Van de haven naar de kroeg
Als hobbyfotograaf en lid van een fotoclub ben ik steeds op zoek naar aparte foto’s. In Pattaya is het kleine vissershaventje helemaal op het einde van Jomtien Beach een geliefd oord waar zo nu en dan wel een aardig plaatje kan worden geschoten.
Spelende kleine kinderen en verweerde oudere mensen zijn in deze weinig met Pattaya gemeen hebbende omgeving een geliefd onderwerp. Motorfietsje huren, rugzakje met camera mee en op zoek naar dat ene droomplaatje.
Nieuwbouw
Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik er was en kijk mijn ogen uit naar de veranderingen die hebben plaatsgevonden. Op de weg er heen zie ik dat tussen het Holland House en het Grand Jomtien Palace hotel een groot project al geruime tijd is stilgelegd. De bank zal de geldkraan hebben dichtgedraaid veronderstel ik. Op het eind van de Beach Road, de weg naar links en weer naar rechts volgend, moet ik bij het piepkleine vissershaventje uitkomen. Had je gedacht. De weg is als het ware omgeploegd en grote rioleringsbuizen versperren de doorgang.
Grote appartementsgebouwen zijn er verrezen en direct bij het haventje is een ander hoog gebouw aan het verrijzen. De nostalgie is volkomen verdwenen en de kleine vissersbootjes liggen er treuriger bij dan ooit.
Het is stil en behalve een vrouw en enkele kinderen die op het kleine strandje met een schepje het zand omwoelen, op zoek naar kleine eetbare schelpdiertjes, is er niets maar dan ook helemaal niets meer te zien waarvoor de camera te voorschijn kan worden gehaald.
Terug naar de bewoonde wereld
Terugrijdend zie ik heel wat appartementen te koop staan en bij de verschillende makelaars is een formidabel aanbod voorhanden. Maar gebouwd zal en moet er worden. Van sommige dingen begrijp ik weinig en dit is er een van.
Peins erover na hoe de lieden die met de visvangst een karige boterham of wellicht beter gesteld een kommetje rijst moeten verdienen, tegen deze ontwikkeling aankijken. Dool op mijn brommertje maar wat rond en rij terug in Pattaya via Second road Soi Diana in en ga op het eind naar links en direct weer naar rechts waar ik mijn motorbike parkeer.
First Bar
Mam, de 41-jarige eigenaresse van First Bar, zoals de kleine zaak die op de hoek ligt heet, weet mij naar binnen te lokken voor een drankje. Aan de verkrijgbaarheid van onder meer wijn en pastis herken ik een Franse hand.
Al heel snel kom ik met Mam, gekleed in een superkort rokje en in het bezit van een paar niets aan de verbeeldingskracht overlatende borsten, in gesprek. In een mum van tijd krijg ik ook haar hele levensverhaal te horen. Haar Franse vriend is vijf maanden geleden aan de fatale ziekte overleden. Niet met hem getrouwd zijnde heeft ze heel wat problemen om bepaalde roerende zaken zoals een bromfiets op haar naam te krijgen. Mam verkoopt haar drankjes per twee stuks voor een alleszins schappelijke prijs. Alle Thaise bieren twee stuks voor 85 baht, San Miguael en Heineken per twee 95, wodka en whisky 90 en gin tonic voor 80 baht per twee stuks. Bij de tweede bestelling ben ik het debacle van het vissershaventje al weer bijna vergeten en sla de bedrijvigheid op de samenkomst van drie wegen hier gade. Weer een slok nemend van mijn gin tonic denk ik erover na hoe bevoorrecht wij, die in de Westerse Wereld zijn opgegroeid, in feite zijn.
Wat moeten al die Thaise mensen die hier met hun handelswaar rondsjouwen toch niet allemaal doen om een paar bahtjes bij elkaar te sprokkelen. Voor al die mensen die horloges, broekriemen, lampjes reisaccessoires of kledij en wat al niet meer aan de man moeten brengen is het echt geen vetpot. Over de vissers zullen we het maar niet meer hebben.
– Herplaatst bericht –
Mooi artikel, en uit het hart geschreven, hier hou ik nou van.
