Het leed van het dier gaat door de maag
Als dierenvriend kan het soms vrij confronterend zijn om te zien hoe men in Thailand (of andere landen waar ik nooit kom) met allerhande dieren omgaat en dan met name de exemplaren die gebruikt worden voor menselijke consumptie.
Het lijkt daarbij alsof het palet van als voedsel geschikte fauna er heel wat uitgebreider is dan in ons kikkerlandje waar we niet veel verder komen dan koe, kip, vis en varken plus nog wat ander meer bijzonder vlees voor de feestdagen. Wellicht helpt het ons geweten te sussen dat we in het Westen niet meer het levende en intacte dier te zien krijgen, maar al netjes geslachte en keurig onder cellofaan in de koeling liggende lapjes, worstjes en blokjes die niet meer eenvoudig te herleiden zijn tot een ooit ademend levend wezen.
Nee, op de markt in Thailand, wordt nog volop geademd door voedsel, al valt het de vissen op het droge vaak wat zwaar om een teugje zuurstof op te zuigen. Sla die beesten toch gewoon even in de nek, dan is hun leed voorbij. Maar nee, ze moeten lekker vers zijn en iedereen (behalve ik) loopt eraan voorbij alsof het geen creaturen van God/Boeddha zijn. Door die blik op nog levende, maar reddeloos ten dode opgeschreven beesten krijgen wij allochtonen (in Thailand) dan vaak akelige indrukken omtrent de dierenliefde van de marktkooplieden en hun cliënten. Maar is dit wel reëel? Is het niet zelfs hypocriet? Zonder een open deur in te willen trappen of platgetreden paden te willen bewandelen, ja zelfs zonder het beschuldigende vingertje te willen heffen volgt hier mijn persoonlijke visie op het fenomeen: de Thai en zijn dieren, doorspekt met passages en quotes uit ‘de Farang en zijn dieren’ of zelfs de Chinees, of misschien gewoonweg: de mens.
Meelwormen op je bord?
Voor de duidelijkheid: ik ben geen vegetariër, al besef ik maar al te goed dat achter de vleesindustrie veel dierenleed schuilgaat, ondanks de verwoede pogingen van die industrie om het hele proces zo ‘humaan’ mogelijk gestalte te geven. Daarnaast is het eten van vlees ook niet de meest efficiënte omgang met natuurlijke grondstoffen. Met uitsluitend plantaardige voeding zou de hele wereld wellicht gevoed kunnen worden en hongersnoden tot het verleden horen, maar door ons feitelijke dieet ligt een eerlijke verdeling wat gevoeliger, is zelfs schier onmogelijk. Het milieu is ook niet bijzonder gebaat bij ons omnivore gedrag, zoals we allemaal weten (of zouden kunnen weten), tenzij we zoals veel Thaise (snack-) liefhebbers zouden overstappen op ‘rundvlees-surrogaat’ zoals krekels en meelwormen voor onze broodnodige dierlijke eiwitjes. Die beestjes zijn er toch maar en lijden een vrij zinloos bestaan, doorgaans van korte duur (tot zo weinig als één dag), dus ze liggen voor de hand als maaltijdvervangers. Ze zijn echter niet voor iedereen een even aantrekkelijk alternatief voor een lekkere biefstuk, die kleine friemels, waarvoor zelfs menige vis zijn neus ophaalt (ik ving er in mijn jeugd tenminste nauwelijks iets mee aan de visvijver). Maar dit even terzijde.
Kikkerleed
Als kind trok ik overigens op met vriendjes die een ongezonde lol hadden in het folteren van kikkers en padden. Het was toen, heel ruim 50 jaar geleden, nog gewoon een ‘onschuldig kinderspel’ om die zielige kwekkers op te blazen of op gloeiende platen te gooien waar ze dan luid sissend op bleven plakken. Die aanblik heeft mij als kind danig getraumatiseerd en het doet mij nu nog pijn om eraan terug te denken. Nu is de kikker ook in de hedendaagse natuur nog zwaar de dupe, maar anders dan in Thailand (en natuurlijk nog een paar andere kikker etende landen) heeft de mens daar geen hand meer in. Sadisten zoals mijn vriendjes lijken ook dunner gezaaid, maar dat kan ook komen doordat er wegens urbanisatie niet meer zoveel potentiële kwakende springers voorhanden zijn om pijn te doen. Bovendien zitten de kids tegenwoordig ook vaker achter hun spelcomputer dan in de velden en bevredigen hun moordlust nu eerder virtueel door hun fictieve vijanden af te maken in doorgaans al even fictieve werelden.
