Dagboek van Kees Roijter (4): Thailand, Mooi Thailand
Land van mijn dromen, land dat mijn hart heeft gestolen land, waar ik mijn grote liefde heb gevonden.
Toen we pas getrouwd waren, spraken we af dat we er zouden gaan wonen, als ik niet meer hoefde te werken. Ik ben er al die tijd 36 jaar lang van blijven dromen. Dromen helpen je door moeilijke tijden. Ze veranderen naar gelang je ouder wordt. Je wordt realistischer, ik denk je dromen ook een beetje.
Thailand is een beetje mijn land geworden. Net zo goed als dat Nederland een beetje Pon haar land is geworden. De dag dat we gaan, komt gestaag dichterbij. Ik betrap me erop dat ik me zorgen begin te maken over van alles en nog wat.
Thailandblog draagt zeker een steentje bij, als je alles moet geloven wat er soms geschreven wordt. Dan vraag je je af of je er wel wil gaan wonen. In sommige postings is het een niet aflatende stroom van negatieve reacties. Je moet er een beetje tussendoor lezen, dat weet ik wel. Toch vreet het aan mijn droom.
Mijn mooie droom: langzaam zie ik hem opgegeten worden. Wat overblijft is realiteit. Die is anders, ja anders dan een droom. Ik heb er nooit zo intens over nagedacht als de laatste tijd. Ik maak me zorgen; zorgen om Pon. Als ik er niet meer ben, staat ze er alleen voor.
Mijn hondje, mijn kleine beesie, waar ik zo van hou; het is ondenkbaar dat hij niet mee gaat. 12 uur in het vrachtruim, ik kan er niet van slapen. Dit en nog veel meer van dat soort dingen spoken door mijn hoofd.
Kleine dingen worden plots belangrijk, dingen waar ik me nooit druk om gemaakt heb. Is dat normaal? Maak ik me te druk? Ik moet oppassen dat mijn mooie droom niet in een nachtmerrie verandert. Ook komen er emoties los: onze kinderen, ons eerste kleindochtertje. Ze is zo mooi, zo lief, we gaan ze missen. Daar had ik in mijn dromen nooit last van.
Ik ben bang dat het niet gaat lukken
Ook besef ik dat ik Thailand ben gaan idealiseren. Hoe moet ik nu verder? Ik had me zo voorgenomen om na mijn werkzame leven nog het avontuur aan te gaan samen met Pon en niet zoals het vroeger ging: je leven lang hard werken en dan maar snel dood gaan.
Ik ben maar een simpel mens. Ik ben bang dat het niet gaat lukken. Bang dat ik achter de beroemde geraniums verdwijn. Bang dat mijn mooie droom niet gaat uitkomen.
Ook speelt mee dat het meer mijn droom is als die van Pon. Haar droom is wat verwaterd. Ze is een Nederlandse geworden in een Thais jasje. Ze houdt van Nederland. Heeft er een sociaal leven opgebouwd met veel vrienden en vriendinnen. Dat moet ze dan voor de tweede keer loslaten in haar leven; dat is niet niks. Pon’s stem is dan ook doorslaggevend voor mij. We overwegen dan ook ernstig op basis wat ik hier heb genoemd en nog veel meer dingetjes.
Eerst maar eens een half jaar te gaan. Dan is de stap niet zo groot. Dan kunnen we in Thailand alles op een rijtje zetten. Kijken hoe het ons bevalt. Misschien zie ik spoken, misschien valt het allemaal wel mee. De toekomst zal het leren. Met een halve droom ben ik ook tevree.
Groet Pon en Kees
‘Dagboek van Kees Roijter (3): Ze is een lieve meid, mijn Thaise’ verscheen op 28 oktober.
Ingezonden mededeling
Op zoek naar een leuk cadeau voor sinterklaas of kerstmis? Koop Het Beste van Thailandblog. Een boekje van 118 pagina’s met boeiende verhalen en prikkelende columns van achttien bloggers, een pittige quiz, handige tips voor toeristen en foto’s. Bestel nu.
Mooi dat je deze twijfels met ons deelt, Kees. Ik kan me de dilemma’s heel goed voorstellen, maar ik ga geen poging doen om raad te geven – jullie zullen daar uiteindelijk samen uitkomen, daar ben ik van overtuigd gezien jullie gezamelijke voorgeschiedenis die je eerder beschreef hier.
Off-topic: ik meende jullie van de foto bij je bijdragen op Thailandblog op TV te herkennen – in de uitzending van de TV-actie voor de Filipijnen, bij opnamen in een Limburgs restaurant. Kan dat kloppen of verbeeld ik me dat maar?
Mooi en openhartig verhaal Kees. Het is een persoonlijke keuze, maar als ik jouw verhaal zo hoor denk ik dat je er verstandig aan doet om niet te gaan emigreren. Waarom zou je? Als je het financieel kan bolwerken gewoon gaan overwinteren in Thailand, desnoods wat langer een maand of vijf of zo. En dan genieten van de zomer in Nederland.
