Een bidplaats voor/met konijnen
Zelfs na 15 jaar weet Thailand mij soms te verbazen. Zoals onlangs bij een bezoek aan een bidplaats, geen tempel. Uitgebreid gestoffeerd met vele honderden konijnen, maar wel van steen.
Met mijn partner moest ik op een ochtend konijnen gaan halen. Ik begreep de verklaring niet, want waarom moesten we nu konijnen gaan halen om te bidden? Met kippen was ik bekend en ook met varkenskoppen, maar konijnen?
Op de weg van Hua Hin naar Cha am ligt links een grote winkel van Sinkel, Thaiwatsadu. Daar werden maar liefst 99 stenen konijnen in mijn auto geladen. De volgende ochtend reden we zuidwaarts Hua Hin uit. Links een straat in (soi 80) en vervolgens weer rechts een steeg. Daar hangen levensgrote harten, met, zo bleek later, de namen van de gevers die de bidplaats hebben mogelijk gemaakt.
99 stenen konijnen de trappen op naar de bidplaats sjouwen, valt niet mee. Vooral omdat predikanten beneden al hun schoeisel achter moeten laten. Boven een groot plateau, met aan de ene kant uitzicht op zee en aan de andere kant een boeddha met vier gezichten. Volgens mijn partner dezelfde als bij de Erawan Shrine in Bangkok en dus heilig.
Weer op adem keek ik om me heen. Overal konijnen, van piepklein tot de maat van de Vlaamse reuzen die met kerstmis op tafel eindigen. Maar ook hier en daar wat olifanten en zebra’s. Die waren echter ver in de minderheid bij de konijnen, allemaal wit met roze oren.
Ik mocht pas later vragen stellen, terwijl partner de 99 beeldige beeldjes uitpakte en rangschikte. Liggende oren bij liggende oren en staande bij staande (hazen?). Het was een karwei dat lang duurde, maar gelukkig bood een van de oudere dames die daar de vloer vegen om een volle aflaat te verdienen mij de enige stoel aan.
Ik begreep later dat dit geen tempel is, maar een ‘place of worship’, een bidplaats. En wel een om de boeddha te danken. Jaren geleden had mijn partner grote problemen met een stuk grond dat zij dacht geërfd te hebben van haar grootouders. Zonder testament was de grond overgegaan op haar ouders, maar haar vader was inmiddels ook overleden. Om schot in de zaak te brengen, ging mijn partner naar de konijnen-bidplaats en beloofde 99 konijnen als boetedoening te brengen. Vervolgens was de overdracht van de grond in een vloek en een zucht geregeld.
Het was nu dus tijd om die belofte in te lossen. Het zou haar geluk brengen en mij pijnlijke schouders van het sjouwen. Maar waarom konijnen? Geen idee.
Ik ga nog even verder zoeken wat die konijnen te betekenen hebben, Hans, want ik kan zoiets niet laten liggen. Ik zoek op Thaise bronnen.
Maar die Erawan Schrijn in Bangkok, dat is geen Boeddha maar een Hindoe Godheid: Brahma, de God van de Schepping, van liefde, empathie en vergeving.
Mythen over konijnen en hazen
In het Thais staat กระต่าย krataai (twee lage tonen) voor zowel konijn als haas, hoewel haas wel eens als ‘boskonijn’ wordt beschreven. Taai is ook een veel voorkomende meisjesnaam, wel met een lage toon want met een midden toon betekent het ‘dood’!
Als je naar een volle maan kijkt zie je een haas. Kijk maar eens goed! Over de hele wereld zijn er daarom mythen over hazen en konijnen. Over de Boeddha gaat het volgende verhaal.
De Boeddha wilde wel een kijken of de drie vrienden, een aap, een vos en een haas, zich aan hun belofte hielden om geen levende wezens te doden. Hij strompelde als oude man verkleed het bos in. De aap groette hem en vroeg ‘Kan ik je helpen?’ ‘Ja’, zei de Boeddha, ‘ik heb vreselijke honger’. ‘Geen probleem’, zei de aap, ‘ik zoek wel wat mango’s’. De vos beloofde wat vis te halen maar de haas at alleen gras en dat wilde de Boeddha niet. Toen de aap en de vos terug kwamen vroeg de haas hen om hout te halen en een vuur te stoken waar hij in wilde springen om de Boeddha iets te eten te kunnen geven. Toen het vuur oplaaide en hij er in wilde springen onthulde de Boeddha zijn ware aard en hield hem tegen. De Boeddha prees zijn medeleven, barmhartigheid en vrijgevigheid maar zei ook dat hij moest leren zichzelf geen schade aan te doen.