Ik heb die groene en bruine beestjes voor altijd in mijn hart gesloten en draag ze een warm hart toe (ook al zijn ze zelf koudbloedig). Als ik ze dan in Thailand op elke markt tegenkom in voor hun heel wat minder gunstige omstandigheden raakt dat mij wel regelmatig diep in de ziel. Niet zozeer dat ze zijn gereduceerd tot voedsel, dat moet kunnen, maar vooral de manier waarop ze worden behandeld, eerst een halve meter opgestapeld in hun cementkuip zonder water, vervolgens met zijn tienen in een plastic zakje huiswaarts en daarna….het zal wel geen happy ending worden voor de stakkers.
Ik lijd er niet de hele dag aan één stuk onder zoals de meer fanatieke lieden van Peta of Greenpeace, maar telkens als ik zo’n voor de kikker onvoordelige situatie tegenkom (bv pootjes zonder anesthesie eraf) ben ik toch wat van mijn stuk. Ieder natuurlijk zijn eigen stukje vlees; zo eet ik thuis weleens een frietje zuurvlees en ik weet daarbij ook donders goed dat daarvoor iemands edele ros in het zand van de zandbak heeft moeten bijten. Wandel ik door het mooie Limburg en zie een stel paarden in de wei staan, dan kan ik gelukkig nog genieten van hun schoonheid en voorname voorkomen zonder dat me het water in de mond loopt. Ik koppel die aanblik dan gewoon los van mijn culinaire liefde voor de beesten. En ik heb er een meer gerust gevoel bij dat ze hier netjes naar de paardenhemel worden geholpen, al moet ik de slachthuis taferelen niet te zeer voor mezelf visualiseren.
Een Lassiesteak dan maar?
Deze dualistische blik op het dier heb ik dan weer niet met honden. Die vind ik òf aandoenlijk òf wat bedreigend, maar nooit smakelijk. Dat bedreigende overigens vooral op die momenten dat ik in korte broek door ons dorp wandel nabij het wonderschone Udon Thani. Het angstgevoel is recentelijk versterkt nadat schoonmoeder zonder enige aanleiding en ook verder weinig spectaculair door een hond van de buurt in de kuit werd gebeten. Enkele ritjes nodig naar het ziekenhuis, 20 km verderop voor spuiten en bij haar nog meer trauma dan voor mij met mijn tweedehands sentimenten. Wel alle medische kosten vergoed door de eigenaar van het beest (‘doet hij anders nooit’, maar de poort stond open) evenals een paar van die ritjes de stad in door hem verzorgd omdat wij terug naar Nederland moesten. Maar om ze nu voor straf maar allemaal op te eten (de honden), zoals immers in de social media door onwetenden wordt beweerd; ze zouden immers het hoogtepunt van de Thaise cuisine vormen: nee, dat hoeft nu ook weer niet.
Schijnt ook helemaal niet meer van deze tijd te zijn (althans in Thailand) en naast de voor ons buitenlanders op zich bevreemdende vleeskeuze is het vooral weer de gruwelijke manier waarop met het blaffende ‘slachtvee’ wordt omgesprongen (in de buurlanden dan, maar voor de thuisblijvers of zelfs paspoortloze toerist is Azië wat dat betreft immers één pot nat). Bij de beesten af. Het raakt onze tere hondenminnende harten steeds diep om een viervoeter in zo’n hopeloze situatie te zien met die onschuldige ogen vol onbegrip. Alsof ze eigenlijk verwachtten om behandeld te worden als ‘de beste vriend van de mens’. Het hun daarentegen opetende slag hondenliefhebbers kent deze wijsheid kennelijk niet. Ik zie nog de vertwijfelde blikken voor me van die typische lichtbruine dorpshonden als ze in opgestapelde kooien achter op een pick-up werden afgevoerd richting de noordelijke grenzen, door hun verder ongeïnteresseerde baasjes weggegeven, ingeruild voor een nieuw teiltje of plastic emmertje van 25 baht.
