Een dagje niet naar kantoor
Afgelopen donderdag was het weer zover. Want hoewel ik nu 9 jaar in dit land woon en werk moet ik mij – zoals alle buitenlanders met een ‘non-immigrant’ visum – elke 90 dagen melden, opschrijven waar ik woon en vertellen dat ik nog graag 90 dagen langer wil blijven.
Dat hoef je overigens niet persoonlijk te doen. Je kunt ook een ander machtigen. Onlangs is zelfs de automatisering toegeslagen bij de afdeling immigratie. Het melden kan nu ook via de computer gebeuren, alleen met behulp van Internet Explorer. En aangezien dat programma alleen nog door computer-archeologen wordt gebruikt lijkt me dit geen succes te worden. In een van de komende weken zal Prayut de buitenlanders wel de schuld geven van dit (zoveelste) debacle.
In de eerste jaren van mijn verblijf hier deed ik de 90-dagen melding zelf. Maar de laatste tijd begon ik toch een behoorlijke hekel te krijgen aan het reizen naar Chaeng Wattana Road, met name door de altijd aanwezige files die niet alleen tijd maar ook nog eens geld kosten. Nu heb ik een buurman die brommertaxichauffeur is en het niet erg vindt om voor een paar honderd Baht deze tocht (vanaf mijn huis circa 30 kilometer) voor mij te ondernemen. Dit keer besloot ik echter zelf te gaan en mijn bezoek aan de afdeling 90-dagen te combineren met het doneren van mijn bloed in Silom. Dat laatste had al 6 weken geleden gekund maar het was zo onbarmhartig heet in Bangkok dat ik me er niet toe kon zetten dit te doen.
Ik dacht net na de ochtendspits de bus te nemen naar het dichtstbijzijnde BTS-station, dan per BTS naar Mo Chit en vervolgens per taxi naar Chaeng Wattana. De bus was ondanks het tijdstip vol en ik moest ongeveer de helft van de rit staan. Toen ik eenmaal zat, recht in de stroom koude wind van de aircon, hoorde ik elke minuut de pingel van Line van de telefoon van mijn lieftallige buurvrouw. Die had – begrijpelijk – een boel minnaars op de ochtend. De BTS in de richting Mo Chit is natuurlijk vele malen leger dan de BTS in de richting van het centrum, de winkels en kantoren. Tijd genoeg om een praatje te beantwoorden van Thais die graag hun Engels willen oefenen. Niets van dat alles omdat alle reizigers zich verschuilen achter hun telefoon of tablet. Een gemiste kans.
Bij Mo Chit staan de taxi’s in de rij te wachten op passagiers. Ik stap in en zie dat de taxichauffeur een wat oudere man is van rond de 60. Op zijn vraag of ik de expressway op wil, antwoord ik dat dat mijns inziens op dit tijdstip van de dag niet nodig is. Rijdende op Viphavadi Rangsit Road merk ik dat de chauffeur zijn hoofd voortdurend van achteren naar voren en weer terug schudt. Misschien een zenuwtik. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie dat de chauffeur vecht tegen de slaap. Zijn ogen vallen af en toe dicht. Als ik deze taxirit wil overleven is het zaak al mijn kennis van het Thais in te zetten en hem aan de praat te houden tot het gebouw van Immigratie. Dat lukt met zweet in mijn handen en bilnaad. De 100 Baht betaal ik als dank aan de Boeddha.
De procedure om een nieuw 90-dagen papier te krijgen bestaat vooral uit wachten. Er zijn 60 klanten voor mij en binnen 5 kwartier sta ik weer buiten. Niet nadat de dienstdoende ambtenaar mij verteld heeft dat de procedure ook online kan. Heb hem beleefdheidshalve maar niet gevraagd of hij of een van zijn kinderen thuis zelf nog Internet Explorer gebruiken.
