Nieuwe kleren voor de keizer? Nee, maar wel: ‘Het nieuwe uniform van kleine Nong Sun en zijn vrienden’.
Rinkelend kleingeld
Goede doelen sturen tegenwoordig nauwelijks nog vrijwilligers door weer en wind met een rammelende collectebus in de knuisten. Daar zijn tal van redenen voor te bedenken. Zo zijn er steeds minder mensen die zich tot deze taak geroepen voelen. Het barre weer in Nederland, maar ook de onvriendelijkheid van krenten aan de voordeur als ze al open doen, zeker in wijken waar de mensen zelf niet veel te makken hebben.
En ook niet te vergeten: de veiligheid van de meer succesvolle collectanten die behalve het oplopen van een tennisarm door het schudden van een met kleingeld gevulde bus ook nog eens in een donkere steeg met hun buit warm onthaald kunnen worden door straatrovers. En dan zijn er nog de vrijwilligers zelf, die immers ongescreend, wel eens wat donaties in eigen zak laten verdwijnen, als ongeplande compensatie voor hun inspanningen, ongeacht de verzegeling en andere meer geavanceerde technieken om muntjes en biljetten binnen de bus te houden. Ik herinner mij nog zeer vaag dat ik als piepjonge assistent-collectant van mijn oom die geld ophaalde voor het Rode Kruis al tamelijk gefascineerd was door de briefjes van 5 en 10 gulden die gulle donateurs in mijn collectebusje frommelden. Gelegenheid maakte toen ook al de dief, maar uiteraard heb ik zelf nooit misbruik gemaakt van het vertrouwen dat mijn oom mij schonk, ook al ontving ik destijds van mijn ouders een wekelijks zakgeld van ‘maar’ één rijksdaalder, dus een extraatje was in die tijd zeker welkom geweest. Maar ik was dus goudeerlijk en bovendien bevatten die bussen een slimme anti-diefstal-gleuf speciaal voor de minder bonafide collectant ontwikkeld, waar een tientje alleen maar in reepjes uit te rippen was. Mooie herinneringen.
Nee, in plaats daarvan krijg je tegenwoordig als meelevend medemens op straat een machtigingsformulier voor je bank onder de neus gehouden, om voor onbepaalde tijd genereus te worden; voor je muntjes halen ze de neus op. Of nog beter: je kunt het goede doel van jouw keuze bij de notaris erfgenaam maken van al je spaarcenten of koopwoning. Lange halen, gauw thuis voor de redders van natuur, zieke mensen of het mishandelde dier, maar kennelijk succesvol want de wervingscampagnes komen met regelmaat voorbij in commercials op je telefoon of lekker ouderwets op je TV.
Mijn arme collega
Ongewild viel een dierbare collega (gelukkig maar voor een klein deel van zijn erfenis) ook in deze laatste categorie van donateurs. Ik leg het hieronder precies uit en ook de link naar Thailand want we zijn natuurlijk alleen maar geïnteresseerd als ons favoriete tweede (of soms zelfs eerste) woonland een prominente rol speelt in het leesvoer op ons aller nimmer genoeg geprezen Thailandblog.