Vroeger had ik zelf een witte bulldog en ik gruw van de gedachte het beestje geroosterd op een dienblad te moeten zien liggen met een appel in zijn mond. Ook al door het idee dat ik mij nog goed herinner welke voedingsmiddelen de spijsvertering van mijn huisdier passeerden. De vlotgebekte dierenbeschermer zal nu snel roepen: ‘en een varken dan?’ en ik kan hem of haar geen ongelijk geven. Varkens vreten gewoon alles op wat hun voor de bek komt, inclusief de oren en staarten van hun lotgenoten. En dat zijn dan nog de smakelijke prooien van hun vraatzucht. De ratten uit de Isaanse maisvelden, door mijn zoon ‘barbecue mouse’ genoemd in zijn jeugd, teren daarentegen volledig op vegetarisch voedsel en zijn dus rein, al kan ik mij voorstellen dat ze een lekker kadaver in het veld beslist niet zullen afslaan.
Het is maar om te zeggen dat we allemaal anders denken over de rol van het dier in ons dagelijks eetpatroon. Ik vind dat tot daar aan toe. Kijk, zelf eet ik geen konijn door het Flappie complex en als ik een Peruaan van zijn gegrilde cavia zie smullen walg ik van heel dat land en zijn inwoners. Maar dat is persoonlijk en ik weet ook wel dat ik ze dat eigenlijk niet moet aanrekenen. In het wereldrestaurant thuis eet ik ook wel eens kangoeroe, ondanks dat ik het best schattige beestjes vind als ze nog volledig levend en vrolijk in de dierentuin of op tv rondhuppelen. Het is niks bijzonders qua smaak, dus je zou net zo goed een extra rund kunnen slachten. Maar we willen nu eenmaal ook wel eens wat anders en zo liggen naast de kangoeroe heel vredig stukjes krokodil of struisvogel gebroederlijk naast elkaar op de grillplaat te sissen.
Als ze er een stukje koala tussen zouden gooien zou de tent nog diezelfde dag afgefikt worden door activisten en ik zou ze vanaf rij twee toejuichen want er zijn nu eenmaal grenzen aan wat je kunt eten en wat niet. En de koala zit ver ten noorden van de grens der eetbaarheid. Plus er zijn er ook niet genoeg van op deze wereld om een nieuwe smaaksensatie te kunnen worden. Niet dat dit voor de ware liefhebbers een belemmering zou zijn. De gemiddelde bejaarde en intussen dan ook impotente Chinees zou zonder met de ogen te knipperen ’s werelds laatste neushoorn (of tijger) af (laten) schieten om van diens neushoorn (of penis) een potentie/erectiebevorderend pilletje te laten fabriceren teneinde nog een laatste keer zijn veel te jonge bruid te kunnen bestijgen. Geen chemische troep aan zijn lijf, maar puur natuur, graag. Om nog maar te zwijgen over walvissteak, haaienvinnen- en schildpaddensoep en andere ‘lekkernijen’. Cultureel erfgoed vaak.
Conclusie?
Ach, men kan er nog veel meer woorden vuil aan maken, maar het blijft een beladen thema. Ik heb mij erbij neergelegd dat het vechten voor betere omgang met het dier een al op voorhand verloren strijd is, of dat in Thailand of in Nederland is waar het meeste leed zich achter de ondoorzichtige slachthuismuren afspeelt. Ik ben maar in mijn eentje en er zijn nog miljoenen, zelfs miljarden anderen die nauwelijks stilstaan bij het leed dat ze aanrichten, zij het uit onwetendheid, domheid, overgeërfde gewoontes, verwende smaakpapillen, honger of een combinatie van deze factoren. Uiteindelijk kan ik niet méér doen dan wat ik zelf fatsoenlijk acht en wat een goede balans vormt tussen mijn welzijn en dat van het dier. En daarbij vrees ik toch dat het dier aan het kortste eind zal trekken. Ik maak mezelf echter altijd wijs: als de hele wereld vegetariër zou worden, dan zou ik gewoon meedoen. Maar in mijn eentje…..eet ik die paar jaartjes nog maar gewoon beestjes op, met respect, maar toch. Sorry dieren, ook in naam van de andere vleeseters.
