Maria’s Dagboek (deel 20)
De watertank
In mijn tuin is door mijn zoon een grote blauwe plastic watertank geplaatst; met een motortje, zodat ik een prima waterdruk heb. Al verschillende keren bleef de vlotter in de tank dicht met als gevolg geen watertoevoer, dus een lege watertank. Hoe dit kan? Er komt niemand aan de tank, het blijft een raadsel.
Ook loopt de tank soms ineens over, omdat de vlotter op onverklaarbare wijze los raakt en dan het water dus niet afsluit, maar het water over de rand van de tank heen komt. Ook hierbij is er niemand aan de tank geweest. Bij de laatste overstroming bleek de vlotter afgebroken. Rara, hoe kan dit nu weer?
Het is jammer dat niemand mij kan zien, het is echt om te lachen. Daar hang ik dan, half in mijn watertank, op zoek naar de vlotter en dat als oude vrouw van boven de zeventig. Voor iemand van mijn generatie ben ik best lang (175 cm), maar ik ben niet lang genoeg om in de watertank te kunnen kijken.
Op de vierde tree van een uitklapbare trap sta ik en ja hoor, daar drijft de vlotter, natuurlijk net aan de andere kant van de tank. Met een bamboestok haal ik de vlotter naar mij toe en haal hem uit het water. Ik denk dat dit alles wordt veroorzaakt door de geest in de tank. Ja, dat zal het wel zijn.
Onder de douche
Niets heerlijker dan onder de douche. Heb wel even moeten wennen aan alleen maar koud water, maar daar fris je van op. Eerst alles nat maken, inzepen en ook mijn haar met shampoo. Nu lekker alles afspoelen en toen was er geen stroom meer, dus ook geen water.
Je staat daar eigenlijk niet zo bij stil, maar zonder stroom doet niets het meer en de stroom valt hier regelmatig uit. De wc doortrekken, de kraan, de wasmachine, de douche, niets doet het meer, ook de koelkast houdt er mee op. Gelukkig staat er voor zulke situaties een groot vat met water in de douche, daar spoel je je dan mee schoon.
De stroom hier is berekend op een huis of dertig, maar er word nog steeds gebouwd. Er staan hier nu zeker 150 huizen, maar aan de stroom is niets veranderd. De landeigenaar hoort daar voor te zorgen, maar dat kost geld, dus gebeurt het niet.
Antibiotica
Bij griepverschijnselen wacht ik gewoon tot het weer over is. Hier werd meteen een zak met pillen voor me gehaald. Nou ben ik allergisch voor penicilline, maar bijvoorbeeld tetracycline heb ik in Nederland wel eens ergens voor gekregen.
De pillen werden bij de apotheek gehaald. Gewoon een stel pillen in een zakje, geen bijsluiter, ook geen aanduiding hoeveel er in een pil zat, helemaal niets. Er stond wel op: bij elke maaltijd 1 innemen. Nou ben ik niet zo goed van vertrouwen, dus maar eens op internet gaan kijken. Daar stond: niet bij de maaltijd innemen. Heb de zak met pillen maar in de vuilnisbak gegooid. Na een paar dagen was ik weer beter.
De kip
In de tuin van mijn zoon lopen heel wat vogels, ook verschillende soorten kippen. Omdat alles door elkaar loopt, krijg je dan ook kruisingen, die er heel aardig uit zien en ook een paar gewone bruine kippen.
Een van de bruine kippen is dus niet zo gewoon. Ik denk, dat zij denkt dat ze een kat is. Ze slaapt met katten samen in een stoel, legt elke dag een ei in diezelfde stoel en als de katten eten krijgen, komt zij ook aangerend en eet met de katten samen, die dit heel gewoon vinden. Ze doen haar niets.
‘Toeval’
Met mijn schoondochter een dagje Bangkok, dat is altijd weer gezellig. Nou rijden we de laatste tijd naar een benzinestation buiten Bangkok, parkeren daar de auto en nemen een taxi, tot waar we moeten zijn. Je staat gewoon bij het benzinestation langs de snelweg en dan komen er ook taxi’s langs en die stoppen, als je je hand opsteekt.
Deze keer had mijn schoondochter een heel gesprek met de chauffeur. Toevallig kwam hij uit een dorp naast het dorp waar wij wonen. We kregen zijn telefoonnummer en als we naar het vliegveld moeten, wil hij ons graag brengen. Bij ons in de buurt is moeilijk aan een taxi te komen, dit kan bijna geen toeval zijn.