Enkele jaren geleden voelde de betreffende collega dat zijn einde (helaas letterlijk) nabij was. Net als ik destijds verzamelde hij wat horloges en hij vroeg mij of ik te zijner tijd zijn (bescheiden) collectie kon verkopen (voor wat dan zijn weduwe zou zijn). Ik zegde uiteraard toe en toen het een jaar of zo erna concreet werd, kreeg ik een schoendoosje met tijdmeters aangereikt door zijn bedroefde echtgenote. Een andere (meer deskundige) collega van ons beiden taxeerde de individuele uurwerken hetgeen mij een reële indicatie gaf van de verkoopwaarde. Omdat ik die beoogde bedragen ook wilde behalen bij de verkoop (in Marktplaats of Ebay) duurde het best een tijdje voordat alles aan de man gebracht was. Zolang dat de weduwe intussen zelf ook ongeneeslijk ziek was. Geld werd minder relevant in de tijd die haar nog restte en ook uit dankbaarheid voor mijn vriendendienst mocht ik de laatste 100€ zelf houden (let wel voor de zuurpruimen; ze had mij al tijdens het verkoopproces regelmatig een deel van de opbrengst aangeboden, maar dat was nooit mijn motivatie). De collectie had in totaal misschien wel 4000€ opgebracht en ik was best trots dat ik zo goed erin geslaagd was om deze wens postuum voor mijn goede collega te vervullen. Omdat het mij dus niet om een geldelijke beloning te doen was, stelde ik voor dat ik uit naam van de weduwe (en uiteraard ook haar overleden man) een mooi goed doel in Thailand zou zoeken voor het bedrag (die 100€ dus) dat daar wellicht beter terecht zou komen dan op een of andere eigenlijk anonieme Nederlandse giro 555-actie (die ik natuurlijk ook een warm hart toedraag).
Een goed doel gevonden
Nu heeft mijn eigen vrouw een vriendinnetje van vroeger die hoofd is van een basisschool op het platteland, een eindje bij Udon vandaan. En daar was een jongetje, zo wist ze ons te vertellen, wiens alleenstaande vader geen geld had voor het schooluniformpje van zijn zoontje. Ze stuurde ons dan ook een foto van een dun ventje op blote voetjes in een wat armoedige outfit die qua kledingstijl behoorlijk uit de toon viel tussen zijn keurig bruin/wit geüniformeerde klasgenootjes. De schooljuf nam Nong Sun, zoals hij bleek te heten, mee naar de aldaar plaatselijke uniformshop, waar hij netjes in een pakje werd gehesen, compleet met schoenen en een riempje om de ruim vallende korte broek hoog te houden. Nog een tweede pakje erbij voor als het eerste in de was zit. Betalen was simpel, vanaf onze Thaise bank rechtstreeks naar de winkel en de nieuwe spullen konden meteen mee.Omdat dat complete feest maar één derde van het donatiebedrag opslokte wees moeder overste nog drie wat grotere kinderen van bescheiden afkomst aan en werden we korte tijd later overladen met foto’s van glunderende en netjes geklede jeugd.
En omdat het allemaal zo goed in de smaak viel bij alle betrokkenen en ook nog een keer vrij eenvoudig te verwezenlijken was, zonder kostbare overheadkosten of vertraging hebben we het nog een paar keer uit eigen middelen op die manier op touw gezet; er waren daar ook genoeg kids die uit hun kleutermaatjes gegroeid waren. Tal van kindertjes lopen daar nu rond in gesponsorde pakjes.
Graag had ik jullie de dankbare smoeltjes van de zo mooi ingeklede jongelui laten zien, maar dat zou hun privacy met voeten hebben getreden, leek me. Maar de lezer mag aannemen uit mijn mond dat ze behoorlijk blij waren, al was het er niet direct aan af te zien. De jonge dame links troffen wij later nog op school (zie hieronder) en ze was toch echt erg dankbaar bij gelegenheid van ons bezoek.
De weduwe van mijn collega vond het ook allemaal geweldig, al deed de misère van haar eigen ziekte wat afbreuk aan haar enthousiasme. Begrijpelijk natuurlijk.
Tombola holala en update
Omdat we kleine Nong Sun, immers de grondlegger van operatie ‘kleren voor de jonge keizer’ ook eens persoonlijk wilden ontmoeten zijn we op een goede dag (na overleg met het schoolhoofd) naar de school gereden. Met in ons Hondaatje alle benodigde ingrediënten voor een feestelijke tombola gedurende de middagpauze. Dat was dan ook een geslaagd evenement, zowel voor de kinderen als hun leraren als voor ons, mijn vrouw en ik. Alleen maar blije gezichten, ook (anders dan in Nederland) bij ‘de verliezers’ of beter gezegd ‘de winnaars’ van een troostprijs. Niemand ging met lege handen naar huis, wij wel met een lege kofferbak. Nong Sun hebben we die dag niet gezien. Hij was niet meer naar school gekomen en pas dagen later heeft zijn juf uit weten te vissen dat zijn vader hem had meegenomen naar zijn volgende (landbouw) job ergens verder weg, omdat de babysittende buren niet meer voor hem op zijn zoontje konden letten.
