De dag dat ik weer thuiskwam

Nu de ellende van de wateroverlast voorbij is, zijn veel mensen uit de getroffen gebieden terug naar huis gegaan. Begroet door trieste beelden, die gelukkige herinneringen doen vervagen. Er komen veel verhalen los; één daarvan –  in de Bangkok Post – is van een schrijver uit Lat Lum Kaeo, Pathum Thani.

Niwat Kongpien is criticus en werkt als  fotograaf vaak op het randje. Hierdoor is hij  door menigeen verguisd vanwege zijn liefde voor naaktfotografie. Ik vond het zo aandoenlijk, dat ik het graag beknopt weergeef in een soms vrije Nederlandse vertaling:

“Toen het overvloedige water mijn huis bereikte kon ik niet anders dan elders een tijdelijk onderkomen vinden. Ik ben naar Hua Hin gevlucht, maar had nooit gedacht dat ik zou moeten vluchten uit mijn eigen huis. In de afgelopen veertien jaar heb ik al twee overstromingen overleefd in dit huis, waarvan ik dacht dat het mijn plek zou zijn waar ik ooit zou sterven.

De buurt waar ik woon is een gemeenschap, omringd door water en daar dus mee vertrouwd. De dorpelingen verbouwen rijst of hebben boomgaarden. Ze leven al meer dan een eeuw met regelmatige overstromingen. Ik wilde zijn zoals zij en kunnen leven met het water. Ik heb onderzoek gedaan naar de natuurlijke elementen water, aarde, wind en vuur, zodat ik in staat zou zijn om mijn leven te leven in harmonie met hen. Daarom bouwde ik mijn huis op exact dezelfde manier. Maar ik kon mijn droom niet realiseren, want zoveel overstromingswater dwong mij om te rennen voor mijn leven. Ver weg van mijn geliefde huis.

Vandaag ga ik weer naar huis, het eerste deel verliep goed met de auto, maar op een gegeven moment moest de reis worden vervolgd in een boot. De rijstvelden waren niet te zien, maar vervangen door een moeras zo ver als het oog reikte. Nooit eerder in mijn leven had ik zo’n grote hoeveelheid water gezien. Rechtstreeks naar mijn dorp zou slecht tien minuten zijn over de weg, maar door de vele waterhyacinten moesten we voortdurend een andere route kiezen.

Waar kwam die massale overstroming toch vandaan? Een overstroming is het  resultaat van verkeerd waterbeheer. Problemen oplossen zonder voorbereiding geeft alleen maar grotere problemen. Als er meer aandacht was besteed aan de fijnere details van goed waterbeheer, zouden we in staat zijn om elke willekeurige hoeveelheid water te verwerken. Maar ik wilde geen zeurpiet zijn, althans nu niet,  want als ik daarmee begin word ik weer dezelfde brompot die ik ooit was. Nee, ik was verdrietig vandaag bij de gedachte dat ik al mijn boeken niet tijdig in veiligheid heb kunnen brengen. Wie had ooit gedacht dat het niveau van de overstroming tot 2,5 meter zou stijgen?

Eindelijk thuis in mijn eigen huis, loop ik langzaam in de richting van mijn bibliotheek.  Op de muren kon ik duidelijk de hoogste waterstand “aflezen”, dat nu circa dertig centimeter lager was. Het water dat in mijn huis staat is niet alleen water uit het overstroomde kanaal bij ons in de buurt. Het was vermengd met water dat op de velden heeft gestaan, vertroebeld door afval en modder

Kasten en bedden zijn bedekt met modder. Schilderijen zijn nog wel gered, omdat ze waren opgehangen aan de muur – te hoog voor de watermassa. In mijn laaggelegen keuken staat nog steeds water. Mijn comfortabele, maar sobere slaapkamer is niet meer de plek waar ik zal slapen. Ik vrees dat ik het huis waar ik veertien jaar woonde zal moeten afbreken en opnieuw bouwen.

Het is al schemerig als ik de bibliotheek bereik. Zodra ik die open, krijg ik zicht op een onverdraaglijke chaos. Duizenden doorweekte boeken zijn gereduceerd tot pulp. Een eeuwenoude piano staat op instorten en stoelen dobberen in een hoek van de kamer.

De vloer ligt vol met uiteengevallen doorweekte boeken. Ik moet hier weg, want het doet mij pijn aan het hart. Ik kan mijn tranen nauwelijks bedwingen. Hoe is het mogelijk dat ik zoveel van mijn boeken houd? Ja, waarom eigenlijk niet? Zonder die boeken zou ik niet kunnen schrijven. Mijn kennis en opvattingen over de wereld doe ik uit deze boeken op, die nu in de zondvloed ten onder zijn gegaan. Ik heb altijd sober geleefd om van het gespaarde geld deze boeken te kunnen kopen. Ik nam ze altijd mee als ik verhuisde naar een nieuwe plek en nu ik, ironisch genoeg, een vaste plek heb gevonden wordt mijn dierbaarste bezit verwoest door de overstroming.

Boeken, waar ik zoveel van houd, liggen nu voor mij, maar ik kan ze niet terugkrijgen. Het zou beter zijn geweest om ze te verliezen in een brand, dan had ik nu niet naar die verschrikkelijke papierrommel hier hoeven kijken. Ik werd altijd omringd door boeken, zelfs als kind al. Ik voelde me dicht bij hen, meer dan iets anders in deze wereld. Ik heb ze altijd met zorg gekoesterd alsof ik mijn  dankbaarheid wilde tonen. Boeken hebben mij gevormd hoe ik nu ben. Een man, niet alleen maar een wezen. Inderdaad, ik heb nooit geloofd dat je een compleet persoon kon worden zonder een boek te lezen.

Ik zou nu kunnen huilen om het verlies, maar ik doe het niet. In de schemering kijk ik naar buiten waar het maanlicht over de geribbelde huid van al het water schijnt.  Elke avond deed ik dat, het uitzicht op de maan was altijd fascinerend en rustgevend voor mij. Zelfs in de donkerste, maanloze nacht, keek ik naar de hemel en vroeg de duisternis waar de maan was gebleven.

De maan is tanende vanavond, het maanlicht helpt mij het verlies van mijn boeken te vergeten. De maan vertelt me niet vast te houden aan mijn boeken. Elders zijn er nog miljoenen boeken die gelezen kunnen worden. Met deze zekerheid kan ik nu gaan slapen om morgen weer wakker te worden voor een nieuwe toekomst!”

Voor een beter beeld van de auteur: bk.asia-city.com/events/article/first-person-niwat-kongpien