De Visa-run

Een tijdje terug ontving ik een verzoek van Thailandblog.nl, om een stukje te schrijven op het blog. Natuurlijk wil ik hieraan gehoor geven, maar laat ik beginnen met mezelf voor te stellen.

Mijn naam is André Breuer en woon en werk sinds eind 1996 in Bangkok, Thailand. Van huis uit een “textielman” en dit is ook wat ik de eerste jaren in Thailand gedaan heb.
Ik werkte voor Thaise fabrieken als Sales & Marketing manager. Kort gezegd, ik verkocht productiecapaciteit aan bekende merknamen zoals Nike, Puma, Next, Columbia en Gap en nog velen andere merken.

Fietsen

In 2003 liep het arbeidscontract wat ik had met de fabriek af en ik wilde dit niet meer verlengen. Vond dat ik genoeg geleerd, ervaren en gezien had van deze Thaise textieltak. Eigenlijk twijfelde ik tussen terug naar Nederland zou gaan of hier te blijven en besloot 6 maanden “vakantie” te nemen om eens na te denken wat ik nu eigenlijk wilde. Na een “week” geslapen te hebben, pakte ik, puur uit verveling, mijn fiets en begon een beetje in de buurt van mijn woonhuis rond te fietsen.

En toen kwam het, ik fietste van de ene verbazing naar andere verbazing. Bangkok zag er opeens heel anders uit dan het beeld van beton, shopping malls, tempels en verkeersdrukte, zoals omschreven in brochures en reisgidsen. Hoewel ik totaal geen affiniteit met fietsen of welke sport dan ook heb, besloot ik een fiets-tour bedrijfje op te richten voor mensen die, net als ik, niet echt prof-sporters zijn maar wel kunnen fietsen, en om mijn ervaringen met Bangkok te delen. Recreational Bangkok Biking Ltd was geboren!

Nu kan ik een heel verhaal ophouden hoe geweldig en verschillend onze tours zijn maar dat wil ik niet. Belangstellende kunnen een kijkje nemen op www.bangkokbiking.com en daar alle informatie vandaan halen. Mijn verhaal op Thailandblog.nl gaat over het maken van een “visa-run”. Iets waar wellicht vaste Thailandblog bezoekers ook mee te maken hebben gehad en stukjes uit mijn verhaal herkennen.

De Visa-Run

Een visa-run is iets waar buitenlanders mee te maken krijgen als ze langer in Thailand willen verblijven dan hun visa toelaat.

Veruit de meeste Nederlanders komen Thailand binnen met een “30-dagen visa” die ze van de immigratiedienst op het vliegveld in hun paspoort gestempeld krijgen. Ikzelf had een Non-immigrant B-visa met multiple entree wat toestaat om 90 dagen onafgebroken in Thailand te verblijven.

Dit betekend in elk geval dat je voor het verstrijken van de toegestane 30 of 90 dagen in Thailand even de grens over moet om een nieuwe visa/stempel te krijgen. Toen ik mijn baan had opgezegd viel ik opeens ook in de categorie “visa-runners”. Elke 90 dagen moest ik even de grens over. In het begin vloog ik naar Singapore, Hong Kong of Phnom Pen om er een weekendje te blijven en de stad te bekijken/winkelen. De lol ging hier echter snel vanaf want voor mij vlogen die 90 dagen voorbij en dan moest ik alweer.

Nu zijn er in Thailand agenten die zich richten op de markt van “vis-runners” Dagelijks vertrekken er of coaches of minivans van Bangkok naar de grens met Thailand en Cambodja. “Jack Golf” is bijvoorbeeld zo’n agent. Zo’n verzorgde trip geeft wel de nodige gemakken maar je kunt het ook zelfstandig ondernemen met het openbaar vervoer, de trein in dit geval.

Aranyaprathet

Het was 05.30 uur, en mijn ogen nog nauwelijks open toen ik op Hue Lampong station in Bangkok naar het loket slenterde voor een kaartje. Een blik van links naar recht over de loketten gaf mij het loket “foreigners” aan.  Dat was mooi, want dat was het enige loket waar, ondanks het vroege uur, geen rij stond. Op mijn beste Thaise bestelde ik een enkele reis Bangkok- Aranyaprathet. Retourtickets verkopen ze niet.