Hopelijk kon hij zijn mooie uniformpjes elders nog gebruiken. Ze stonden hem best goed.
De weduwe van mijn overleden collega is overigens nog steeds ‘alive and kicking’ met de nadruk op alive. De houdbaarheidsdatum van de medici heeft ze al ruimschoots overschreden. Houden zo, dus.
Een vervolgbezoek aan de school hebben wij niet meer afgelegd. De vriendin was een carrière-schoolhoofd en inmiddels verkast naar een onderwijsinstelling met wat meer prestige. En zij was onze (enige) connectie met de plattelandsschool van Nong Sun en zijn lotgenootjes. Maar ik weet zeker dat we gauw weer eens zo’n kleinschalige actie op touw gaan zetten. Probeer het zelf anders ook eens.
Disclaimer:
Doe vooral alleen maar wat je eigen hart (of verstand) je ingeeft. Wellicht geloof je niet in liefdadigheid: ook goed. Het is geen verplicht nummertje. Zijn er betere paden te bewandelen dan ons paadje: wellicht. Is het een druppel op de bekende gloeiende plaat? Hoogstwaarschijnlijk. Zouden we meer kunnen en moeten doen? Ongetwijfeld.
Beter een ploeg geven dan een zak rijst? Heel slim, doe maar.
Alle kleine beetjes helpen echter en vormen een momentje van op zich staand geluk voor alle betrokkenen, een warme flikkering in een verder (figuurlijk) soms wat kille wereld.
Ingezonden door Rick
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand23 oktober 2024Een bijzondere ontmoeting in Jomtien
Leven in Thailand21 oktober 2024Naar de tandarts in Thailand: gewoon doen of beter laten?
Leven in Thailand18 oktober 2024De pandemie
Leven in Thailand15 oktober 2024Een dag op het platteland
Mooi verhaal! Heel goed om dit te doen.
Een leuk artikel en een prima initiatief!!!~ Dat zouden meer mensen moeten doen!!!
Mooi verhaal Rick en een heel goed initiatief, er zijn heel veel kinderen die spijbelen van school omdat ze zich schamen voor hun kleding.
Mijn vrouw (die ik het verhaal heb voorgelegd) en ik hebben toch wel wat bedenkingen bij het verhaal. Laat ik vooropstellen dat wij nooit dorpsbewoners pro deo helpen die een liefhebber zijn van overmatig gokken, alcohol en/of drugs. En je hoeft niet voor de CIA te werken om daar in het dorp achter te komen. Maar terug naar het verhaal.
1. Een hardwerkende alleenstaande man (die dus ook een inkomen heeft) met een kind die geen nieuwe partner kan vinden? Ongeloofwaardig gelet op het grote aantal alleenstaande vrouwen in dorpen van alle leeftijden;
2. Een hardwerkende alleenstaande man (die dus ook een inkomen heeft) met een kind die niet eenmalig 500 Baht kan betalen voor het schooluniform? Ongeloofwaardig.
3. Een hardwerkende alleenstaande man (die dus ook een inkomen heeft) met een kind die geen ouders of andere familie in het dorp heeft om voor het kind te zorgen? Ongeloofwaardig.
4. Een hardwerkende alleenstaande man (die dus ook een inkomen heeft) met een kind die het kind meeneemt als hij in een ander dorp (waar waarschijnlijk geen familie woont) werk heeft gevonden en daarmee de gulle gevers ontloopt? Ongeloofwaardig.
Typisch een reactie van iemand waarvan het glas halfvol is.
