De wai is een traditionele Thaise begroeting die al eeuwenlang wordt gebruikt in Thailand en andere landen in de regio. De wai wordt gebruikt om respect, beleefdheid en dankbaarheid te tonen en wordt vaak gegeven bij formele en informele gelegenheden, zoals bij begroetingen, afscheid nemen, verontschuldigingen en bedankjes.
De wai-groet wordt uitgevoerd door de handen tegen elkaar te drukken, de vingers omhoog te houden en een lichte buiging te maken met het hoofd. De hoogte van de handen bepaalt de status en respect tussen de twee personen. Bijvoorbeeld, als een persoon met een hogere status wordt begroet, worden de handen hoger gehouden en de buiging van het hoofd dieper gemaakt.
De wai heeft zijn oorsprong in het boeddhisme en was vroeger een manier om respect te tonen aan monniken en leraren. Later werd het overgenomen door de algemene bevolking en is het nu een belangrijk onderdeel van de Thaise cultuur.
In de Thaise cultuur wordt van jongere mensen verwacht dat ze de wai maken naar ouderen en mensen met een hogere sociale status, zoals leraren, ouders, ambtenaren en monniken. Bij formele gelegenheden, zoals in de zakenwereld, wordt er van het lagere personeel verwacht dat zij de wai maken naar hun superieuren.
In het dagelijks leven wordt de wai nog steeds veelvuldig gebruikt in Thailand. Bijvoorbeeld, wanneer iemand een winkel binnenkomt of verlaat, kan er een wai worden gemaakt naar de verkoper of winkelmedewerker als een teken van respect en dankbaarheid.
Kortom, de wai is een belangrijk onderdeel van de Thaise cultuur en is een manier om respect en beleefdheid te tonen aan anderen. Het wordt gebruikt bij formele en informele gelegenheden en is een teken van respect en waardering voor de persoon die wordt begroet.
(Redactionele bronvermelding: puwanai / Shutterstock.com)
Moeten toeristen een Wai maken?
Nee, want van toeristen kan je niet verwachten dat ze de wai-perfectie beheersen. Een glimlach en een beleefde groet zoals “Sawasdee” is over het algemeen voldoende voor informele ontmoetingen. Je kan ook een keer met je hoofd knikken als begroeting. Het belangrijkste is om respect te tonen en beleefd te zijn, ongeacht of je de wai gebruikt of niet. In het algemeen zal de lokale bevolking het waarderen als je respectvol en geïnteresseerd bent in de Thaise cultuur en tradities.
Eigenlijk heb ik in de laatste 40 jaar geleerd dat je in een winkel of restaurant geen wai naar een bediende uit. Zij wel naar jou, de klant, maar andersom hoef je dat niet. Net zo goed als je ook niet naar kinderen een wai uitdeelt.
Een meerdere of oudere persoon hoeft niet naar jou te waien, maar jij wel naar hem/haar. De wai is wel van toepassing bij mensen van gelijke rang of leeftijd en van jong naar oud of laag naar hoog.
Ikzelf maak altijd een knik met mijn hoofd als er door een jongere naar mij gewaid wordt, tenzij het kennissen of vrienden zijn. Dan kom ik met een wai tegemoet of begin er zelf aan.
Sjaak S, een Thai vertelde me ooit dat ik als witneus niet ‘wai’ naar
– kinderen, of het moet iemand van ‘dé familie’ zijn. Verwacht dan geen wai terug…
– bediendes in de horeca
– mensen met minderwaardig geachte beroepen zoals mensen die in vuilnisbakken zoeken en mensen van de verkeerspolitie…..
Ik wai wel altijd naar monniken als die me aanspreken of toelachen en ik geef een wai terug naar mensen van gelijke of hogere leeftijd. Een vriendelijk knikje en een lachje mag altijd!
Sterker: je maakt je belachelijk als je een wai geeft in dit soort situaties.
Hoewel vele farang,met hun vaak overdreven of ongeplaatste Wai geven zich vaak zelf tot clown maken, is het voor mij toch de mooiste soort van begroeting die ik ken.
Als je het vergelijkt met ons handen geven, dat afgezien van de laatste pandemietijd,steeds meer aan distance verloren heeft, vindt ik de Wai een stuk beleefder.
Het handen geven heeft zich bij ons, omdat men denkt hier een bijzonder gastvrij en vriendelijk gebaar mee te geven, ontwikkeld tot een omhelzing waarvan het 3 kusjes geven al haast een routine geworden is.
Een vriendelijke automatisme, waarbij men zich helemaal niet meer afvraagt, of de tegenover partij deze kleffe zoenerij ook zo geweldig vind.
Zeker bij warm weer waar velen zweten, of in tijden waar veel verkoudheid of griep heerst, vindt ik het op zijn minst gezegd helemaal niet zo prikkelend deze z.g.n vriendelijkheid opgedrongen te krijgen.
Tijdens de pandemie zag je in eens allerhande van alternatieve begroetingen, zoals met de ellebogen of de vuisten tegen elkaar stoten, waarmee men zich vaak ook belachelijk maakte.
Wat is er dan niet mooier als gewoon een Wai,die goed uitgevoerd altijd beleefd is, en niemand die verder geen opdringelijkheden nodig heeft voor een bewijs van vriendelijkheid, in verlegenheid brengt.
Op enkele uitzonderingen na, moet ik vaak denken aan mijn kindheid waar ik om vriendelijk beleefd te zijn, iedere ouwe tante een hand en een kus moest geven, en hiervoor 3 kleffe natte kussen eigenlijk ongewenst voor terug kreeg. Brrrr. 555
Inderdaad wordt een correcte wai gecombineerd met een lichte buiging van het hoofd. anders dan de toeristen op de foto bij dit artikel, maakt men de wai dichter bij het gezicht. feitelijk bewegen de duimen en het gezicht naar elkaar toe. Hierbij zijn er drie verschillende hoogtes van de handen voor wie er werkelik respect mee wil tonen. Hoe hoger, des te plechtiger. Duimen ter hoogte van de mond is een basis wai. is bijvoorbeeld geschikt voor een begroeting van willekeurige passanten. Duimen ter hoogte van de neus is een teken van meer achting. Id bestemd voor leraren, een arts, en zelfs farang. Duimen ter hoogte van het zgn. derde oog is alleen bestemd voor hooggeplaatste monniken en zeer hooggeplaatste gezagsdragers en Royals.
Omdat in princiepe een jongere voor een oudere persoon een wai maakt, wordt dit op het basis onderwijs en middelbaar onderwijs in de praktijk geoefend. Thais vrienden van mij wisten van ieder klasgenootje van vroeger of die qua verjaardag ouder of jonger was. Om zo te weten wie naar wie een wai moest maken. nl de jongste naar de oudere. Terwijl, anders dan bij ons, verjaardagen zodra de kinderen wat ouder zijn niet echt meer gevierd worden.
een dierbare vriendin van me werkt in een poepchique hotel. en hoewel ze goed begrijpt dat bepaalde gasten het goed bedoelen, verteld ze me vaak dat het voor de Thai heel erg verwarrend is, eigenlijk een beetje belachelijk, wanneer de buitenslandse gast alle medewerkers van het hotel lopen te wai-en. omdat men dat niet weet hoe daarop te reageren. en natuurlijk leren alle medewerkers daar dan te glimlachen en door te lopen.