Ontsnapping uit Bangkok Hilton
Iedereen, die op een of andere manier met Thailand te maken heeft gehad, weet dat de gevangenissen in Thailand niet de prettigste plekken zijn om te logeren. Er zijn talloze publicaties, krantenartikelen en boeken over geschreven. Op veel websites, met informatie over Thailand, wordt gewezen op de risico’s om in een Thaise gevangenis te belanden.
Er zitten honderden buitenlanders in Thaise cellen, dat wil zeggen tientallen in één ruimte zo groot als een privégarage. Dagelijks strijdend tegen ongedierte, wormen, tuberculose en aids, op een dieet van soep met af en toe een vissenkop erin.
Drugssmokkelaar David McMillan
Dit verhaal toont een andere kant van het leven in een Thaise gevangenis. Namelijk dat van een notoire drugssmokkelaar, David McMillan (9 april 1956), beter bekend als “de enige westerling die uit het beruchte ‘Bangkok Hilton’ is ontsnapt.” Hij deed dit in afwachting van zijn proces in augustus 1996, dat hem de doodstraf zou opleveren en later zou worden omgezet in 100 jaar gevangenisstraf.
Het is inderdaad al weer even geleden, maar inmiddels heeft hij een boek geschreven met zijn levensverhaal: ‘Escape’. Hierin staat te lezen hoe hij 30 jaar lang heroïne smokkelde vanuit de ‘Gouden Driehoek’, Pakistan en Afghanistan naar Australië en Europa. Maar ook het verhaal over zijn alom verbazingwekkende ontsnapping.
Multimiljonair
Het leven van McMillan, die op zijn 20ste voor de eerste keer in Engeland werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 6 maanden, is een aaneenschakeling van drugssmokkel, processen en gevangenisstraffen. Hij wist vaak aan Justitie te ontsnappen door gebruik te maken van tientallen valse paspoorten. Hij reisde nooit ergens rechtstreeks naar toe en wisselde dan onderweg weer van naam en paspoort. Hij boerde wel goed in de drugshandel. Op het hoogtepunt van zijn carrière in de jaren ’80, was McMillan een multimiljonair met woningen en kantoren in Londen, Melbourne, Hong Kong, Brussel en Bangkok.
Hij werd voor zijn drugshandel in Australië tot een langdurige gevangenisstraf veroordeeld. Menigeen in dat land zal zich het spectaculaire plan van hem herinneren. Hij wilde met een helikopter uit de Australische ‘Pentridge Gevangenis’ ontsnappen. Een stunt waarvoor hij bereid was een half miljoen Australische dollars te betalen. Hij komt jaren later voorwaardelijk vrij en vlucht dan naar Thailand. Zijn toenmalige vrouw en enkele “bondgenoten” zitten dan nog wel vast in die gevangenis en komen allen om bij een grote brand.
David McMillan
Escape
In tegenstelling tot vele andere boeken, is “Escape” niet een getuigenis van onmenselijkheid en verdorvenheid in Thaise gevangenissen. In feite is het bijna het tegenovergestelde. McMillan speelde het spel en won. Zoals hij zelf zegt, was hij dan ook een regelmatige Oriental hotelgast, terwijl vele andere gevangenen meer het ‘Nana Plaza’ type waren. Hij kende Thailand goed, sprak de taal enigszins en sloot vriendschap met de bewakers.
“Ik ken en begrijp de Thais en hun gedachten. Wat anderen corruptie noemen, is voor de Thaise bewakers niets ander dan dienstverlening. Ze doen wat goeds voor je, goed voor hun karma, en daar staat dan wat tegenover, namelijk geld.”
Natuurlijk, McMillan was niet zomaar een simpele drugskoerier, hij was rijk. Zo had McMillan in gebouw 6 zijn eigen chef-kok en bedienden. De ingrediënten, voor de bereiding van zijn eten, werden in de plaatselijke supermarkt gekocht. Daarnaast had hij televisie en radio tot zijn beschikking en zelfs een eigen “kantoor”. In zijn cel zaten slechts vijf (rijke) medegevangenen, die allen betaalden voor de extra dienstverlening. McMillan betaalde destijds voor deze service, ongeveer 10.000 baht per week.