Wat de handel betreft, wereldwijd wordt dat zwaarder, er gaan koppen rollen, ook hier.
Toch is de handel een levend iets, de een zijn dood, de ander zijn brood is nou eenmaal een waarheid als een koe, waar de ene ondernemer sneuvelt staat een andere weer op, zo is het altijd geweest en zo zal het ook altijd blijven neem ik aan.
Zelf hebben we een kleine winkel, voornamelijk kopen we in Thailand in, maar ben maar een kleine jongen, en zo wil ik ook blijven.
Ik heb een zwak voor de mensen daar in de straat, zelf sta ik ook op markten, kan mijn marges goed maken omdat we zelf inkopen, en zoveel mogelijk rechtstreeks bij de man/vrouw in de straat. Feitelijks doen ze het zelfde als wij, in een andere wereld.
Toch op die manier helpen zij mij aan mijn broodwinning, en kan ik hun ook weer een beetje helpen.
Het is een rare wereld, of je nou langs de kant van de weg je handeltje doet, of hier in een winkel, je moet altijd maar weer afwachten wat de dag van morgen brengt.
Toch, al die ambulante handeltjes, maken Thailand aantrekkelijk, en vol van leven. Iedereen doet wel wat,en al die kleine beetjes maken toch weer een toekomst, die er anders niet zou zijn.
Jammer van die nieuwbouw bij het haventje. Heb er bij het restaurant, aan de linkerkant, vaak een visje o.i.d. gegeten. Wel pittig, soms leek het of mijn mond in de fik stond. Maar het was er altijd super relaxed! Alle vooruitgang is niet altijd een verbetering! Overigens ben ik tweemaal gevallen over een drempel, waar het nu dus opgebroken is, met mijn scooter.
De laatste keer, gelukkig aan het einde van mijn vakantie, mijn grote teen gebroken.
Als hobbyfotograaf en lid van een fotoclub ben ik steeds op zoek naar aparte foto’s. In Pattaya is het kleine vissershaventje helemaal op het einde van Jomtien Beach een geliefd oord waar zo nu en dan wel een aardig plaatje kan worden geschoten.
Het is stil en behalve een vrouw en enkele kinderen die op het kleine strandje met een schepje het zand omwoelen, op zoek naar kleine eetbare schelpdiertjes, is er niets maar dan ook helemaal niets meer te zien waarvoor de camera te voorschijn kan worden gehaald.
Beste Jopseph,
Ik denk dat ik namens meerderen van ons Thailandgangers spreek, en zou ik graag de door jouw geschoten foto’s willen zien. Heb je misschien een website waarop ze te bewonderen zijn?
Zelf heb ik veel foto’s in en rond BBK gemaakt.
Hier te zien; http://www.flickr.com/photos/pietschagen/
OK Mooi verhaal. Ik ook vind dit bedroevend. Ik ben dan ook reeds heel mijn leven een sociaal voelend mens. Ik tracht steeds in de mate wat ik nodig heb te kopen bij de plaatselijke handelaars. Zelden tracht ik af te bieden of het moet er vingerdik opliggen dat men tracht op te gebruiken. Kopen op de markt vind ik geweldig en hier kan men vergelijken. Dikwijls kan je mij terugvinden tussen het werkvolk, vooral op de bouw omdat dit mij aantrekt. Ooit heb ik megemaakt dat een aannemer volk had ingehuurd om sleuven te graven om rioolen te leggen. De dag nadien stelde ik vast dat deze mensen op hun beurt een vrouw hadden gevraagd het graafwerk te doen op de plaatsen waar boomwortels het werk lastiger maakte. Voor dit extra zware werk kreeg de vrouw 100 Bt. Schande. Ik was van plan haar dit bedrag te geven en haar naar huis te zenden. Ik wist dat als ik het haar had gegeven ze toch zou voortgewerkt zou hebben om dan 200 Bt te hebben. Ook de thai zijn hard voor eigen volk.
Zal niet lang duren voordat Bang Saray is volgebouwd met condo en housing estates en je het pittoreske van de haven en omgeving moet ontberen. Met geplande projects snel op weg een tweede Jomtien te worden. Heet vooruitgang maar heeft meer weg van een afgang.