You-Me-We-Us: Wie zijn de G kinderen?
Maak kennis met weer een groep stateloze mensen die hun hele leven in Thailand hebben gewoond.
Kinderen in de G categorie zijn kinderen die met hun ouders meegekomen zijn naar Thailand vanuit een buurland vanwege oorlog of een economische crisis en om hier werk te vinden. Sommige families kunnen niet terug naar hun thuisland en ze hebben geen persoonskaart of -nummer noch een wettelijke status.
Als die kinderen naar school gaan worden ze ingeboekt met een G code in plaats van het gebruikelijke 13-cijferige nationale persoonsnummer waardoor voor hun studie geen fondsen vrijgemaakt kunnen worden. In 2016 had Thailand 78.893 kinderen met een G code.
Met zo’n G code heeft dat kind geen recht om te reizen, geen recht op zorg, geen recht op een universitaire opleiding en geen toegang tot rechtshulp. Bijkomende problemen zijn het ontbreken van een ID-kaart, ze krijgen geen schooldiploma, worden gepest en hebben door dat alles een onzekere toekomst. Op heden is slechts een groepje groot 4 procent van alle gevallen er in geslaagd deze problemen op te lossen.
Thailand heeft wetgeving om deze problemen aan te pakken zoals de Civil Registration Act maar er zit weinig vaart in om vage en onduidelijke redenen. Toch heeft Thailand de ‘Convention on the Right of the Child’ ondertekend op 12-2-1992 en dat schept de verplichting gelijke rechten te garanderen aan alle kinderen met betrekking tot het recht op leven, recht op bescherming, recht op onderwijs en recht op deelname aan het maatschappelijk leven.
Dit is een verhaal uit de workshops ‘Creative and Strategic Communication for Sustainability’ georganiseerd door het UNDP en de organisatie Realframe met steun van de EU.
Bron: https://you-me-we-us.com Vertaling en bewerking Erik Kuijpers.
Ontwerp: Suchart Ingtha.
‘Ik ben geboren in het grensgebied en had direct een probleem rond nationaliteit. Dankzij de hulp van NGO’s heb ik nu een identiteitskaart. Het inspireert mij andere mensen in nood te helpen en daarom heb ik vreemdelingenrecht gestudeerd. Ik werd met vrienden lid van het UNDP Youth colab 2019 en wij wonnen de 3e prijs.
Ik ben mede-oprichter van het media platform Titang en dat verstrekt lokaal hulp aan stateloze mensen en deelt met hen kennis over de aanvraag voor staatsburgerschap.’
Wie zijn de Tai Yai Chinezen?
Men noemt ze wel Shan people, Tai Yai, ‘Grote Tai’, (ไท ใหญ่). De Tai-Shan volken komen van de regio Yunnan in China en hebben zich in de loop der eeuwen over de regio verspreid. De Tai Yai wonen in Thailand voornamelijk in het noorden van het land. Velen van hen behoren tot de meer dan 150.000 uit Myanmar gevluchte mensen die gedeeltelijk in kampen wonen.
Voor zover ik weet komt yaba die in Thailand verhandeld wordt uit het gebied van de Shan waarbij de vraag opkomt of de ouders naar Thailand zijn gevlucht juist omdat ze iets met deze handel te maken hebben/hadden en dat daarom de Thaise overheid er niet zoveel interesse in deze groep heeft.
Johnny BG, Myanmar is producent nummer 1 van ice en nummer 2 van heroïne (na Afghanistan) en alle strijdgroepen plus het leger bedienen zich van de opbrengst van die rommel. Ik heb vernomen dat de productie op volle toeren doorgaat tijdens de oorlogshandelingen van vandaag alleen het transport naar Myanmarese havens ligt stil door roadblocks. Laos, Thailand en Vietnam zijn nu de doorvoerlanden.
Thailand gaat met geen enkele gevluchte medemens fatsoenlijk om (je herinnert je de Oeigoeren) en dat al tientallen jaren lang. Er ligt nu wel een tienjarenplan en deze You-Me-We-Us website herinnert, ook in de nog komende 20+ artikelen, daar fijntjes aan….
Dat is toch geen antwoord op mijn vraag dat wellicht de kinderen gestraft worden?
Las vandaag in het nieuws dat de import van cocaïne in Europa wordt verzorgd via Nederland en België, dit betekent toch niet dat 17 miljoen Nederlanders zich daarmee bezig houden maar slechts een klein groepje, misschien minder dan 100 mensen, wie zal het zeggen. Dat maakt onze nationaliteit toch ook niet verdacht voor de Thaise autoriteiten als zijnde drugssmokkelaars en witwassers ( gepensioneerden die hun geld besteden in Thailand). Kom zeg, noem feiten en onderzoeken en interviews maar ga geen beweringen posten zonder onderbouwing en bevolkingsgroep(en) wegzetten.
Lees bijgaande link uit 2004 over de Shan, oorlog en verdrijving door de Birmese autoriteiten en meer lezenswaardigheden. Las in Wikipedia dat de Shan de stichters waren van Chiang Mai (Lanna) en Autthaya. En dat de Shan in Birma de grootste minderheidsgroep zijn, 5 tot 6 miljoen mensen en dat hun taal tot dezelfde taalgroep behoort als het Thais. En dat je pas een vluchteling in Thailand bent als je al vechtend de grens over komt, oftewel gewone burgers komen niet in aanmerking als vluchteling te worden gewaarmerkt in Thailand.
https://reliefweb.int/report/thailand/shan-thailand-case-protection-and-assistance-failure
Als ik jouw reacties lees, Johnny, komt de vraag bij me op of je een onafhankelijke denker bent of ten spreekbuis van de Thaise overheid.
Beste Tino,
Ik had het vermoeden al dat dit ooit gezegd zou gaan worden maar ik kan je verzekeren dat ik vanuit mijn eigen ervaringen spreek en zeker geen trol ben.
Ooit als onbevangen twintiger kwam ik hier 30 jaar geleden en heb heel veel meegemaakt en meestal in de wereld die hier onbesproken is.
Wat ik zelf heb gezien en heb meegemaakt bij diverse families dan ben ik van mening mede met heel veel andere mensen dat je het positieve moet zien in een moeilijke tijd en dat doe je met ritselen. Verliezers zijn er altijd en dat is de les die je op school leert.
Een dokter weet als geen ander dat compassie niet de oplossing van een probleem is. Het is zoals het is en wees da
Zeker, Johnny, compassie alleen lost geen problemen op. Maar zonder compassie los je ook geen problemen op. Compassie blijft altijd nodig. Ik heb uit ervaring, wonende in het noorden, heel veel compassie met de vele statenlozen aldaar, zelfs als ze drugshandelaren waren geweest.
Ik moest bij het lezen denken aan een reportage van een aantal jaren terug op, ik meen Prachatai. In het grensgebied zijn wel meer gezinnen, kinderen, zonder echte status. Hun reisvrijheid is zeer beperkt, zo is voor het reizen naar andere provincies toestemming vereist, en allerlei rechten heeft men in principe geen aansprak op. Die onzekerheid en achterstand ten opzichte van mensen met de Thaise nationaliteit of andere 100% legale status maakt het deze mensen niet makkelijk. Maar een soort van “generaal pardon” zal in Thailand ook wel een vies woord wezen? Vluchtelingen, illegalen en mensen die tussen wal en schip zijn gevallen hebben de autoriteiten niet bepaald wat mee. Verdrietig.