Probeer je ons nu echt te vertellen dat dit een uit de duim gezogen verhaaltje is? Echt spijtig hoor Chris.
We zouden met zijn allen dankbaar moeten zijn dat er nog mensen rondlopen die oog hebben voor de miserie in de maatschappij. We kunnen dit enkel maar toejuichen.
oeps … ik bedoelde uiteraard halfleeg … 😉
Of je het wil geloven of niet maar Thailand kent: fake armen en echte armen, fake rijken en echte rijken, fake monniken en echte monniken, fake politie-agenten en echte politie-agenten, fake lovers en echte lovers, fake dokters en echte dokters etc. etc
Ik heb zeker oog voor de noden van de arme Thais. Ik woon er tussenin in een klein dorp in de Isan. Ik geef geld en goederen (eten, kleding) aan degenen die het echt nodig hebben en die van het leven geen zootje maken (voor zichzelf en voor anderen). Maar ik loop daar niet mee te koop. Dat hoeft voor mij niet.
Ok, Chris. Blijf dat dan vooral maar doen in alle discretie, naast je meer structurele strijd tegen het onrecht.
Bedankt dat je het niettemin wilde delen. Goed voorbeeld doet immers volgen, wat ook mijn insteek is.
Bedankt voor je reactie Chris,
Dus als ik jou en je vrouw goed begrijp hebben jullie twijfel over de vraag of die wellicht drugs-of gokverslaafde vader die naar jullie mening makkelijk een nieuwe vrouw moet kunnen vinden (plus nog wat andere indicaties uit jullie analyse) vermoedelijk (of tenminste mogelijk) op slinkse wijze een gratis schooluniformpje voor zijn zoon in de wacht geeft gesleept?
Het zou zomaar kunnen natuurlijk, hoewel de school en de thuisbezoekende juf die indruk kennelijk niet hadden (tenzij ze met de vader onder één hoedje speelden). Wij hebben helaas niet bewust bij die malafide optie stilgestaan en de jongeman in kwestie impulsief laten voorzien van een mooie outfit. Bij naastenliefde of andere (ontwikkelings-) hulp en steun is er altijd wel sprake van schuld door iemand anders of door het slachtoffer zelf (oorlog, gezinsgeweld, drugs, drank, armoede door geen werk, etc.). Voor jullie duidelijkheid, wij wilden het ‘slachtoffer’, de laatste schuldloze schakel een plezier doen, dus ongeacht de rol van ouders, het systeem, de situatie en noem maar op. Gewoon een klein slecht gekleed manneke een goede dag bezorgen. En dat is gelukt. Daar is geen CIA onderzoek voor nodig geweest.
Mooie en ingetogen reactie Rick op een wel zeer toxische bijdrage hierboven.
Dan doe je iets goed, geef je een arme sakker een mooi uniformpje waar hij supertrots mag op zijn, en dan is het weer niet goed! Ik wou dat er meer mensen zoals jij zouden zijn.
Ik begrijp helemaal niet waarom je dergelijke initiatieven zou afkeuren.
Degenen die mij een beetje beter kennen weten dat ik absoluut niet verzuurd ben en ook niet toxisch schrijf maar soms wel sarcastisch. Ik woon en WERK nu 18 jaar in Thailand en mijn Thaise vrouw is 25 jaar ondernemer. Dit is een van de redenen dat ik niet meer zo goedgelovig, noem het naief ben als 18 jaar geleden. Mijn vragen maken deel uit van een zelf ontworpen besodemieter algoritme. En: de slechte Thais besodemieteren anderen (eigen volk en buitenlanders) nooit alleen maar hebben altijd medeplichtigen. Als mijn vrouw dat doorkrijgt krijgt de potentiele bedrieger er on-Thais en ongenadig van langs en komt nooit meer terug. Het gaat haar en mij niet om de hoogte van het bedrag maar om de intentie van het gedrag, zoals dat in het Boeddhisme hoort. Net zoals het geval is met corruptie. De bekeuring van de politie-agent van 500 baht afkopen met 200 Baht handje contantje houdt de corruptie met miljoenen Bahts in stand. Degenen die blij zijn dat een kind vervolgens blij is met zijn nieuwe uniform en zich geen zorgen maken over het mogelijke bedrog verliezen wat mij betreft het recht van verontwaardiging als een arne Thaise vrouw in de Isan een buitenlander enkele honderdduizenden Bahts afhandig maakt. Net als de jongen met zijn uniform is zij ontzettend blij met het nieuwe huis en de nieuwe auto.