Doodstraf
“Ik wist dat ik de doodstraf zou krijgen,” zegt hij. “En vervolgens naar de Bangkwang gevangenis zou verhuizen”. Zijn nauwkeurig voorbereid ontsnappingsplan werd uitgevoerd op een vroege ochtend, rond de tijd dat de bewakers van de nachtploeg zouden worden afgelost door de ochtendploeg. Met behulp van handzagen, die de gevangenis waren binnengesmokkeld, werden de tralies doorgezaagd. Met repen plastic van douchegordijnen vluchtte hij van de derde verdieping op een dak. Waar vervolgens – van te voren geregeld – een paar ladders van bamboestokken klaar lagen. Daarmee klom hij over twee muren alvorens hij “buiten” was.
De laatste omheining stond onder stroom, maar schoenen met stevige rubberen zolen zorgden voor slechts enkele schokken. Met een opgestoken paraplu bleef hij onherkenbaar uit het zicht van de bewakers in de torens. Hij wandelde rustig naar de hoofdweg en nam een taxi. Enkele uren later had McMillan een paspoort, deze lag voor hem klaar in Chinatown. Eenmaal aan boord van een vlucht naar Singapore verdween hij uit Thailand. De autoriteiten sloegen groot alarm, te laat. Toen het vliegtuig al in de lucht was, werd er op het vliegveld naar hem gezocht.
Op deze manier ontsnapte hij aan de doodstraf en je zou verwachten dat hij de drugshandel vaarwel zou zeggen. Niets is minder waar, hij pakte gewoon zijn oude leventje weer op. Zat daarna enkele jaren in Pakistan in de gevangenis, maar werd vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. Hij keerde terug naar Engeland en werd voor het laatst in 2003 op Heathrow gearresteerd voor de invoer van een halve kilo heroïne. Hij kreeg vier jaar en werd tussentijds voorwaardelijke vrijgelaten.
Merchant of Death
Hij woont nu in een klein Engels dorp in Sussex, met zijn vrouw en kind. Op de vraag of alles wat hem overkomen is de moeite waard is geweest, antwoord hij: “Eigenlijk niet”. Ik wilde een leven vol avontuur en de handel in drugs bood mij dat. Maar ook reizen naar exotische oorden en een goed leven met vele vrienden om je successen te vieren. Echter veel van mijn “vrienden” uit die tijd hebben de strijd met de politie verloren en zijn dood. Ik zal mijzelf niet anders voordoen dan wat ik ben: een “Merchant of Death”. Ik heb ook geen enkele rechtvaardiging voor mijn daden.”
McMillan kan zich nu alleen troosten met de woorden van een Australische advocaat, die over hem zei: “McMillan was zeer charmant, een onstuimige boekanier, nogal verschillend van de gemiddelde crimineel.
Op de website ‘Thai Prison Life’ staat een uitgebreid interview met McMillan, dat Richard Barrows met hem had.
Ja, wat moet je hier op zeggen? Voor mij is het een doodgewone crimineel die met zijn handel in drugs ook schuldig is aan het lijden en sterven van anderen….Van mij had de ontsnapping mogen mislukken en had de opgelegde doodstraf meteen na het vonnis moeten worden uitgevoerd.
Nogal primitief om dan maar weer gelijk de doodstraf uit te willen laten voeren.
Ik wil geen discussie uitlokken over de doodstraf op deze blog, maar als iemand zijn voorkeur uit over de uitvoering van de doodstraf wil ik hem wel laten weten dat ik een tegenstander daarvan ben. Het blijft gelegaliseerde moord waarmee je eigenlijk als staat hetzelfde doet als waarvoor de crimineel veroordeeld is, het vermindert de criminaliteit niet , het is definitief, terwijl er veel mensen onschuldig ter dood veroordeeld zijn of ‘on death row’ zitten, zoals later bewezen is dank zij betere opsporingstechniekem zoals DNA onderzoek..
Het is een van de goede voorwaarden van de Europese Unie, dat landen die zich willen aansluiten bij de E.U. de doodstraf niet meer uitvoeren.
Legalisering van drugs zoals ook bij alcohol is volgens mij de enige echte lange termijn oplossing. Zolang drugs verboden zijn en streng bestraft worden, blijft de internationale illegale driugshandel zo winstgevend en veroorzaakt zoveel moorden, niet door het gebruik ervan maar door rivaliserende gangs.
Er is ooit een film gemaakt over de Bangkok Hilton met Nicole Kidman. Zeer de moeite waard om te kijken. Wel een lange zit want de film duurt meer dan 3 uur, maar je krijgt een beeld hoe een en ander kan lopen in Thailand als je met drugs in aanraking komt.
