Foto: Thai PBS news
Op dit moment zijn er dagelijks protesten in Bangkok tegen de plannen om in Chana (จะนะ, tjà-ná), gelegen in de zuidelijke provincie Songkhla, een 25 km² groot industrieel complex op te zetten. Hoe ervaren de inwoners deze strijd? Greenpeace interviewde verleden jaar de 18-jarige activiste Khairiyah over haar strijd.
“De politie kwam naar mijn school. Mijn klasgenoten en leraren waren bang. We werden bedreigd en mijn vader werd overal gevolgd. Onlangs is er voor het eerst een bewakingscamera geplaatst bij het kruispunt in mijn dorp.”
Het leven van Khairiyah Rahmanyah (ไครียะห์ ระหมันยะ, Khai-rie-yá Ra-mǎn-yá) is veranderd sinds ze protesteerde tegen een megaproject dat haar geboorteplaats aan zee zou veranderen in een industriegebied. Khairiyah, een vissersdochter uit een klein dorp in het district Chana, in de provincie Songkhla in het zuiden van Thailand, is tegen een kabinetsbesluit dat van plan is 26,8 vierkante kilometer (2.680 hectare) aan zee om te vormen tot een industriële zone voor zowel lichte als zware industrieën, waaronder biomassa energiecentrales, petrochemische productie, biochemische fabrieken, en ook diepzeehavens.
Als een belangrijke vertegenwoordiger tegen dit plan, zegt Khairiyah dat politie en leger vaak haar huis bezochten en dat mensen bang waren dat haar iets ergers zou overkomen. Maar ze was niet bang.
“Het enige waar ik het meest bang voor ben, is dat de industriële zone met succes zal worden gebouwd”, zegt Khairiyah.
Het maken van een activist
Khairiyah is pas 18 jaar oud, maar haar leven is anders dan dat van gewone middelbare scholieren. Haar opkomst om een jonge mensenrechtenverdediger te worden begon in mei 2020 toen ze een brief indiende bij de premier van Thailand, Prayut Chan-o-cha, met het verzoek om een openbare hoorzittingen over het Chana plan af te blazen vanwege een gebrek aan deelname van alle belanghebbenden en ook omdat het zou worden gehouden tijdens de Ramadan maand en op het hoogtepunt van de COVID19-pandemie. Begerig naar een antwoord bleven Khairiyah en haar moeder 50 uur voor het stadhuis overnachten om van de autoriteiten te horen. Hun volharding werd beloond en de hoorzitting liep twee maanden vertraging op. Lokale media berichtten over haar verhaal en ze werd al snel bekend als de “Dochter van de Chana Zee”.
In juli 2020 reisde Khairiyah van Songkhla in het zuiden van Thailand naar het Regeringsgebouw in Bangkok om een brief te bezorgen aan de premier, met het verzoek de in principe goedgekeurde resolutie van zijn kabinet voor de massale industriële ontwikkeling in haar geboortestad te annuleren. Het evenement kreeg massale media én sociale media-aandacht en werd trending op het Thaise Twitter als #SAVECHANA.
11 december 2021 in front of the UN Villagers from Chana District, Songkhla, doing finger print activity. Due to dissatisfaction with being arrested by the police last week (teera.noisakran / Shutterstock.com)
Thuis betekent de zee ons leven
Op slechts 30 minuten rijden van de stad Songkhla, een van de grote steden in het zuiden van Thailand, ligt het Suan Kong-strand in het district Chana, een ongerept gebied met groene velden en bomen die bezoekers schaduw bieden om te ontspannen op de omliggende campings. Zoek het op op Google maps en de naam in het Thais betekent “Suan Kong Beach, Paradise for Crab Lovers” (หาดสวนกง สวรรค์คนกินปู, hàat sǒewan kong sàwǎn khon kin poe:). Ten zuidoosten van dit punt ligt het dorp Suan Kong, waar Khairiyah is geboren en getogen.
“Het kost slechts 50 stappen om van mijn huis naar het strand te lopen. Als kind vond ik het leuk om zandkastelen te bouwen, schelpen te zoeken om speelgoed van te maken en simpelweg te spelen’, herinnert Khairiyah zich. “Op een rustige dag kunnen we dolfijnen voor mijn huis zien zwemmen. De vissers zien ze bijna elke dag dus ze vinden het niet bijzonder. Maar bezoekers vinden het altijd leuk om te fotograferen.”
Bijna alle dorpelingen in Suan Kong, inclusief de ouders van Khairiyah, zijn vissers. Degenen die geen vissersvaartuig hebben, vangen vis met traditionele netten of door rond het kustgebied zaklantaarns te gebruiken om ’s nachts vis aan te trekken, en om hun vangst de volgende dag op de lokale markt te verkopen. Khairiyah helpt haar ouders meestal met vissen, krabben van het visnet halen en de zeevruchten op de markt te verkopen.