Nederland is een prachtig land, hier heb je al je rechten in Thailand vrijwel niet. Geniet van je kinderen en kleinkinderen dat is het mooiste wat er is, dan heb je ook iedere dag vakantie.
Mijn vriendin zou Thailand zo inruilen voor Nederland, vandaag nog. Dat is echt niet zo maar. Ik ben ook niet van plan om naar Thailand te emigreren, al kon ik er gratis wonen in een paleis. Mijn dochters, mijn vrienden die ik al ruim 40 jaar ken en nog veel meer. Daar kan geen land in de wereld tegenop.
Je bent geen simpel mens, je bent een goed mens. Je liefde voor Pon, je kinderen en je kleindochter is bijna voelbaar en daarom geloof ik dat het goed komt wat jullie ook beslissen.
Ik ben het volkomen eens met de complimenten van de heer van Balen. En ook ik heb voor het eerst dit artikel geheel gelezen.
Mooi verhaal, sterkte bij je beslissing, ik heb de stap wel gemaakt 2.5 jaar geleden en er nooit spijt van gehad.
Je hebt hier in ieder geval de zekerheid dat je niet achter de geraniums komt te zitten.
Je hoeft geen keuze te maken.
Gewoon een paar maanden Thailand en een paar maanden NL.
Niets kopen of bouwen, maar gewoon lekker huren.
Thailand is leuk maar NL heeft ook veel te bieden.
Gezien jullie familie en vrienden zou ik niet definitief in Thailand
gaan wonen. Sterkte en veel plezier samen.
TAK
Hallo Pon en Kees,
Prachtig geschreven kees, wij hebben de zelfde droom en over een paar jaar sta ik er hetzelfde voor, de twijfel is zo herkenbaar die je omschrijft in jou verhaal ik voel er helemaal in mee.
Ook wat je schrijft over uw vrouw herken ik zo goed, als wij voor vakantie in Thailand zijn dan zegt mijn vrouw ook wel eens ik mis Nederland en als de vakantie er op zit dan hoor je van haar zo we gaan weer naar huis.
En dan denk ik wel eens zij heeft geen droom meer want die is voor haar al uitgekomen, Nederland is haar land geworden.
Als ik in haar hart kijk dan blijft zij als ik met pensioen ben liever hier in Nederland wonen en gaan we gewoon overwinteren, ik heb dit ook wel eens met haar besproken en dan zegt ze dat ik het mis heb.
Maar ja kees je weet hoe Thaise mensen zijn die doen alles om het jou naar je zin te maken, dus ik heb ook mijn twijfels en wil zij nu echt gaan emigreren of is het niet gewoon alleen mijn droom.
.
Want tja Nederland was een mooi land maar ik zie het om mij heen zo ontzettend achter uit gaan, ik woon zelf in de grote stad en hier is de criminaliteit een heel groot probleem aan het worden.
Op onze leeftijd gaan de jaren tellen kees, en wil je in een land als Nederland nu is nog wel oud worden, en dan twijfel ik daar ook weer over want in Nederland is wel alles goed geregeld en ook voor mijn meisje.
Maar ik denk dat het een heel goed idee van u is om het eerst een tijdje uit te proberen, en inderdaad wat khun peter al eerder schreef als het financieel mogelijk is waarom niet overwinteren, misschien word dat ook wel onze keus.
Kees je schreef dat Thailand blog heeft bijgedragen aan je twijfel, maar dat doet uw verhaal ook met mij een beetje ik lees hier wat ik zelf eigenlijk al wist het is een bevestiging van mijn twijfel, en het is ook weer fijn om te lezen dat ik niet de enigste ben waar al dit soort twijfels bij door zijn hoofd spookt.
En ik weet als ik voor mijn dromen kies niet precies wat ik win, maar wel wat ik verlies, ook ik zal mijn kleinkinderen en kinderen en vrienden gaan missen is het dit allemaal waard, kortom twijfels twijfels en nog eens twijfels, onthoud wel kees als je niet kan slapen omdat je je zorgen maakt dan is het allang geen droom meer, want van dromen kun je niet wakker liggen.
Veel succes pon en kees met het maken van de juiste keus, en hopelijk laat je het ons op dit blog nog weten hoe het jullie vergaat.
