Dodenspoor in Kanchanaburi
Hoewel ik over het algemeen tijdens mijn reizen door Thailand typische toeristenplaatsen probeer te vermijden, brengt het tiendaagse verblijf van oude vrienden van vroeger, mij ertoe toch weer eens een keer de reis naar Kanchanaburi te maken: De River Kwai.
Het enige aardige daar vind ik de treinreis van Kanchanaburi naar NamTok, vijftig kilometer richting Birma. Thia, die ons in een huurauto heeft rondgereden, brengt ons naar het station in Kanchanaburi en zal ons aan het eindpunt weer ophalen. Vlak voor het stationnetje staat een tafeltje met folders en een vriendelijke meneer vertelt dat een ticket honderd Baht per persoon kost. Zonder nadenken betalen we dit bedrag en de stationsbeambte vertelt dat hij ons plaatsen in de tweede wagon aan de linkerkant heeft gegeven, de beste die er zijn in verband met de ravijnen aan die zijde. Opgetogen lopen we het perron op en worden daar verwelkomd door een verscheidenheid van souvenirstalletjes. Een vrolijk T-shirt met een afbeelding van het Warcemetary lijkt me wel wat, maar ik houd me in. Inmiddels besef ik dat een ticket voor vijftig kilometer hooguit twintig Baht kan kosten. We zijn kennelijk beetgenomen.
Inmiddels is het perron stampvol avonturiers en bussen voeren nog steeds mensen aan. Opvallend veel Japanners, die kennelijk wel eens willen zien waarover vader of grootvader niet over uitgepraat raakte. Eén ervan wil graag met zijn dochtertjes en mij op de foto. Vermoedelijk denkt hij dat mijn vader krijgsgevangene is geweest en dat zo alles weer goed komt. Glimlachend laat ik zijn vrouw begaan met de camera. Redelijk op tijd arriveert de trein. De oude stoomlocomotief is in verband met Amazing Thailand vervangen door een moderne Dieselwagen. In enkele wagons worden honderden mensen gepropt, maar de tweede wagon is gereserveerd voor de honderd Baht klanten. Dat maakt wel iets goed. Wij hebben inderdaad prima zitplaatsen.
Nog maar nauwelijks vijf minuten later – we zijn de brug net met succes gepasseerd – komt een kleine jongen, die ik eerder buiten zag spelen, langs. Opgewekt roept hij “free” en overhandigt de luxe passagiers een plastic doosje met twee koffiebroodjes. Ik bedank hem uitbundig. Even later komt hij met een grote plastic zak de lege doosjes weer ophalen. Ik overhandig het doosje en roep “free”. Nu kan het niet meer stuk. Steeds als hij langs komt, krijg ik een volle glimlach. Mijn vrienden zijn eveneens geroerd door de vriendelijkheid die hij uitstraalt.
Een tweede jongen maakt zijn opwachting. Hij serveert koude cola. Direct na hem komt een derde langs. Hij deelt enthousiast rietjes uit. Steeds weer een gulle lach. Wat kan een treinreis ontspannend zijn. Vlak voor het eerste ravijn komt nummer één weer langs, nu met een flesje gekoeld water. De derde heeft zich kennelijk gespecialiseerd in rietjes, want hij deelt die weer vol overgave rond. Onderweg stappen bij diverse stations nog bussen vol mensen in, maar die worden gelukkig in onze luxe coupé geweigerd. Bovendien hebben die geen vriendelijke jongens ter beschikking. Dat kan ook niet voor een paar Baht.
Na het ravijn stappen die mensen weer uit om in de bus verder te gaan. Wij krijgen van de stationsbeambte, die onze tickets verkocht, een officieel ogend papier waaruit blijkt dat we deze gevaarlijk reis met goed gevolg doorstaan hebben. Dit papier is zo officieel dat het niet opgevouwen mag worden, want nu blijkt dat de rietjesverschaffer nog meer kan. Hij volgt de ambtenaar en reikt elastiekjes uit. Tenslotte krijgen we tissues. Uiteraard in de bekende plastic zakjes verpakt, die een normaal mens niet open krijgt. Geen nood. Op de terugweg houd ik één van de jongens aan en vraag om hulp. Handig slaat hij het zakje open en weer krijg ik zijn aanstekelijke “free” te horen.
Aan alle reizen komt een eind. Daar kan niemand iets aan veranderen. Als we in NamTok uitstappen, staat Thia keurig te wachten. Volgende keer zal ik zeker weer een luxe treinreis maken. Mijn vrienden begrijpen inmiddels waarom ik in Thailand woon.
