Ik wil een baan…..in Thailand!

Vaak jongere mensen, die een paar keer op vakantie in Thailand geweest zijn, willen nog wel eens de gedachte opvatten om een baan te gaan zoeken in dat prachtige land.

Altijd mooi weer, lekker eten, goedkoop en misschien ontluikt zich wel een romance met een mooie Thaise dame, wat wil je nog meer. Hieronder het verhaal van een personeelschef van een redelijk groot IT bedrijf in Bangkok:

“Vrijwel dagelijks krijg ik sollicitatiebrieven van buitenlanders, die bijna allemaal, nadat ik ze gelezen heb, rechtstreeks in de prullenmand belanden. De kans dat een “aanstaande expat” bij ons komt werken is vrijwel nihil. De belangrijkste reden daarvoor is dat ik meteen zie dat de buitenlander in de eerste plaats wil werken in Thailand en in de tweede plaats wil werken bij mijn bedrijf. Misschien komt mijn bedrijf zelfs wel op de derde, vierde of vijfde plaats, maar hoe dan ook, ik praat alleen met mensen die duidelijk geïnteresseerd zijn in mijn bedrijf. De meeste kandidaten doen er alles voor om maar in Thailand te kunnen werken.

Er zijn twee soorten “aanstaande expats”. De eerste categorie noem ik de vakantiegangers. Deze mensen zijn de reizigers op zoek naar een uitvalsbasis om rond te trekken in Thailand en omringende landen. Bangkok is daarvoor natuurlijk ideaal, beter dan bijvoorbeeld vanuit Amsterdam of Groningen. De begeleidende brief bevat meestal zoiets als: ….”ik ben zeer bekend met de Thaise/Aziatische/ het Verre Oosten cultuur, waar ik in de afgelopen jaren meermaals geweest ben….bla, bla, bla.”

Dat is mooi, maar het bezoeken van een plaats of streek als toerist en er werken zijn twee totaal verschillende zaken. Met een pilsje in de hand aan het zwembad is toch anders dan de dagelijkse strijd in het verkeer van Bangkok om op je werk te komen en om naar huis te gaan. Als het nodig is om een weekend door te werken om een deadline van een belangrijk project te halen of iemand moet om 3 uur ’s nachts naar kantoor komen voor een belangrijk gesprek met een relatie in de USA (tijdsverschil), moeten wij op hem kunnen rekenen. Dat kan wel eens niet stroken met de plannen van die medewerker, die toevallig andere plannen had gemaakt om bijvoorbeeld lekker uit te gaan of iets dergelijks.

Kortom, deze sollicitanten willen eigenlijk dat wij hun reisactiviteiten sponsoren en als ze “klaar” zijn met Thailand trekken ze weer naar andere oorden. Sorry, die mensen kan ik niet gebruiken, dus de brief is rijp voor het oud-papier. 

De tweede categorie zijn kandidaten met een romantische inslag. “Geachte heer, ik zou graag ik Thailand willen werken, want ik heb onlangs een aardige Thaise dame ontmoet en wij zijn plan te trouwen en ons te vestigen in Thailand……bla, bla, bla.

Sorry, opnieuw is een dergelijke kandidaat bij voorbaat niet geschikt. Hij mag best gelukkig zijn met zijn “Nid”, maar hoe kan ik weten of dit een langdurige en solide relatie wordt. Belangrijk voor mijn bedrijf, want als het na een korte periode toch fout gaat met hen, kunnen wij opnieuw beginnen met een sollicitatieprocedure.

Bedrijven in Thailand moeten vooraf behoorlijk tijd en geld investeren bij de aanname van buitenlandse werknemers, denk aan een juist visum, werkvergunning, ziektekostenverzekering, huisvestingskosten, enz. Eenmaal aangenomen, zal nieuw personeel niet direct 100% productief zijn, want in de eerste maanden gaat hij op zoek naar woonruimte, regelt telefoon/computeraansluiting e.d., en heeft ook tijd nodig voor allerlei andere administratieve rompslomp. Dus, als de IT-man, na het mislukken van de relatie, terugkeert naar zijn land, zit het bedrijf met verlies van tijd en geld. En.. zeg nou zelf, daar ben ik als personeelschef niet voor aangenomen.