De Boeddha nam de haas mee in zijn armen en zette hem op de maan als voorbeeld van opoffering en vrijgevigheid.
Achter elk verhaal in een religie gaat een boodschap schuil.
https://debeysklenar.wordpress.com/2018/09/09/moon-rabbit-myths-from-around-the-world/
Mijn vrouw houdt van het kijken naar tenniswedstrijden op TV. Er is een Nederlandse speler die Haase heet. Mijn vrouw noemt hem niet krataai maar krataai pa.
Goed zo, chris! Ja, een haas is krataai pa, een boskonijn dus.
Konijnen zal wel iets met vruchtbaarheid te maken hebben.
Vermoedelijk hoopt Hans zijn vrouw snel zwanger te worden ….
Wellicht heeft dit er iets mee te maken?:
https://www.beleven.org/verhaal/het_haasje_in_de_maan
Grappig, Jaap, dat jouw verhaal in de link bijna hetzelfde is als wat ik hierboven schreef, in jouw verhaal is het de god Indra en in mijn verhaal de Boeddha. En inderdaad, in de vele vorige levens was de Boeddha eens een haas (en een vrouw, een misdadiger in de hel, een god in de hemel et cetera). Samsara, de cyclus van wedergeboorten waaruit de Boeddha ontsnapte.
Ach, die verschillen zijn denk ik ook van alle tijden. De evangelien van Matteheus, Marcus, Lucas en Johannes zijn ook allemaal een beetje anders.
Het schijnt dat, omdat konijnen pas later in China aankwamen het daarom oorspronkelijk een haas was.
Qu aincarnatie maakt dat wellicht niets uit, we zullen ze allebei wel een keer doorleven.
Excuseer Tino, dat krijg je als je de opschriften niet kunt lezen. Je hebt ongetwijfeld gelijk. Vandaar uiteraard die vier gezichten. Opmerleijk dat mijn partner vreemd gaat, religieus dan.
Ach, Hans, Ik geniet juist van dat soort vreemd gaan. (Nee, daar laat ik me niet over uit….). Ik ben niet (meer) religieus maar vind dit soort verhalen mooi omdat ze iets zeggen over hoe wij als mensen met elkaar om moeten gaan.
De fabel van de leeuw en de muis. Wie goed doet goed ontmoet. Wat geeft het dat die leeuw en die muis kunnen praten? ทำดีได้ดี ’tham die dai die’ is het Thaise spreekwoord. Ik las mijn zoon deze fabel voor en ik vroeg of het waar kon zijn want dieren kunnen toch niet praten? ‘Maakt niet uit’, zei hij.
https://www.beleven.org/verhaal/de_leeuw_en_de_muis
En dit schreef Gringo ooit:
Het eten van konijnenvlees in Thailand
Dat konijnen in ons land gegeten worden wilde er bij mijn vrouw niet in: “Zulke lieve beestjes eet je toch niet.” Merkwaardige uitspraak toch wel voor een Isaan-dame, slangen, ratten, eekhoorns, vogels, insecten kunnen goed gegeten worden, maar van konijntjes blijf je af. Ik ging eens op zoek op Internet of dat werkelijk zo was en ik moet erkennen, dat er weinig tot niets over konijnenvlees in Thailand te vinden is en ook in de supermarkten heb ik nog nooit konijnenvlees aangeboden gezien.
Het konijn als symbool van liefde.
Mijn Thaise vrouw eet geen konijn omdat het naakte karkas van een geslacht konijn lijkt op het uitgerekte lijf van een ander geliefd dier: de kat. Ik ben van de jaren 50 van de vorige eeuw wonende in de Gelderse achterhoek en we hielden slachtkonijnen. Onbegrijpelijk, vindt ze.
Begin jaren ’90 heb ik in Cuba kat gegeten, doodgemaakt door het beestje in een jute zak tegen een muur te slaan. Als je echte honger hebt, eet je alles. Ook de hond die ik in Noord-Korea at smaakte prima, al werd mij pas na het eten verteld wat ik verorberd had. Geen probleem, zolang het maar niet je eigen hond is…
Kat of dakhaas wordt sinds jaar en dag gegeten als de tijden bar raken: https://origin-production.wikiwand.com/nl/Overleg:Dakhaas
Tino,
Moet dat niet eigenlijk de fabel van de leeuw en de rat zijn?
หนู betekent zowel rat als muis. Het woord เมาส์ lijkt mij afgeleid van het Engelse woord mouse, waaruit ik afleid dat ze, net als bij konijnen en hazen, héél vroeger in Thailand geen muizen hadden of geen onderscheid maakten tussen die twee soorten.