De poezenmoeder
Al veertien dagen is de poezenmoeder spoorloos. De kittens, die nu meer dan vier maanden zijn, zitten nog in de tuin en komen ook eten. Om half zes in de ochtend zitten ze voor de deur en vinden dat de bediening lang op zich laat wachten.
Een van hen mag ik nu aaien, de andere twee vinden dat maar niets. Eten geven is prima, maar aanraken, bah. Om 17 uur krijgen ze dan nog een keer.
Nu komt de kater regelmatig naar ze kijken en geeft ze dan ook een wasbeurt. Echt heel lief, maar ik blijf me afvragen, waar de moederpoes is gebleven. Begrijpen doe ik het niet.
Maria Berg
Maria’s Dagboek (deel 19) verscheen op 4 juli 2014.
Ingezonden mededeling
‘Exotisch, bizar en raadselachtig Thailand’: zo heet het boek dat stg Thailandblog Charity dit jaar maakt. 44 bloggers schreven speciaal voor het boek een verhaal over het land van Glimlach. De opbrengst gaat naar een tehuis voor weeskinderen en kinderen uit probleemgezinnen in Lom Sak (Phetchabun). Het boek verschijnt in september.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
- Dagboek5 november 2014Maria’s Dagboek (deel 23)
- Dagboek4 oktober 2014Maria’s Dagboek (deel 22)
- Dagboek28 augustus 2014Maria’s Dagboek (deel 21)
- Dagboek28 juli 2014Maria’s Dagboek (deel 20)
Hallo Maria,
Haha, weer een heerlijk stukje van jouw pen.
En een kip die tussen de poezen slaapt en ook nog een ei legt, ongelooflijk.
Als je er aan gaat zitten denken is het te gek voor woorden.
Heb ook het beeld op mijn netvlies dat jij dus half- en half uit die tank hangt.
Heb dus even gegrinnikt.
En pillen bij een apotheek halen.
Doen zij dus in zo’n plastic zakje waar ze op kunnen schrijven wat het is/waarvoor en hoeveel mg./ wanneer in te nemen.
Dan kan je zelf op internet kijken.
Zonder electra zitten kan zo maar.
Hier (Jomtien) bouwen ze ook maar.
Ook meegemaakt dat mijn man een emmer uit het zwembad moest halen, daar ik een grote zeepbal was.
gelukkig geen haar.
En dan kom je er pas achter waar men alzo de electriciteit voor [moet] gebruiken.
Fijne dag.
LOUISE
Geen elektriciteit, in Thailand kan het zelfs gratis. Ik huur een kamer in een blok van 60. Elke maand word de laatste dag de afrekening gemaakt. De stroom moet betaald worden volgens het verbruikte aantal kilowatt. Dus moeten de meters opgenomen worden. Een viertal jaren terug werd omdat de onderhoudsman er niet was gevraagd of ik dat wou doen, OK. Ik zag dat de stroomdraden op het gelijkvloers gewoon onder de balkons van de verdieping er boven liepen. Van hier uit naar de aanpalende meters en naar de boven gelegen verdiepingen. Ik zag dat er ook aftakkingen gemaakt waren naar het aanpalende perceel. Hier is een snookerclub gevestigd waar van s’ morgens tot .laat in de avond veel Thai en buitenlanders komen die niets om handen hebben. Ik dus naar de club om te zien waar die draden naar toe liepen. Een stel liep naar de keuken en een volgend naar het schakelbord van de club. Ik stelde zelfs vast dat men ook gebruik maakte van de satelliet verbinding. Samen met de afrekening een briefje bezorg aan de bewoners dat er op die dag en uur geen stroom zou zijn. Dat was het ogenblik om even de hoofdschakelaar om te zetten en de illegale draden af te koppelen.
Gevolg, snookerclub een dag zonder elektriciteit. dus geen volk en geen inkomsten. Volgend morgen nog steeds geen elektriciteit. Hoe zou dit komen. Er dan maar een vakman bij gehaald. Die heeft dan wel een halve dag gezocht voor hij de oorzaak vond. Vervolg, na een hele discussie besloot men een aanvraag te doen een eigen meter te plaatsen en op basis van een maand verbruik te betalen voor de geleden schade.
Ik kon dan wel in afwachting de draden maar weer aansluiten.
Meer dan vier jaar had men gewoon de elektriciteit door een ander laten betalen.