Disclaimer
Als een auteur een gewichtig thema op luchtige wijze aansnijdt om zijn lezerspubliek niet volledig onder te dompelen in een zwart en diep meer van misère kan hij wel eens beschuldigd worden van misplaatste ironie of zelfs sarcasme. Een aandachtig lezer begrijpt natuurlijk meteen wat de insteek van deze benadering is. De anderen wordt afgeraden om het bovenstaande te lezen of als ze dat niet kunnen nalaten geen commentaar te leveren op de door hun gedetecteerde verkeerde toonaard. Natuurlijk zou het verstandiger geweest zijn om deze waarschuwing aan het begin van de tekst geplaatst te hebben, maar iedere lezer is natuurlijk meer dan welkom en zelfs waardevol en ik wilde ook niemand op voorhand afschrikken.
Ingezonden door Rick
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand23 oktober 2024Een bijzondere ontmoeting in Jomtien
Leven in Thailand21 oktober 2024Naar de tandarts in Thailand: gewoon doen of beter laten?
Leven in Thailand18 oktober 2024De pandemie
Leven in Thailand15 oktober 2024Een dag op het platteland
In Thailand word een hond HONDS behandeld, is helaas mijn beleving tot op heden, een hond een aai over de kop geven of aandacht geven weten ze niet wat dat is, wel tot mijn woede gezien dat van een bekende van mij zijn hond , welke hond van mij wel een aai over de kop kreeg en graag even naar mij toe kwam eens met een klein bloedend wondje aan zijn bek aan kwam lopen , het arme dier liep naar zijn baas en toen zijn baas zag dat de hond een klein bloedend wondje had, gaf zijn baasje het arme dier een dusdanige trap, dat het arme dier meters ver weg vloog, het scheelde weinig of ik had die man ook een dreun verkocht.
Maar ja zo gaan vele mensen in Thailand met hun hond om helaas.
Gr. Arno
Klopt helemaal, Arno.
Al moet er wel een verschil gemaakt worden tussen de straathonden en hun lookalikes op de erven en de rashonden. De eerste categorie krijgt nauwelijks eten en al helemaal geen liefde terwijl de rashonden nog meer vertroeteld worden met hapjes en kleertjes dan menig kind.
Een chihuahua of pomeriaan is dan wellicht ook hoger gereincarneerd 😉
Ook hier weer speelt Kharma en de veelal foutieve interpretatie ervan door Thais (lees op TB ook het
recent verschenen en bijzonder interessante doch uiterst schrijnende topic over geestelijke gezondheidszorg in Thailand). Wat honden betreft ja dat zijn schepsels die in een eerder leven onfatsoenlijke kharmische fouten hebben gemaakt en dus in een ‘lagere’ levensvorm zijn gereincarneerd. Dus ja dikke pech dan maar. Gelukkig heeft wijlen zijn majesteit koning Bhumibol ooit het tij wat kunnen keren door zelf zijn liefde voor deze viervoeter publiek kenbaar te maken. Het moet ook wel vermeld worden dat een groot deel van de Thaise bevolking in theorie en ook wel eens in de praktijk is overtuigd van het feit dat elk levend wezen respect verdient en dat het daarom niet zonder reden of ter vermaak mag gedood worden. Nog massaal beoefende cock- en dogfights zijn enkel ter ere van de satan(g). Sssssjt. En eten ervan (voor toeristen is er gelukkig maar meestal enkel kip, rund en varken in 1000 varianten beschikbaar) vormt hierop ook een uitzondering. Maar hiermee sussen vele farangs zich dus ook: ‘ze gaan ons toch mijn stuksken vlees niet afpakken’. Anderzijds is de mens ook een carnivoor. Het is wel uiterst belangrijk hoe er omgesprongen wordt met het leven van een dier vooraleer het op de bord van de meesten van ons beland. Ik raad iedereen eens aan om een slachthuis te bezoeken. Of legbatterijen of dwangvoederbedrijven …. De goesting zal dan meestal over. Mijn Thaise vriend maakt soms een misschien ontregelende doch markante ‘kharmische’ bedenking over dit alles:’ Een kip, koe of varken hebben na hun dood tenminste nog een functie want we kunnen ze eten. Wij daarentegen als mens… .’