Beste Kees,
Mooi ontroerend en heel herkenbaar geschreven. Je geeft aan dat het voor jou en jouw vrouw een hele stap is. Dat is zeer begrijpelijk, want dat is het ook. Het heeft alles te maken met het afsluiten van levensperiodes. Dat alleen al is moeilijk. En nu een volgende fase, wellicht ook laatste. Ach, gepensioneerden onder elkaar. Een heel leven achter ons. Kinderen, kleinkinderen. Familie, vrienden. Een complete geschiedenis doorlopen. Niet in het minst jouw vrouw. Terug naar haar moederland. Kan ze er nog wel aarden? Ze heeft 2 x zo lang in NL gewoond, als al haar jonge jaren in TH. Zij is veranderd, TH ook. Ze heeft hier een compleet sociaal leven. Wie heeft zij nog in TH? Het is goed dat je zegt dat haar stem doorslaggevend is. En inderdaad: eerst maar eens een half jaar. Je hoeft niet te emigreren. TH is prima om te overwinteren. Hoeft niet eens elk jaar. En TH idealiseren? Niet doen. Daarom dat velen op Thailandblog zo zuur overkomen. Deden zij ook. En kwamen van een koude kermis thuis. En dat is jammer. Geen energie aan besteden. TH is een desondanks voor hen een nieuw thuisland geworden. Daar moet je eerlijk in zijn. Ook al staan een aantal zaken je niet aan. En eerlijk ben je! Je durft je twijfels en angsten onder ogen te zien. Dat getuigt van emotionele en mentale kracht.
Veel sterkte in jullie beslissing, en geniet met volle teugen van Thailand zoals het land en de mensen kunnen zijn. Maar NL is ook mooi. Het gaat jullie goed!
De opmerking, van de heer van balen, kunnen de andere dagboekschrijvers dan in hun zak steken. Een aanmatigende en niet aardige opmerking van de “heer” van Balen.
Maria, ik ben het volledig met je eens. Matige opmerking en niet een stimulans voor de andere (dagboek)schrijvers, terwijl Thailandblog net een oproep heeft gedaan om meer kopie aan te leveren. Dat we niet allemaal schrijvers zijn is bekend, maar we doen wel allemaal ons best “meneer van Balen” .
Wat telt zwaarder, 1 opmerking van Bert of de tientallen complimenten die jullie iedere keer weer krijgen? Er zullen ook wel lezers zijn die de verhalen van Bert niet uitlezen. Niet te zwaar aan tillen, lijkt mij. Daar komt bij, je schrijft toch voor jezelf? Mij maakt het geen mallemoer uit wat iemand van mijn verhalen vind. Als ik er zelf maar plezier aan heb.
Mooi artikel Kees! Er zijn zoveel redenen om goed te overdenken waar je het verstandigste aan doet. Ook ik ben heel erg gecharmeerd van Thailand, maar of ik er zou willen wonen….? Een van de belangrijkste overwegingen is als je een paar, of echtpaar bent heb je elkaar om moeilijkheden te overwinnen die je eventueel tegen komt. Maar wat doe je als een van de twee komt te overlijden, en de ander blijft alleen achter? Je bent en blijft een Farang in een land waar je wordt geduld, maar ben je dan nog echt een mede Thai? Ik denk dat je je dan steeds meer gaat afvragen of je wel echt zo gelukkig bent en ik denk ook dat je steeds meer die dingen gaat missen waar je in Nederland als Nederlander zo aan gewend bent ook al ben ik mij bewust dat er hier in Nederland ook genoeg misstanden zijn. Ik denk ook voor zover ik het kan inschatten dat je echtgenote Pon eerder voor Nederland zal kiezen dan voor Thailand. Ik ben misschien hopeloos ouderwets maar ik zou er voor kiezen om mijn partner gelukkig te maken met in mijn achter-hoofd dat als een van beide achter blijft je, diverse instanties hebt die je verder kunnen helpen. Ik vrees dat dit in Thailand in veel mindere mate zal spelen. En inderdaad hoe ouder je wordt des te meer je dromen vervagen en ondergeschikt worden aan kleine werkelijkheden zoals een kleinkind en Fam. banden. Er komt een tijd dat je niet meer zo gemakkelijk heen en weer reist, 12 uur vliegen is dan ineens een hele opgave geworden! Jullie lijken mij een heel gelukkig stel en ik gun jullie dan ook het geluk om samen oud te worden maar samen oud worden heeft alleen waarde als je samen ook veel dingen kunt blijven delen!
Ik wens jullie beide veel wijsheid met de beslissingen die jullie in de toekomst nog moeten maken.
Heel veel geluk!!!
Ton van den Brink.
Gewoon in Nederland blijven wonen en eens per jaar een paar weken naar Thailand gaan, tot je ontdekt dat het in Nederland eigenlijk beter is voor jullie, na al die jaren. Wij gaan nog maar eens per twee jaar naar Thailand.
Een aangrijpende getuigenis en heel sereen verwoord. Ik sta ook voor mijn pensioen. Ik kan me helemaal inleven in die berg van twijfels, die ik ook altijd voor me opstapel. Zolang ze niet verlammend werken, is dat goed, dat houdt je dan kritisch.
Beste Pon en Kees wat jullie beslissing ook moge zijn, ze zal hoe dan ook goed overwogen zijn.
Overwegingen die hopelijk niet ingegeven zijn door angst maar door rustig overleg. Dank voor jullie sereen verhaal.