Wij hebben in het dorp regelmatig doffe knallen en stroomuitval van een paar uur. Ik vraag Nui, heb jij een idee hoe dat kan. Blijkt dat in het dorp een man woont die bij de electriciteits maatschappij werkt, net als zijn vrouw. Hij is een soort baasje Hij tapt die stroom af (zegt men), illegaal uiteraard. Hij kent kennelijk de truuk. Soms gaat dat niet helemaal goed, dus knal. Of hij ook de storing verhelpt, daar ben ik nog niet achter.
Wat die vlotter betreft. Ze hebben een slitpen als een draaipunt. De vlotter , het mechanisme , is van brons. De splitpen ook. Wat nu sommige hardware shops doen is de split pen vervangen door een van ijzer. Nu krijg je dan galvanische corrosie in het water en de pin lost op. Na een jaar of zo overlopen vlotter los en de simpele van geest plaatsen dan een nieuwe vlotter/valve. Dan begint het opnieuw. Had ik ook en 5 jaar gelden toen ik het door kreeg er een bronzen splitpen in gezet. Nu nog steeds goed.
Maria, weer eens ’n mooi stukje goed geschreven text, ik lees dat altijd graag. Die nukkige vlotter is volgens mij niet goed geplaatst hoor. Misschien zit die wel onderste boven (aan de bovenkant van die afsluiter of opzij), die moet aan de onderkant van die kraan zitten, anders gaat die op de kortste keren kapot en werkt die toevoer ook slecht. Uw zoon daar eens laten naar kijken, of anders ’n loodgieter laten komen. Ook ’n bijpas laten installeren, dat is ’n leiding die tussen de watertoevoer van de straat en de leiding voorbij de pomp zit (dat motortje), met afsluiters daartussen. Als de electriciteit weer eens uitvalt, kunt ge door omschakelen op die leiding, rechtstreeks water hebben vanaf de straat. Dat heb ik bij mij ook zo gedaan en dat heeft al alle keren zijn nut bewezen als weer eens de electriciteit uitvalt of als de tank leeg is bv.
Groetjes,
Roger.
Weer een echt Maria verhaal, mooi hoor! Over de geest in de watertank; toen ik klein was, had mijn grootmoeder een waterput, afgedekt met een deksel. Daarnaast een zinken emmer aan een ketting, waarmee ze water naar boven haalde. Wij mochten daar nooit inkijken, want in die put zat “pietje den aaker” en die trok met zijn haak kleine kinderen in de put en die kwamen er nooit meer uit. Misschien dat die “Pietje” nu met andere dingen bezig is.
De geest in de watertank, hoor mijn Thaise familie daar ook over vertellen. Vooral tegen de kleine kinderen, wit worden ze van het bibberen bij de gedachte alleen als zou er geen geest in huizen.
Doet me denken net als bij jou Gerrie, aan mijn (Nederlandse) grootmoeder, zij vertelde de verhalen over Vrouw Holle. Zal een variant zijn van een bestaand thema.
Dat van Vrouw Holle, was ook een verhaal bij een waterput, niemand kwam daar – naar behoren – uit. Tenzij ZO ZWART ALS PEK EN ROET. Traumatiserend was dat!
Eigenlijk zijn dat pedagogisch en didactisch verantwoorde vertellinkjes; hou kinderen uit gevarenzone’s.
Soms durven beginnende universiteitsstudenten na wat ‘ad fundum’s’ al eens een vijver induiken, of erger in een rivier springen, al dien niet voor een weddenschap c.q. een bak bier. Hadden zij maar een grootmoeder gehad die vertelde van ‘Pietje Den Aaker’… want die heeft er al veel verzopen.
Des te meer (archaïsch taalgebruik) is het altijd mooi om Maria’s dagboek te lezen. Het is zo ongedwongen en eerlijk, maar zij beschrijft dat zoals het is, en gelijk geen ander dat kan. Zonder poespas. Of al eens zonder de poes, want die is… waar het gras groener is, eens gaan kijken; heeft pas gegeven, gepast?? Hoop dat ze snel terug komt om haar kroost, want Maria zit er mee in.
Maria, bedankt, en hoop op nieuws van moederpoes.
Misschien is de verdwenen moeder poes wel aan het eten gegaan bij de kippen?
Zoals die kip die gaat eten bij de katten?
Verkeerde geest in een verkeerd lichaam of hoe zeg je zo iets?
Telkens mooi je dagboek te lezen, Maria!
Hier ben ik het volledig mee eens. Weer een prachtig stukje, vooral die kip met een identiteitsprobleem. Geweldig!