Klopt Thailandganger.
Ik heb de dvd-box thuis in NL.
Maar deze film staat ook in zijn geheel op youtube.
Toevallig vorige week nog gekeken.
Aangezien de film in stukken op youtube staat, hoef je het niet meteen achter elkaar te kijken.
Leuk om te kijken op een regenachtige dag, zoals nu hier in Hua Hin.
Ik sluit mij aan bij Rob.
als je kinderen verslaafd raken
dan weet je wat zwaar is dus geen pardon voor dit gespuis
gewoon uitleveren aan thailand en zijn straf als nog geven
Ja kan ook eigenlijk geen medelijden hebben met deze aspirant moordenaars. Ik heb teveel vrienden en bekenden naar de bliksem zien gaan. 2 bandleden in Canada zijn overleden aan een overdosis en onlangs nog een bekende die is overleden door een foute XTC pil in Limburg. Heb Machiel Kuyt destijds bezocht en gaf hem het voordeel van de twijfel maar kwam er al snel achter dat hij wel degelijk schuldig was en daarna nooit meer bezocht.Het ergste is dat zijn ex Linda 50 jaar heeft gekregen minus aftrek en nog vele jaren moet brommen, en ga haar binnekort bezoeken en een verhaal schrijven voor Panorama. Vraag me toch werkelijk af want mensen bezielt om deze waanzinnige risico’s te nemen in een land als Thailand, en kan dan ook weinig medelijden opbrengen, dan wel voor onze landgenoot Eef de F. die wat spul liet opsturen voor eigen gebruik naar zijn Hotel in Bangkok. 22 jaar brommen maar door interventie van het koninklijk huis inmiddels na ruim 6 jaar weer naar thuis. Maar wel volledig ridder te voet als ex-miljonair, en eigenaar van een prachtig bedrijf. Hij was het zoveelste slachtoffer van het tollerante drugs rechtsysteem in Nederland en was verslaafd geraakt, en zie hier de dramatische gevolgen.
Ik heb geen enkele affiniteit met drugs – afgezien van een paar sociale drankjes op z’n tijd – en heb nog veel minder affiniteit met degenen die daar in handelen. Ik ben ook voor streng straffen. Toch vind ik het wel erg makkelijk om het verslavingsprobleem bij de handelaars te leggen, zoals sommigen hier doen. Hebben de gebruikers geen verantwoordelijkheid in deze? Gebruikt men omdat er handel is of is er handel omdat men gebruikt? De gevaren zijn volgens mij al jaren bekend (ik herinner me dat ik Christiane F. las zo’n 30 jaar geleden), en als er niet in drugs gehandeld wordt zou het ‘slachtoffer’ wel wat anders vinden. Zie bv de vele ‘ice labs’ in de USA, waar men met drogisterij/schoonmaakmiddelen zelf wel wat in elkaar flanst. Zie bv het legale alcohol, wat sociaal en economisch gezien veel meer problemen veroorzaakt dan welke illegale drug dan ook.
Prima dan handelaren streng gestraft worden; maar zonder vraag geen aanbod, dwz zonder gebruikers geen handelaren. De verantwoordelijkheid geen rotzooi in je lichaam te stoppen ligt m.i. bij de mens zelf.
Helemaal mee eens, in Zuid Amerika snuiven kleine (zwerf) kinderen al aan lijm tubes om de realiteit van alledag te kunnen vergeten, zolang er vraag is, is er aanbod.
Het is niet te geloven dat de politie agent van de wereld U.S.A nog niet om zijn uitlevering heeft gevraagd, ze enteren ook boten in internationale wateren, en hebben overal maling aan, als hij ooit een keer met een amerikaan slechts gesproken heeft is er al genoeg aanleiding om hem op te pakken.
Hoewel of topic ook de arrestatie en uiteindelijk uitlevering naar america van van de Russische wapenhandelaar Viktor Bout was ook een puur staaltje van machtsmisbruik.
Ik heb best bewondering voor mensen als David McMillan
Hij heeft niemand gewongen een naald in zijn arm te zetten.
verder geachte medebloggers waar blijft uw V.O.C. mentaliteit?? of het tegenovergestelde uw roep om verzoening en genade, zoals het een echte thailandganger betaamd (?) ):