De taxichauffeur die mij terugbrengt naar Mo Chit is heel wat jonger. En hij kent Michael Schumacher. Niet dat hij erg hard rijdt op Viphavadi Ransgit road. Dat kan ook niet omdat het erg druk is. Dat belet hem echter niet om aan de bumper van de voorganger te kleven en zodra er ook maar 1 gaatje is de voorganger te passeren, hetzij links, hetzij rechts. Er is nog een andere reden waarom ik er nagenoeg zeker van ben dat hij Michael Schumacher kent. Hij heeft alleen groot geld. Bij Mo Chit aangekomen staat de meter op 130 Baht en ik wil betalen met twee briefjes van 100 Baht. Daar kan hij niet van terug. Voor deze dodenrit wil ik geen 70 Baht fooi geven en ik probeer het met 100 Baht af te kopen. Dat vindt hij niet goed. Dan bied ik aan naar de winkels bij de ingang bij de BTS te gaan, wat te kopen bij de Yamazaki en terug te komen. De chauffeur doet een kleine zelfreflectie en bevroedt dat ik niet zal terugkomen om hem te betalen. Ik zie er blijkbaar niet betrouwbaar uit en ben zichtbaar ook geen fan van Michael. Niet akkoord dus. Gelukkig voor hem is een straatventer bereid 100 baht te wisselen. Die hebben blijkbaar alleen klein geld.
Op weg naar het Red Cross ziekenhuis om bloed te geven eet ik een uitstekende club-sandwich in de Japanse shopping mall vlakbij BTS Sala Daeng. In het ziekenhuis word ik met alle egards behandeld. O-neg bloed is zeldzaam in Thailand (minder dan 1 % heeft rhesus negatief bloed) en ik heb daarom een VIP-kaart gekregen die wonderen doet. Ik hoef nooit te wachten, word overal met voorrang behandeld en sta meestal binnen 30 minuten weer buiten. Zo ook nu. De derde taxichauffeur van de dag is een verademing vergeleken met de andere twee. Rijdt normaal, maakt een praatje, oefent zijn Engels en wil natuurlijk alles van mij weten. Ik wijs hem een slimmere weg naar mijn condo en hij is er zichtbaar blij mee. Na betaling met een kleine fooi ben ik om circa 3 uur in de middag weer thuis. Tijd voor een middagdutje en geen tijd om nog naar kantoor te gaan, hoewel dat om de hoek is. Eerlijk gezegd was ik dat aan het begin van de dag al niet van plan. Morgen weer.
Waarom installeert u Internet Explorer niet gewoon erbij op uw computer?
Alleen moet u op de vraag ‘instellen als standaard (default) browser?’ met ‘nee’ antwoorden.
Als u zich dan weer moet melden sluit u uw gebruikelijke browser af, opent IE, en meldt u zich netjes.
Daarna kan IE weer 90 dagen ongeopend blijven.
Voor diegene die “Windows 10” hebben.
Via “Microsoft Edge” kan je ook eenvoudig “Internet Explorer” openen.
“Edge” openen en rechtsboven op de … puntjes klikken.
Vervolgens op “met Internet Explorer openen” klikken en klaar.
Een verhaaltje dat leuk is om te lezen is bij mij altijd welkom. En een “licht pikant sausje” erover maakt het verhaal nog wat grappiger. Ik heb ervan genoten.
Zo zie je, dat een bezoek aan Binnenlandse Zaken nog leerrijk kan worden. 3 taxi’s, 3 verschillende chauffeurs. Dat kan voer worden voor een studie over taxi-chauffeurs om ze beter te begrijpen 😀
Vroeger was IE de standaard om te surfen op het internet. Persoonlijk heb ik eveneens de indruk dat Chrome (Google) of nu meer en meer Firefox (Mozilla) beter worden om te surfen. Een goede web-toepassing moet kunnen draaien op alle browsers en dus niet alleen op IE. Er bestaan standaarden (normen) voor de voor de ontwikkelingen van web-toepassingen. Die standaarden worden in principe door alle browsers (IE, Chrome, Firefox e.a.) ondersteund. Het lijkt er volgens mij, dat men deze toepassing op zijn “Thais” ontwikkelt: kijken en kopiëren… Ik vertrouw erop, dat dat dik in orde zal zijn tegen dat ik op pensioen kan gaan.