Bedankt voor je bijdrage Rudy. Vast en zeker hebben de ‘nutteloze’ insecten een belangrijkere rol in ons voortbestaan dan onze troetel- en consumptiedieren, hoe irritant ze soms ook kunnen zijn. Denk aan vliegen, wespen en muggen, die we vooral in de westerse zomers met meppers, vallen en vergif te lijf gaan, ons niet realiserend dat we ergens een schakel uit de natuur aan het slopen zijn die wel degelijk nog een andere functie heeft dan ons het leven te vergallen met pijnlijke of jeukende beten en steken. Ik mep trouwens lustig mee, mea culpa. De nuttige fruitvliegjes dan wel weer op een voor hun aangename wijze, namelijk door ze te verzuipen in een bodempje goedkope wijn. Karma is één van de vele struikelblokken voor verdere ontwikkeling in landen waar men zich daarmee nog bezig houdt, maar datzelfde zou men natuurlijk kunnen zeggen van elke vorm van religie en de ervan afgeleide leefregeltjes, wereldwijd, maar dat doe ik natuurlijk niet want de grote meerderheid van de mensheid ziet dat anders en dat spreekt mijn theorie dus tegen.
Vergat ik nog te schrijven: geen enkel dier heeft een zinloos bestaan. Bijvoorbeeld zonder de mug had onze wereldgeschiedenis er anders uitgezien. En het onderzoek op fruitvliegjes heeft al opzienbarende medische resultaten voor de gezondheid van het menselijk specimen opgeleverd. Meelwormen spelen een cruciale rol bij het recyclen van organisch afval…
Ach, in Nederland (en waar niet) wordt de vis vergeten. Die worden massaal een kop korter gemaakt zonder verdoving. Geen probleem. Maar als je dat met een hond doet, zijn de rapen gaar. Het bekende meten met meerdere maten. Een dier is een dier!Een mug doodslaan, geen punt.
En niet te vergeten … de Thaise dierenartsen!
Onze hond was doodziek, kanker. Het arm beestje zag geweldig af. Maar een verlossend spuitje bij de dierenarts … OH NEE … dat kon en mocht niet.
Zijn lijdensweg dan nog meer dan een week geduurd. Kon zelfs niet meer recht staan. Heeft de ganse week op dezelfde plaats gelegen. Eten kon hij niet meer, daar waar megelijk konden we hem een klein beetje water geven. Ook dat is dierenleed.
De eed van hippocrates wordt in Nederland zelfs bij mensen overschreden bij ernstig lijden, zeker als het volgens de regels van de wet wordt geregeld (anders kun je ook hier, zij het meestal voorwaardelijk, in de bajes belanden). Het zal wellicht één of andere spelregel uit de plaatselijke religie geweest zijn die het verbied om zo’n beestje te bevrijden van zijn pijn. Triest verhaal voor jullie, de nabestaanden van dat hondje. RIP dog.
Willy, had ik ook bij alle dierenartsen in de stad. Boeddha kijkt mee dus een spuitje geven is ‘bad karma’…. Tot iemand mij aanraadde naar de Provinciale Veterinaire Dienst te gaan en die zit, denk ik, in iedere provinciehoofdstad. Kostte alleen de medicatie, de service was gratis, en het dier werd netjes uit zijn lijden geholpen. Daar keek Boeddha dus even de andere kant op….