Afwegen deden ook wij voor we besloten die grote stap te gaan zetten. Gezien het leeftijdsverschil van 21 jaar zit de kans er in dat Supana (mijn Thaise vrouw) eerder van mij dan ik van haar zal moeten afscheid nemen. Zelf ben ik volledig geaccepteerd door de familie van mijn vrouw en de solidariteit daar is me bekend. Vele verhalen op Thailandblog.nl zijn op zijn minst gezegd denigrerend en respectloos naar de Thaise bevolking toe. Verhalen die angst inboezemen en weergeven dat er overal wel mensen bestaan die het niet zo nauw nemen met de invulling van hun leven en met het humaan benaderen van hun medemens. Wij willen ons door die verhalen niet laten afleiden en hebben vertrouwen in ons zelf. De toenemende onverdraagzaamheid in onze contreien maakt me immers veel meer zorgen! Onverdraagzaamheid naar alles wat vreemd en anders is. Onverdraagzaamheid die zich meestal richt naar de meest zwakken in de samenleving. Mijn echtgenote zal ginder niet geconfronteerd worden met racisme en haar overlevingspensioen stelt haar in staat om rustig in haar huisje te midden van haar familie en haar omgeving verder te leven. Zelf kan ik mijn plan wel trekken en mijn eigen familie, kinderen en kleinkinderen zullen op dezelfde manier in mijn hart aanwezig zijn. De moderne communicatiemiddelen kunnen een deel van deze kloof dichten en een jaarlijks of tweejaarlijks bezoek zal onze band alleen maar hechter maken. Beste Pon en Kees wij wensen jullie het beste! Door geluk verbonden waar jullie ook zullen verblijven! Onze beslissing gaat misschien een andere richting uit dan die van jullie?! De bedoeling van beide richtingen is wel dezelfde, namelijk de vrijheid hebben om daar zelf te kunnen over beslissen. Het ga jullie goed en luister naar de stem van uw verstand en uw hart. Het is op jullie dat het aankomt.
Jan en Supana
Een mooie reactie, Jan. Dit soort zaken moet je inderdaad rationeel benaderen, dus vooral luisteren naar je verstand en daarnaast je gevoel. Gelukkig worden kun je overal, mits je samen al gelukkig bent. In dat laatste zit bij velen het probleem.
Welke beslissing Kees en Pon ook nemen, laten we hopen dat het voor hun de juiste is!
Je kunt stellen dat je vrouw een echte Nederlandse is, kinderen, kleinkinderen, kortom jullie hele leven is in Nederland. Zoals ook jullie sociale voorzieningen.Wij mijn man en ik hadden ook een droom om als we gepensioneerd waren een huisje in Thailand te kopen. Helaas werd ik ziek en bleven het vakanties van toch wel 3 maanden per jaar.Nu ik aan de beterhand ben hebben we voor 2 jaar een huis gehuurd in Rayong, geweldig. Wij verblijven hier 7 maanden per jaar en 5 maanden in Nederland. Alle sociale zekerheden van Nederland lopen door, je mag wel niet langer dan 8 maanden per jaar in het buitenland verblijven want dan vervallen die zekerheden zoals de zorgverzekering.
Mij lijkt het voor jullie ook een optie, huren kun je hier voor een habbekrats. Luxe huis tussen de 13000 en 30000 baht per maand. (dit zijn prijzen voor buitenlanders, maar Pon zal wel iets goed kunnen vinden)
Veel succes en een fijne tijd in Thailand
Beste Pon en Kees,
Het gebeurd wel eens dat ik een artikel “per ongeluk” oversla, maar als ik in tweede instantie het aantal reacties zie, dan duik ik er direct in. Zo ook jullie verhaal. Niet dat ik het met elke reactie eens ben, maar er zijn goede voorstellen, zoals “probeer het gewoon. Overwinter eerst en laat het op je afkomen”. De tijd zal het leren. Succes.
Kees, laat je vooral niet beinvloeden door – goede of slechte – reacties van een ander op welk blog dan ook. Dat zijn en blijven ervaringen van een ander, waarbij persoonlijke emoties een alles bepalende rol spelen. Vergeet een ding niet; negatieve ervaringen blijven altijd hangen, positieve daarentegen is men over het algemeen snel vergeten, omdat die normaal worden geacht. Dat is wellicht ook de reden dat je regelmatig negatieve reacties leest op verschillende “Thailandblogs”. Vreemd daarbij is dat men wel altijd bezeten blijkt te zijn van het “Thailandvirus”?!
Emigreren is niet niks. Probleem is dat men altijd weet wat men achter laat en nooit weet waar men in terecht komt. Dat kan beangstigend zijn. Emigreren is en blijft altijd een stap in het donker; helemaal als men veel om zekerheden geeft, want bijna niets is zeker meer. Je kunt nog zo vaak in een land op vakantie zijn geweest, maar er wonen is en blijft een heel andere ervaring. Aanpassingsvermogen speelt hierbij een alles bepalende rol. “Go with the flow” is het motto bij emigreren en als men dat niet kan, eindigt dit maar al te gauw in frustraties. Dit lees je dus ook altijd terug in al die negatieve reacties op verschillende blogs. Je zult je moeten aanpassen aan nieuwe levensomstandigheden en als je dat niet kan is emigreren, naar welk land dan ook, geen optie. Thuis blijven is dan het beste!