Ik was daar in 1976. Ik bezat een Willys Jeep en was daar met vrouw naar toe gereden vanuit BKK. Een weg vol gaten en kuilen (toen) en in Kanchanaburi was geen fatsoenlijk hotel te vinden. Vonden een hotel? voor Baht 100 per nacht, liepen ’s nachts duistere figuren rond en bleek een short-time hotel te wezen. ’s Morgens de graven op het oorlogs kerkhof bezocht en mijn respects aan de gevallen soldaten gegeven. Was toen al een zeer goed onderhouden kerkhof, veel gevallen Nederlandse soldaten onder. Zijn toen bij de Brug over de Kwai wezen kijken, stond alleen een originele locomotief en de brug waar je niet op mocht komen. Toen met een bootje naar wat grotten, samen met een oudere Thai die daar nog als krijgsgevangene aan de aanleg van die brug gewerkt had. Kwam een soort pelgrims tocht doen en was wat emotioneel. Daarna weer naar richting BKK.
Zeker de moeite waard om te gaan kijken, vooral als je als kind de film Bridge over the River Kwai hebt gezien (dit was voor mij in 1962). Het museum is mooi opgezet. Zeker een aanrader. Op 5 december de verjaardag van de overleden koning en toevallig ook mijn verjaardag een fantastische show bij de bridge en een gigantisch vuurwerk.
De brug is nep, Als je eigen vervoer hebt kun je beter naar Nam Tok rijden, heb je rustig de tijd om rond te lopen. je kunt dan ook mooie fotos nemen van de aankomende trein.
Maar de absolute aanrader is Hell Fire pas. daar pas realiseer je hoe de krijgsgevangenen hebben afgezien. Je word daar erg stil van.
Henry, de brug die daar ligt is niet nep. Deze is wel degenlijk door krijgsgevangen gemaakt. Echter is de brug door een bombardement zwaar beschadigd geraakt. Twee opvallende rechthoekige delen zijn na de oorlog vervangen met Japans geld (Goedmakertje). De originele delen zijn de halfronde brugdelen.
Uiteraard is dit niet hetzelfde als de brug die in de film te zien is. Nagenoeg alles in de film berust op fantasie (m.u.v. het brute geweld van de Japanners en vooral Koreanse soldaten).
Overigens heeft parallel aan de stenen/metalen brug wel een houten brug gelegen. Daar zijn op internet vast wel foto’s van te vinden.
Buiten de toeristische treintrip vind ik de rest erg interessant. De begraafplaatsen, Musea (niet die bij de brug), Wan Pho brug (houten stellage brug, gebouwd door krijgsgevangenen) en zeker Hellfire Pas.
Voor de liefhebbers bestaan er nog twee uitstekende films over deze spoorlijn:
– An end to all wars
– The Railway Man
De brug is echt, alleen niet het orgineel die was van hout.
Die er nu ligt komt uit Indonesie .
Alleen de twee rechte stukken, komen uit Indonesie (betaald door Japan). De rest is wel degelijk origineel
Klein foutje. De originele brug is door Japan uit Java gehaald tijdens de oorlog. De rechten stukken zijn na de oorlog door Japan betaald en geplaatst:
https://www.seat61.com/Bridge-on-the-River-Kwai.htm
De ijzeren brug is wel degelijk echt, alleen was er ook nog een houten brug die een 200 meter verder lag.
Hier kan je een foto zien van beide bruggen met de nodige uitleg
http://www.diggerhistory.info/pages-battles/ww2/kwai.htm
De film is ook helemaal niet in Kanchanaburi opgenomen maar in Srilanka
Ben gisteren, 24 november met de trein naar Nam Tok geweest. 100 bath betaald. De vriendelijke jongens hadden, denk ik, vrij weekend. Al het eten en drinken moest nl. betaald worden!
De kosten voor een Thai zijn 100 BT en voor een tourist 300 BT als je gratis eten en drinken wil hebben. Verder krijg je dan nog een certificaat uitgereikt dat je de reis hebt gemaakt.
De rails op de brug zijn van Belgische makelij, namelijk Cocceril Sambre!
Ik ben afgelopen week van Nam Tok naar Kanchanaburi gereden, moest 320 Bath betalen (4pers.) en kon gaan zitten waar ik wilde, de prijs is gewoon de te handhaven prijs geweest.