Van reizen word je een gelukkig mens, of niet!

Ik had een verhaaltje willen schrijven over hoe reizen, al dan niet voor een vakantie, bijdraagt aan iemands gevoel van gelukkig zijn. De aanleiding voor deze gedachte las ik in een artikel over een onderzoek van een Amerikaanse psycholoog, die beweerde, dat reizen meer bijdraagt aan je geluksgevoel dan materiële zaken.

Hij noemde als voorbeeld een nieuwe auto, een nieuwe smartphone of nieuwe kleren. Je kunt je verheugen op de aankoop er van en die vreugde duurt ook nog wel even nadat je het gewenste in bezit hebt genomen, Je kunt je geluk niet op. Maar na een betrekkelijke korte tijd raak je aan de aankoop gewend en je brein denkt al weer aan andere nieuwe zaken, die je graag zou willen hebben.

Bij reizen is dat evenwel anders. Het geluksgevoel treedt al op in de voorbereiding, zet door in de beleving van die reis en blijft na afloop “eeuwig” in je geheugen gegrift. Op een gegeven moment kun je je niet veel herinneren van de vorige smartphone, die je kocht, maar van een vakantiereis kun je gemakkelijk de leuke dingen navertellen of er over dromen hoe gelukkig je was.

In zekere zin was ik het wel eens met die psycholoog. Ik heb ook veel gereisd in mijn leven, hetzij privé of zakelijk, en ik kan mij ook van vele reizen veel leuke belevenissen herinneren. Waar naar toe, maakt niets uit, een weekendje Ameland, een vakantie in Portugal, drie weken rondreizen in het Midden Oosten, mijn eerste voetstappen in Thailand en nog vele andere bestemmingen. Ik zou er veel over kunnen vertellen en eigenlijk was ik dat dus ook van plan, maar iets weerhield mij.

Ik moest namelijk denken aan die mensen, die door welke oorzaak dan ook, in de moeilijkheden komen tijdens hun reis. Als die ellende dan weer in het (wereld)nieuws komt, denk ik vaak hoe gelukkig ik mij mag prijzen, dat mij nooit iets ernstigs onderweg is overkomen. Tegelijkertijd gaan mijn gedachten ook uit naar de mensen, die dat geluk niet hebben. Hoe vaak lezen we niet over verkeersongevallen in het buitenland, waarbij dodelijke slachtoffers vallen en anderen gewond raken. Je kent de slachtoffers niet en de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat die voorvallen ook snel weer vergeten worden.

Anders wordt het als er familie, vrienden of kennissen bij betrokken is. Dat overkwam namelijk een goede vriend van mij, wiens kleindochter zwaar gewond werd bij een auto-ongeval in Australië. We kennen elkaar al jaren, de eerste kennismaking ging via Thailandblog.nl, we weten veel van elkaar en als hij weer in Pattaya is, hebben we veel plezier tijdens een goede maaltijd en een biertje erna. Dan kan het lekker laat worden!

Ik wist, dat zijn kleindochter een jaar in Australië was, want hij had mij verteld hoe leuk het zou zijn als hij haar in dat land zou bezoeken. Dat bezoek ging toen niet door, maar na het zware verkeersongeval, waarbij twee vrienden van de kleindochter om het leven kwamen, reisde hij er alsnog spoorslags naar toe om haar zo veel mogelijk bij te staan.

Zij is zwaar gewond en heeft inmiddels meerdere operaties ondergaan en volgens de berichten gaat het de goede kant op, maar volledig herstel zal nog lang duren. De gedachte aan dat jonge meisje laat mij niet los en ook heb ik te doen met de zorg en het verdriet van haar ouders en grootvader. Natuurlijk hoop je, dat zij lichamelijk zal herstellen, maar een vakantie voor haar zal nooit meer hetzelfde zijn. In plaats van dromen hoe mooi het was, zal zij eerder het ongeval vele malen opnieuw beleven in nachtmerries.

Geluksgevoel van reizen? Het is maar zeer betrekkelijk!