“That will be 48 Baht, please” hoorde ik aan de andere kant van het loket. Wat? Dat klopt toch niet, dacht ik of misschien heb ik het verkeerd verstaan. Nog eens zei ik “How much?” ja hoor, had het toch goed verstaan. Een enkele reis van Bangkok naar Aranyaprathet is slechts 48 Baht. Ik betaalde, nam de ticket in ontvangst, en wandelde naar de sporen met de gedachte wat ik voor die 48 Baht mag verwachten. “niet te veel” antwoordde ik tegen mezelf. Automatisch schakelde ik over tot verwachtingsniveau 0.

De trein was 3e klasse, wat betekend dat de trein geen airco en beklede zittingen heeft. Ramen en vaak ook deuren zijn de gehele rit geopend.
Om 05.55 uur vertrok de trein en ik had een zitplek op een houten bankje. De trein was nog niet vol toen we vertrokken maar maakt verschillende stops in Bangkok en al snel was de trein tot het randje gevuld. Ik was gelukkig met mijn zitplaats en genoot van het uitzicht. De meeste medereizigers gebruiken deze trein om naar hun werkplek te komen in Ladkrabang en Chasoengsao of ergens daar tussenin.

Er is veel industrie in dat gebied want het is vlakbij de haven. De rest van de reizigers hebben Aranyaprathet als eindbestemming. Na een uur zitten, we zijn Bangkok net uit, verschuif ik een stukje. Toch wel jammer dat de banken niet bekleed zijn, ging andermaal door mijn hoofd. De rest van de reis wissel ik de zwaartekracht van linker bil naar rechter bil en viceversa. Vijf uur en veertig minuten neemt dit traject in beslag en is toch wel een behoorlijk lange zit.

Stempels

Om ongeveer 11.35 uur rijdt de trein het stationnetje van Aranyaprathet binnen. Wist niet dat ik vervolgens vervoer moet regelen om naar de grensovergang, die zich 5 km verderop bevindt, te gaan, maar met een lokale Tuk-Tuk en 100 Baht was dat probleem ook opgelost.
Om 13.55 uur vertrekt de trein naar Bangkok dus moest er wel efficiënt met de tweeënhalve uur omgaan. Eerst maar eens zorgen dat ik nieuwe stempels in mijn paspoort heb.

Eenmaal bij de grens schrok ik me rot. Bedelende kinderen en verminkte personen die er ontzettend vuil uitzagen. Wat een armoede. Karren met handelswaar voortgetrokken door 1 of 2 mensen. Nee, dat kan toch niet! En ik maar klagen over het houten bankje. Waar wij Westerlingen ons toch druk over kunnen maken en vooral veel te veel klagen. Nee bij het aanzien van deze grenstaferelen wordt je vanzelf weer even in het spoor terug gezet.

De wandeling naar de grens gaat over een grote markt. Op de terugweg wil ik daar nog wel een kijkje nemen. Het eerste loket was van de Thaise immigratie en als een niet al te grote rij staat verloopt dit vrij vlot. Het volgende hokje is op Cambodjaanse grondgebied, de Cambodjaanse immigratie. Hopen dat ze de pasfoto’s goedkeuren want voor hetzelfde geval keuren ze die af en mag je bij een lokaal “vriendje van de immigratieambtenaar” nieuwe laten maken.

Pasfoto

Ach, het is leven en laten leven…. nieuwe pasfoto’s maken dus. Jammer dat die US$ 6 wat me de foto’s kost niet bij die arme die arme kinderen of kreupelen mensen terecht komt.
Een visa voor Cambodja kost US$ 20.- contant afrekenen graag. Op de stempel die ik later in mijn paspoort krijg staat een lager bedrag, vreemd? Wil je snel geholpen worden, dat kan ook, 10 US$ extra. U vraagt en wij draaien……. zo’n baantje als overheidsambtenaar bij de grens levert een leuke dagelijkse bonus op.

Al met al nam de hele toestand meer tijd in beslag dan ik gehoopt had, maar was in elk geval weer in bezit van wederom een 90-dagen visa om in Thailand te verblijven.
Nog even snel een kijkje nemen op de markt. Voor weinig geld kan je van alles kopen hier. Het liefst per dozijn, maar per stuk mag ook. Voor dat ik het in de gaten had zat ik weer in de trein terug naar Bangkok waar ik 19.55 uur vermoeid, gaar en met een houten kont maar met bovenal een unieke ervaring, aankwam.

Let op dat de visa-regels sinds een jaar of zo gewijzigd zijn. Toeristen visa van 30 dagen worden bij deze grensovergang slechts vernieuwd met een 2 weken visa.