Bedankt voor deze aanvullingen op je eerdere commentaar.
Ik ken jou en je (werkelijke) karakter inderdaad niet goed genoeg en moet dan ook afgaan op de inhoud van die paar kritische woorden. Ik gaf al aan dat ieder zijn eigen hart en verstand moet volgen als het gaat om naastenliefde. Dat doe ik namelijk ook.
De wat utopische corruptie- en onrechtvrije wereld zonder verslavingen en andere problematiek die jij en je vrouw zo graag zouden willen zien (en ieder ander eerlijk mens ook) is helaas nog veraf en breekt misschien pas over decennia aan in Thailand. Ik kan het nu eenmaal moeilijk verkroppen dat in de tussentijd de slachtoffers maar zolang ondergeschoffeld moeten worden tot die betere tijden er ooit komen. En ik gooi dan maar zolang een paar verkoelende druppels op de gloeiende plaat. In feite zijn wij toch een perfect team jij en ik: jij pakt het probleem aan bij de wortel en ik doe hier en daar een quick fix op het ‘slachtveld’.
Ik wil deze discussie afsluiten met een quote van mijn vrouw die ik jouw eerste reactie puntsgewijs heb laten horen: kent deze meneer (en zijn vrouw) wel echte armoede in Thailand? En dan bedoelt ze de verpletternde versie, zonder hoop, zonder uitzicht op iets beters voor jou en je kinderen waaraan niet te ontsnappen valt? Ongeacht hoe het zover is gekomen.
Mooie reacties Stef & Tom,
Ze geven brandstof voor verdere creativiteit en goeds.
De zuurpruimen die alle kracht zuigen uit positieve luitjes zouden anders deze blog reduceren tot publicaties van de redactie zonder commentaar sectie. Niet wenselijk….
Ze willen het in België weer ‘invoeren’, de collectebus Beste Rick.
Daar ligt nog GIGA-bedragen in de la van moeders [en vaders] in muntjes opgeslagen en dat kost geld en onnodig bijmaken van dat spul.
Kan mij de collectebus van de hartstichting nog goed voor de geest halen, kind samen met pa.[beveiliging met pasje]
Drama verhaal van kind van te vroeg overleden moeder en priemende ogen van Pa.
Je overdacht zelfs om, maar geen mintjes te schenken maar wat meer te doen.
Zelf als kind mochten wij democratisch kiezen in onze schoolkleding toen al in de jaren zestig.
Waren het niet dat er in de klas altijd wel kinderen waren die alleen maar in merkkleding liepen en je dat ook wel wisten te vertellen dat het niet van de HEMA of Zeeman was.
Er gingen stemmen op onder de juffen en meneren richting uniform.
In Thailand zeer goedkoop trouwens schoolkleding bij een Lazada, ook tweedehands markten voor schoolkleding en natuurlijk veel ondersteunende actie, zowel privé als organisaties.
Daar is Google genoeg voor en hoef je de CIA niet in te schakelen.
Dit stukje uit je disclaimer klopt natuurlijk als een zwerende vinger, maar ja, ook over de disclaimer heeft men een mening.
‘Doe vooral alleen maar wat je eigen hart (of verstand) je ingeeft. Wellicht geloof je niet in liefdadigheid: ook goed. Het is geen verplicht nummertje.’
Misschien is het vermelden van een club als deze [Thai/Engels] https://www.eef.or.th/about/ https://www.eef.or.th/eef/ wel iets om de minderbedeelde op te wijzen of diegene die zich geroepen voelen.