Nog belangrijker is, dat wanneer men een relatie heeft, beide partners voor de volle 100% achter de keus staan. Zet al de “voors en tegens” naast elkaar en weeg die samen goed af. Bespreek elkaars toekomstverwachtingen en -wensen; analyseer de realiseerbaarheid daarvan.
Niets is zeker in het leven; niet in Nederland en ook niet in Thailand; behalve dat we overal de pijp uit gaan. Je laat mooie dingen achter in Nederland, maar je krijgt ook mooie dingen terug in Thailand. Vergeet een ding niet; Thailand ligt een kleine 9.000 km van Nederland, maar je bent binnen een dag weer terug.
Ik wens jullie veel succes en hoop dat jullie een juiste keus maken! Laat dit vooral de keus zijn van jullie zelf en niet van een ander!
ik en mijn echtgenote hadden steeds plannen om eens na mijn pensionering naar Thailand te verkassen. En het was ook meer mijn droom dan de hare. Want na 33 jaar huwelijk en verblijf in Belgie was ze de stad waar we woonden gaan zien als haar echte thuisstad. Zij was ongemerkt Vervlaamst, en ondanks wij samen geen kinderen hadden, en haar kinderen en kleinkinderen in Thailand woonden, en zij de laatste jaren toch een 3 tal maanden in Thailand verbleef, bleef ze aanpassingsproblemen hebben. gewoonweg omdat ze de Thaise manier van denken en communiceren was ontgroeid.
Wij dan lang nagedacht over het al of niet verkassen naar Thailand en alle voor- en nadelen opgelijst, en uitvoerig besproken hoe en welk soort leven wij in Thailand wilden leven. Dit denkproces heeft toch een 5tal jaren geduurd. Wij hielden er ook rekening mee, dat gezien mijn echtgenote 12 jaar ouder was als mijzelf, ik hoogstwaarschijnlijk alleen zou achterblijven. Daarom heb ik zelfs als proefperiode 3 maanden alleen gewoond in een typsische Thaise condo, om te zien of ik mij ook in ongunstige omstandigheden zou kunnen redden. Deze periode bewees dat dit geen enkel probleem zou zijn. Wij hadden wel afgesproken dat eens wij zouden beslissen naar Thailand te verkassen, dat dit een definitieve beslissing en ook een definitief verblijf zou betekenen. Dus geen overwinteren maar dus Thailand zou mijn thuishaven worden in goede en slechte dagen. En een terugkeer naar Vlaanderen voor welke reden dan ook werd niet in overweging genomen. Want met de gedachte in het achterhoofd dat een eventuele terugkeer steeds tot de mogelijkheden behoord, blijf je steeds tussen 2 stoelen zitten.
Daarom hebben we heel veel belang gehecht aan onze woonomgeving. Ik bedoel hiermee een buurt of stad stad zoeken waar we ons beiden goed zouden voelen, en waar we de fascilitieten en shoppingmogelijkheden zouden vinden die we voor onze te voeren levensstijl noodzakelijk achten.
Om een lang verhaal af te ronden, wij zijn verkast, en 3 maanden nadat wij hier woonden en ons hadden geïnstalleerd in onze woning, overleed mijn echtgenote. Wel zelfs op dat moment en gedurende de rouwperiode is de gedachte aan een terugkeer nooit bij mij opgekomen. Want mijn leven was hier. al degenen die ik liefhad woonden hier. Mijn Thaise familie was daar wanneer is ze nodig had. en bleven toch mijn privacy respecteren. Het enige dat bij elke ontmoeting steeds herhaal werd en nu nog is ” Dont’t forget you are family” Ik heb ondertussen weer een pracht van een vrouw ontmoet en ben met haar gehuwd. En mijn Thaise familie heeft ook haar met liefde ontvangen. De kinderen en kleinkinderen van mijn overleden echtgenote ontvangen haar steeds met open armen. Ik heb wel voordat de relatie ernstig werd aan hen gevraagd of zij geen bezwaar hadden dat ik een nieuwe relatie aanging. en of ik haar mocht voorstellen. Hier werd positief op geantwoord, en bij de kennismaking moest het ijs zelfs niet gebroken worden, want het klikte direct. Toen men mij even apart sprak zei men dat men met de kinderen over mijn gesproken had en dat men zeer blij was, omdat ze nu wisten dat iemand had en zij zich geen zorgen meer hoefden te maken over mij.
Ik zie mijn kinderen en kleinkinderen regelmatig en als ze mijn nieuw echtgenote zien is de smile heel groot en gemeend, mij kleindochter die aan de Chulalonhgkorn studeert komt zelfs de trap afgestormd om haar te zien, en normaal is dat een zeer gereserveerd meisje. Komt ook omdat mijn echtgenote geen enkele gene heeft om over hun moeder te praten.
