Chiang Rai en fietsen.…(7)

Het is stil in Mae Sai…..

Twee weken geleden, in aflevering 6 van mijn fiets-feuilleton, noemde ik Mae Sai en Chiang Saen als bestemmingen die aan de buitenrand van mijn actieradius liggen. Ik schreef ook dat ik er, gezien de afstand, nog naartoe wilde voordat de hitte en de jaarlijks terugkerende luchtvervuiling weer op deze mooie provincie neer zouden dalen.

Nou, dat voornemen heb ik inmiddels gerealiseerd. Na een tweetal qua fysieke inspanning rustige dagen stapte ik vorige week maandag, kort na zonsopkomst, op en vertrok in noordelijke richting. Onderweg voelde ik dat de benen goed genoeg waren voor een lange rit en besloot ik Highway 1, waar ik op dat moment op reed, tot het einde uit te rijden, dus tot aan de grensovergang in Mae Sai. Het is niet de meest ideale fietsroute, een vooral over de eerste 30 km vanuit de stad vrij drukke hoofdweg met gescheiden rijbanen, maar het wegdek is prima en er zitten nauwelijks hoogteverschillen in. Een echt alternatief is er trouwens voor dit traject niet; in ieder geval niet voor het héle traject: op sommige plaatsen kun je wel stukjes parallel aan de hoofdweg door dorpjes en tussen de landerijen fietsen maar dat schiet nou ook niet echt op als je zo’n lange rit wilt maken.

De meest noordelijke Thaise grensovergang; volledig dicht op de dag van de machtsovername door het leger in Myanmar.

Na een probleemloze rit reed ik Mae Sai binnen. Wat in pré-Covid tijden een bruisende en borrelende grensplaats was, bleek veranderd te zijn in een – vergeleken met ‘vroeger’ –  oord waar de meeste winkeltjes en de Thaise varianten op onze Horeca dicht waren, met maar weinig mensen op straat. Ik wist dat de grensovergang voor personenverkeer al sinds maart vorig jaar gesloten was, maar dat er onder strikte voorwaarden wel vrachtverkeer werd doorgelaten. De overgang bleek echter hermetisch gesloten te zijn, met hekken over de rijbaan. Eenmaal terug in Chiang Rai, kwam ik erachter dat er die dag een staatsgreep in Myanmar had plaatsgevonden en dat daarom de overgang volledig dicht was. Later die week werd vrachtvervoer weer mogelijk

De Sob Ruak, de grensrivier, met links Mae Sai en rechts Tacilek.

Direct naast het markante grenskantoor – op de foto links ervan – en de brug die de beide landen verbindt kun je bij de grensrivier, de Sob Ruak (ook gespeld gezien als ‘Sop Ruak’) komen. ‘Rivier’ is in mijn ogen overigens een (te) groot woord voor het smalle stroompje tussen Mae Sai aan de Thaise kant en Tacilek in Myanmar, maar in het regenseizoen zal er vast wel wat meer water in staan. Zoals het nu is lijkt je niet veel meer dan natte voeten/benen te krijgen als je van het ene land naar het andere waadt. Die Sob Ruak komt trouwens 25 km stroomafwaarts, bij het bekende Golden Triangle Park (het drielandenpunt), uit in de Mekong,

Er was dus weinig te beleven in Mae Sai en daarom was ik al vrij snel weer op de terugweg. Bij een groot tankstation, bij het uitrijden van het stadje, m’n vocht- en energievoorraad aangevuld bij de daar aanwezige 7-Eleven en Amazon Coffee. Inklikken op de pedalen, Highway 1 weer op, blik op oneindig – eh, niet letterlijk natuurlijk en zéker in het Thaise verkeer niet het verstand op nul – en trappen maar. Met 130 km op de klok kwam ik terug op mijn vertrouwde basis. Zo, dat was er één, nog eentje te gaan……

Langs de weg van Mae Chan naar Chiang Saen. Doi Tung (1400m) in de verte.

Nummer 2, Chiang Saen, zou ik een week later, de voorbije maandag dus, doen. Dat voornemen viel letterlijk in het water. Ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar, begon het zondag tegen het einde van de middag te regenen en te onweren, en dat hield aan tot maandagavond laat. Tussendoor was het wel eens een half uurtje droog, langer niet. Dinsdag zou het weer droog en zonnig zijn, en een blik uit het raam op dinsdagmorgen bevestigde dat die voorspelling ging uitkomen. 15 graden om 08u, en het vooruitzicht was dat het in de middag 22 graden zou worden. Fantastisch weer om op pad te gaan!