“De oceaan levert niet alleen voedsel aan onze gemeenschappen, maar voedt ook mensen in de hele regio en verschillende landen. Vissersvaartuigen verkopen zeevruchten aan markten en restaurants, die later naar Bangkok en andere provincies worden vervoerd. Als de vangst in de haven van Songkhla is, wordt deze geëxporteerd naar Maleisië, Singapore, Japan en Zuid-Korea”, zegt Khairiyah.
Het valt niet te ontkennen dat de lange geschiedenis van de Suan Kong- en Chana-bevolking, die strijdt om hun natuurlijke hulpbronnen te beschermen, een rol heeft gespeeld bij het vormgeven van Khairiyah’s houding ten opzichte van het milieu. Sinds 1993 hebben dorpelingen de oceaan hersteld nadat ze waren beschadigd door destructieve vismethoden die veel vissen en andere zeedieren uit de wateren rondom Chana hebben uitgeroeid.
De dorpelingen brachten ook met succes een investeerder uit een naburige provincie ten val die van plan was te investeren in een niet-duurzame viskwekerij. Toen ze hoorden van een expeditieplan voor diepzeeboringen in het district Chana, wisten ze meteen dat het zou leiden tot een megaproject voor industriële zones, en ze stuurden snel een brief naar de premier.
Dit gevoel van activisme zit in de familie – Khairiyah’s vader is de voorzitter van de Thai Sea Watch Association in het district Chana, een niet-gouvernementele organisatie (NGO) die zich richt op het behoud en herstel van mariene en kustbronnen.
“Ik volg mijn vader altijd naar vergaderingen. Ik ben vol nieuwsgierigheid. Als er interessante problemen zijn, stel ik mijn vader op de terugweg naar huis allerlei vragen”, zegt Khairiyah.
Een onvergetelijke demonstratie
Eind 2017 nam Khairiyah deel aan een demonstratie tegen een project van een kolencentrale in een nabijgelegen wijk. Hun doel was om een brief te sturen naar de premier die in Songkhla was om deel te nemen aan een mobiele kabinetsvergadering.
“Terwijl er slechts 50 dorpelingen waren, waren er 500 politieagenten gewapend met schilden en stokken. We kwamen vreedzaam om de brief aan de premier in te dienen, maar onze dorpelingen werden veroordeeld en mijn vader werd gearresteerd. Ik zag 10 politieagenten samenkomen om mijn vader te stoppen. Een vrouw probeerde hem te helpen, maar ze kon niet vechten tegen die sterke agenten. Ik was toen klein en werd geraakt. Ik probeerde live op Facebook te gaan om onze dorpelingen te helpen redden, maar één van de politieagenten sloeg mijn telefoon weg”, zei Khairiyah.
De herinnering aan die demonstratie riep veel vragen op over rechtvaardigheid en billijkheid. Hoe kon dit gebeuren? Tenslotte liepen zij en andere dorpelingen vreedzaam en ongewapend.
“Toen mijn vader uit de gevangenis werd vrijgelaten, zag ik de metalen kettingen die aan zijn armen en die van de andere dorpelingen waren vastgemaakt”, herinnert Khairiyah zich pijnlijk. “Het leek alsof ze werden veroordeeld voor het doden van honderden mensen, maar de waarheid was dat we gewoon een brief aan de premier wilden sturen. Bovendien werden we beschuldigd van het fisuek geweld jegens politieagenten en het blokkeren van de wegen. Ze zeiden dat we in het openbaar heimelijk verborgen wapens droegen. We marcheerden met een groene vlag als symbool om het milieu te beschermen en om te protesteren tegen kolencentrales. Dat was het enige wapen dat we hadden.”
(teera.noisakran / Shutterstock.com)
Wij zijn de toekomst
De Save Chana-beweging is nauwlettend gevolgd door regeringsfunctionarissen en veel mensen zeiden dat de dorpelingen zich geleidelijk zouden overgeven. Maar niet Khairiyah. Ze is ervan overtuigd dat er nog hoop is.
“Ik ben opgegroeid en omringd door een gezonde omgeving. Ik wil dit fortuin doorgeven aan jongere generaties. Dit is waar ik me altijd aan vasthoud”, zei Khairiyah.
Ze gaf ook aan dat sociale media en Facebook Live een cruciale rol hebben gespeeld bij het ondersteunen van haar en de beweging, vooral mensen die elders wonen om meer te weten te komen over hun strijd. Het is als een schild voor de demonstranten: als ze worden bedreigd, kunnen ze onmiddellijk op Facebook Live gaan om de media en een breder publiek te bereiken. Een van haar inspiratiebronnen is Greta Thunberg, de milieuactiviste die even oud is als zij. Ze heeft haar zelfs een brief geschreven via de Ambassade van Zweden om de problemen te delen die ze in haar gemeenschap tegenkwam, en kreeg zo aandacht van de Zweedse media.
“Ik volg het nieuws over Greta en ik bewonder haar. Ze is van dezelfde leeftijd als ik en we delen dezelfde interesse in de bescherming van het milieu. Ik besloot haar een brief te schrijven om mijn verhaal te delen als een leeftijdsgenoot met dezelfde idealen”.
