Walter de Duitser op Koh Samui

Op mijn vakantietrips naar Thailand kom ik altijd interessante mensen tegen. Ontmoetingen die je altijd bij blijven. Inmiddels al weer een tijd geleden, ik denk een jaar of 14 geleden ontmoette ik Walter op Ko Samui. (Naam is fictief, omdat ik niet meer weet hoe hij werkelijk heet.)

Na een paar uur op Ko Samui rondgetoerd te hebben op mijn brommertje, besefte ik dat mijn keel wel erg droog begon te worden. Geen water of andersoortige vloeistof bij me om mijn dorst te lessen.

Ik passeerde een klein ‘dorpje’ en besloot om daar ergens een drankje te drinken. Eigenlijk was het meer een Thaise nederzetting met een stuk of dertig, veertig huisjes, waarvan de helft er vrij armoedig uit zag. Een vrij forse man zat voor zijn huisje een biertje te drinken in een soort ligstoel. Ik vroeg hem of ik hier ergens wat kon drinken.

‘Ik heb een hele ijskast vol met drank die ik toch niet in mijn eentje op kan drinken; wat wil je hebben?’ ‘Nou een biertje gaat er wel in’, sprak ik. Hij riep wat naar binnen en al snel kwam er een vrouw van een jaar of 40 met een ligstoel en een biertje aan gewandeld. Een vrouw met een brede glimlach, die uitstraalde dat het leven hier goed was. Ik maakte het me gemakkelijk en al snel kwamen de verhalen los.

Walter

Walter was een forse man, leeftijd ergens tussen 60  en 65 jaar, gebruind door de Thaise zon. Net als zijn vrouw had hij ook een uitstraling over zich dat het leven hier goed was. Hij had diepliggende, intelligente ogen waar vonkjes blijheid door heen straalden.

Zeven jaar geleden had zijn Duitse vrouw hem verlaten voor een ander en één jaar na de scheiding besloot hij om zijn vervoersbedrijf in Duitsland te verkopen voor goed geld. Walter was het zat, had lang genoeg 12 uur of meer per dag gewerkt en begon zich af te vragen waar hij het eigenlijk allemaal nog voor deed. Kort na de verkoop emigreerde Walter naar Thailand en vestigde hij zich op Ko Samui, waar hij zijn huidige vriendin heeft leren kennen.

Walter wordt op handen gedragen

‘Mijn vrouw is een engeltje, doet alles voor me, heeft aan de overkant een massagesalon waar vier vrouwen werken. Ga volgend jaar met haar trouwen, zodat ze niet met lege handen achter blijft mocht er iets gebeuren met mij. Anders gaat mijn geld naar mijn twee kinderen en die hebben het niet nodig. Heb ze overigens al zes jaar niet gezien.’

‘Meer dan de helft van mijn maandelijkse geld geef of leen ik aan de bevolking. Die jongen daar is ook een Duitser, strandde hier drie jaar geleden met een heroïne verslaving. Was helemaal de weg kwijt. Ik heb hem op mijn kosten naar een afkickcentrum gestuurd. Heeft inmiddels een lieve Thaise vrouw met een kind van 2 jaar. Ik heb ze geld geleend om een beautysalon te beginnen en een rijdende shoarmatent. Hun wai naar mij is dieper dan hun wai naar de koning.

Drie maanden geleden heb ik het dak vernieuwd bij dat huis daar. Woont een oud stelletje dat geen cent te makken heeft; zij hoeven dat niet terug te betalen. Dat restaurantje daar heb ik ook gefinancierd, is een nicht van mijn vrouw. Gaat er iemand dood of iemand trouwen en er is te weinig geld, dan lap ik ook.

Die monniken zijn leep hoor, die doen dat spirituele gemompel niet voor niets hoor. Uren gaat dat gemompel door en af en toe een kwastje water naar het publiek sprenkelen. Ik heb daar helemaal niets mee en hou het na een half uurtje al voor gezien. Kom dan terug als ze uit gemompeld zijn en de drank wordt aangerukt. Mijn drank meestal.

Die oude man daar aan de overkant heeft één week in het ziekenhuis gelegen, maar voordat ze hem wilden helpen moest er geld op tafel komen. Viel achteraf mee was 12.000 bath kwijt voor alles. Hij zit nu aan de medicijnen voor zijn maag.’

Walter test de bevolking

‘Zal ik je eens wat vertellen? Ik heb vorig jaar de mensen hier getest, drie maanden. Ik vroeg me af of het respect voor mij er ook zou zijn als ik geen geld meer had. Het geld was er wel hoor, maar ik zei dat de fiscus beslag had gelegd op mijn geld in Duitsland.

Drie maanden heeft de bevolking hier voor me gezorgd. Ze kwamen allemaal eten en drank brengen. Die kwam met fruit, een ander met vlees, weer een ander met een zak rijst van 20 kilo. Mijn ijskast was nog nooit zo vol geweest. Mijn water- en elektriciteitsrekening werd betaald.

Ik voelde me een beetje schuldig dat ik ze op die manier had getest. Wat een lieverds allemaal. Na drie maanden zei ik dat het beslag op mijn geld was opgeheven; ik heb toen geprobeerd de mensen terug te geven wat ze mij hadden gebracht. Ze waren zelfs beledigd dat ik dat voorstelde.’

Leven als een koning

‘Ik heb het hier al 6 jaar ontzettend naar mijn zin. Ben ook nooit meer terug geweest naar Duitsland. Mijn herinnering aan Duitsland voelt als een dwangbuis waar ik in zat. Ik ben zo gelukkig hier in dit kleine gemoedelijke dorpje. Heb ook geen behoefte om ergens anders heen te gaan; buiten mijn verplichte visarun, maar dat laat ik nu regelen door iemand die voor mij gaat. Het leven hier is goed zo, ik voel me net een bescheiden koning in dit dorpje. Ja, het leven is goed zo.’

Oh ja, ik hoefde ook niets te betalen voor mijn drie biertjes en een curry die mij was voorgeschoteld.

Hans Struijlaart