Een voorbeeld: ik had iemand nodig voor een bescheiden functie als “support engineer” bij één van onze relaties. Een ervaren IBM consultant solliciteerde en ik nodigde hem uit voor een gesprek. Waarom wilde hij de baan, vroeg ik en ik kreeg een vaag antwoord dat hij “enkele mensen” in Bangkok had ontmoet en het hem wel wat leek om er te werken. Goh,…enkele mensen dus, meer dan één? Ik ben daar niet direct op ingegaan. Ik besloot hem mee te nemen naar de klant om hem de omgeving te laten zien waarin hij zou gaan werken. Bij die firma zaten we rond een goedkoop metalen bureau in een smerig kantoortje en over de vloer slingerde allerlei netwerkbekabeling. De sollicitant zat er in zijn mooie maatkostuum meteen dure Jim Thompson zijden das, terwijl het personeel er rond rende in jeans, kale trainingspakken of met een windjack met reclame op de rug. Welkom in de realiteit van een werkplek voor een expat. Ik kon mij niet voorstellen, waarom een farang een waarschijnlijk goedbetaalde baan in zijn land opgeeft om in Thailand te gaan werken. Alleen maar omdat hij “enkele mensen kent”?

De brieven zelf, ook zoiets. Je kunt vaak al zien dat de schrijver zijn sollicitatie klakkeloos aan meerdere bedrijven stuurt, want de aanhef is dan “aan de IT Manager/HR Manager/CEO”. Als je niet de moeite neemt om de brief aan iemand persoonlijk te richten – in ons geval staan de leidinggevenden met naam en toenaam op de website – weet ik al dat het niets is. De mooiste aanhef is trouwens ”To whom it may concern” (aan degene die dit aangaat), nou, het gaat ons in het geheel niet aan. 

Ik zou ook postzegelverzamelaar kunnen worden, want de brieven komen uit vele landen. Hoe moet ik die personen interviewen, per telefoon? Goed, maar ik ben vaak sneller klaar met iemand die hier al woont en die, bij wijze van spreken, aanstaande maandag kan beginnen. De kansen voor iemand in het buitenland zijn dan ook vrijwel nihil. Daarbij komt dat als wij iemand nodig hebben, wij een advertentie plaatsen, dus het ongevraagd sturen van een sollicitatiebrief is zinloos.

Ik zal er nog een schepje bovenop doen. De lange termijn vooruitzichten voor IT-expats is niet meer zo goed als pakweg 10 jaar geleden. De Thais, die nu van de universiteit komen, spreken steeds beter Engels en hebben ook verstand van IT. Zeer weinig Farangs zijn bedreven in de Thaise taal, luisteren gaat dan soms nog wel, maar een een-op-een gesprek wordt een probleem. Daarbij komt ook nog het salarisniveau. Ik kan 10 Thaise afgestudeerde IT-ers inhuren voor de prijs van 1 Farang IT-programmeur.

Dat is de kern van de zaak. Een buitenlandse IT-er kan niet concurreren op prijs en taalvaardigheid van de lokale bevolking. Zij willen alleen in Thailand werken, maar om de verkeerde redenen. Oké, de redenen zijn natuurlijk belangrijk voor hemzelf, maar niet goed genoeg voor ons bedrijf.

Een positief geluid tenslotte, want de mogelijkheid om hier te werken is ook weer niet helemaal onmogelijk. De IT-ers met een speciale vaardigheid die in Thailand niet is te vinden, maken een kans. De mensen weten zelf wel of zij die speciale vaardigheid bezitten en niet slechts een Java-programmeur zijn. Brieven met die inhoud houd ik dan wel bij me, in geval zo iemand nodig is. De personen, die in aanmerking komen zijn in het algemeen buitenlanders, die al langere tijd (met een Thaise) getrouwd zijn, het liefst zelfs kinderen hebben. Dat geeft min of meer een waarborg voor continuïteit.

Laatst hadden we senior IT-consultant nodig en adverteerden hiervoor in de Bangkok Post. Men kon niet on-line solliciteren, want anders hadden we aanvragen vanuit de hele wereld gekregen. De ideale kandidaat was een veertiger uit Schotland, die zich in Buriram had “verschanst” om een huis te bouwen voor hem en zijn Thaise gezin. Hij had daarvoor een eerdere baan opgegeven en wilde nu weer aan het werk.

Kortom, voor vakantiegangers en romantici is er niet of nauwelijks werk te vinden in Thailand. Degenen die hier al langere tijd wonen, eventueel de taal spreken en voldoende ervaring hebben, zijn de ideale kandidaten.”

Beknopt artikel (vrij vertaald) van een anonieme schrijver op de Stickman website.