En ook dat heeft dan weer te maken met religie/ geloof. In het Boeddhisme bijvoorbeeld is alle leven lijden (dukkha). We zitten daarom vast in een cirkel van leven en wedergeboorte. Het lijden dat onderdeel uitmaakt van het leven moet dan niet gestopt worden door euthanasie (of ook niet door zelfmoord). In de Islzm mag euthanasie voor dieren met ondraaglijke pijnen wel. Bij mensen is het vragen naar zelf- moord en dus verboden. Enkel God beslist over leven en dood.
Voor zo ver ik het begrepen heb, heeft GOD ons geschapen met een vrije wil. Dit houdt naar mijn mening dan in dat wij zelf kunnen beslissen over eventuele euthanasie. Het is aan ons zelf of wij dat eventuele lijden willen uitstellen naar een volgend leven. Of dit verstandig is, is een andere kwestie.
Ik heb het zelfde meegemaakt met een van mijn honden,die was in de ogen gespoten van een spuwende cobra en we waren er niet snel genoeg bij om veelvuldig met water te spoelen, toen we de ogen eindelijk konden spoelen was het reeds te laat, het gif had hem al blind gemaakt en je zag hen zienderogend achteruit gaan tot hij zelfs niet meer kon lopen. We zijn naar de dierenarts gegaan voor een spuitje, want hij zag af op dat moment, het antwoord van de dierenarts was, NEE dat mocht niet . na drie dagen was hij dood na veel afzien en water welke we hem toediende want eten en drinken ging niet meer. Ik vond het verschrikkelijk om mijn vriend zo te zien sterven
Hoe wereldwijd met vissen wordt omgegaan is schokkend. Ook door zogenaamd geciviliseerde volkeren, die het slachtproces aan land beter in orde hebben. Nu snap ik ook wel dat de opties wat beperkter zijn aan boord en kun je niet elke vis individueel een tik in de nek geven, daar zijn het er wat veel voor, maar als je op de markt in Thailand ziet hoelang zo’n beestje er soms over doet om te stikken op het droge…..dan valt zo’n stukje vis toch wel wat zwaarder op de maag. Of toch niet en staan we er maar gewoon niet bij stil voor onze eigen gemoedsrust of uit gebrek aan piëteit.
De hond van de familie was blijkbaar in gevecht gekomen met een andere hond , waarbij de kleuter van de buren tussen de honden inkwam en een tiental beten kreeg.
we kregen van de buren de keus of er werd een proces gestart , waarbij de familie de boete niet kon betalen , waarddor een gevangenis straf als alternatief gebruikelijk is of we moesten een schade vergoeding incl.ziekenhuis kosten betalen. Met we bedoeld ik de farang dus.
Dat laatste hebben we gedaan.
De hond werd vervolgens door een honden opkoper opgehaald , kreeg een strop om zijn nek en in een kooi achter op een pic up wagen gesmeten.
De familie stond er lachend bij.
De hond had nog nooit iemand van de familie kwaad gedaan, was rustig en zou naar mijn mening nooit iemand gebeten hebben.
Wij waren op het tijdstip van het hondegevecht niet aanwezig en het blijft de vraag wat er werkelijk gebeurt is.
Het systeem van compensatie bij calamiteiten in ons favoriete vakantieland is niet altijd even rechtvaardig en men kan als (farang) alleen maar hopen nooit verzeild te raken in een calamiteit, in het verkeer of door jou beschreven hondengevecht. Niet alleen het trauma ervaren, maar daarna ook nog een keer financieel beentje gelicht worden. Zeker als er geen sprake is van enige schuld zijdens de betaler. Helaas (al wil ik dit begrip liever niet gebruiken) is het niet anders en hoort nu eenmaal bij de keuze van het land waar we onze vrije tijd of oude dag verkiezen doorbrengen
Het is lovenswaardig dat je dat wil (h)erkennen in het land dat ook nog leeft achter de glimlach. Honden worden hedendaags nog in bepaalde noordelijke regio’s gegeten en er bestaa. nog steeds smokkelroutes naar bijvoorbeeld Vietnam. Ik herinner me nog dat er vroeger in Isaanse dorpen een handelaar langskwam die net zoals een ijscowagen honden kwam opkopen in ruil voor een plastic emmer.