Ik moet nog “iets” meer dan 10 jaar werken…
Via Internet kan al een hele tijd.
Maar erg best werkt het niet.
Ik vrees, dat ik zelf naar de immigratie zal moeten, want het programma loopt vast na het invoeren van de gegevens.
Een paar dagen geleden lukte het contact maken met de site al helemaal niet.
@,
Om dus heel veel ellende te voorkomen, gaan wij zelf wel naar soi 5-Jomtien.
ik stap uit voor de deur en mijn man parkeert of rijdt weg wanneer het druk is.
Dus met beide paspoorten ben ik daar en mochten zij vragen waar mijn man is, zeg ik dat hij aan het parkeren is.
Nooit een probleem.
Zo lang het via internet niet vlekkeloos kan verlopen, gaan wij persoonlijk, want het is en blijft jouw verantwoording.
En als die man zijn thee net op is, kan je er aan.
LOUISE
ik ga niet meer zelf. Ik laat een bevriende brommertaxichauffeur voor mij het werk doen. Je hoeft er immers niet zelf voor aanwezig te zijn. Ga ik gewoon naar mijn werk. En de brommerchauffeur ook heel gelukkig omdat ik hem hetzelfde bedrag geef als ik zelf ook kwijt zou zijn geweest als ik zelf zou gaan.
Gewoon via de post. Werk prima in Bangkok .
Via de post doe ik ook een TM 30 melding .
Na een week krijg je alles teruggestuurd.
Ook in NL en België zijn er diverse (bank)sites die alleen met een bepaalde browser goed werken. Voor mijn 90-days heb ik nu al 2x Internet Explorer gebruikt en ik ben blij dat daardoor de 95 km naar Sakon Nakhon niet nodig was. Ik hoop dat ik nog veel keren gebruik kan maken van IE terwijl FireFox mijn favoriet is.
Een retired IT-er in de Isaan 😉
Waarom doe je het niet via de post optie ??
Ik heb net gisteren toevallig mijn 90 dagen TM 47 met de nodige en welbekende kopieen en het originele oude Tm 47 gedeelte weer op de post gestuurd richting Chiangmai .
Je paspoort blijft thuis .
Dit doe je 15 dagen voor de duedate .
Uiteraard met zelf ingevulde retourenvelop en beide via registred post .
Kosten incl 2 envelpopen en stamps 51 Bath .
Als alles goed gaat hopende , dan ligt de nieuwe 90 dagen aan het eind van deze week al weer in mijn postbox .
Jan Beute .
Voor mij is een goede reden om het niet met de post te doen, dat het postkantoor net zo ver weg is, als het immigratiekantoor.
Maar via Internet is NOG beter.
Die aanvraag is ondertussen gelukt, nu alleen het accoord nog.
Ik begrijp al dat negatieve over Internet Explorer niet, legt toch aan je instellingen. Ik gebruik Windows 7 64-bit en IE 11 ingesteld als administrator. Nooit geen last en net zo snel als Firefox die ik alleen als reserve browser houdt. Als het niet werkt dan ligt het toch aan de website die je wil bereiken of aan de server. My 2 cents.
TheoS,
Er wordt toch niet negatiefs gezegd over IE.
Alleen heb je IE nodig hebt om je 90 dagen melding on-line te maken (staat zo op de website van de 90 dagen melding) en dat is te beperkt.
Als je wil dat iedereen dat gaat gebruiken moet je dat toegankelijk maken vanuit alle (of de meest gebruikte) browsers.
Zeker ook nu Edge het van IE heeft overgenomen, is het maar de vraag hoelang MS de IE nog zal ondersteunen (als het al nog gebeurt).
Mijn vriendin doet dat met de post. Twee weken voor de datum dat je je normaal moet melden, stuur je alles op, tesamen met een aan jouw geadresseerde envelop, die ook behoorlijk voorzie is van de nodige postzegels en twee weken later heb je alles terug. Het enige wat je moet doen is naar het postkantoor gaan, hier in de mall. Zo eenvoudig, geen verre verplaatsing, tijdverlies of wat ook. Super.