Wederom kleurrijk ingevuld verhaal en niet alleen met de foto’s, top.
Bedankt voor je fijne reactie Atlas, het is al bijna een essay op zich dat dan ook een puntsgewijze tegenreactie verdient. De herinvoering van de collectebus zou naast de door mij genoemde nadelen zeker voordelen hebben. Ik ben zelf altijd sceptisch als ik op straat of aan de deur door een jong mens wordt verzocht om mijn handtekening onder een bankmachtiging te zetten. Zeker de wat ouderen kunnen vaak niet goed inschatten wat ze dan precies ondertekenen. Het zijn wat dat betreft nu eenmaal riskante tijden. Wat losse muntjes dump ik daarentegen altijd wel als ik een bus onder de neus krijg gedrukt, zeker als de collectant ermee schudt als een draaiorgel-uitbater. Die associatie helpt. Maar diezelfde riskante tijden belemmeren ook helaas collecteren aan huis. Je zou wel gek zijn om ’s avonds de voordeur te openen voor een vreemdeling.
Helaas zijn niet alle herinneringen aan jeugdig collectewerk luchtig als de mijne. Mijn oom, aan wie ik mijn voornaam dank was een aardige, zachte man die zijn hart dan ook had verpand aan het rode kruis, waarvan hij een soort van voorganger was. Dan voelde het wel fijn voor een (pre-)puber om samen met hem op pad te gaan, al had ik nog weinig besef van het goede doel dat ik daarmee nastreefde.
De uniformplicht op de basisschool heb ik niet meer beleefd en ook de lijfstraffen waren net in de ban gedaan. Leerkrachten die daar moeite mee hadden moesten voortaan hun handjes thuis houden of de laan uit. Grootste nadeel vond ik dat het een jongensschool was. Je begrijpt waarom.
Ik kwam uit bescheiden financiële verhoudingen, mijn vader een tot verpleger omgeschoolde mijnwerker en het was al een wonder dat ik na de basisschool naar het atheneum ging, ondanks schooladvies voor MAVO. Maar voor merkkleding was er nauwelijks geld. Kleding ging van broer op broer, de jongste droeg vodden ( uiteraard niet waar, in zijn tijd werden de ziekenhuis-fooien van vader aangewend om de benjamin extra te verwennen). Een spaarzaam merklabel van Wrangler of Lee werd door moeder altijd zorgvuldig overgezet op de opvolgende Wibra of Zeeman broek (al bestonden die prijsvechters toen volgens mij nog niet, althans niet in mijn herinnerring).
Bedankt ook voor je suggesties om de schoolmode in Thailand te promoten, ook voor de kleine lokale beurs. Er zijn heel wat meer mogelijkheden dan.wat ik kan overzien.
Mijn zogenaamde disclaimers zijn eigenlijk niet meer dan zelfbscherming tegen de eeuwige afkrakers die zelf nooit positief of constructief bijdragen aan het internet, maar het afschuimen op zoek naar een positief geluid dat ze dan de nek kunnen omdraaien.
Beetje militant verwoord, maar het middel helpt wel, al zijn de ‘disclaimers’ inderdaad soms zelfs nog aanstootgevender dan de stukjes tekst erboven. Een lastig dillema, maar zoals geldt voor de meeste mensen die hun gedachtengoed middels deze blog wensen te delen met de mensheid: een blijk van waardering (waarvoor dank) is ‘all it takes’, dan kunnen de disclaimers ooit de prullenbak in.
Wel eens nagedacht over de redenering dat al deze liefdadigheid (tempels, particulieren) een prachtig excuus is voor de Thaise regering om al decennia lang niets of nauwelijks wat te doen aan een vorm van sociale zekerheid, menswaardige pensioenen, collectief gefinancierde zorg voor gehandicapten, psychiatrische mensen, vluchtelingen, drugs- en/of alchol- en/of gokverslaafden???