Het feit dat we vaak meer geven om een hond dan bijvoorbeeld om een vis heeft dan vaak weer te maken met antropomorfisme. We dichten hen soms en zeker niet volledig onterecht menselijke eigenschappen toe. Waarom je in Thailand zelden of nooit een konijn zal zien eten heeft dan weer met te maken met de legendes rond Gautama Boeddha. Bemerkt ook de link naar dit mooie Thaise boek en initiatiefhttps://trajectum.hu.nl/bloeme-doet-een-serieuze-poging-dierenmishandeling-in-thailand-tegen-te-gaan/
Bij Bol of Amazon kan je ook het mooie boek Soidogs kopen. In het Thais en Engels geschreven en geïllustreerd met foto’s. Een deel van de opbrengst gaat naar de organisatie. Er bestaat ook een boek over Just Gill co-founder of Soi Dog Foundation. Google maar…
Zo kan het ook, geweldig om deze honden zo te zien, veel respect voor de betrokkenen.
https://youtu.be/MhHNqJ3g6CQ?si=bEAhgWGSzFTp5WGw
De veehouderij en de verbouw van veevoer is voor een groot deel verantwoordelijk voor ontbossing en andere milieuschade. In Thailand zijn veel bossen gekapt voor de verbouw van cassave, mais en sojabonen die bijvoorbeeld naar Nederland worden verscheept.
Iedereen zou eens een paar weken moeten gaan werken in een veehouderij of een slagerij.
Als je kijkt naar het gewicht (niet het aantal) van alle zoogdieren op deze aarde dan is de verdeling als volgt: 62 procent is vee, 33 procent zijn mensen en 5 procent zijn wilde zoogdieren.
Jaren geleden in Indonesië getuige geweest van een gruwelijke manier op kikkers met een net uit een grote vijver te vangen. De billetjes werden bruut van het lijfje getrokken en de rest van het lijfje levend in het water teruggegooid. Nimmer meer in de verleiding gekomen deze ‘lekkernij’ te verorberen.
Wat betreft het eten van dieren. Ik denk dat dit te maken heeft met het persoonlijk geweten, dit is bij de ene mens verder ontwikkeld dan bij de andere mens.
Mijn maag keerde om toen ik eens op een Thaise markt een mand vol levend gevilde kikkers zag, waar nog beweging in zat.
levend gevilde kikkers??? nog nooit tegengekomen, snap ik ook niet waarom, weinig thai zullen n dode kikker kopen.
Zelf ook nog nooit gezien, gelukkig. Maar het zou me niks verbazen als het wel zo was. In die samenhang herinner ik mij een vakantie gebeurtenis van een vriend die met zijn vrouw ergens in China over een markt wandelde en een daar te verkopen konijntje aaide. De verkoper legde die vriendelijke geste uit als ‘kijken hoeveel vlees het beestje op de botten heeft’ en vilde de arme knager ter plekke om het eetbare gedeelte te onthullen. Toen de echtgenote zich kokhalzend afwendde smeet de marktkoopman het beestje schouderophalend in zijn adamskostuum terug in de bak. Levend maar niet wel.
De mens kan onbevattelijk wreed en onverschillig zijn tegenover het leed van dieren en dus de natuur waarin hij leeft. De mens heeft sinds de erfzonde of door het openen van de doos van Pandora (om er eufemistisch een filosofische draai aan te geven) of gewoon maar door zijn ego/arrogantie in combinatie met domheid zich aan de top van al wat leeft gesteld.
Het eten en opdienen van levend gevilde kikkers is een Japans culinair gebruik. Het onderlijf van de kikkers wordt gecapiteerd, de rest wordt gevild, versneden en op opgediend terwijl de ogen nog knipperen en het lichaam nog stuiptrekt. In Thailand heb ik het gelukkig nog niet gezien maar ik kan me voorstellen dat het ook daar bestaat als ik sommige wrede toestanden op markten zie). Ik schaam me dikwijls om een mens te zijn.