De eerste kilometers vielen niet mee. Als nasleep van de depressie van de voorbije anderhalve dag stond er in eerste instantie nog een stevig windje dat ik vol op kop had. In de Nederlandse polders is dat dagelijks werk, maar fietsend in Thailand hoef ik maar zelden met wind van enige betekenis rekening te houden. Gelukkig werd de wind die ochtend steeds minder en had ik natuurlijk het vooruitzicht dat ik ‘m op de terugweg méé zou hebben.

Door de uitbundige regenval bleek de natuur geweldig opgefrist te zijn. Groen was weer groen, alle stof was weggespoeld en ook de lucht was schoongewassen, met prachtige uitzichten onderweg als gevolg. Dat ‘onderweg’ was de route Chiang Rai – Mae Chan – Chiang Saen, de kortste en ook de meest vlakke route.

De Mekong bij Chiang Saen. Het water heeft wel eens hoger gestaan…..

In Chiang Saen eerst bij die machtige Mekong gaan kijken, een beeld dat me nooit verveelt en waarvan ik telkens weer onder de indruk raak. Het water staat, een drietal maanden na het regenseizoen, een stuk lager dan ik had verwacht. De dammen in China, verder stroomopwaarts, zullen daar wel een rol in spelen, vermoed ik.

De gevolgen van het tot vrijwel nul gereduceerde toerisme in Thailand zijn in de stad Chiang Saen minder zichtbaar dan op de echte toeristische ‘hotspots’. Veel toeristen bezochten wèl de Golden Triangle, in hetzelfde district maar 10 km noordelijker, maar kwamen nooit in de stad zèlf. Verblijfsaccomodatie is dan ook maar beperkt voorhanden, en ook winkels/restaurants e.d. zijn vrijwel geheel gericht op de daar en in de directe omgeving wonende bevolking. Toch is het een bezoek méér dan waard, door de mooie ligging aan de Mekong en de – in mijn gevoel althans – authentieke en ontspannen sfeer. Chiang Saen heeft ook een ver in de tijd teruggaande en rijke historie – het is één van de alleroudste steden van het huidige Thailand – waarvan vooral binnen de oude stadsmuren héél veel terug te vinden is. Die muren, met een gracht aan de buitenzijde, lopen in een ruime halve cirkel met de Mekong als begin en einde en bakenen zo het historische oude deel van de stad af.

Een deel van de oude stadsmuur van Chiang Saen, hier aan de Mekong.

Chiang Saen uitfietsend met de Mekong rechts van me, en me nog fit voelend, besluit ik door te fietsen naar het Golden Triangle Park, het drielandenpunt waar Thailand, Myanmar en Laos bijeenkomen. Ik was daar al enkele keren eerder geweest, maar nog nooit met de fiets. Ik wist dat het nog een kleine 10 km te gaan was – nou, dat moest lukken. Het ligt bij Ban Sob Ruak, genoemd dus naar de grensrivier die daar in de Mekong uitmondt.

Het drielandenpunt, de Golden Triangle.

Voor Covid van zich deed spreken was dit een héél drukbezochte toeristische attractie, die door maar weinig bezoekers van het noorden van Thailand werd overgeslagen en een vast item was in vrijwel alle georganiseerde rondreizen en regionale excursies. Nu biedt het een troosteloze aanblik van gesloten winkels, restaurants en hotels, en slechts een enkele bezoeker – die dan vanwege de verlaten indruk die de plaats maakt en de daaruit voortkomende deprimerende sfeer ook weer snel weg is.

Ik dus ook; na het maken van wat foto’s klik ik me weer vast aan de pedalen en begin ik aan de terugreis. Via Chang Saen weer naar Mae Chan, daar gestopt voor de broodnodige dosis cafeïne en dóór naar Chiang Rai. Blijk ik m’n beoogde actieradius toch een beetje opgerekt te hebben want een blik op m’n tellertje, bij aankomst, leert me dat ik 146 km bij elkaar heb getrapt.

Morgen laat ik de fiets maar staan, als u het goed vindt…….

Golden Triangle: een Boeddhistische tempel met een fraai gestileerd schip.