Vorig jaar veroordeelde Greta Thunberg wereldleiders in een emotionele toespraak op de VN-top voor hun “verraad” aan jongeren door hun traagheid over de klimaatcrisis: ‘Je hebt mijn dromen gestolen, mijn jeugd’. Khairiyah is ook een van de jonge mensen die een droom heeft. Ze wil wereldwijd reizen en psychologie studeren om haar geboortestad te helpen ontwikkelen.
Ze besloot echter haar stem te doen luiden en niemand anders haar eigen toekomst en haar geboorteplaats te laten bepalen.
“Wat ik heb gezien en geleerd door met veel jonge mensen te werken, is dat we allemaal een droom hebben die we willen verwezenlijken. Maar we moeten die dromen achter ons laten om op dit moment voor iets belangrijks te vechten. Anders hebben we geen toekomst meer om van te dromen.”
Dit is een vertaling van het volgende Greenpeace artikel, november 2020, met mooie foto’s:
https://www.greenpeace.org/international/story/45657/thailand-young-female-activist/
Wie meer wil weten over de protesten en de regeringsplannen, lees een recent artikel in de Bangkok Post over deze zaak:
– https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2230483/the-chana-hustle
En ook:
– https://www.bangkokpost.com/thailand/general/2228847/industrial-park-rallies-to-press-on
Dank voor dit artikel, Tino. Ook dit is weer het oude liedje; vervuilende industrie wordt gebracht naar regio’s waar men van de natuur leeft en m.i. terecht vreest voor vernietiging van het milieu. En Thailand weet van vervuiling; men vult liever de eigen zakken. Er zijn al veel schandalen geweest zoals de laatst hier behandelde loodvervuiling. Voor de rijke top telt een mensenleven niet.
Maar toch! Thailand groeit, er komt meer behoefte aan van alles, en dan moet iets wijken. Maar plannenmakers kiezen voor geweld en je bent als activist je leven niet zeker. Zie Laos met die Chinese spoorlijn, zie Vietnam met dezelfde vervuiling, zie China en buurlanden waar activisten het zwijgen wordt opgelegd met lange straffen of erger.
Gelukkig blijkt men meer en meer gevoelig voor de social media maar houdt dat de plannen echt tegen? Het zal wel een doekje voor het bloeden worden; een jodenfooi wellicht.
Toevallig was gisteren in het nieuws dat de demonstranten terug naar huis in Chana keren. Ze waren daar een week geleden neergestreken om te protesteren tegen het aanstaande opstarten van het plan voor deze industrie. De regering zegt het milieuonderzoek nog eens over te doen, en dat is voor nu voldoende resultaat menen de inwoners.
De protesten begonnen dus nadat de regering de “memoriam of understanding” die eerder was gesloten over dat er voorlopig nog niks zou gebeuren aan de kant was geschoven door de regering. Die was, zeg ik even uit het hoofd, opgesteld door die minister die onlangs ontslagen is (en die we kennen van in de Australische gevangenis gezeten te hebben maar niet voor drugs hoor, dat was smokkel van bloem). Er was iets met de handtekeningen onder die stukken die niet in orde zouden zijn?? Hoe dan ook, men ging wederom vreedzaam protesteren, ditmaal bij government house (het werkkantoor van generaal premier Prayuth) , daar werden de demonstranten nogal hardhandig opgepakt door de oproerpolitie, die politie die gelijktijdig probeerde de media weg te sturen en media aandacht een stok in de wielen te steken, zoals brave oproerpolitie dat behoort te doen.. streng en hard optreden naar lastige burgers en media die hun neus overal maar in stekken.. ahum. Maar mede door sociale media aandacht kwam dit niet zo 1-2-3 terug onder het tapijt. Voor nu is er (even?) rust. Al vraag ik me af hoelang want er zijn natuurlijk diverse partijen die vinden dat de economische motor goed moet draaien en dan zijn lokale natuur en bewoners al snel minder belangrijk…
Zie ook:
https://www.khaosodenglish.com/politics/2021/12/15/cabinet-to-reconsider-industrial-zone-chana-protesters-head-home/
En Tino natuurlijk bedankt voor het vinden van dit stukje, het is belangrijk om diverse burgers en dergelijke aan het woord te laten. Dat kan ons een beter inzicht en begrip geven over wat er speelt in het land en onder de mensen. 🙂
NB: ik kon met de omschrijving in het Engelse stukje het strand voor “krab liefhebbers” niet vinden, gelukkig is er ook een Thaise versie op de Greenpeace site. Met een paar klikken was de exacte locatie zo gevonden.
Op de tweede afbeelding (11 december 2021) staat op het spandoek de tekst
‘Wij zijn beschermers en geen verdachten’.
Hun met inkt bevlekte vingers wijzen erop dat ze inderdaad zijn aangeklaagd.