebracht, Vietnam kent een best aardig sociaal vangnet. Dus wie “het oosten en westen zijn ZOOOO anders” als slap excuus wil gebruiken komt zelfs daar niet mee weg. Maar wellicht dat dan het “ja, maar dat zijn enge socialisten!” dan het excuus is want de powers that be (hoge figuren in bedrijfsleven,politiek, strijdkrachten etc) hebben een broertje dood aan rood. Thailand is zwaar kapitalistisch, vandaar juist ook de grote verschillen in welvaart. Bovenaan vind men dat eigenlijk wel prima zo. De excessen bestrijden met een doekje voor het bloeden en wat populistisch korte termijn showtjes en door… Niet verstandig als je het mij vraagt.
Maar daarvoor hoef je niet enkel in Thailand te zijn, ook hier in Nederland en België lijkt die kloof ieder jaar een stuk groter te worden.
En uiteindelijk kan zoiets mondiaal tot een uitbarsting gaan lijden mochten de verschillen te groot worden.
Het bedoelde artikel op https://www.thaipbsworld.com is een kritische analyse van genoemde functionaris van het WeFair netwerk. https://wefair.org pleit voor beleid om de sociale en economische ongelijkheid te beteugelen en de toegang tot sociale voorzieningen te verbeteren. In de staart van het artikel zit het venijn, welke zeer terecht door Thai PBS wordt geredigeerd. De geciteerde Sustarum Thammaboosadee, docent aan de Thammasat Universiteit en expert op het gebied van staatszorg, zegt namelijk dat Pheu Thai een regering heeft gevormd van oude machtsklieken, van wie het onwaarschijnlijk te verwachten is dat de focus op het welzijnsbeleid zal liggen. Sustarum vergelijkt huidig beleid met de verworvenheden van voorloper Thai Rak Thai die destijds het “30 baht” zorgstelsel introduceerde, en dat de regering van Yingluck Shinawatra nog sprak over hogere toelagen voor ouderen. Die tijden zijn voorbij, is de conclusie. Want: “op basis van de interviews die nu door sleutelfiguren worden gegeven, denkt Pheu Thai blijkbaar dat het implementeren van zijn welzijnsbeleid te duur kan zijn en te veel tijd in beslag zal nemen”.
Dat die tijden voorbij zijn bewijst dan weer de vice-minister van financiën, een senior Pheu Thai-politicus, die volgens Thai PBS in het Parlement na de regeringsverklaring aanhaalde dat het tijd was voor iedereen om wakker te worden uit de ‘welvaartsdroom’ en terug te keren naar de realiteit”. En die realiteit is: “We moeten begrijpen dat de structuur, de bbp-ratio en het inkomen van Thailand heel anders zijn dan die van verzorgingsstaten als Zweden, Finland en Noorwegen”. “We kunnen echt geen universele welvaart bieden.”
Blijft toch de vraag: Is het niet kunnen of niet willen?