Ik doe dit verhaal maar om aan te tonen, dat twijfels niet erg zijn, maar dat ge op een bepaald moment, een dat moment en die beslissing, beslis je zelf. maar eens na hopelijk rijp overleg met je partner moeten jullie SAMEN een definitieve beslissing nemen en die moet dan ook definitief zijn. Anders zal je schip nooit de kade verlaten, maar dan verkoop je beter uw schip(droom). want in de haven aan dek zitten als een zoetwatermatroos en dromen van verre landen en het leven dat je daar wil leiden is dan zelfbedrog.
.
Mooi geschreven,en recht uit het hart!
Goede raad is duur in deze,en misschien is het inderdaad wijs om eerst een “proefperiode”in Thailand te verblijven.Het is een grote beslissing om te emigreren,maar als Thailand altijd je droom is geweest,ga er dan voor zou ik zeggen.
Want om eerlijk te zijn zie ik Nederland er ook niet gezelliger op worden,met onderhuids toch veel kritiek op buitenlanders,en wat hiervoor Jan VC al aangaf,de onverdraagzaamheid naar alles wat van “buiten”komt,neemt beslist toe,zie het PVV-gebeuren etc.
Ook verschrikkelijke dingen als mensen die al 10 jaar dood in hun eigen woning liggen,zegt heel veel over het huidige,egoistische”ikleefvoormezelf” klimaat in Nederland.Mijn vrouw wilde het niet geloven dat mensen zolang onopgemerkt in hun eigen huis kunnen liggen,maar de waarheid is hard,en Nederland op z’n slechts.
Mijn geluk is dat mijn vrouw(Thaise,omgeving Khorat) absoluut niet oud wil worden in Nederland,en ikzelf ook niet.Zij wil tzt terug naar haar geboorteland,en ik begrijp het volkomen. Zij is nu zo’n 15 jaar hier,maar van meet af aan was ons doel uiteindelijk in Thailand te gaan wonen,en met het verstrijken van de jaren is dat gevoel alleen maar sterker geworden.
Natuurlijk moet je familie en vrienden achterlaten,maar dat heeft zij voor mij ook gedaan,zoveel jaren geleden,en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor.
Pon en Kees,ik wens jullie succes met deze moeilijke beslissing,en het allerbeste,of dat nu hier in Nederland is of daar in dat verre Thailand!
Groeten,SevenEleven.
Hallo Pon en Kees
Mooi stuk van je en erg begrijpelijk al je twijfels.
En al is het maar een druppel op de gloeiende plaat gezien de vele overwegingen die jullie moeten maken wil ik je toch geruststellen wat betreft jullie hondje.
Gisteren zijn wij, met mijn 2 hondjes ( ook niet meer de jongsten), aangekomen in Thailand voor 6 maanden. Voor de eerste keer met hondjes dus ook ik ken die spanningen en twijfel over dat onderwerp. Maar geloof me, mijn hondjes genieten vandaag al en hebben de reis prima doorstaan.
Het papierwerk vooraf, in Nederland dus, was een hoop werk en geregel, maar hier aangekomen viel het reuze mee ( duurde ongeveer 45 minuten). Ze waren natuurlijk blij ons te zien na zo’n tijd alleen, maar als ik hun gedachten zou kunnen lezen, weet ik zeker, dat ze nu dolblij zijn dat ze mee mochten.
Daar dus geen slapeloze nachten van hebben, die heb ik al gehad, maar was echt overbodig achteraf.
Toitoitoi voor jullie, en voor jullie hond.
Beste Marjan
Het is niet de papierwinkel die mijn zorgen baard. Maar het al die tijd alleen zijn in dat vrachtruim
Ik denk dat het voor mij een Helse reis word.
We zijn onafscheidelijk hij is altijd bij me wat ik ook doe. Als hij niet mee kan is hij daar behoorlijk van overstuur als ik weer thuis kom. Het klinkt wat geiten wollen sokkerig ik weet het. Het is zo een lief beesje
Ik zal hem in de komende tijd wat meer allen laten.
Groet Kees
Hai Kees
Je mag best weten dat ik moest huilen bij het opstijgen, denkend aan mijn hondjes die lager zaten dan wij. En dus meer het wiebelen en schudden van het vliegtuig zouden voelen zelfs dan wij. En dan ook nog zonder mij, en ook ik heb die speciale band met mijn hondjes, altijd bij mij, waar dan ook.
De stewardess die tegenover ons zat, vroeg zelfs of er wat mis was, maar ik heb eerlijk gezegd dat het puur onrust was over de gemoedstoestand van mij hondjes op dat moment. Zij heeft toen later gecheckt of het goed met hen ging, erg lief. Ook voor het boarden heb ik al na gevraagd, bij de balie dus aan de gate, of mijn hondjes echt wel aan boord waren, anders was ik echt niet mee gegaan.