Zitten we jaren terug gezellig in het Friendship Restaurant Hua Hin te eten.Komen 2 Thais binnen met ieder een zak UUNS. Dat zijn padden. Springen direct vele Thais op af. Geld op tafel en een fles Mekhong. Alleen interesse in zwangere, vrouwelijke exemplaren. Hupsakee er mee naar de keuken en in de tom jam. Beginnen de mannelijke exemplaren in ze zakken toch te schreeuwen…..
Dieren (ook wat men noemt de ‘lagere) zijn zeer bewust van hun mogelijke naderende dood van henzelf of hun soortgenoten. Ze denken of filosoferen voor zover gekend door de wetenschap niet over hun sterfelijkheid en hun metafysisch ‘zijn’ maar weten hoofdzakelijk instinctief (maar niet altijd alleen daardoor) reden wanneer ook hun einde dreigt/nadert en uiten dat volgens de hen door de natuur meegegeven mogelijkheden. Als de dood wreed werd toegebracht (zelfs in het zicht van wie het dier gaat eten ) zal het sommige van het menselijk specimen worst wezen. Als het maar jammie, jammie of aroy is. Alhoewel door wreedheid zal men nochtans niet veel kharma verzamelen…
Wel eens op en markt in Nederkand gekeken hoe men verse aal levend vilt?
Ik begrijp uit de reacties dat als ‘wij’ alles zo niet veel, fatsoenlijk het leven uit werken er toch wel weer veel op het bordje kan komen ter verorbering.
Wat mijn leraar biologie zo’n zestig jaar terug al wist te vertellen zijn wij omnivoren dus alles wat eetbaar is kan als aangenaam gezien worden minus het sentiment en cultuur gebonden gedierte natuurlijk.
Carnivoren moest je voor uitkijken wist die ook te vertellen en herbivoren waren meestal van het type aaibaar, vooral als ze jong waren.
Had dus een familie marmotten in de schuur die bij aanwas verkocht werden aan de plaatselijke dierenwinkel.
Konijnen was het niet die ‘ontsnapte’ altijd in December zo ongeveer.
Kikkers dompelen ze eerst een tijdje onder in steenkoud water dacht ik al voor ze …………………
Nou ja hoef de vele ‘fatsoenlijke’ methodes niet op te noemen.
Met en zonder subsidies, cultuur verschillen en keiharde ikhebhonger problemen.
Hm,
ik proef in het verhaal en in sommige reacties een soort ‘westerse superioriteitsdenken’… Wij doen dat beter.
Maar zou het?
Verder pas ik mij aan en ga ik dis niet oordelen over andermans eetgewoontes. Dan moet je een ander (vakantie)land uitzoeken. Of lekker in Nederland blijven.
Verder word ik niet al te vrolijk van zwerfhonden, niet sinds een dame als kind werd aangevallen (zonder enige aanleiding) en daar tot op de dag van vandaag last/hinder van ondervind.
Bedankt voor je inbreng Franky.
Auteur en commentatoren veranderen hun vakantiebestemming vast niet wegens het aanschouwen van dierenleed (al kan de aanblik nog zo pijnlijk zijn). Net zomin als dat jij nu Thailand mijdt na de traumatische hondenbeet, waar je gewag van maakt.
Laat iedereen lekker op vakantie gaan waar ze zelf willen en hier berichten delen van leuke en minder leuke ervaringen in het geval die bestemming Thailand betreft. Mijn verslagje komt (voor de duidelijkheid) zeker niet voort uit door jou verondersteld ‘superioriteitsdenken, maar wellicht gewoon uit jouw idee dat je eigen visie superieur is aan de mijne (en die van sommige lezers). En dat mag, het is immers jouw visie. Maar wellicht maak ik nu dezelfde fout als jij door te ‘proeven’ wat er eigenlijk niet staat. Ook ik ben immers maar een mens.
Moderator: Te veel taal- en spellingsfouten, dus onleesbaar.