Maar nu jij nog werkt is hij ws bij Pon overdag en idd laat hem wennen aan alleen zijn zo af en toe, goed idee. Maar des te blijer en nog aanhankelijker is hij na aankomst. Want dat alleen zijn is relatief kort voor een hond, meeste tijd slapen ze, want je vliegt het donker in. Althans afhankelijk van het tijdstip van je vlucht, bij ons 14u45 met de KLM. Vlgs mij ook de enige maatschappij die honden accepteert vanaf Schiphol? Weet ik niet zeker?
Maar echt het is de moeite allemaal waard, en nogmaals als mijn hondjes konden praten… zouden ze zo weer mee willen vliegen. Je krijgt er zoveel voor terug.
Maar ik denk echt dat jullie minste probleem is, je kinderen en kleinkinderen zijn ook belangrijk, en minder makkelijk mee te nemen dan je hondje.
Wij blijven 6 maanden en gaan in mei weer terug, mijn dochter komt in Februari 1,5 week en tuurlijk is het moeilijk de feestdagen zonder haar, maar skype maakt het makkelijker.
Komt goed allemaal, ook voor jullie.
xxx Mar ( [email protected])
Dag Pon en Kees,
Wat een ontroerend verhaal. Als ik naar jullie foto’s kijk zie ik 2 heel lieve mensen die echt van elkaar houden. Ongeacht wat jullie beslissing zou worden zal het altijd goed uitpakken voor jullie. Jullie liefde is heel hecht en eerlijk. Ik begrijp heel goed als het allemaal dichterbij komt en je krijgt eindelijk de kans om je droom waar te maken, dan ga je opeens allerlei “beren” op de weg zien, die er waarschijnlijk helemaal niet zijn. Ik heb het zelf ook een beetje. Ik ga volgend jaar naar Thailand ( vervroegd pensioen). En nu het allemaal heel dichtbij komt, komen ook de vragen. Wat als ik bemerk dat wonen in Thailand toch ook niet alles is? Wordt je als buitenlander wel geaccepteerd als je daar woont, ondanks dat je de taal redelijk spreekt? Hoeveel anders is het als je i.p.v. 2x per jaar naar Thailand gaat daar echt gaat wonen? etc.
Dat zijn dan mijn eigen “beren”.
Ik wil heel graag ingaan op de beren die je zelf noemt:
1 Ik hoor de laatste tijd zoveel negatiefs over Hollanders die daar wonen – klopt die verhalen lees ik ook en dan denk ik: waarom woon je dan nog steeds in Thailand? Dus zo slecht heb je het ook weer niet anders had je allang de beslissing genomen om terug te gaan.
2 Als ik er niet meer ben staat ze er alleen voor – dat geldt natuurlijk ook in Holland en zou voor mij geen dilemma zijn om je droom waar te maken.
3 Je hond – ik heb een vriend gehad die zijn hond heeft meegenomen naar Thailand – geen enkel probleem als hij de juiste vaccinaties heeft en je de centjes daarvoor wil betalen. Ik kan me ook niet voorstellen dat je je hond achterlaat, maar dat hoeft ook niet. Ik denk dat de 12 uur lastiger is voor jezelf dan voor de hond. En je hond heeft natuurlijk veel meer ruimte dan in Holland. Weer een beer opgeruimd.
4 kinderen en kleinkinderen zijn realistische beren – ja die ga je missen – aan de andere kant, als je 1x per jaar voor een vakantie naar Nederland gaat dan is het weerzien ook weer heel groot en aangenaam – je neemt geen definitief afscheid van ze.
5 Ik ben maar een simpel mens – ik dacht het niet, ik zou graag willen dat er veel meer “simpele” mensen op deze aardkloot rond zouden lopen – dan zou het leven een stuk aangenamer worden denk ik.
6 De kans dat je in Nederland achter de Geraniums weg gaat kwijnen is vele malen groter dan in Thailand – je hebt daar gelukkig geen geraniums, dat scheelt- en ik geloof ook niet dat dat gaat gebeuren met je, daar lijk je me veel te levenslustig voor. Dat worden dan orchideeën in het slechtste geval. Ik zie jou meer lange strandwandelingen maken, schelpen verzamelen, stukjes schrijven en dat soort dingen.
7 De stem van Pon is een heel realistische beer – In hoeverre heeft ze nog een binding met Thailand en is zij ook bereid om Nederland achter te laten. Haar stem in jouw droom is heel belangrijk.
Aan de andere kant komen er dan andere vragen in mij op.
Heb je een huurhuis of een koopwoning? Je kan je huis voor 1 of 2 jaar onder verhuren bij een trip naar het buitenland. Hetzelfde geldt voor een koopwoning, daar zijn ook soepele regels voor getroffen voor tijdelijke verhuur.
Mijn voorstel is probeer het 1 jaar met een terugvalgarantie naar je eigen woning.
Belangrijk is natuurlijk hoe Pon daar tegen aan kijkt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Succes met je beslissing.
Groeten Hans
pon en kees, een groot deel van het leven is keuze,s maken en er achter staan. Als je “de thai” eenmaal goed kent wordt de keuze een stuk makkelijker, een fijne tijd wacht. Het siert jullie dat je het hondje meeneemt de vlieg maatschappij kan je uitgebreid voorlichting geven, het beestje red het wel.
Veel geluk samen.
Hallo Kees,
Kan misschien een zorg van je wegnemen. Ik heb mijn hondje ( chihuahua ) 4 x naar Thailand mee genomen. Geen enkel probleem. Ze kwam aan op BK nam haar uit haar bench en was gewoon blij. Even plassen ( tip : breng keukenpapier mee ) en na inklaren hond 30 min ging ze er terug in de bench.
Geen zorgen om je hond ze kunnen het aan.
Veel plezier in Thailand
Alain De Maesschalck
Beste Reageerders
Bedankt voor alle mooie reacties. Soms eigenlijk ook verhalen.Bedankt voor jullie goed bedoelde adviezen
Het is zoals Jan VC zegt we moeten er samen uitkomen.
Bacchus zegt ieder mens heeft weer andere behoeftes. Dus is het zaak dat je er samen uitkomt
Zonder inmenging van buiten. Emigreren is niet niks. Pon met er voor de volle 100 % achter staan
Het zijn zaken waar van we ons zeer zeker bewust van zijn.
Hans Geleijnse heeft het bij het rechte eind het is eigenlijk in het kort hoe wij er ook over denken
Een Try out periode we hebben een goede back up Pon voelt zich daar goed bij.
En zeer zeker Hans zal pon er meer moeite mee om weer te aarden in Thailand als ik
Nogmaals bedanken we iedereen voor de mooie reacties het is een beetje ondoenlijk om op iedere
reactie in te gaan hoop dat jullie dat begrijpen. Ik zal zeer zeker late weten wat we hebben besloten
En hoe het ons vergaat.
Met Vriendelijke Groet
Pon en Kees
Beste Kees
Als hondentrainer en opvoeder heb ik veel Honden zelfs naar USA per vliegtuig verzonden Politie honden grote herders dus.Maar als je een klein hondje het kun je zelfs tegen een speciaal tarrief bij de klm en dat is de enigste je hondje op schoot mee nemen met speciale toestemming.Je moet natuurlijk over een internationaal gezondsheidpapier etc via je dierenarts beschikken.En als het een grote hond is maak je echt geen zorgen de klm is uniek op dat gebied.Soms gaat er zelfs iemand mee die als er meer dieren in de vracht ruimte zitten dan zit er een oppasser bij de dieren.Op schipyhol zit world animal die kunnen je alles over dieren vervoer vertellen.Je zal een speciale bench etc moeten hebben als de hond mee gaat.
Ik wens jouw en je vrouw een fijne vlucht ter zijner tijd.
Sorry Jan, maar ik moet je toch even tegenspreken.
Om verwarringen te voorkomen, dus geen chatten,je hondje, en dan echt klein mag mee in de cabine, maar onder de stoel voor je, dat betekent dus een hele kleine bench/kennel, met minder bewegingsvrijheid voor je hond.
En het is tegenwoordig absoluut verboden om tijdens de vlucht, je hond uit de kennel/bench te halen.
Wat doe je dan als je hond graag even geknuffeld wil worden omdat hij je ziet? Juist, niets dus ,mag niet. Althans niet bij de KLM, die zoals jij ook al aangaf, de enige is die honden toestaat.
Ik hoop dat deze reactie wordt geplaatst en dat diegene ( en vooral Kees en Pon) die met hun hond op reis willen gaan, zullen stil staan bij de stress die de hond moet ondergaan als je ze wel in de cabine meeneemt. Wel je baas/bazin zien en niet op schoot mogen, hoe frustrerend is dat? Dat is pas echt zielig.
Dat is ook de reden waarom wij niet voor deze optie kozen. Het belang van het dier gaat voor eigenbelang.
Beste Marjan ja ik wist dat al. Misschien in de tijd dat jan met Honden werkten mocht dat misschien. Maar dat mag niet meer. Hij mag niet meer wegen dan 6 kilo inclusief de bens
Boef weegt 6 kilo dus dat gaat zo wie zo niet Mocht het wel gekund hebben had ik ook al besloten om dat niet te doen Dat zou inderdaad een kwelling zijn voor het beesie
En ik denk dat ik dan in de problemen zou komen. Om dat ik iets zou doen wat niet mag
Ik had dat allemaal al over wogen en begreep dat het vracht ruim de enige mogelijkheid is
Ik wil gewoon wat het beste is voor het hondje als dat thuis blijven is bij een van mijn kinderen zou ik dat doen ik ben er nog niet uit. Ik vind het fijn dat jullie me raad geven. En jullie ervaring delen
Maar het neemt mijn bezorgdheid niet weg. Dat is geen eigenwijsheid hoor
Met Vriendelijke Groet Kees